Ποια να συγκριθεί μαζί σου ρε Μίλαν...

Ρεπόρτερ στα θέματα του ποδοσφαίρου δεν υπήρξα ποτέ. Μόνο με το μπάσκετ ασχολούμαι δημοσιογραφικά ασχολούμαι τα 24 τελευταία χρόνια ωστόσο ανέκαθεν παρακολουθούσα και ποδόσφαιρο. Και έχω την δική μου άποψη και τις δικές μου συμπάθειες. Όπως και όλος ο κόσμος άλλωστε. Έτσι; Μιας και #menoumespiti αυτές τις μέρες θυμήθηκα μέσα από το youtube την αγαπημένη μου ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών...

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, εκτός φυσικά από τις ομάδες μας εντός των συνόρων όλοι μας λίγο-πολύ συμπαθήσαμε και αγαπήσαμε κάποιες άλλες ομάδες ανά την Ευρώπη. Τα χρόνια που ως μικρό παιδάκι πήγαινα χέρι-χέρι με τον πατέρα μου στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσουμε τον Παναθηναϊκό του Σαραβάκου, του Ζάετς, του Ρότσα και των υπολοίπων, παράλληλα είχε «γεννηθεί» και μια ακόμη αγάπη. Αυτή για την Μίλαν...

Μιλάμε τώρα για τα μέσα της δεκαετίας του '80. Πολύ πριν αναλάβουν ο Αρίγκο Σάκι ή μετέπειτα ο Φάμπιο Καπέλο, στα χέρια των οποίων έγινε και η μεγάλη εκτόξευση των «ροσονέρι». Το θυμάμαι σαν τώρα. Καθόμασταν στο σαλόνι του σπιτιού. Στην τηλεόραση έπαιζαν (τι άλλο;) αθλητικά και παρακολουθούσαμε στιγμιότυπα από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου. Εκείνη την Κυριακή είχε το ιταλικό ντέρμπι του Μιλάνου, μεταξύ της Μίλαν και της Ίντερ. Ουσιαστικά δεν γνώριζα ούτε ποια ήταν η Μίλαν, ούτε ποια ήταν η Ίντερ. Όμως έτυχε σε εκείνο το παιχνίδι οι Μιλανέζοι να κερδίσουν με 2-1 και εγώ ως πιτσιρικάς να εντυπωσιαστώ από το γκολ με κεφαλιά που είχε πετύχει ο Μαρκ Χέιτλι. Τον θυμάστε τον Άγγλο στράικερ; Αυτό ήταν. Έκτοτε η απάντησή μου στην ερώτηση «ποια ομάδα σου αρέσει στην Ευρώπη» ήταν μία και μοναδική. Μίλαν!

Εντάξει. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε και μια μεγάλη συμπάθεια για τη Ρεάλ Μαδρίτης (λόγω της μεγάλης ομάδας των Εμίλιο Μπουντραγκένιο, Ούγκο Σάντσες, Μίτσελ, Βαλντάνο) και την Τότεναμ (λόγω Γκλεν Χοντλ, Κρις Ουόντλ, Πολ Γκασκόιν και μετά του Γκάρι Λίνεκερ) αλλά δεν έβαζα καμία άλλη ευρωπαϊκή ομάδα (εκτός των ελληνικών συνόρων) πάνω από την Μίλαν. Έκτοτε την παρακολουθούσα συστηματικά (με όσα Μέσα υπήρχαν τη δεκαετία του '80, εφημερίδες, περιοδικά και εκπομπές στην κρατική τηλεόραση όπως φυσικά η «Αθλητική Κυριακή» και οι «Αθλητικοί Παλμοί» τα μεσημέρια του Σαββάτου) και περίμενα για τη μεγάλη της αντεπίθεση...

Μέχρι που έγιναν... μόνιμοι κάτοικοι των αποδυτηρίων του «Τζουζέπε Μεάτσα» οι τρεις Ολλανδοί. Αρχικά οι Μάρκο Φαν Μπάστεν και Ρούντ Γκούλιτ οι οποίοι οδήγησαν την ομάδα στην κατάκτηση του «σκουντέτο» το 1988 και λίγους μήνες αργότερα και ο Φρανκ Ράικαρντ. Να κάνω μια παρένθεση και να αναφερθώ (μετά τις μπασκετικές) και στην ποδοσφαιρική μου «καψούρα» όλων των εποχών. Μπορεί να... προσκυνήσαμε στον Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό (δεν τίθεται θέμα για τον G.O.A.T. στο ποδόσφαιρο. Ντιέγκο και ξερό ψωμί. Ούτε Μέσι, ούτε Ρονάλντο, ούτε κανείς άλλος) αλλά η δική μου ποδοσφαιροκ@@@α εκτός των συνόρων ήταν ο Φαν Μπάστεν.

