Μια χρονιά που «διαλύσαμε» τους ποδοσφαιριστές…

Το ματς της Λέστερ με την Αρσεναλ έχει μόλις τελειώσει. Ένα ματς στο οποίο η Λέστερ δεν έχει στη διάθεσή της επτά ποδοσφαιριστές λόγω τραυματισμού και οι τέσσερις πέντε από αυτούς, αν ήταν υγιείς θα ξεκινούσαν κατά πάσα πιθανότητα στο αρχικό σχήμα…

Μέσα στο ματς, ο Χάρβει Μπαρνς, ένας εξαιρετικός μεσοεπιθετικός που κάνει τρομερή σεζόν, σωριάζεται στο χόρτο, μετά από ένα έντονο σπριντ και ένα γερό πάτημα του ποδιού του στο χόρτο προκειμένου να επιταχύνει. Το ριπλέι μας δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία επαφή με κανέναν αντίπαλο ή συμπαίκτη, δεν υπάρχει κανένα μυϊκό πρόβλημα, απλώς το καταπονημένο κορμί του Μπαρνς δεν άντεξε ένα ακόμη από τα πολλά σπριντ που κάνει σε κάθε ματς.

Δεν ήταν καν στραβοπάτημα, κακιά ώρα που λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν απλό όπως φάνηκε και στο ριπλέι, το γόνατο του Μπαρνς δεν άντεξε. Η πρώτη εκτίμηση μιλάει για απουσία από τις προπονήσεις για έξι έως οκτώ εβδομάδες και ευτυχώς απέφυγε μάλλον τα χειρότερα, που θα ήταν η ρήξη χιαστών. Ο Μπαρνς από τα μέσα Σεπτέμβριου μέχρι και όταν τραυματίστηκε, είχε αγωνιστεί σε 35 επίσημα ματς σε διάστημα πέντε μηνών.

Ματς για την Premier League (25), το Europa League (8) και το Κύπελλο Αγγλίας (2). Ασταμάτητα και χωρίς διακοπή, έπαιζε επτά ματς το μήνα, σχεδόν δύο κάθε εβδομάδα για πέντε μήνες και χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία. Όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου, το γόνατο του Μπαρνς εκτός από το να σταματήσει να τρέχει θα μπορούσε αν είχε παλάμη και να τον μουτζώσει και μαζί όλους όσους ασχολούνται με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Ο Τίλεμανς, συμπαίκτης του Μπαρνς στη Λέστερ αμέσως μετά τη λήξη του ματς, στο οποίο η ομάδα του Ρότζερς είδε και τον Εβανς να αποχωρεί τραυματίας, (στο ίδιο ματς έφυγε τραυματίας και ο Σμιθ Ρόου της Αρσεναλ), δήλωσε με μία ανατριχιαστικά κυνική και αφοπλιστική φράση το εξής: «Το ξέρουμε ότι φέτος θα είχαμε πολλούς τραυματισμούς, το βλέπουμε συνεχώς να συμβαίνει στον διπλανό μας, στον συμπαίκτη μας. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε αυτή τη σεζόν.

Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, πρέπει όσοι είμαστε όρθιοι να συνεχίσουμε να παίζουμε και να αναδείξουμε και άλλους από εκείνους που είναι υγιείς…». Η στάση, η γλώσσα του σώματος και το ύφος του Τίλεμανς, είναι σαν αυτό του στρατιώτη των χαρακωμάτων που σου λέει, «έβλεπα τον διπλανό μου να τρώει τη σφαίρα στο κεφάλι και τον έκανα στην άκρη για να συνεχίσω να πυροβολώ, δεν είχα άλλη επιλογή, ούτε χρόνο για να σκεφτώ…»

