Αγγλία: Η χρυσή γενιά και οι λόγοι αποτυχίας (pics & vids)
Μια φωτογραφία στα social media τη στιγμή που υπάρχει απόλυτη παύση ποδοσφαιρικής δράσης, προκάλεσε την απορία και την αναζήτηση των όσων έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τους λόγους της αποτυχίας της Golden Generation της εθνικής ομάδας της Αγγλίας να κατακτήσει μια μεγάλη διοργάνωση. Τρεις διαδοχικές φορές, στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2002 και του 2006, αλλά και στο Euro του 2004, η πορεία σταμάτησε στα προημιτελικά...
Εν έτει 2020, τα «τρία λιοντάρια» γνωρίζουν ότι έχουν ένα απόλυτα νεανικό σύνολο, το οποίο έχει ξαναμπεί στην καρδιά των Άγγλων οπαδών, απολαμβάνει τη στήριξη του κόσμου, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ έχει καταφέρει να συνδυάσει την παρουσία του στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος με χαρούμενες μέρες, όμως, κάποτε, η Αγγλία ήταν ομάδα... φόβητρο.
Όχι στο γήπεδο, ούτε στ' αποτελέσματα σε μεγάλα τουρνουά. Αλλά σε ονόματα παικτών του ρόστερ...
Αυτή η φωτογραφία της λεγόμενης «Χρυσής Γενιάς» είναι αυτή αυτομάτως γυρίζει το μυαλό πολλά χρόνια πίσω, στα 00's και στις προσπάθειες που έκαναν οι Άγγλοι διεθνείς να δείξουν πως με την ποιότητα που τους χαρακτήριζε και το τρομερά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Premier League στο οποίο συμμετείχαν, μπορούσαν να πετύχουν πολλά και σε εθνικό επίπεδο.
Μάταια...
«Μακάρι να είχαμε έναν Πεπ στον πάγκο...»
Τα μέλη εκείνης της εποχής της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, ξέχωρα από τις ευθύνες που αναλαμβάνουν, στέκονται όλοι στο γεγονός πως θα ήθελαν έναν προπονητή που να μπορεί να τους κουμαντάρει. Δεν τον είχαν. Δεν τον βρήκαν ούτε στο... σκανδιναβικό μοντέλο με τον Έρικσον, ούτε αργότερα τους ταίριαζε ο Καπέλο... Φυσικά η Premier League παίζει πολύ σημαντικό ρόλο (και) σε αυτό το κομμάτι, καθώς, η κουβέντα του Ρίο Φέρντιναντ είναι χαρακτηριστική για το γεγονός: «Φεύγαμε από το πρωτάθλημα όπου κρατούσαμε μπάλα και παίζαμε το παιχνίδι μας και στην εθνική πηγαίναμε να αμυνθούμε και αν μπορούμε να σκοράρουμε. Αυτή η αλλαγή πολλές φορές ήταν δύσκολη και εκνευριστική στο mindset του κάθε ποδοσφαιριστή».
Είναι απορίας άξιο πως γίνεται να έχεις για τον χώρο της μεσαίας γραμμής ποδοσφαιριστές όπως οι Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Μπέκαμ, Σκόουλς, Χάργκριβς, Τζο Κόουλ και άλλοι και να μην μπορείς να τους εκμεταλλευτείς σωστά. Το 4-4-2 και συνήθως η μετατόπιση του... κοκκινοτρίχη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αριστερά, δεν βοηθούσε. Αλλά δεν λυνόταν το πρόβλημα... «Έβλεπες αυτή την ομάδα που είχαμε που πιθανότατα ήταν η καλύτερη που θα μπορούσαμε να έχουμε με παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Ρίο, ο Τέρι, ο Άσλεϊ Κόουλ, ο Τζέραρντ, ο Σκόουλς, ο Λάμπαρντ, ο Μπέκαμ, εγώ, ο Όουεν... Αν είχαμε έναν προπονητή όπως ο Γκουαρδιόλα να μας κουμαντάρει, θα είχαμε κατακτήσει τα πάντα, δίχως αμφιβολία» έχει δηλώσει ο Γουέιν Ρούνεϊ, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ αυτό πλέον...
Οι σύλλογοι πάνω από την εθνική ομάδα
Το παραδέχονται, το υπολογίζουν ως μια από τις αιτίες που δεν τους επέτρεψε να κάνουν κάτι πολύ καλό με την εθνική ομάδα και να κατακτήσουν ένα μεγάλο τουρνουά, αλλά δεν το θεωρούν απόλυτα κακό και λόγο για να μετανιώνουν. Οι Άγγλοι διεθνείς εκείνης της εποχής έχουν τονίσει πολλάκις πως στο μυαλό τους είχαν πάνω απ' όλα τις ομάδες τους και όχι τη φανέλα με το εθνόσημο. Σχεδόν δεν ήθελαν να κάνουν παρέα για να μην υπάρξουν συζητήσεις για τις ομάδες τους και σημειωθεί ένταση! Δεν... γύριζαν τον διακόπτη όταν έφευγαν από τα εγχώρια και το συλλογικό επίπεδο για να παίξουν για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας τους.
