Παύλος Μυροφορίδης: Ο μετρ της ανόδου στο gazzetta.gr!

Η συζήτηση με τον τεχνικό διευθυντή του Άρη είχε διάρκεια τουλάχιστον μίας ώρας. Μια πρώτη εντύπωση είναι ότι πρόκειται για «θιασώτη» της λεπτομέρειας. Το αντιλαμβάνεσαι από μικρά πράγματα που παρατηρεί το ανθρώπινο μάτι. Από τον τρόπο που έστριβε το τσιγάρο. Με χαρακτηριστική επιμέλεια, δίχως… τσάκες στο χαρτί, έμοιαζε με ιεροτελεστία. Αλλά καπνίζει αρκετά. Στα οκτώ τσιγάρα σταμάτησε το μέτρημα. Κάποια στιγμή τον «αγριοκοίταξε» και η σύζυγος του, η Ελισάβετ. Μάλλον πρόκειται για τη γυναίκα που κρύβεται πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα. Είναι το πρόσωπο που αντιλαμβάνεται την «αρρώστια» του συζύγου για το ποδόσφαιρο. Αυτή που τον υπομένει βλέποντάς τον να περνάνε τα καλοκαίρια με ένα τηλέφωνο στα χέρια. «Τα καλοκαίρια είναι βασανιστήριο, αλλά είναι μεταγραφική περίοδος, δεν γίνεται να μην απαντήσεις στις κλήσεις», είπε ο ίδιος.

Ο Παύλος Μυροφορίδης έχει αρκετά παρατσούκλια. Κάποια παραμένουν στον σκληρό δίσκο του μυαλού των κοντινών ανθρώπων του, κάποια άλλα έχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου. Ένα αντλήθηκε από τη λατρεία του για τα γλυκά. Στη διάρκεια της θητείας του στον Ηρακλή κάποιος τον αποκάλεσε «ο Μότσι της Ελλάδας». Ο ίδιος χαμογέλασε. «Στον Ηρακλή έγιναν μαγικά πράγματα. Το να πετυχαίνεις 15/15 είναι σαν να παίζεις τζόκερ», απάντησε.

Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος του, ένας ανεξάντλητος έρωτας. Τρέφεται μέσα από την επιτυχία, σφυρηλατείται από την αποτυχία, αλλά έχει συμβιβαστεί. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής ουδέποτε υπήρξε. «Ό,τι σχέση έχει το κάθε παιδί με την μπάλα, είχα κι εγώ. Στην αλάνα…», απάντησε με περηφάνια. Αυτή ήταν πιο έντονη, όταν η συζήτηση επικεντρώθηκε στον τόπο καταγωγής του. Στον Τζουμά, ένα χωριό στον Νομό Κοζάνης το οποίο στο πλαίσιο των απαλλοτριώσεων από τη ΔΕΗ μεταφέρθηκε σε άλλο σημείο και πλέον η ονομασία του χωριού είναι «Χαραυγή».

Το μικρό Παρίσι

Ο ίδιος μεγάλωσε στα Κοίλα, ένα άλλο χωριό του Νομού το οποίο στρογγυλοκάθεται μεταξύ δύο βουνών. «Για μένα είναι το μικρό Παρίσι, έτσι το έχω στο μυαλό μου. Όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να κάνω και μια μικρογραφία του Πύργου του Άιφελ, εκεί δίπλα στο εκκλησάκι που έχτισε ο παππούς μου. Να είναι το σήμα κατατεθέν του χωριού».

Επιστρέφοντας στα του ποδοσφαίρου, η… χάρη του περιορίστηκε στα τοπικά Πρωταθλήματα. Δεν είχε την υπομονή, ενδεχομένως και την ψυχική δύναμη για να υποβάλει τον εαυτό του στις απαιτούμενες θυσίες που υποχρεούται να κάνει ένας αθλητής για να κυνηγήσει το όνειρό της επαγγελματικής καριέρας. «Με κέρδισε η νύχτα», απάντησε και πήρε μια βαθιά εισπνοή. Τότε ήταν βιαστικός, το αίμα του έβραζε. Εκεί όμως… «μπήκαν μέσα μου τα πρώτα συναισθήματα της νίκης και της ήττας. Εκεί κατάλαβα ότι θα γίνει πιο διασκεδαστικό αν το κάνω πιο αληθινό».

