Το «τέρας» που απειλεί την UEFA είναι παιδί της

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι. Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι. H UEFA κάνει πόλεμο με νύφες και μ' εγγόνια. H ESL την πλάκωσε στου Champions League τον πύργο.

Μην τσαντίζεστε. Εσείς το ξεκινήσατε. Γιατί ακόμα και αν δεν έχω καταλήξει αν ψήνομαι με την κίνηση των 12 (συν βάλε…κι άλλες όσο πάμε) ομάδων που κουνάνε μαντήλι στην UEFA (γιατί υπάρχουν κι αλλού λεφτόδεντρα που βγάζουν ευρουδάκια), μην τρελαθούμε κιόλας καταλήγοντας ότι, η ανώτατη αρχή του ευρωπαϊκού ποδόσφαιρο αντιδρά φοβούμενη μην απωλέσει το άθλημα τον παραδοσιακό και κοινωνικό του χαρακτήρα, δεχόμενο επίθεση στο βωμό του κέρδους, από αδίστακτους καπιταλιστές. Άλλο Τσε και άλλο Τσέφεριν έτσι;

Δεν έχω κανένα θέμα με όποιον θέλει να ενταχθεί στο κίνημα “against modern football”. Σε τελική ανάλυση είμαι από αυτούς που πρόλαβαν, αλάνες, ξερά γήπεδα, φελιζόλ μαξιλαράκι στην εξέδρα και περίμεναν –όντες πιτσιρικάδες- να μπουν τσάμπα στο γηπεδο όταν άνοιγαν οι πόρτες κοντά στο ημίχρονο. Και όταν μυρίζαμε χόρτο φρεσκοκομμένο στα καλά τα γήπεδα ζαλιζόμαστε λες και είχε κάνα καμιά γύρα ο μπάφος. Προηγούμαι και στο "against modern football" και στο εμβόλιο της νεολαίας. Να βλέπουμε και πως έχει η υπόθεση ρεαλιστικά όμως.

Κάτι δεκαετίες έχουν περάσει από τότε και το modern football μας έχει κατσικωθεί για τα καλά και το θέμα έχει λήξει. Είναι η εξέλιξη. Μας αρέσει ή όχι. Δεν μας ρώτησαν κιόλας. Έχουν μείνει κάποιοι εναλλακτικοί πυλώνες αντίστασης (και καλά κάνουν) που είναι ρομαντικοί και όμορφοι, σε ερασιτεχνικό κατά βάση επίπεδο, αλλά σε κανέναν από αυτούς δεν μετέχει η UEFA. Πέρα από κάτι αποσπασματικές προσπάθειες προκειμένου να πουλάει και το περίφημο κομμάτι της κοινωνικής ευθύνης, για να έχει λουστραρισμένο και αυτό το προφίλ.

Σε δύο σημαντικά κομμάτια εστίασαν οι άρχοντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σε σχέση με την ακεραιότητά του και στους δύο γλίστρησαν…

Όσον αφορά την οικονομική εξυγίανση και σταθερότητα, με το Financial Fair Play και τη σταδιακή (για να μην την πούμε εντέλει άτακτη) υπαναχώρηση σε αυτό το κομμάτι. Όπου η όποια καλή πρόθεση του UEFA ηττάται τελικά -κατά κράτος- από την ικανότητα των μεγαλοεπενδυτών να βρίσκουν κανάλια ροής του χρήματος που διαφεύγουν του μηχανισμού.

Και σε αυτό των (πιθανώς) στημένων αγώνων όπου η όλη παρέμβαση περιορίζεται σε κόκκινα, κίτρινα, πράσινα και άλλα κουμπάκια που «ανάβουν» μέσω κάποιων αναφορών σε διάφορες χώρες. Με τη διαφορά ότι όταν φτάνει εκεί η αναφορά, όποιος θέλει ασχολείται (συνήθως κανένας) και ουδεί τελικά δεν του ζητάει και τον λόγο. Απλά μαζεύονται στατιστικά στοιχεία. Άρα μένουμε στο ότι η UEFA, μέσω των εταιριών αναφορών που συνεργάζεται, είναι απλά ο κούριερ της υπόθεσης.

