Πώς είναι, και πώς θα μπορούσε να είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα

Η σημερινή είναι ακόμη μια ημέρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει την τιμητική του διεθνώς, για τους λάθος λόγους. Σε μια ημέρα που μια από τις πιο δημοφιλείς εθνικές ομάδες του πλανήτη πατάει ελληνικό έδαφος για να παίξει ποδόσφαιρο φυσιολογικά η Ελλάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει στο επίκεντρο και τραβά ένα μικρό μέρος της προσοχής.

Και τι διαβάζεις στα γαλλικά media, τα οποία προφανώς δημιουργούν εντυπώσεις που δεν επηρεάζουν μόνο τους Γάλλους αλλά το σύνολο των όπου γης αναγνωστών/θεατών τους; Διαβάζεις όλα τα ωραία του ελληνικού ποδοσφαίρου: για βία, διαφθορά και κατάσταση ζωής σε αδιέξοδο. Και κοντά σε όλα αυτά διαβάζεις αυτό που όλοι εμείς αντιλαμβανόμαστε αλλά ελάχιστοι δίνουμε σημασία ή έστω παραδεχόμαστε: η Ελλάδα έχει ανύπαρκτη αθλητική πολιτική, όπως αναγνώρισε ένας Έλληνας δημοσιογράφος, ο Αλέξανδρος Κωττής - μόνο που το έκανε σε ένα κείμενο γραμμένο για το So Foot, δηλαδή για μια γαλλική ιστοσελίδα την οποία επισκέπτονται περίπου 8 εκατομμύρια άνθρωποι μηνιαίως.

Μια άλλη μεγάλη ελληνική αλήθεια έγραψε εν συντομία στον υπότιτλο ενός σχετικού κειμένου της η Equipe: “τα ελληνικά κλαμπ αγωνίζονται μάταια να ξεριζώσουν τα κακά που τα υπονομεύουν”. Αν προσθέσεις τις δύο αυτές διαπιστώσεις έχεις μπροστά σου ένα μεγάλο μέρος του πίνακα που απεικονίζει την επικρατούσα κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μέσα από τα μάτια των ξένων συχνά βλέπεις πιο καθαρά την ελληνική πραγματικότητα, δίχως να λέω με αυτό ότι οι ξένοι τα κάνουν όλα καλά στον τόπο τους. Η κρίση τους όμως είναι ανεπηρέαστη από συναισθήματα, και γι’ αυτό πιο κοντά στην αλήθεια.

Όταν τον κοιτάζεις ψυχρά, ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ένας κόσμος στον οποίο το 1/3 των συμμετεχόντων ποδοσφαιριστών έχει απαντήσει ότι νιώθει πως έχει παίξει σε στημένο αγώνα, ένα οικοσύστημα που ανέχεται να διοργανώνει παιχνίδια σε γήπεδα που έχουν βγει ακατάλληλα από την UEFA, ένας τόπος στον οποίο ένας τεχνικός διευθυντής προτρέπει ποδοσφαιριστές να παίξουν για προφυλακισμένους οπαδούς, σε βάρος των οποίων είχε απαγγελθεί κακουργηματική δίωξη για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη, τόπος στον οποίο ξεκινά ένας αγώνας και δεν ξέρεις αν τα καπνογόνα, οι κροτίδες και τα λοιπά εκρηκτικά θα επιτρέψουν να ολοκληρωθεί, τόπος στον οποίο οπαδοί σκοτώνονται, δυστυχώς όχι μεταφορικά, στους δρόμους και γύρω από τα γήπεδα, τόπος στον οποίο ένας πρωθυπουργός δεν τολμά να αντιμετωπίσει τους ιδιοκτήτες των ομάδων και να τους αναγκάσει να αποδεχθούν την αλλαγή του καθεστώτος διεξαγωγής του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Θα μπορούσα να γράφω χωρίς σταματημό τους εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες λόγους δυσφήμησής του που έχει δώσει μόνο στην διάρκεια του τελευταίου ημερολογιακού έτους το ίδιο το ποδόσφαιρο με την συμπεριφορά του.

Κατά τα άλλα, απόψε χιλιάδες πιτσιρίκια θα συρρεύσουν στην Νέα Φιλαδέλφεια για να δουν από κοντά τον Κίλιαν Εμπαπέ. Και αυτή είναι μια εικόνα ενδεικτική του πώς θα μπορούσε να είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο αν του το επέτρεπαν οι νταβατζήδες του.

Αυτό θα ήταν το ποδόσφαιρο αν ήθελε η Ελλάδα να το φέρει στον τόπο της, αν αποφάσιζε επιτέλους να διαλύσει αυτό το κακέκτυπο του αθλήματος που παίζεται εδώ. Θα ήταν ποδόσφαιρο και για την οικογένεια και όχι μόνο για όλους εμάς που δεν μπορούμε να απεξαρτηθούμε από αυτό. Αυτά τα χιλιάδες παιδιά που θα βρεθούν απόψε στην Νέα Φιλαδέλφεια, θα συνεχίσουν να πατούν σε ελληνικό γήπεδο μόνο σε τέτοιες περιστάσεις και όχι για χάρη ενός ελληνικού αγώνα. Θα περιμένουν την επόμενη φορά του Εμπαπέ, όπως έκαναν και το καλοκαίρι στο Καραϊσκάκη για τον Χάλαντ. Και θα καταφέρνουν να πείσουν τους γονείς μόνο σε κλινικές συνθήκες, δηλαδή όταν δεν υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο της βίας και της διαφθοράς.