Ήταν κλασικό σέντερ φορ, παλιάς κοπής αλλά όχι… περίπτερο. «Το κοντέρ έγραψε 39 γκολ σε μια σεζόν, βέβαια παίζουμε με τους κουτσούς», είπε και γέλασε. Το κοντό παντελονάκι δεν ταίριαξε στη mentalité του. Δεν το είχε. Επέτρεψε στον εαυτό του να αφεθεί στη μαγεία της επιχειρηματικότητας, υποκύπτοντας στα (συνήθως αφελή) «θέλω» της προεφηβικής ηλικίας. «Την μπάλα την έκοψα μικρός, με κέρδισαν άλλα πράγματα. Μάλλον η νύχτα γιατί όταν έκανα την πρώτη καφετέρια στην Κοζάνη ήμουν ανήλικος. Με ρώτησες που βρήκα τα λεφτά. Τα λεφτά δεν είναι πάντα απαραίτητα. Πρώτα χρειάζεται τόλμη. Βρήκα τον τρόπο και πλήρωσα. Και πήγα καλά μέχρι να φτιάξω το πρώτο μπουζουκτσίδικο. Τον Τιτανικό τον οποίον και βούλιαξα. Από τα χέρια μου πέρασαν λεφτά αλλά τα… τσουβάλια ήταν άδεια».

Η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο «κόπηκε» λόγω οξυθυμίας. Όπως συνέβαινε στις παλιές κατηγορίες… «έπαιζα με δελτίο άλλου παιδιού. Σ’ ένα παιχνίδι χτύπησα τον διαιτητή γιατί ένιωσα ότι με αδίκησε και τιμωρήθηκα με δέκα αγωνιστικές», είπε. Ο άνθρωπος, ο οποίος στις πρώτες του δηλώσεις ως τεχνικός διευθυντής της ΠΑΕ Άρης προέτρεψε τους παίκτες να μην ασχολούνται με τους διαιτητές. «Αυτός είναι ο ρόλος μου. Να συμβουλέψω στα παιδιά να μην κάνουν το ίδιο λάθος με μένα. Έκανα μεγάλο λάθος και συνέπεια αυτού ήταν να χάσω τη διασκέδασή μου».

«Δεν το ‘είχα’ το μανατζεριλίκι»

Εκεί κόπηκε και η σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά η φλόγα μέσα του ουδέποτε έσβησε τελείως. Αποδείχθηκε ότι αυτά τα 7-8 χρόνια που μεσολάβησαν – στη διάρκεια των οποίων εργάστηκε σε διάφορες εταιρίες – τον έκαναν να νιώσει ακόμη εντονότερη την έλλειψη της «μπάλας». «Έκανα πράγματα που δεν με ευχαριστούσαν και ταυτόχρονα έψαχνα κάτι που να μου αρέσει. Η σχέση με το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν μια σχέση πάθους. Μια αρρώστια», είπε. Τότε (2009) συνάντησε τον Κώστα Μωραΐτη… «έναν ατζέντη χαμηλών κατηγοριών, έναν καταπληκτικό άνθρωπο ο οποίος συγχωρέθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο. Με βοήθησε πάρα πολύ, σε πολλά πράγματα, δίνοντάς του ταυτόχρονα σωστές κατευθύνσεις».

Ωστόσο, η δουλειά του ατζέντη δεν είναι εύκολη. Γιατί (μεταξύ άλλων) απαιτεί την ωραιοποίηση μιας κατάστασης και ικανότητα στο εμπόριο. «Δεν το είχα. Πηγαίνοντας να κλείσω μια μεταγραφή 10.000 ευρώ ο ποδοσφαιριστής ήθελε 11.000 και αναγκαζόμουν να δώσω το ποσό της προμήθειάς μου. Δεν είχα την υπομονή και ουσιαστικά ήταν ένα μη κερδοφόρο σπορ για μένα. Συν τοις άλλοις, δεν μπορούσα να πω κάτι που δεν θα φαινόταν στο γήπεδο. Γιατί νομοτελειακά θα ερχόταν η στιγμή που θα με εξέθετε».

