Την ευρωπαϊκή πρόκληση πρέπει και να τη χαίρεσαι

• Αν θέλεις δύο “καρπούζια” το δείχνεις...
• Η πίεση στον Αλόνσο και η έλλειψη εγωισμού

Ασφαλώς και θα ήταν καλύτερος στο ευρωπαϊκό του παιχνίδι ο Ολυμπιακός. Δεν ήταν καμία φοβερή προφητεία αυτή του Μεντιλίμπαρ. Το ήξερε και ό ίδιος. Πολύ σωστά ο Βάσκος υπολόγιζε σε τρία πράγματα, στη σημασία του αγώνα ειδικά μετά τη (χοντρή) γκέλα με τον Λεβαδειακό, το (πολύ) μεγαλύτερο κίνητρο που υπάρχει στην Ευρώπη για παίκτες ομάδες που έχει πάρει τίτλο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση την προηγούμενη σεζόν και βέβαια (κυρίως) το στιλ παιχνιδιού της Μάλμε που είναι ακριβώς ότι πρέπει για να λειτουργήσει το αντίστοιχο του Ολυμπιακού.

Ομολογώ βέβαια πως με βάση τις δυνατότητες της Μάλμε εκτελεστικά είναι επιτυχία των Ερυθρολεύκων που απέφυγαν το... g/g, αλλά αυτό έγινε πολύ εύκολα τελικά. Και γιατί η επιστροφή του Ρέτσου αποδείχθηκε κομβική στη λειτουργία (και την ηρεμία) της ομάδας και γιατί ο Ολυμπιακός “έπνιξε” από ψηλά τους γηπεδούχους, στο μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης με αποτέλεσμα να μη φτάνουν ή να φτάνουν...κατάκοποι στην περιοχή του Τζολάκη και χωρίς να καταφέρνουν να φτιάχνουν -αριθμητικά- τις προϋποθέσεις για πραγματική απειλή. Πέρα από την πρακτική αλλά και ψυχολογική αξία του διπλού, την εξαιρετική εμφάνιση του Ζέλσον Μάρτινς και του Κοστίνια, το πως βρίσκει ο πρώτος, ακόμα περισσότερο, το αόρατο νήμα στη συνεργασία με τον Ελ Κααμπί,και τη δεύτερη μεστή ευρωπαϊκή εμφάνιση του Μουζακίτη, η ηρεμία και η ωριμότητα το παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι άξια αναφοράς.

Η ομάδα του Μεντιλίμπαρ βρίσκει αυτά που την οδήγησαν σε τίτλο πέρυσι και δεν είχε στην πρεμιέρα κόντρα στην Λιόν. Μάλιστα αν υπάρχει κάτι που δείχνει ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα της ομάδας είναι η αντίδρασή της μετά το χαμένο πέναλτι του Ελ Κααμπί. Στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο με το σκορ “ρευστό” και την (λογική) απογοήτευση από τη χαμένη ευκαιρία να κλειδώσει το ματς, κάθε ομάδα θα έδινε κάποια λεπτά κακής απόδοσης που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο αντίπαλος. Ο κίνδυνος να χύσει την καρδάρα με το γάλα ο Ολυμπιακός ήταν ορατός. Αλλά ακριβώς εκεί η αντίδραση του ήταν εντυπωσιακή! Οι Ερυθρόλευκοι ανέβασαν πάλι τις γραμμές τους, πίεσαν τη Μάλμε μπροστά στο τέρμα της και δεν άφησαν του γηπεδούχους να πιστέψουν ότι η “στραβή” με το πέναλτι θα μπορούσε να γίνει κέρδος για αυτούς. Και δεν χρειάστηκε ούτε ένα λεπτό για να συμβεί αυτό, αφού ο Ολυμπιακός απείλησε στην επόμενη φάση μετά την απώλεια του πέναλτι.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να σημειωθεί πάντως και δείχνει τον δρόμο που έχει ακόμα να διανύσει ο Ολυμπιακός στην τρέχουσα σεζόν, είναι η διστακτικότητα του Μεντιλίμπαρ να κάνει αλλαγές, όταν -εδικά μετά το 60'- η κόπωση άρχισε να κάνει την εμφανισή της. Τότε το σύνολο άρχισε να χάνει δύναμη, αμεσότητα άρα και μέτρα μέσα στο γήπεδο με αποτέλεσμα η Μάλμε να δείχνει διάθεση να γίνει πιο απειλητική και η άμυνα του Ολυμπιακού να νιώθει πιο άμεση πίεση. Κι όμως ενώ το πράγμα άρχισε να “φωνάζει” για φρεσκάρισμα, ο τεχνικός του Ολυμπιακού έκανε τις πρώτες κινήσεις του μόλις το 78'. Δείγμα του ότι δεν έχει ακόμα την εμπιστοσύνη που απαιτείται στις λύσεις που έρχονται από τον πάγκο (πλην Κωστούλα ίσως) σε σχέση με το αρχικό του (υπό κανονικές συνθήκες και χωρίς απουσίες) σχήμα. Και αυτό είναι σημαντικό με τις πολλές και δύσκολες υποχρεώσεις του Ολυμπιακού και με το πρωτάθλημα να είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, με πολλά ματς (πέραν των ντέρμπι) να κρύβουν παγίδες.

