Ολυμπιακός - Αϊντχόφεν 4-2: Η ανάλυση του Wyscout

Ο Ολυμπιακός το βράδυ της Πέμπτης έκανε ένα αποφασιστικό βήμα πρόκρισης για τους «16» του Uefa Europa League, επικρατώντας με 4-2 της Αϊντχόφεν και συνέχισε έτσι την παράδοση που τον θέλει να μην χάνει από Ολλανδικές ομάδες στην έδρα του. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν καλή απόδοση κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης, εκμεταλλευόμενοι τα λάθη της άμυνας των αντιπάλων, κατάφεραν να σκοράρουν 4 τέρματα. Παρόλα αυτά η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς δε μπόρεσε να περιορίσει όλα τα ατού των φιλοξενούμενων και δέχθηκε 2 γκολ από τον 34χρονο επιθετικό E. Zahavi, ο οποίος αποτελούσε μόνιμο πρόβλημα για τους παίκτες του Ολυμπιακού. Η Ολλανδική ομάδα μπορεί να ηττήθηκε, αλλά κατάφερε να σκοράρει σε ακόμη ένα παιχνίδι. Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα του Schmidt έχει βρει δίχτυα και στα 34 παιχνίδια που έχει δώσει έως τώρα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος.

Οργανωμένη Επίθεση

Ο Πέδρο Μαρτίνς παρέταξε την ομάδα του με σύστημα 1-4-3-3 (2-1), όμως ο σχηματισμός αυτός άλλαζε πολύ συχνά κατά τη φάση της ανάπτυξης. Σημείο αναφοράς, στη συγκεκριμένη τακτική λειτουργία αποτελούσε ο Γιαν Εμβιλα. Ο Γάλλος πολλές φορές γινόταν ο τρίτος παίκτης, είτε ανάμεσα από τους κεντρικούς αμυντικούς, είτε στα πλάγια, οργανώνοντας το παιχνίδι των Πειραιωτών.

Όταν συνέβαινε αυτό, ο Μπουχαλάκης ήταν ο μόνος παίκτης μπροστά από την τριάδα, ο Βαλμπουενά και ο Μπρούμα ερχόντουσαν προς τα μέσα, στον άξονα του γηπέδου, κοντά στον Ελ Αραμπί ενώ ο Καμαρά “χαμήλωνε” περίπου στο ύψος που βρισκόντουσαν και οι δυο ακραίοι οπισθοφύλακες.

Αυτό γινόταν κυρίως για να εκμεταλλευτεί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Βαλμοπουενά, ο οποίος κινούνταν κυρίως στον άξονα, αφήνοντας έτσι το πλάτος του γηπέδου στον Λαλά (Ο Λαλά επιχείρησε 4 ντρίμπλες, πίσω μόνο από τον Μπρούμα| Ο Ολυμπιακός δείχνει πλέον να ξαναπαίρνει σε αυτήν την κατηγορία πράγματα από τους ακραίους μπακ).

Κάποιες φορές όταν η PSV, εφάρμοζε πίεση στα 3/3, ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν να περάσει τη μπάλα στους επιθετικούς, εφόσον υπήρχαν μεγάλες αποστάσεις και έτσι αναγκαστικά πήγαινε στην επιλογή του άμεσου παιχνιδιού.

Από το 26ο λεπτό και μέχρι την ανάπαυλα, έγινε εσωτερική αλλαγή με τον Καμαρά να περνάει σε θέση δεξιού χαφ και τον Βαλμπουενά σε ρόλο επιτελικού μέσου, πίσω από τον Ελ Αραμπί.

Αυτό είχε σαν στόχο να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες ο Βαλμπουενά και να δημιουργεί υπερθερμία στα άκρα (Ο Ολυμπιακός δημιούργησε 19 επιθέσεις μόνο από τα αριστερά ενώ από το κέντρο και δεξιά αθροιστικά 17 | Το 63% των xG προήλθαν από τα αριστερά). Ταυτόχρονα ο Καμαρα συνέκλινε προς τον άξονα, γεγονός που δημιούργησε πρόβλημα στον αντίπαλο. Αυτό είναι έκδηλο και στη φάση από την οποία προέρχεται το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού. Καμαρά και Βαλμπουενά έχουν έρθει στην αριστερή πλευρά, δημιουργώντας μια σχέση 4 εναντίον 3, χάρις την οποία ο Ολυμπιακός απέκτησε το πλεονέκτημα που έψαχνε για να μπορέσει να γίνει απειλητικός.

