Το παραμύθι της Λέστερ δεν έχει… Δράκους

Το πόσο γερές είναι οι βάσεις μιας ομάδας, το πώς μεγαλώνει και λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, το καταλαβαίνεις μόνο τη στιγμή της μεγάλης επιτυχίας. Σε αυτή τη στιγμή, αλλά και λίγο νωρίτερα, την ώρα που διεκδικεί, που παλεύει, για το μεγάλο στόχο της, για μια ιστορική επιτυχία. Όταν δεις πως θα συμπεριφερθούν σε αυτές τις σημαντικές στιγμές, τότε θα καταλάβεις και όλα τα υπόλοιπα…

Για την Λέστερ είχα γράψει στις αρχές του Φλεβάρη, πριν περίπου 100 ημέρες δηλαδή, αυτό εδώ το κείμενο με τίτλο «Ένα τέλειο ποδοσφαιρικό project». Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσα να γράψω σήμερα, ότι είχα προεκτιμήσει ακριβώς τι θα συμβεί, στην πραγματικότητα, ούτε τότε δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στη Λέστερ. Είχα μείνει μόνο στο τεχνοκρατικό κομμάτι αυτού του project, είχα μείνει μόνο στο ποδόσφαιρο της και στην εξέλιξή της. Ηρθε όμως ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας για να μας δείξει ότι η Λέστερ δεν είναι μόνο ένα τέλειο ποδοσφαιρικό project, αλλά και μία ομάδα με αρχές, οι οποίες μπαίνουν πάνω από όλα. Πάνω και από τα χρήματα, πάνω και από τους τίτλους. Η Λέστερ είναι μία ομάδα που την διακρίνει ο σεβασμός και οι αρχές που πρέπει να διέπουν κάθε ομάδα. Σεβασμός στην προσφορά, σεβασμός στην ομάδα, σεβασμός στο κάθε άτομο που την απαρτίζει, σεβασμός στην ιστορία του καθενός που έχει υπηρετήσει την ομάδα από οποιοδήποτε πόστο.

Το πραγματικό μεγαλείο της Λέστερ γράφτηκε τότε…

Ηταν το 80’ του τελικού με την Τσέλσι, η Λέστερ ήταν μπροστά στο σκορ με 1-0 και το Κύπελλο έμοιαζε να πλησιάζει όλο και περισσότερο, το είχαν ακουμπήσει με τα χέρια τους και περίμεναν να το σηκώσουν. Ο Μπρένταν Ρότζερς σε εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο αποφασίζει να ρίξει στο ματς τον Γουές Μόργκαν. Ο κάθε ένας θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο Τζαμαϊκανός μπαίνει στον τελικό για να κρατήσει η Λέστερ το 1-0 και να πάρει το τρόπαιο, ότι ήταν μία ποδοσφαιρική επιλογή του προπονητή Μπρένταν Ρότζερς, να προσθέσει στην ενδεκάδα έναν κεντρικό αμυντικό. Λάθος…

Αν ήθελε να κάνει αυτό, θα έριχνε στο ματς τον Αμαρτέι, τον οποίο επίσης είχε στον πάγκο, όπως έχει κάνει πάρα πολλές φορές τους τελευταίους μήνες ο Ρότζερς. Δεν ήθελε να κάνει αυτό όμως. Ηθελε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Μόργκαν, ο οποίος το καλοκαίρι κλείνει την καριέρα του και κρεμάει τα παπούτσια του. Ηθελε να του δώσει την τελευταία μεγάλη χαρά, σεβόμενος την προσφορά του στο club, σεβόμενος την εμβληματική παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια, το γεγονός ότι αυτός ήταν ο αρχηγός της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2016, σεβόμενος ότι αυτό θα είναι το τελευταίο παιχνίδι του, πριν κρεμάσει τα παπούτσια του…