Αν θέλεις δύο “καρπούζια” το δείχνεις...

Πριν το ματς το 2-2 (η ισοπαλία γενικά) δεν θα ήταν αποτέλεσμα που θα “αγόραζε” κάποιος στον ΠΑΟΚ με αντίπαλο την Βικτόρια Πλζεν, μετά από δύο ήττες στο Europa League, εκ των οποίων η μία στην Τούμπα. Αν και εδώ πρέπει να σημειωθεί (ακόμα μια φορά) πως οι υπολογισμοί με τα “σίγουρα” τρίποντα στην Ευρώπη όταν γίνεται η κλήρωση, είναι τουλάχιστον αστείοι. Ειδικά όταν αντιμετωπίζεις ομάδες που προέρχονται απο αξιοπρεπή πρωταθλήματα, έχουν ευρωπαϊκό παρελθόν και φιλοδοξιές, αλλά και στιλ που δεν ταιριάζει με αυτό των ομάδων μας. Ο ΠΑΟΚ το τελευταίο το έμαθε και πάλι με τον δύσκολο τρόπο. Ένα δίδαγμα που το πλήρωσε εντέλει κατά το ήμισυ, αφού η αντίδρασή του στο τέλος αποφέρει και πρακτικό και ψυχολογικό όφελος. Και όσο κλισέ και αν ακούγεται, ναι αν υπήρχε ακόμα ένα πεντάλεπτο, με την... κατηφόρα που είχε το γήπεδο μπορεί να έπαιρνε και το τρίποντο.

Εξαρτάται βέβαια τι θα κρατήσει ο καθένας. Την άθλια εικόνα μέχρι το 70' και την αποβολή του Ντουέ ή το καταιγιστικό τελευταίο τέταρτο; Εννοείται ότι στον ΠΑΟΚ θα κρατήσουν κυρίως το δεύτερο. Εκεί εστίασε και ο Λουτσέσκου, αλλά και ο ίδιος, παρά το ηρωϊκό του πράγματος, ήταν συνοφρυωμένος μετά το τέλος του αγώνα, θέλοντας προφανώς να δείξει στους παίκτες του (όσο και αν τους στηρίζει) ότι τελικά δεν έκαναν κάτι παραπάνω από το...αυτονόητο. Και ούτε καν ολόκληρο. Η διαφορά στην εικόνα του Ευρωπαίου με τον εντός των συνόρων ΠΑΟΚ, είναι αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογεί το πρόβλημα συνοχής που δημιουργεί η ένταξη πολλών νέων παικτών στο ρόστερ. Δεν είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζουν (και πληρώνουν με απώλειες) και οι υπόλοιποι διεκδικητές, απλά μέχρι τώρα ο Λουτσέσκου έχει δείξει κατά τι πιο ικανός στο μοντάρισμα, αλλά και αυτός δεν είναι μάγος. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής και όσο εστίασα στον αγώνα της Τούμπας, το δικό μου συμπέρασμα είναι πως το πρώτο πράγμα που υπάρχει στο μυαλό όλων στην Τούμπα και είναι πάλι το πρωτάθλημα. Καθαρά υποκειμενική η κρίση και δεν το βλέπω διόλου παράλογο να είναι έτσι, αλλά θα συμφωνήσω με τον Σουντουλίδη πως ο Δικέφαλος την έχει ανάγκη την Ευρώπη αν θέλει πραγματικά να αλλάξει επίπεδο. Κάτι που ούτως ή άλλως έχει κάνει και εκτός συνόρων με τον Ρουμάνο τεχνικό. Αν παλεύεις για τα “δύο καρπούζια” σε κάθε σεζόν, οφείλεις για μπορείς να τα κρατάς αξιοπρέπως. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ.