Βέβαια, στα γραφεία του Εορδαϊκού είχε πάει για να πουλήσει παίκτες, εκείνο το καλοκαίρι του 2010. «Τότε συναντήθηκα με τον κ. Λιάμη ο οποίος στη διάρκεια της συζήτησης αντιλήφθηκε ότι δεν το ‘είχα’ το μανατζεριλίκι και μου είπε να έρθω πιο κοντά στην ομάδα. Κι έτσι ξεκίνησα μαζί με τον Σωτήρη Αντωνίου ως τεχνικός διευθυντής».

Η πρώτη του επιλογή ήταν ο Γιούρι Λοντίγκιν. Τότε βέβαια δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο Ρώσος ποδοσφαιριστής θα εξελισσόταν σε βασικός τερματοφύλακας της Εθνικής Ρωσίας. «Τότε στη Γ’ Εθνική θα έπρεπε να είχες δύο μικρούς στην 11αδα κι έκρινα ότι η μία θέση που πρέπει να καλυφθεί ήταν του τερματοφύλακα. Συμπτωματικά, τόσο ο Σωτήρης όσο κι εγώ επιλέξαμε τον Λοντίγκιν ο οποίος έπαιζε στη δεύτερη ομάδα της Ξάνθης».

Μετά, μαζί με τον Σωτήρη Αντωνίου πήγαν «πακέτο» στην Καλλονή βάζοντας το λιθαράκι του στην άνοδο της ομάδας στη Σούπερλιγκα για να ακολουθήσει η ισορροπία μεταξύ δύο βαρκών. «Το πρωί ήμουν στη Λευκάδα και το βράδυ στον Πύργο», είπε και γέλασε. Ήταν η εποχή(2011-12) που είχε αναλάβει την θέση του τεχνικού διευθυντή τόσο στη Λευκάδα όσο και στον Πανηλειακό. Μπορούσε να το κάνει από τη στιγμή που οι δύο ομάδες αγωνιζόντουσαν σε διαφορετικό όμιλο της Γ’ Εθνικής.

«Ο Πανηλειακός ήταν το διαβατήριό μου για να πάω στον Απόλλωνα. Θεωρώ ότι έγινε ένα εκπληκτικό δημιούργημα ποδοσφαιρικά, το οποίο θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο αν είχε υποστηριχθεί. Νομίζω ότι στον Πανηλειακό η αγορά άρχισε να καταλαβαίνω ότι έχω μια γνώση. Γενικά θεωρώ ότι στη Ελλάδα όλα είναι θέμα συγκυριών και διαρκούς προσπάθειας. Μπορεί να κάνεις καταπληκτικά πράγματα για διαδοχικά χρόνια, αλλά αν αποτύχεις μια φορά, θα φροντίσουν να στο υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία».

Στον Απόλλωνα Σμύρνης (2012) δεν απέτυχε. Παρότι όταν έφυγε – έπειτα από δύο χρόνια – είπε «στη Β’ Εθνική ανέλαβα την ομάδα και στη Β’ Εθνική την αφήνω». Πηγαίνοντας στον Απόλλωνα επέλεξε τον Αλέκο Βοσνιάδη για τη θέση του προπονητή. Τον αντιμετώπισαν με επιφύλαξη. «Νόμιζαν ότι είναι κολλητός μου. Δεν ήξεραν ότι με τον άνθρωπο δίναμε ραντεβού επί δύο χρόνια και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Το κατάλαβαν όταν ήρθε στα γραφεία».

Από τον τρόπο ομιλίας του, την έκφραση του προσώπου του, ήταν εύκολο να αντιληφθείς ότι ο Μυροφορίδης νιώθει ένα δέσιμο με τον Απόλλωνα. «Δεν θα άλλαζα την πρώτη χρονιά με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Δε νομίζω ότι μπορεί να ξαναπαρθεί τέτοιο Πρωτάθλημα. Με χαμηλό μπάτζετ, με πολύ συναίσθημα αλλά σ’ ένα νοικοκυρεμένο μαγαζί. Για μένα, ο κ. Βελλής είναι από τους πιο μάγκες ανθρώπους. Κιμπάρης σε όλα του. Στο δικό του το μυαλό το ποδόσφαιρο είναι κάτι διαφορετικό. Είναι πιο σημαντικό από ένα παιχνίδι. Είναι άνθρωπος που προσπαθείς αλλά δεν μπορείς να πείσεις επί πραγμάτων που χαρακτηρίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Είναι όμως η στάση ζωής του. Δεν είναι δήθεν, αλλά αυθεντικός. Ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει γιατί έχει μάθει αλλιώς. Τους ανθρώπους τους εκτιμάς και τους αντιλαμβάνεσαι στα δύσκολα. Ο κ. Βελλής στη δεύτερη χρονιά στη Σούπερλιγκα δεν ήθελε να σωθεί με κάθε τρόπο. Αρνήθηκε να γίνει πιόνι, προτίμησε να πορευτεί με την περηφάνια του. Ο Απόλλων έπεσε έχοντας συγκεντρώσει 36 βαθμούς. Από τότε, οι ομάδες που πέφτουν δε συγκεντρώνουν ούτε 25, ενώ με 40 βγαίνουν Ευρώπη. Η ομάδα κυνηγήθηκε λυσσαλέα …».