Ένα 24ωρο μετά είδα στον Βόλο τον Σεμέδο να βγαίνει εκτός με πρόβλημα στο γόνατο, μα κυρίως είδα τον Παπασταθόπουλο να μπαίνει να παίξει και στο πρώτο άλμα που έκανε για κεφαλιά, να υποφέρει από τον πόνο στην ωμοπλάτη του. Σκέφτηκα ότι σε καμία άλλη σεζόν δεν θα έμπαινε να παίξει, σε αυτή την κατάσταση και με μπαταρισμένο τον ώμο, αλλά στην φετινή, ούτε ζέσταμα δεν έκανε, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια πράγματα. Τώρα μάλλον θα ξαναπαίξει την Πέμπτη, την Κυριακή και μετά την ερχόμενη Πέμπτη με την Αρσεναλ. Και πρέπει να προσέξει το κορμί του να μην τραυματιστεί γιατί δεν υπάρχει άλλος στόπερ που να είναι όρθιος και διαθέσιμος στον Ολυμπιακό και φυσικά να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο. Και αυτό δεν είναι ηρωισμός, όπως λέγαμε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις παλιά, είναι μάλλον η ρουτίνα των παικτών.

Ο Κλοπ και ο Πεπ συχνά πυκνά με το ανάστημα και την απήχηση που έχουν τα λεγόμενά τους, καυτηριάζουν το γεγονός. Ο Γκουαρντιόλα τώρα τελευταία στις συνεντεύξεις τύπου είναι περίπου σαν να λέει κάθε φορά «παιδιά να τελειώνουμε γιατί πρέπει να μπω σε ένα αεροπλάνο να πετάξω για κάπου, να παίξουμε ένα ματς, να γυρίσουμε με το αεροπλάνο να φάμε κάτι και να παίξουμε το επόμενο, οπότε αν μπορείτε λίγο γρήγορα με τις ερωτήσεις…». Την ίδια ώρα ο Κλοπ έχει πάψει πλέον να θεωρεί ατυχία τους τραυματισμούς της ομάδας του, έχει πάψει να εκπλήσσεται κάθε φορά που ένας παίκτης του βγαίνει οφ και τελειώνοντας τα ματς χαίρεται κυρίως όταν βγουν όλοι όρθιοι από το γήπεδο και όχι με φορείο…

Στο μεταξύ οι ομάδες δεν έχουν χρόνο πολλές φορές ούτε για αποκατάσταση και τις περισσότερες εβδομάδες δεν κάνουν καν προπόνηση, πράγμα που επιστημονικά δεν είναι βέβαιο ότι κάνει καλό στον οργανισμό των αθλητών, αλλά δεν υπάρχει χρόνος και άλλος τρόπος διαχείρισης της κατάστασης.

Και μετά από όλη αυτή τη συμπυκνωμένη και εξαντλητική σεζόν θα στείλουμε τους κορυφαίους παίκτες στο Euro και μετά σε μία εβδομάδα, δέκα ημέρες άδεια, για να ξεκινήσουν τον… μαραθώνιο της επόμενη σεζόν. Νομίζω έχουν υπάρξει και στο παρελθόν εξαντλητικές σεζόν για τους ποδοσφαιριστές του κορυφαίου επιπέδου, αλλά η καταπόνηση που έχουν υποστεί οι οργανισμοί τους την φετινή σεζόν, είναι άνευ προηγουμένου και ενδεχομένως δεν έχουμε δει ακόμη τα αποτελέσματα αυτής της καταπόνησης.

Αντιλαμβάνομαι ότι τον καιρό της πανδημίας και του παγκόσμιου lock down, το ποδόσφαιρο έστω και σε άδειες κερκίδες, είναι σχεδόν ένα δημόσιο αγαθό και μια συντροφιά και παρηγοριά για πολλούς σε όλο τον πλανήτη, αλλά μάλλον το παρακάναμε με τους ποδοσφαιριστές και συμπεριφερόμαστε όλοι σαν αυτοί που κρατάνε το ντέφι για να χορεύουν οι αρκούδες…