Αν δεν ήταν τόσο «γυάλινος» με αποτέλεσμα να αποσυρθεί γρήγορα από την ενεργό δράση και να παίζει συνέχεια με προβλήματα, ίσως να μιλάγαμε τώρα για τον καλύτερο σέντερ φορ όλων των εποχών (ακόμα θα βλέπει εφιάλτες ο Ντασάεφ από την γκολάρα στον τελικό του Euro '88). Ναι. Ξέρω. Δεν είμαι αντικειμενικός και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Ούτε με τον Φαν Μπάστεν, αλλά ούτε και με τον Σαραβάκο (για τον «μικρό» θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω). Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Η Μίλαν των Ολλανδών, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν «θωρακισμένη» στην άμυνα με τους (συνήθως απροσπέλαστους) Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Τασότι ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει με τα μάτια μου στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Πείτε με υποκειμενικό. Το δέχομαι. Μπορείτε να πείτε και ότι «τι να ξέρεις εσύ από ποδόσφαιρο, με μπάσκετ ασχολείσαι...» Και αυτό το δέχομαι. Όμως την άποψή μου δεν πρόκειται να την αλλάξετε. Μπορεί έκτοτε να είδαμε τεράστιες ομάδες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (όπως για παράδειγμα η Μάντσεστερ του Φέργκιουσον, η Ρεάλ των γκαλάκτικος, η Ρεάλ των τεσσάρων Champion League σε πέντε χρόνια, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα κ.ο.κ.), αλλά την περίοδο 1987-1995 οι «ροσονέρι» όχι μόνο κέρδισαν πολλούς φιλάθλους σε όλον τον κόσμο με τα όσα παρουσίαζε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ήταν η «love to watch» ομάδα στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Δεν ήταν μόνο τα τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και οι εγχώριοι τίτλοι που κατέκτησε αλλά και οι πειστικές εμφανίσεις που πραγματοποιούσε. Και ήταν μια ομάδα που είχε συνέχεια. Τόσο με τον Αρίγκο Σάκι στον πάγκο, όσο και με τον Φάμπιο Καπέλο. Θα κάνω ειδική αναφορά όμως στον «Προφήτη του Φουζινιάνο» ο οποίος ήταν ο αναμορφωτής των «ροσονέρι» και χάρη στον οποίο έφτασε στο σημείο να γίνει πραγματικό φόβητρο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Κατάφερε να διαχειριστεί τις ισχυρές προσωπικότητες της ομάδας και να «βγάλει» τη δουλειά στην τακτική σε όλα τα μεγάλα ματς. Το σημαντικότερο όλων και πάνω σε αυτό που βασίστηκε για να δουλέψει αποτελεσματικά ήταν ο ίδιος κορμός και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν παίκτες από πολλές διαφορετικές χώρες στην ενδεκάδα. Οκτώ Ιταλοί και τρεις Ολλανδοί.

Στη συνέχεια και αφού ανέλαβε Φάμπιο Καπέλο, το ρόστερ εμπλουτίστηκε και από τους Σαβίτσεβιτς, Μπόμπαν, Παπέν αλλά η χημεία δεν χάλασε. Βέβαια ακόμα θυμάμαι να σπάει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης από τα νεύρα στο γκολ του Μπολί στον τελικό του '93 στο Μόναχο λίγο πριν από το ημίχρονο (και αυτό διότι είχαν προηγηθεί κάτι απίστευτες αποκρούσεις του Μπαρτέζ), αλλά έναν χρόνο αργότερα αποζημιώθηκα και με το παραπάνω.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω δια ζώσης τον τελικό του '94 στην Αθήνα κόντρα στην Μπαρτσελόνα, έχοντας εξασφαλίσει εισιτήριο από τους Ιταλούς, το οποίο και είχα (χρυσο)πληρώσει με τις οικονομίες ενός χρόνου! Όμως άξιζε και με το παραπάνω. Από τις αξέχαστες στιγμές μου ως φίλαθλος σε κάποιο ματς. Τόσο για την ματσάρα που είχε κάνει η Μίλαν με το επιβλητικό 4-0 κόντρα στο -τότε- φαβορί, όσο για το γεγονός ότι είχε κλείσει η φωνή μου από τους πανηγυρισμούς. Ωραίες εποχές, ωραία χρόνια, ωραίες αναμνήσεις.

Βέβαια την αμέσως επόμενη χρονιά μας τα χάλασε ο Κλάιφερτ με εκείνο το γκολ στο 85' στον τελικό της Βιέννης. Τέλος πάντων. Μας αποζημίωσε η ομάδα τα επόμενα χρόνια... Δεν θα σταθώ στα όσα ακολούθησαν με τους Κακά, Σεβτσένκο και με την άλλη μεγάλη ομάδα που είχε η Μίλαν μετά το 2000. Θα παραμείνω στο διάστημα που σας είπα. Η Μίλαν από το 1987 έως και το 1995 ήταν η ομάδα που πραγματικά... ερωτεύτηκα. Και όμοιά της, δεν πιστεύω να υπάρξει ποτέ...

Ε, με αυτά που έγραψα, πάω και πάλι να ανοίξω το youtube για να δω λίγο Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Ντοναντόνι, Εβάνι, Κολόμπο, Μπαρέζι, Μαλντίνι....

Λοιπόν, σειρά σας τώρα...