Ο Ολυμπιακός η κορυφαία ελληνική ομάδα στην Ευρώπη και με απόλυτη συνέπεια την τελευταία διετία

Και αυτό διότι είχαμε μία Αϊντχόφεν που μπήκε δυνατά για να πρεσάρει και να βρει τα δύο γκολ που τόσο ήθελε και μάλιστα το ένα τέρμα ξανά από κάκιστη αμυντική αντίδραση των Πειραιωτών και τον γκολκίπερ τους σε στατική φάση. Όπως δηλαδή είχαμε δει στον πρώτο αγώνα έναν πιο αποφασισμένο Ολυμπιακό που προηγήθηκε, ισοφαρίστηκε δύο φορές αλλά κέρδισε. Ίδια εικόνα αγώνα και στις 2 περιπτώσεις, απλά άλλαξαν οι πρωταγωνίστριες ομάδες.

Είχε ακόμα έναν Ολυμπιακό που όπως και στην αναμέτρηση του Καραϊσκάκη είχε ένα α' μέρος χειρότερο του β' ημιχρόνου. Και στο Φάληρο ήταν ανώτερος και βελτιωμένος στο 2ο 45λεπτο και στην Ολλανδία συνέβη το ίδιο.

Επιπλέον είχε τους ερυθρόλευκους που και σε αυτό το ματς βρήκαν γκολ από φορ τους. Στο 4-2 του Φαλήρου ήταν ο Ελ Αραμπί και στο 2-1 της Ολλανδίας ήταν ο Χασάν. Ένας τρομερός Χασάν που βάζει στο τέλος ένα δύσκολο γκολ και τρομερά σημαντικό, όπως ήταν και εκείνο που είχε σκοράρει με τη Μαρσέιγ. Σε μία φάση με δημιουργό τον Φορτούνη αλλά και με τη συμμετοχή του Ελ Αραμπί του οποίου την προσπάθεια βγάζει ο Εμβογκό για να πάρει το... ριμπάουντ και να βρει δίχτυα ο Αιγύπτιος. Αυτό το γκολ που... λύτρωσε τους πρωταθλητές Ελλάδας που στο ματς δεν μπήκαν με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και την ένταση και που στη συνέχεια είχαν δύο δοκάρια, έψαξαν το γκολ της πρόκρισης και το βρήκαν.

Εάν βάλουμε στη... ζυγαριά και τους δύο αγώνες ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος. Ανώτερος και επιθετικά αλλά και αμυντικά και τακτικά έστω και στο... όριο. Κυρίως όμως είχε έναν προπονητή που παραμένει επιδραστικός. Που μπορεί και διορθώνει τα λάθη του μες στο ματς και που μπορεί και αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της ομάδας του. Που μπορεί να παρεμβαίνει σωστά και με καλές αλλαγές.

Ο Μαρτίνς λοιπόν: στο 46' κάνει γρήγορα τις αλλαγές με τους παίκτες που ήταν οι αδύναμοι κρίκοι του α' μέρους. Έξω ο Μπουχαλάκης που ήταν ο λιγότερο καλός των τριών χαφ και έξω και ο Βαλμπουενά που δεν... τράβηξε. Μέσα ο Μασούρας διότι είναι... σκυλί του πολέμου και αμυντικά και τακτικά αλλά και μπροστά θα δώσει πράγματα αλλά και ο Φορτούνης, που μπορεί να κουβαλήσει μπάλα, να δημιουργήσει και να φθείρει τον αντίπαλο. Εντόπισε δηλαδή ο Πορτογάλος κόουτς τα λάθη στον αρχικό αγωνιστικό σχεδιασμό του και διαφοροποίησε πρόσωπα στο γήπεδο αλλά και την προσέγγισή του για τον αγώνα.

Όλο αυτό το διάστημα ο Σμιντ κάθεται σχεδόν ήσυχος και αμέριμνος στον πάγκο του. Σαν να έχει επαναπαυθεί και να περιμένει. Σαν να θεωρεί πως αυτό το 2-0 του α' μέρους θα πάει έως το τέλος και του αρκεί.

Ο Μαρτίνς συνεχίζει. Στο 80' έξω ο Λαλά αλλά και ο Μπρούμα, που ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν (ο Μπρούμα με πιο καλή εικόνα πάντως σε σχέση με τον Λαλά) και μέσα ο Ανδρούτσος και ο Χασάν, ο φορ των κρίσιμων γκολ σε τελευταία λεπτά αγώνων.

Στο 88' έρχεται το 2-1 και ο Γερμανός τεχνικός των Ολλανδών κάνει τις αλλαγές του στο 90' ενώ ο Ίβηρας του... απαντά βάζοντας τον Σωκράτη μέσα αντί του Ελ Αραμπί για να μην απειληθεί ξανά. Κάπου εκεί η... σεμνή τελετή έλαβε τέλος και για ένα ακόμα παιχνίδι ο Μαρτίνς έκανε ρουά ματ στον αντίπαλο προπονητή, όπως του είχε κάνει και στο β' μέρος του αγώνα στο Καραϊσκάκη. Να το θέσω και αλλιώς; Προτιμώ σε τέτοιους αγώνες μία πιο κυνική ομάδα που θέλει πάνω απ' όλα το επιθυμητό αποτέλεσμα και το παίρνει παρά μία επιθετική... φλυαρία χωρίς νόημα.

Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσουμε και το εξής. Στο ημίχρονο ο Μαρτίνς μαζί με τους πιο έμπειρους παίκτες της ομάδας έχουν μιλήσει στην ομάδα, έχουν αξιολογήσει την κατάσταση και έχουν φτιάξει ένα κλίμα ότι ο σύλλογος πρέπει να πιστέψει στην πρόκριση, να τα δώσει όλα και να το παλέψει μέχρι τέλους διότι άπαντες θεωρούν και έχουν πειστεί πως θα δικαιωθούν. Ο Ολυμπιακός το γύρισε το... χαρτί υπέρ του παρότι του στράβωσε ο αγώνας και είχε δυσκολίες. Όπως είχε κάνει και πέρυσι με την Άρσεναλ, παρότι είχε χάσει στον πρώτο αγώνα στο Φάληρο. Ποιος είναι ο απολογισμός; Ποδοσφαιρικά αποδόθηκε δικαιοσύνη στο γήπεδο. Η πιο καλή ομάδα πέρασε.

Στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων εννοείται πως το σουτ που κοντράρει πάνω στον Σωκράτη είναι ατυχία. Το γκολ όμως των Ολλανδών από στατική φάση έρχεται από τον Ζάχαβι (το 2ο που έβαλε στον αγώνα) που δεν πάει κανένας πάνω του και υπάρχει και ευθύνη του Σα στο πως δεν μπλοκάρει τη μπάλα.

Στην Ολλανδία οι ερυθρόλευκοι δέχθηκαν ένα γκολ... καρμπόν από κόρνερ. Με τον Ζάχαβι να βρίσκει δίχτυα δίχως να έχει παίκτη πάνω του με σωστό τρόπο και τον Σα ξανά να μην αντιδρά σωστά. Αυτά είναι γκολ που ο Ολυμπιακός για το επίπεδό του και για αυτό το επίπεδο της διοργάνωσης δεν επιτρέπεται να τα δέχεται και θα πρέπει σίγουρα να τον προβληματίσουν ενόψει της συνέχειας. Για την εκτέλεση φάουλ του Ζάχαβι που είναι εξαιρετική προσωπικά δεν θεωρώ πως ο Σα έχει το ίδιο μερίδιο ευθύνης σε σχέση με το άλλο γκολ που δέχθηκε στο ματς της Ολλανδίας. Γενικά στις στατικές φάσεις ο Ολυμπιακός έχει θέματα αλληλοκάλυψης και συγκέντρωσης και το τελευταίο διάστημα έχει δεχθεί τρία γκολ από στατικές φάσεις από τους Ολλανδούς αλλά και γκολ από στατική φάση και από τον Παναθηναϊκό και από τον Άρη στο Κύπελλο.

Για τον Ολυμπιακό έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι εδώ και χρόνια ως Οργανισμός έπαψε να αρκείται με το απλά να περνάει τη φάση των ομίλων του Champions League. Ότι ανέβασε τον πήχη, βελτιώθηκε, έγινε πιο ανταγωνιστικός και τα τελευταία δύο χρόνια έχει διαδοχικές προκρίσεις από τη φάση των «32» του Europa League, γράφοντας έτσι ιστορία σε μία διοργάνωση που παλαιότερα ενδεχομένως να μην την αντιμετώπιζε το ίδιο όπως το Champions League.

Ο Ολυμπιακός είναι η κορυφαία ελληνική ομάδα στην Ευρώπη διότι εδώ και τρία χρόνια έχει πλάνο, έχει ίδιο προπονητή, δουλεύει ποδοσφαιρικά και πάντα επιδιώκει να διορθώνει τα κακώς κείμενά της και να εξελίσσεται. Με τέτοιες συνθήκες ποτέ μία ομάδα δεν μπορεί να πάει χαμένη. Με τον Μαρτίνς δε κάθε χρόνο της παρουσίας του στον πάγκο του Ολυμπιακού υπάρχει μία σπουδαία πρόκριση. Την πρώτη του σεζόν με τη Μίλαν, πέρυσι με την Άρσεναλ και φέτος με το να ξεπεράσει το εμπόδιο της PSV Αϊντχόφεν. Έτσι μεγαλώνουν οι ελληνικοί σύλλογοι και έτσι φτιάχνουν σωστή ευρωπαϊκή ταυτότητα και νοοτροπία. Με το να φτάνουν να αγωνίζονται ακόμα και πάνω από τα όριά τους, με υπερβάσεις αλλά και με το να επιδιώκουν να σηκώνουν ποδοσφαιρικό ανάστημα και να κοιτάζουν στα μάτια τις μεγάλες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου.