Τώρα η πίεση είναι ελεγχόμενη

Αντικειμενικά, ο μεγαλύτερος φόβος του Άρη στη σειρά των αγώνων με την ΑΕ Λεμεσού δεν ήταν τόσο το (χαμηλό) επίπεδο ποιότητας της κυπριακής ομάδας όσο οι δαίμονες ενδεχομένου αποκλεισμού. Γιατί το μέγεθος της ζημίας δεν συγκρινόταν με τα οφέλη που απεκόμισαν οι «κίτρινοι». Προφανώς το αισθάνθηκαν όσοι είδαν το πρόσωπο του Σάββα Παντελίδη μετά την πρόκριση. Βαθιά ανάσα δεν ακούστηκε, αλλά η ανακούφιση σε επίπεδο αγαλλίασης, ήταν τα πλέον ευδιάκριτα συναισθήματα του.

Η προσέγγισης της κατάστασης μέσω της παραδοχής - ό,τι το κλαμπ θα πάθαινε μεγάλη ζημιά - δεν ήταν απλά σωστή, αλλά απαιτεί βαθμό «δέκα με τόνο» διότι ήταν εξόχως ρεαλιστική. Γιατί η ομάδα του θα έχανε πολλά περισσότερα, θα κουβαλούσε στην πλάτη της το στίγμα (σαν αυτό που άντεξε τέσσερις μήνες πέρυσι, μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο με τον Εργοτέλη) κι άντε μετά να εξηγήσεις (και να καταλάβει ο καθένας από εμάς) τα ανεξήγητα. Εδώ χρειάστηκαν 2-3 φιλικά παιχνίδια για να βγει «σκάρτη» …

Η διαχείριση αυτών των αγώνων δεν είναι απλή. Γιατί βλέπεις δίπλα σου τον ιδιοκτήτη (Θόδωρο Καρυπίδη) που ανέβασε τον αγωνιστικό προϋπολογισμό, προχώρησε σε έργα (ουσιαστικά) ανακαίνισης του «Κλεάνθης Βικελίδης» και κατ’ ουσίαν σε μια σημαντική επένδυση, αλλά και 22.000 νοματαίους να περιμένουν να «τελειώσεις» την πρόκριση από τον πρώτο αγώνα γιατί πολύ απλά… το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ταυτόχρονα γνωρίζεις ό,τι, αυτήν την εποχή, είναι τουλάχιστον ουτοπική η προσδοκία υψηλών επιπέδων απόδοσης (γιατί όλοι οι παίκτες είναι ανέτοιμοι), πολλώ δε μάλλον η ελπίδα για αγωνιστική σταθερότητα. Την ίδια στιγμή υποχρεούσαι να συμβιβαστείς και να δικαιολογήσεις τον τίτλο του φαβορί, αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο της κριτικής στο ενδεχόμενο αποκλεισμού και η πίεση είναι σε υψηλότερο βαθμό ακόμη και από το 80% υγρασίας που κυριαρχούσε χθες στη Λάρνακα.

Γενικώς, αν οι ομάδες τρέφονται και κρύβουν αδυναμίες μέσα από τις επιτυχίες, αυτήν την εποχή ισχύει ακόμη περισσότερο. Αυτό στοιχειοθετεί και η πρόκριση επί της Λεμεσού. Ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποδόθηκε γιατί ο Άρης παρουσίασε καλύτερη εικόνα ομάδας, ασχέτως του ότι στον δεύτερο αγώνα χαρακτηρίστηκε από επιπολαιότητα, ημιτελείς προσπάθειες και τσαπατσουλιά. Το ότι η ΑΕΛ και κατ’ επέκταση ο προπονητής της έβγαλε πύρινο λόγο μετά τον αποκλεισμό, προφανώς οφείλεται στα δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα που έχει να διαχειριστεί και στις εντυπώσεις που έχασε με την ποδοσφαιρική λογική της. Εξάλλου, τον σεβασμό τον κερδίζεις μέσα από την αγωνιστική συμπεριφορά σου και όχι με λόγια.

Η σειρά των αγώνων με τη Μόλντε είναι διαφορετική διότι ο τίτλος του φαβορί ανήκει στους Νορβηγούς. Αγωνιστικά και ρεαλιστικά. Γιατί είναι μια ομάδα με 20 επίσημα παιχνίδια στα πόδια της έναντι μόλις δύο του Άρη, με εντυπωσιακό απολογισμό και αξιόλογο ρόστερ. Είναι ομάδα με ιδιαίτερη ικανότητα στην επίθεση, ουδόλως τυχαία είναι πρωτοπόρος του νορβηγικού Πρωταθλήματος και η (εκτός έδρας) πρόκριση επί της Τσουκαρίτσκι αναδεικνύει τον χαρακτήρα της. Για τη Μόλντε, δεν μπαίνει καν στην εξίσωση το ζήτημα της ετοιμότητας. Όπως έλεγαν και οι παλιοί… «είναι στα φόρτε της».

Για τον Άρη, βασική προϋπόθεση διεκδίκησης της πρόκρισης είναι η ατομική και ομαδική βελτίωση και η παρουσίαση διαφορετικής αγωνιστικής εικόνας σε σχέση μ’ αυτή που είχε στη Λάρνακα όπου… συναντήθηκαν όλοι οι πλανήτες καθώς η πλειοψηφία των παικτών ήταν σε κακό φεγγάρι. Γιατί ουδέποτε ήταν τόσο κακός ο Ματίγια ο οποίος είναι το βαρόμετρο στο κέντρο καθώς επιβάλλει την ηρεμία, τη σωστή κυκλοφορία της μπάλας και διακρίνεται για την ανάγνωση της κάθε φάσης. Ίσως γι’ αυτό ο Παντελίδης έδωσε… πολλές μπάλες στον Μίγκτζεν Μπάσα ο οποίος στην 3^η μπαλιά «συναντήθηκε» με τον Ιντέγε κι έτσι προέκυψε η φάση του πέναλτι. Ήταν η πρώτη φορά που ο Λάρσον ήταν τόσο «κλειδωμένος» στη σκέψη, ενώ και τα πλάγια μπακ είχαν πρόβλημα διαχείρισης των καταστάσεων. Τουλάχιστον βγήκαν οι αλλαγές (σ. σ. Λούκας, Τόνσο) και ο Άρης απέκτησε ισορροπία.

Ο Έλληνας προπονητής εκτίμησε με βεβαιότητα ότι σ’ αυτή τη φάση της σεζόν, οι έξι μέρες που μεσολαβούν μεταξύ των αγώνων μπορούν να επιφέρουν σημαντική βελτίωση. Προφανώς περιμένει αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια καθώς ο Άρης θα μπορούσε να είχε πληρώσει την αστοχία του στους αγώνες με την ΑΕ Λεμεσού. Αυτό είναι ζήτημα συγκυρίας, τύχης και ικανότητας. Ξέρει επίσης ότι τώρα η πίεση είναι ελεγχόμενη και λόγος φόβου δεν υφίσταται…