Και έβαλε στον τελικό που εκείνη την ώρα ήταν στην κόψη του ξυραφιού, τον 38χρονο Γουές Μόργκαν, ο οποίος δεν είχε παίξει ούτε ένα λεπτό ποδοσφαίρου με τη φανέλα της Λέστερ από τον Δεκέμβριο. Ο Μόργκαν, ο οποίος πέραν όλων των άλλων, είναι ήδη σε φάση αποχώρησης από την ενεργό δράση, έχοντας πάρει αρκετά κιλά τους τελευταίους μήνες και ήταν εμφανώς υπέρβαρος και εκτός φόρμας. Ο Ρότζερς έκανε μία επιλογή που θα μπορούσε να κοστίσει στην ομάδα το τρόπαιο, το οποίο κυνηγά στα 137 χρόνια ιστορίας της και ποτέ δεν είχε κατακτήσει. Την έκανε όμως και πιθανότατα είχε προαποφασίσει ότι θα την κάνει, όποια κι’ αν θα ήταν η εξέλιξη του τελικού. Κι’ ας μην έχει κανένα δέσιμο ο ίδιος με τον Μόργκαν, κι’ ας μην έχει σχέση ο Ρότζερς με το πρωτάθλημα της Λέστερ το 2016, κι’ ας έχει χρησιμοποιήσει τον Μόργκαν ελάχιστα αυτά τα δύο χρόνια που είναι προπονητής της ομάδας. Ο Ρότζερς γνώριζε ότι πρέπει να το κάνει γιατί αυτό πρεσβεύει το club και η ιστορία του και ο Βορειοιρλανδός προπονητής είναι ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που ξέρει πρώτα και πάνω από όλα να σέβεται τις αρχές και την ιστορία.

Ο Μόργκαν λίγα λεπτά μετά την είσοδό του λίγο έλειψε να γίνει ο μοιραίος για την ομάδα του, με τα αργά αντανακλαστικά του υπέρβαρου και γερασμένου κορμιού του να τον προδίδουν... Θα μπορούσε να έχει συμβεί, να έχει ισοφαριστεί η Λέστερ και να χάσει το τρόπαιο στην παράταση, εξαιτίας αυτής της επιλογής.

Ο ορισμός της λέξης «οικογένεια»

Θα ζούσαν όμως μια χαρά και με αυτό. Κανείς δεν θα σκεφτόταν στην ομάδα ότι κακώς μπήκε ο Μόργκαν, κανείς δεν θα κοιτούσε στραβά ούτε αυτόν, ούτε τον Ρότζερς για την επιλογή του. Διότι για την Λέστερ, ακόμη μεγαλύτερη σημασία και από το να κατακτήσει ένα τρόπαιο (κι’ ας είναι αυτό που κυνηγά 137 χρόνια και ποτέ δεν έχει πάρει), έχει το να σεβαστεί την ιστορία της, τους ανθρώπους της, αυτούς που είναι μέλη της ομάδας και έχουν προσφέρει τα μέγιστα όλα αυτά τα χρόνια. Και ο Μόργκαν είναι το δίχως άλλο, ένα επίλεκτο, ένα ξεχωριστό μέλος της ιστορίας και της οικογένειας της Λέστερ.

Και αυτό το «οικογένεια», το οποίο πολλές φορές χρησιμοποιείται ασκόπως και αδίκως για διάφορες ομάδες ανά τον πλανήτη, για την Λέστερ ισχύει στον μέγιστο βαθμό. Ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισαν, ο σεβασμός στη μνήμη του ιδιοκτήτη της ομάδας, που τόσο άδικα έφυγε πριν τρία χρόνια σε εκείνο το μοιραίο δυστύχημα με το ελικόπτερο, ο σεβασμός στις αρχές και τους ανθρώπους όλου του club ήταν κάτι παραπάνω από ευδιάκριτος τη στιγμή των πανηγυρισμών.

Από τον τρόπο που πανηγύρισαν το τρόπαιο, από την συμπεριφορά των παικτών στον αρχηγό τους Γουές Μόργκαν και τον προπονητή τους, από τον τρόπο με τον οποίο ο Σμάιχελ πήγε και πήρε τον Βάρντι από το χώρο των συνεντεύξεων για να τον φέρει στο κέντρο του κύκλου των πανηγυρισμών. Από τον τρόπο που έφεραν οι ίδιοι παίκτες στο τερέν το γιο του αδικοχαμένου ιδιοκτήτη και νυν πρόεδρο της ομάδας, για να σηκώσει το τρόπαιο, ενώ εκείνος στέκονταν μακριά από τα φλας στις κερκίδες και κοιτούσε προς τον ουρανό και τον πατέρα του, κάνοντας χώρο μόνο για τους πρωταγωνιστές, τους προπονητές και τους παίκτες, από όλες αυτές τις μικρές στιγμές και τις ασήμαντες λεπτομέρειες, που σου δείχνουν πόσο μεγάλος και σημαντικός είναι πραγματικά αυτός ο σύλλογος. Ενας σύλλογος οι παίκτες του οποίου φρόντισαν τη στιγμή της μεγάλης χαράς τους, να στείλουν την συμπαράστασή τους και σε έναν λαό που δοκιμάζεται, κρατώντας στα χέρια τους, την σημαία της Παλαιστίνης…