Φαν Μπάστεν: «Σερνόμουν για να πάω στο μπάνιο, φοβήθηκα ότι είχα καρκίνο»

Το μεγάλο παράπονο των απανταχού φιλάθλων όταν θυμούνται τον Μάρκο Φαν Μπάστεν να καλπάζει στα γήπεδα, είναι το ότι η καριέρα του δεν κράτησε όσο θα έπρεπε. Κι αυτό ήταν για πολλά χρόνια το παράπονο και του ίδιου του Ολλανδού θρύλου, του κατά πολλούς κορυφαίου επιθετικού όλων των εποχών, ο οποίος κυκλοφορεί την αυτοβιογραφία του στις 5 Νοεμβρίου με τίτλο «Αρκετά. Η ζωή μου. Η αλήθεια μου» και συγκλονίζει με την αφήγησή του για τους τραυματισμούς που «φρέναραν» απότομα την καριέρα του και τους φόβους οτι περνούσε καρκίνο στα κόκκαλα.

«Φοβήθηκα ότι είχα καρκίνο στα κόκκαλα. Οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο ισχυροί. Πήγα σε πολλούς γιατρούς, αλλά όλοι μου έλεγχαν πως ήταν πια αργά για εγχείρηση, διότι η ζημιά είχε γίνει. Θυμάμαι να μετράω τα δευτερόλεπτα καθώς μπουσουλούσα για να πάω στο μπάνιο. Ποτέ δεν τα κατάφερνα πριν περάσουν τα 120’’. Το κατώφλι της πόρτας ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι, διότι έπρεπε να το περάσω χωρίς να ακουμπήσω τους αστραγάλους μου στα πλάγια. Η παραμικρή επαφή με έκανε να δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω από τον πόνο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο άλλοτε σταρ του Άγιαξ της Μίλαν και των Οράνιε στη συνέντευξή του στη Guardian, όπου προώθησε μερικά από όσα γράφονται στο βιωματικό του βιβλίο. Ακόμη, μίλησε για τη σχέση του με τον Γιόχαν Κρόιφ, το γιατί δεν έγινε τόσο καλός προπονητής όσο ήταν ως παίκτης, αλλά και για το κατά πόσο ευτυχισμένος νιώθει για την καριέρα του και όσα πέτυχε.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Για Κρόιφ: «Ήταν ο ήρωάς μου, το μεγαλύτερό μου πρότυπο και ο φίλος μου. Αλλά η άποψή του ήταν διαφορετική με το πώς έβλεπα τα πράγματα στον Άγιαξ. Ήταν οδυνηρό, αλλά αυτό συμβαίνει κάποιες φορές ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή του.

«Μπορεί να ήταν σκληρός μαζί μου, διότι είχε παίξει στους δρόμους, που χρησιμοποιείται άλλη γλώσσα. Κι εγώ έκανα το ίδιο με τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ. Έπρεπε να ήμουν πιο χαλαρός μαζί του, ίσως ήμουν πολύ σκληρός, όπως ήταν ο Κρόιφ απέναντί μου».

Για την προπονητική: «Δεν είμαι καλός προπονητής. Μπορώ να προπονώ παίκτες και να μιλάω για ποδόσφαιρο, αλλά σε κάθε ήττα ως προπονητής, ήταν τόσο επώδυνο που δεν μπορούσα να το αντέξω».

Για την καριέρα του και το παρόν: «Πλέον, απολαμβάνω τη ζωή. Δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, ή τένις. Βλέποντας πίσω στον χρόνο, πίστευα πως ήταν κρίμα να μην τελειώσω την καριέρα μου αργότερα, να κατακτήσω κι άλλους τίτλους στο Champions League. Ήθελα να δείξω περισσότερα από τον εαυτό μου. Κάποιοι παίκτες μένουν για 18 χρόνια στο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνοι που τραυματίζονται πριν καν ξεκινήσουν. Όταν το σκέφτηκα αυτό είπα: ‘’Αν το συγκρίνω με μένα, τότε ήμουν πολύ τυχερός. Τουλάχιστον, είχα 10 χρόνια γεμάτα από όμορφες εμπειρίες που μου άλλαξαν τη ζωή για πάντα».