Ξέρει ότι πάλεψε σαν σκυλί και ότι στο μέλλον δεν θα χάσει

Αν το αίσθημα της περηφάνιας για τη νοοτροπία (refuse to die) είναι η τροφή που χρειάζεται ο Άρης για την ανηφόρα που έχει να ανέβει, η λυσσαλέα προσπάθεια για την ολοκλήρωση μιας ανατροπής και ο αγωνιστικός χαρακτήρας που ανέδειξε, προφανώς είναι η παρακαταθήκη. Και δεν συγκίνησε μόνο αυτούς τους 18-19 χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν στο γήπεδο ανήμερα 15 Αυγούστου επιβεβαιώνοντας την τρομερή κάψα που έχει αυτός ο κόσμος για τη ομάδα, αλλά κάμποσους υγιώς σκεπτόμενους που έχουν ποδοσφαιρική και αθλητική κουλτούρα και δεν είναι υποστηρικτές του Άρη. Γιατί τα social media φανερώνουν τον ψυχισμό του κόσμου.

Αυτός ο ψυχισμός έφερε και τα κλάματα. Λένε ότι οι άνδρες δεν κλαίνε, μα αυτός είναι ίσως ο μεγαλύτερος μύθος γιατί χθες, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», αρκετοί δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Ξεκινώντας από τα δάκρυα του Σάββα Παντελίδη όταν ένιωσε την έκρηξη συναισθημάτων των παικτών του στο 3-0, όπως αισθάνεται ένας πατέρας όταν βλέπει τα παιδιά του να επιτυγχάνουν. Και μετά το τέλος, πάνω στην εκκωφαντική παγωμάρα που κυριάρχησε, άκουγες λυγμούς. Δεν είναι ντροπή, αλλά η αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού.

Αντικειμενικά, ο Άρης έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να πετύχει την ανατροπή. Αν ολοκληρωνόταν, θα είχε μυθικές διαστάσεις. Δεν ήθελε πολύ. Ήταν κι αυτές οι 2-3 στιγμές στις οποίες αναφέρθηκε ο Παντελίδης την παραμονή του αγώνα. Δεν τις είχε, με πιο χαρακτηριστική τη φάση του Ιντέγε, δευτερόλεπτα μετά το 3-0 από τον Ντιγκινί. Εκεί θα έπρεπε να πέσουν οι τίτλοι τέλους και να γραφτεί μια σπουδαία σελίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία του Άρη. Είτε λόγω τύχης, είτε συγκυρίας, είτε στιγμής, το πολυπόθητο 4-0 δεν ήρθε ποτέ. Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου δεν έλαμψε, γιατί η δεύτερη εικόνα απέδειξε ότι ο Άρης μπορούσε κι έπρεπε να προκριθεί στα Playoffs του Europa League.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς… τέρας (ποδοσφαιρικής) μορφώσεως για να καταθέσει τους δύο λόγους του αποκλεισμού. Προφανέστατα το βαρύ 3-0 στη Νορβηγία, πολύ περισσότερο δε τα ατομικά λάθη. Αυτός είναι ένας τομέας ο οποίος δεν ελέγχεται από τον προπονητή και απαιτεί το μεγαλύτερο επίπεδο βελτίωσης. Έχει να κάνει με τη σκέψη, την ψυχολογική κατάσταση και τη συγκέντρωση του κάθε αθλητή. Στον πρώτο αγώνα ο Άρης πλήρωσε και τα τρία πολύ σοβαρά λάθη που έκανε. Χθες, του κόστισε το λιγότερο σοβαρό. Μπορεί να σταθεί και στην εχθρική διαιτησία του Ιρλανδού, αλλά δεν είναι στη μενταλιτέ του, ούτε έχει ανάγκη προσκόμισης σχετικών αποδείξεων. Βασικά, ολόκληρος ο ντουνιάς κατάλαβε τις προθέσεις του νεόκοπου Ιρλανδού, με πιο χαρακτηριστική φάση αυτή του Γιουνές. Μπροστά στα μάτια του έγινε το τράβηγμα (εκτός περιοχής), αλλά μήτε ασχολήθηκε. Εκεί το μήνυμα ήταν σαφέστατο αν και είχαν προηγηθεί πολλά περισσότερα.

Καταλήγοντας, αν η αναγνώριση της τιτάνιας προσπάθειας και η αποδοχή από το σύνολο του ποδοσφαιρικού κόσμου είναι δύο ισχυρά παράσημα, η μεταμόρφωση συγκεκριμένων παικτών είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίον πρέπει να χτίσει ο Άρης. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Σάσα Λούκας, την ωριμότητα του Χαβιέ Ματίγια αλλά και το τρομερό δεύτερο ημίχρονο του Κόρχουτ. Χθες επίσης, ο Γιάννης Φετφατζίδης μπήκε στο πετσί του ρόλου του. Κατά την προσφιλή συνήθειά του, ο Σάββας Παντελίδης δεν μπήκε σε διαδικασία αναφοράς ονομάτων. Δεν το κάνει ούτε όταν θέλει να ασκήσει έντονη κριτική γιατί οι ομάδες έχουν συγκεκριμένους και αδιαπραγμάτευτους κανόνες. Ό,τι έχει να πει, το λέει απευθείας στον άμεσα εμπλεκόμενο. Προφανώς έχει κι άλλα ονόματα στο μυαλό του, αυτή ήταν και η παρηγοριά του μετά τον αποκλεισμό