«Δεν ήταν κάτι προσωπικό, δεν ήταν ότι είχαμε κάποια κόντρα, απλά σκεφτόμασταν το καλό των ομάδων στις οποίες παίζαμε» έχει δηλώσει ο Στίβεν Τζέραρντ, που μάλιστα, έχει τονίσει πως δεν το θεωρεί αυτό κάτι που ήταν τρομερά κακό και για το οποίο να πρέπει να αισθάνεται άσχημα. Στα γεύματα της εθνικής ομάδας της Αγγλίας εκείνη την εποχή μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ακόμα και χωρισμένα τραπέζια ανάλογα με τους συλλόγους στους οποίους αγωνίζονταν οι ποδοσφαιριστές! Κλίκες από παίκτες της Τσέλσι, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Λίβερπουλ... Το χρώμα της φανέλας που φορούσαν στο πρωτάθλημα, έμπαινε πάνω από αυτό της λευκής εμφάνισης με το εθνόσημο στο στήθος. «Το θετικό αυτή τη στιγμή για τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ είναι ότι έχει πάρει μια φουρνιά νεαρών παικτών που είναι από μικροί μαζί και θα γαλουχηθούν με τον ίδιο τρόπο, αλλά πρέπει να βεβαιωθεί ότι δεν θα υπάρξουν κλίκες» τονίζει ο Λάμπαντ...
Σεβασμός, όχι φίλοι...
Αν κάποιος υιοθετεί και θέλει να χρησιμοποιεί σε τέτοιες κουβέντες το ρητό που λέει πως «οι παρέες είναι εκείνες που γράφουν ιστορία» λόγω της ενότητας και του ισχυρού συναισθήματος που διακρίνει τους παίκτες μιας ομάδας ειδικά σε εθνικό επίπεδο, τότε αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σε καμία περίπτωση για την Golden Generation της Αγγλίας. Ο Στίβεν Τζέραρντ έχει αναφέρει ότι εκείνα τα χρόνια δεν αισθάνονται πως είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους και ίσως αυτό να οδηγούσε στο ότι οι ομάδες τους έμπαιναν πάνω από το καλό των «τριών λιονταριών».
Δεν είναι ότι... δεν μιλιόντουσαν, ούτε πως είχαν κάτι κακό να πουν ο ένας για τον άλλον. Είναι ότι η ψυχρότητα και η αμηχανία λόγω των διαφορών είχαν όταν βρίσκονταν αντιμέτωποι στο αγγλικό πρωτάθλημα, γινόταν εμφανής. Δυστυχώς για εκείνους, αυτό συνέβαινε κυρίως έξω από το γήπεδο, στη συνύπαρξη των διεθνών ποδοσφαιριστών όταν βρίσκονταν όλοι μαζί και ειδικά στη... φούσκα – όπως αποκαλεί ο Φέρντιναν τις αποστολές στις μεγάλες διοργανώσεις – όπου έμπαιναν όλοι τα καλοκαίρια στα τουρνουά. «Δεν είχαμε το αίσθημα του ότι ήμασταν δεμένοι σαν φίλοι... Ήταν περισσότερο σεβασμός ανθρώπου προς τον άνθρωπο, όχι όμως φιλία» είχε αναφέρει ο Stevie G καταθέτοντας κι εκείνος τη δική του πτυχή για το ζήτημα.
Τελικά μετανιώνουν για όλα αυτά;
Όχι απαραίτητα. Αποδέχονται τις ευθύνες τους στον απόλυτο βαθμό. Πρόσφατα, μιλώντας στο επίσημο κανάλι της Τσέλσι λίγο πριν την καραντίνα, ο Φρανκ Λάμπαρντ είχε ξεκαθαρίσει πως πάνω και πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα, τα μέλη εκείνης της «χρυσής γενιάς» θα πρέπει να σκεφτούν το δικό τους κομμάτι. Δηλαδή αν έπαιξαν βάσει των δυνατοτήτων τους και ν' αποδεχθούν πως πάνω στο χορτάρι, εντός των τεσσάρων γραμμών, ήταν εκείνοι που άφησαν άλλες εθνικές ομάδες να τους προσπεράσουν και να τους αποκλείσουν μη καταφέρνοντας να πανηγυρίσουν κάτι σπουδαίο με τα εθνικά χρώματα.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποια ιδιαίτερα θετική ανάμνηση από Παγκόσμιο Κύπελλο» παραδέχεται ο «Φράνκι». «Σκέφτεσαι συνέχεια “δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο προπονητή; Δεν θα μπορούσα εγώ να είμαι καλύτερος;”. Ευχάριστες αναμνήσεις και δύσκολες στιγμές...» τονίζει ο Τζέραρντ... Ξέρουν ότι εκείνη η ομάδα έπρεπε να πετύχει πολλά, αλλά αρνούνται να βγάλουν από μέσα τους το συναίσθημα για τα κλαμπ. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει ν' αποτελέσει οδηγό για να το αποφύγει η νέα γενιά που έχει ήδη μια παρουσία σε ημιτελικό Μουντιάλ και σε Final-4 του Nations League...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