Στο δεύτερο μέρος όταν η Αϊντχόφεν εφάρμοσε high press, η ομάδα του Μάρτινς δεν ρίσκαρε καθόλου, καθώς προτίμησε να πάει σε άμεσο παιχνίδι. Αυτό γινόταν από τον τερματοφύλακα ή και από την άμυνα, ενώ τελικός αποδέκτης ήταν o Ελ Αραμπί.

Με την είσοδο του Μασούρα στον αγωνιστικό χώρο, αυτό το οποίο άλλαξε ήταν ότι, όταν ο Εμβιλά τοποθετούνταν ανάμεσα στους δύο κεντρικούς αμυντικούς, η δεξιά πλευρά λειτουργούσε διαφορετικά σε σχέση με την αριστερή, κάτι που στο πρώτο ημίχρονο δε γινόταν, αφού και στις δύο πτέρυγες παρατηρούνταν οι ίδιες κινήσεις. Αυτό που διαφοροποιήθηκε ήταν ότι ο Μπρούμα και ο Λαλά διατηρούσαν το πλάτος. Αντίθετα ο Μασούρας έκλεινε προς τον άξονα, δίνοντας την πλευρά στον Ρέαμπσιουκ.

Οργανωμένη Άμυνα

Στη φάση άμυνας ο σχηματισμός των γηπεδούχων ήταν 1-4-4-2. Στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός επέλεξε να πιέσει κυρίως στο μεσαίο τρίτο του γηπέδου. Αξιοσημείωτο ήταν ότι, όταν ο αντίπαλος πραγματοποιούσε μια μεταβίβαση προς τα πίσω, οι «ερυθρόλευκοι» πίεζαν συντονισμένα, με τον Ελ Αραμπί και τον Καμαρά να δίνουν το έναυσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φάση του τρίτου γκολ.

Όμως οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν και προβλήματα όταν δεν είχαν αυτοί τη μπάλα.

Το πρώτο από αυτά ήταν όταν ο αμυντικός μέσος της Αϊντχόφεν, Rosario έκανε τριάδα στα πλάγια, δημιουργούσε μια κατάσταση 3 εναντίον 2, οπότε είτε ο ίδιος, είτε ο κεντρικός αμυντικός Teze, περνούσαν τη μπάλα στα μεσοδιαστήματα, στη πλάτη των αμυντικών χαφ του Ολυμπιακού.

Το δεύτερο πρόβλημα που κλήθηκε να λύσει ο Πορτογάλος τεχνικός μαζί με τους συνεργάτες του, ήταν οι δύο επιθετικοί του αντιπάλου, οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα κινητικοί. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο Zahavi χαμήλωνε στην πλάτη του Μπουχαλάκη ή του Εμβιλά, ο Malen έκανε κίνηση στον χώρο για να παρασύρει τους δύο κεντρικούς αμυντικούς, με μοναδικό στόχο να δημιουργήσει περιοχή παιχνιδιού για τον συμπαίκτη του (Να σημειωθεί ότι από τον Zahavi προήλθε το 100% των τελικών προσπαθειών της ομάδας και το 100% των xG).

Μεταβάσεις: Ο Ολυμπιακός μετά την ανάκτηση της κατοχής της μπάλας, είχε ως πρωταρχικό στόχο να στείλει τη μπάλα μπροστά άμεσα, ενώ ελάχιστες φορές οι παίκτες του προτίμησαν το παιχνίδι κατοχής.

Φάνηκε πως οι «ερυθρόλευκοι» ήταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, καθώς η PSV είναι μια ομάδα που αντιμετωπίζει σοβαρά θέματα στο ανοιχτό γήπεδο.

Στις αμυντικές μεταβάσεις, η συμπεριφορά της ελληνικής ομάδας, ήταν η άμεση πίεση, κυρίως όταν η μπάλα χανόταν στις πλάγιες γραμμές. Αν κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν, η αμέσως επόμενη λύση ήταν η άμεση οργάνωση πίσω από τη μπάλα με τη συμμετοχή όλων των παικτών.

Στατικές Φάσεις : Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε από στατική φάση και πιο συγκεκριμένα από μια εκτέλεση φάουλ. Έπειτα από έξυπνη κίνηση του Μπρούμα με τον Βαλμπουενά, ο τελευταίος προσποιήθηκε ότι θα φύγει από την εκτέλεση, όμως ήταν εκείνος που έκανε τη σέντρα και βρήκε με ακρίβεια τον Μπουχαλάκη ο οποίος δεν άφησε τη μπαλιά του συμπαίκτη του να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Πανομοιότυπη εκτέλεση είχαμε δει και από την Borussia Dortmund του Lucien Favre την σεζόν 2018/2019. Στην εντός έδρας αναμέτρηση με αντίπαλο τη Werder Bremen, οι Reus και Guerrero είχαν κάνει παρόμοια κίνηση με αυτή τον παικτών του Πέδρο Μαρτίνς, με τον Paco Alcácer να σκοράρει.