Η πίεση στον Αλόνσο και η έλλειψη εγωισμού

Για την περίπτωση του Παναθηναϊκού το μόνο εύκολο είναι, σε αυτή τη φάση, να ρίξεις αλάτι στις πληγές του. Και έχει πολλές και ανοιχτές. Γιατί το 1-4 με την Τσέλσι είναι απλά ακόμα ένα επεισόδιο σε μια σεζόν αβεβαιότητας και “τελικών”. Αρχικά ήταν οι ευρωπαϊκού τελικοί με Άγιαξ και Λανς, τώρα προκύπτουν και αυτοί εντός των συνόρων που φέρνουν “τούμπα” το rotation. Οι βασικοί προφυλάσσονται για το πρωτάθλημα. Το πόσο καλά βέβαια μπορεί να νιώθουν παίκτες με φιλοδοξία που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να αντιμετωπίσουν την Τσέλσι ή τους ρίχνεις στο γήπεδο μετά το 60'-70' μήπως και φρενάρουν τον εφιάλτη είναι μεγάλο ερώτημα. Στο οποίο μπορεί να προστεθεί ακόμα ένα... Το να φλερτάρεις με βαριά ήττα κρατώντας καλούς παίκτες στον πάγκο πόσο καλό μπορεί να είναι για την ψυχολογία της ομάδας, ενόψει κρίσιμου αγώνα στο πρωτάθλημα; Αλλά ο Αλόνσο πληρώνεται για να δίνει στην πράξη απαντήσεις και σε αυτά τα ερωτήματα. Το σίγουρο είναι πως ο Ουρουγουανός τεχνικός ζει από την αρχή της σεζόν μέσα σε αφόρητη πίεση και νιώθει σα να παίζει τη θέση του μέρα με τη μέρα, την ώρα που προσπαθεί να μοντάρει ένα καινούργιο ρόστερ. Όλα αυτά όμως είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζει καλά, γαιτί δεν μποπρεί να μην ξέρει πως λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα και ειδικότερο σε ένα οργανισμό χρόνια τώρα ταλαιπωρημένο όπως αυτός του Παναθηναϊκού. Βλέπετε έδειξε ενήμερος και για το γεγονός πως -δύο σεζόν νωρίτερα- οι Πράσινοι είχαν βρεθεί 11 βαθμούς μπροστά και δεν πήραν τελικά το πρωτάθλημα. Το είπε στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με την Τσέλσι προσθέτοντας μάλιστα: “Μακάρι εμείς να ήμασταν αυτή την στιγμή 11 βαθμούς μπροστά, μακάρι να μπορούσα να βρεθώ σε τέτοια θέση και να έχω τέτοιο αβαντάζ”. Συγχωρέστε με αλλά δεν θεωρώ τυχαία την αναφορά (μέχρι και “μπηχτή”) τη βραδιά που άκουσε όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και αυτό είναι (επιπλέον) κακό μαντάτο για το πως διαχειρίζεται πενυματικά την κατάσταση.

Αλλά για να φύγουμε από το ψυχολογικό σκέλος, ναι ο Παναθηναϊκός έχει το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών και ακόμα και αν η δεύτερη ενδεκάδα της Τσέλσι πιθανότατα θα ήταν φαβορί για το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, η δεύτερη του Τριφυλλιού θα έπρεπε να δείξει κάτι διαφορετικό έχοντας απέναντι της μια μεγάλη πρόκληση και 60.000 κόσμο στο πελυρό της. Όχι δεν ήταν ένα ημίχρονο καλός ο Παναθηναϊκός. Γιατί το ”καλός” κόντρα σε τόσο ποιοτική ομάδα έχει να κάνει και με το πόσο την κάνεις να σε νιώσει. Άρα ήταν καλός για 15-20 λεπτά. Από εκεί και πέρα υπήρχε διαφορά επιπέδου, ταχύτητας, αντίληψης, δύναμης αλλά και διάθεσης. Οι γηπεδούχοι δεν έκαναν λαθη επειδή είχε μερικές μέρες πριν πανσέληνο ή ήταν ματιασμένοι, αλλά γιατί η Τσέλσι του ανάγκαζε να τα κάνουν και αυτοί παθητικά αποδέχθηκαν τη μοίρα τους. Άρα τα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν ήδη για αυτή την τραγική βραδιά του Παναθηναϊκού, ισχύουν 100%. Πέρα όμως από την (κατά τη γνώμη μου) απρέπεια του Αλόνσο που επεσήμανα πιο πάνω, δεν μπορώ να ρίξω όλη την ευθύνη επάνω του. Ακόμα και αν δεν έχουν όλοι οι παίκτες την επαφή που απαιτείται με τον προπονητή τους, είναι τουλάχιστον αντιεπαγγελματικό να μη έχουν τον εγωισμό που χρειάζεται για να δείξουν έστω ότι θέλουν να σταματήσουν την κατηφόρα σε ένα ματς. Πραγματικά πιστεύω ότι ο αλόνσο έχει πλάνο. Αλλά δεν προκύπτει στο παιχνίδι της ομάδας του. Ακόμα και (το είχα επισημάνει) η νίκη επί του ΟΦΗ δεν έγινε με εικόνα καλύτερου
Παναθηναϊκού αλλά έμοιαζε αρκετά συγκυριακή. Βελτίωση δεν φαίνεται. Ίσως επειδή δεν υπάρχει και ηρεμία.

Όσο για τα περί παρέλασης που ακούγονται καιρό είμαστε οριακά για να δούμε τι θα συμβεί αν το αποτέλεσμα με τον Άρη δεν είναι θετικό για το Τριφύλλι. Αλλά ακόμα και αν καταλήξουμε ότι πρέπει να υπάρξει διάδοχη (του Αλόνσο) λύση, όπως ξέρουμε τον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών ποιος υπογράφει ότι θα υπάρξει πραγματικά κάτι καλύτερο;