Είναι τα παραπάνω όμως έστω «κάτι» από το «τίποτα» που υπήρχε πριν; Είναι κάτι... να έχουμε να λέμε. Κατά τα άλλα η βασική δουλειά της UEFA είναι να κυνηγάει το χρήμα, να το εισπράττει μέσω εξαιρετικών συμφωνιών για χορηγίες και τηλεοπτικά δικαιώματα και να το μοιράζει, αναλογικά με το πόσο μεγάλο είναι ένα εθνικό πρωτάθλημα ή ένας σύλλογος. Δεν βλέπω κανένας ποδοσφαιρικό κοινόβιο ή κοινοκτημοσύνη τόσα χρόνια, ώστε ξαφνικά να αρχίζουμε να σκούζουμε ότι ήρθαν οι πλούσιοι να μας τα πάρουν όλα. Αυτοί τα έπαιρναν μέχρι τώρα και ήταν ήδη σε μια διαπραγμάτευση για να πάρουν (μέσω της UEFA) και άλλα, για να γίνουν πλουσιότεροι. Φτιάχτηκε και μια τρίτη ευρωπαϊκή διοργάνωση να βολευτεί και η πλέμπα (με κάτι ψιλά από το φιλοδώρημα), ώστε να χωρέσουν περισσότερες ομάδες από τα καλά πρωταθλήματα στο prive του club και όλα μέλι γάλα.

Το ότι κάποιοι αποφάσισαν να πάνε απευθείας στην πηγή του χρήματος, θέλοντας να βγάλουν από τη μέση τη μεσιτεία της UEFA, βρίσκοντας χορηγούς που επίσης ήθελαν να κάνουν το ίδιο, γιατί μας εκπλήσσει; Μαγαζί γωνία έχουν γιατί εμείς το φτιάξαμε και αυτό, ως θεατές και τηλεθεατές.

Δεν θα παίζουν λέει (η UEFA) οι ομάδες στα εθνικά τους πρωταθλήματα και οι παίκτες θα αποβληθούν από τις εθνικές τους ομάδες. Έχω την αμυδρή υποψία ότι το δεύτερο θα προκαλέσει αρκετό γέλιο σε οποιοδήποτε δικαστήριο προσφύγει ένα ποδοσφαιριστής. Όσο για το πρώτο, είναι η ίδια η γιγάντωση του Champions League που έχει κάνει σημαντική την κατάκτηση μιας πραγματικά ανταγωνιστικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης με αντιπάλους της υπέρτατης «ελίτ» και έχει μετατοπίσει σημαντικά το ενδιαφέρον ακόμα και για παραδοσιακούς φιλάθλους όπως οι Άγγλοι. Αυτό το οχυρό θα πέσει τελευταίο αλλά, ακριβώς γι αυτό το λόγο, πρωτοστατεί στην κίνηση της ESL το Big 6 της Αγγλίας. Χωρίς αυτό θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα χορηγικά της Premier. Όσο για Παρί, Μπάγερν, ΜΙλαν, Γιουβέντους, Ιντερ δεν θα βάλουν και τα κλάματα αν δεν παίζουν με Λιλ, Λεβερκούζεν και Αταλάντα, υποπτεύομαι.

Υπεροψία; Ασφαλώς! Καλησπέρα σας. Τώρα έγινε αυτό; Μα έτσι χτίστηκε το Champions League στην πορεία του. Από το Κύπελλο Πρωταθλητριών με διπλούς αγώνες και χωρίς γκρουπ δυναμικότητας όπου και ο «μικρός» μπορούσε να έχει την ευκαιρία του φτάσαμε στις ελίτ ομάδες που φέρνουν τον «παρά» και τώρα θέλουν να τον διαχειρίζονται καλύτερα μόνες τους.

Όλη αυτή η φασαρία λοιπόν γιατί χάνουμε το λαϊκό το άθλημα που μας το κλέβουν οι κακοί οι… καπιτάλες, έπρεπε να έχει γίνει πριν από καμιά 30αριά χρόνια. Τώρα είναι τουλάχιστον αστεία.