Πλεονέκτημα: Η ποιότητα και η προσωπικότητα των παικτών του Ολυμπιακού και κυρίως των δυο Γάλλων, Βαλμπουενά και Εμβιλά. Αμφότεροι παίξανε ουσιώδη ρόλο στην ανάπτυξη της ομάδας καθώς σε κάθε φάση δημιουργούσαν διαφορετική συνθήκη για τον αντίπαλο.

Σπουδαίο πλεονέκτημα επίσης ήταν και η προσαρμοστικότητα των παικτών του Ολυμπιακού, στο ανακάτεμα της διάταξης που έκανε ο Μαρτινς, ειδικά προς το τέλος της αναμέτρησης όταν έψαχνε ένα τέταρτο γκολ. Έβγαλε τον Ελ Αραμπί από το παιχνίδι και πέρασε ως κεντρικό επιθετικό για λίγο το Φορτούνη (μπήκε στο 74΄ και έκανε τις περισσότερες σέντρες για την ομάδα του Ολυμπιακού), μέχρι να κάνει τις 3 αλλαγές, όπου πάλι άλλαξε πρόσωπα και θέσεις. Οι αλλαγές δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να προσαρμοστούν στις ανάγκες της αναμέτρησης, κάτι που φανερώνει και ότι ο Ολυμπιακός έχει βάθος στο ρόστερ του, σε αντίθεση με την ολλανδική ομάδα.

Μειονεκτήματα: Ένα φανερό μειονέκτημα ήταν οι αποστάσεις της τετράδας της άμυνας, από τη μεσαία γραμμή, κυρίως στο αμυντικό τρίτο.

Ακόμη ένα μελανό σημείο ήταν ανασταλτική συμπεριφορά του Βαλμπουενά ο οποίος δεν ακολουθούσε τον Μax, με αποτέλεσμα η μπάλα να περνάει από εκεί στου δύο επιθετικούς.

PSV Eindhoven

Οργανωμένη Επίθεση

Η ολλανδική ομάδα παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο του Γ. Καραϊσκάκης με σύστημα 1-4-4-2.

Στη φάση ανάπτυξης όμως παρατηρήθηκε το γεγονός ότι αυτός ο σχηματισμός μετατρεπόταν σε 1-2-4-2-2, με τους ακραίους αμυντικούς να είναι αρκετά ψηλά.

Αυτό στόχευε στο να δημιουργηθεί υπεραριθμία 4 εναντίον 3 στον άξονα για να περνάει η μπάλα από τους κεντρικούς αμυντικούς στους πλάγιους μέσους που έκαναν κίνηση συνέχεια προς τον άξονα ή από τ’ αμυντικά χαφ στους επιθετικούς. Όταν αυτό γινόταν πράξη, οι Goetze και Thomas, υποστήριζαν άμεσα για πίσω πάσα από τον έναν επιθετικό, ενώ ο έτερος επιθετικός έκανε κίνηση στο χώρο. Ο ακραίος αμυντικός της πλευράς ανέβαινε για να δώσει μια διαγώνια πάσα υποστήριξης.

Οργανωμένη Άμυνα

Στην αμυντική λειτουργία ο σχηματισμός της ολλανδικής ομάδας ήταν 1-4-4-2, ειδικά όταν αμύνονταν σε αμυντικό και μεσαίο τρίτο. Ενώ σε συγκεκριμένα διαστήματα, όταν πίεζε στα 3/3 ο σχηματισμός μεταβαλλόταν σε 1-4-2-3-1, με τον Zahavi να έρχεται πίσω από τον Mallen.

Στόχευαν μ’ αυτόν τον τρόπο, να δημιουργήσουν δυνατή πλευρά, φέρνοντας τον απέναντι κεντρικό μέσο αρκετά μέσα στον άξονα και πάνω στον αντίπαλο αμυντικό χαφ της πλευράς. Παρόλα αυτά, αυτή η στρατηγική δεν πήγε κατ’ ευχήν. Σε φάσεις στις οποίες οι παίκτες της PSV πίεζαν στα 3/3 και ο αντίπαλος πήγαινε σε άμεσο παιχνίδι, ενώ η πρώτη μπάλα ήταν δικιά τους, οι αποστάσεις δε τους ευνοούσαν, με αποτέλεσμα οι δεύτερες μπάλες να χάνονται κυρίως μέχρι το 55΄.

Μεταβάσεις: Οι Ολλανδοί, στη φάση της επιθετικής μετάβασης δεν ρίσκαραν αρκετά αλλά επέλεξαν κυρίως να κάνουν επιθέσεις, με περισσότερες και πιο σίγουρες πάσες, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό. Ο πρώτος στόχος ήταν η ασφάλεια της μπάλας. Αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις όμως, προσπαθούσαν να απειλήσουν, όσο πιο γρήγορα την αντίπαλη ομάδα.

Στη φάση της αρνητικής μετάβασης, στόχευαν στο να ανακτήσουν άμεσα τη μπάλα. Ωστόσο η ένταση του “pressing” δεν ήταν αρκετά μεγάλη. Αυτό όπως γίνεται κατανοητό δεν έφερνε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Στατικές φάσεις: Τη δεύτερη φορά που η PSV ισοφάρισε την ελληνική ομάδα έγινε έπειτα από εκτέλεση κόρνερ. Οι Sanghare και Rosario μπλόκαραν τούς Παπασταθόπουλο και Μπα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός επέλεξε να αμυνθεί με ζώνη σ’ αυτή τη στατική φάση, έδωσε πλεονέκτημα σε 3 παίκτες των Ολλανδών, να επιβλέπονται μόνο από έναν παίκτη, τον Ρέαμπτσιουκ. O Zahavi ξεμαρκαρίστηκε και ανενόχλητος έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα

Πλεονεκτήματα +

Μεγάλο πλεονέκτημα ήταν η παρουσία αρκετών παικτών στα μεσοδιαστήματα, γεγονός που έγκειται στη φιλοσοφία του Coach Schmidt, όπως επίσης και το ανέβασμα του Max και του Dumfries, των δυο ακραίων μπακ δηλαδή που είχε ως στόχο να δημιουργήσει υπεραριθμίες στα πλάγια.

Μειονεκτήματα -

Οι μεγάλες αποστάσεις των ακραίων αμυντικών από των κεντρικών αμυντικών στη φάση της ανάπτυξης, δημιουργούν μεγάλη περιοχή παιχνιδιού για τους αντιπάλους κατά τη φάση της αμυντικής μετάβασης. Αυτό το εκμεταλλεύτηκε ο Ολυμπιακός.

Σημείο Κλειδί:

Στο πρώτο ημίχρονο το σημείο κλειδί ήταν ο τραυματισμός του Boscagli. Την ώρα της απουσίας του οι Ολλανδοί αγωνιζόντουσαν με 10 παίκτες και εκεί ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει κεφάλι στο σκορ. Η είσοδος του Timo Baumgartl δεν βοήθησε, καθώς ο Γερμανός αμυντικός μπήκε πολύ νωθρά στο γήπεδο και έχασε τη μπάλα από τον Ελ Αραμπί στο τρίτο γκολ , ο οποίος τον πίεσε στα 3/3, ενώ λίγο μετά σ’ ένα πολύ κρίσιμο σημείο πάλι, λίγο πριν την ανάπαυλα, απώλεσε για ακόμη μια φορά την κατοχή της μπάλας στο δικό του αμυντικό τρίτο, όμως ο Καμαρά δεν ήταν Ελ Αραμπί και πέταξε μια τεράστια ευκαιρία να δώσει προβάδισμα 2 τερμάτων στην ομάδα του.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η πιο σημαντική στιγμή στον αγώνα ήταν η είσοδος τριών παικτών στον αγωνιστικό χώρο από πλευράς Ολυμπιακού. Πιο συγκεκριμένα οι Βρουσάι, Χασάν και Ανδρούτσος μπήκαν και έδωσαν πνοή στην επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού που έψαχνε ακόμη ένα γκολ, με το σκορ να είναι 3-2, έχοντας ως στόχο να αποκτήσει ένα μαξιλάρι ασφαλείας, για το επερχόμενο παιχνίδι στο Phillips Stadion.

Τέλος σημαντική για ακόμη μια φορά κρίνεται η παρουσία του Μασούρα, ο οποίος βοήθησε αρκετά τους Πειραιώτες στην επιθετική ανάπτυξη σ’ ένα σημείο που η PSV έδειχνε να μένει από ιδέες και δυνάμεις. Μάλιστα ήταν αυτός που εκμεταλλεύτηκε ένα ακόμα ασταθές διώξιμο των αμυντικών της αντιπάλου, και με πολύ ωραίο σουτ διαμόρφωσε το τελικό 4-2.

*Η ανάλυση πραγματοποιήθηκε από τους σπουδαστές του Alfa Sports Analysis Diploma Προδρομίτη Κωνσταντίνο και Παρασχούδη Αθανάσιο και χρησιμοποιήθηκαν στατιστικά δεδομένα από τo www.wyscout.com και το σχεδιαστικό wyscout Playlist and Draw.