«Η σχέση μου με τον Νίκο Παπαδόπουλο»

Κάπου εκεί έκλεισε και ο κύκλος του στον Απόλλωνα, για να ανοίξει αυτός του Ηρακλή. «Με παρότρυνση του Γιώργου Μπέζα και του συγχωρεμένου του Θόδωρου Παπαδόπουλου. Μου εξήγησαν ότι θα άλλαζε η κατάσταση και συμφωνήσαμε να φτιάξουμε κάτι από το μηδέν. Ο Νίκος Παπαδόπουλος ήταν ήδη στην ομάδα. Ένας εξαιρετικός προπονητής».

Παύση. Ανοίξαμε τον φάκελο «Παπαδόπουλος». Στην αρχή, απέκτησαν ποδοσφαιρική σχέση η οποία στην πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε φιλική. «Ναι, αλλά αν χρειαστεί να παίξουμε μπουνιές στο γήπεδο, θα παίξουμε», απάντησε. Η αλήθεια είναι ότι παρεξηγήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι. Αυτό έλεγαν οι… φήμες. «Εγώ δεν συμφώνησα με τον Νίκο για να έρθει στον Άρη. Είχε μιλήσει με τον κ. Καρυπίδη. Προσωπικά, επειδή ξέρω τι άνθρωπος είναι, ξέρω τη σοβαρότητά του και το σκεπτικό του, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έφευγε από τον ΟΦΗ. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο, του εξήγησα 1-2 πράγματα που είχα στο μυαλό μου, πως ήθελα να πορευτώ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ερχόταν».

Κατά τις… φήμες, ο λόγος της παρεξήγησης είχε να κάνει με τη διεκδίκηση παικτών που ήταν στο πλάνο Μυροφορίδη. «Ήταν λογικό να έχουμε τους ίδιους στόχους. Προσπάθησε να πάρει έναν παίκτη που ήθελα κι εγώ. Του είπα ότι έκανε λάθος που μπήκε στη διεκδίκηση του αθλητή. Δεν μπορώ να πω ότι παρεξηγηθήκαμε». Και πάμε στον αγώνα του Άρη με τον ΟΦΗ στο «Κλεάνθης Βικελίδης», όπου στο ημίχρονο του αγώνα ο Μυροφορίδης έκανε κίνηση… κατς για να σταματήσει τον Παπαδόπουλο, όταν αυτός πλησίασε τον διαιτητή. «Τον έπιασα, τον αγκάλιασα και του είπε ότι κάνει έγκλημα. Κι εγώ διαμαρτύρομαι στους διαιτητές αλλά πρέπει να έχω ένα επιχείρημα. Ο Νίκος είναι εξαιρετικός προπονητής, δεν είναι για το θεαθήναι. Αυτό του είπα και το κατάλαβε. Τον νιώθω φίλο μου. Με τον Νίκο δεν χάλασε ποτέ η σχέση μας. Ξεκίνησε ως ποδοσφαιρική και εξελίχθηκε σε προσωπική, σε σχέση καθημερινότητας».

«Σαν να σκότωσαν το παιδί μου»

Αυτή αναπτύχθηκε στο διάστημα της συνεργασίας του στον Ηρακλή. «Νιώθω όμως ότι σκότωσαν το παιδί μου», είπε για τον Ηρακλή, για τη διάλυση της ομάδας που χτίστηκε με κόπο. «Όταν έφυγα από τον Ηρακλή είπα δημόσια τα πάντα. Κάποιοι δεν ήθελαν να ακούσουν κι έκλεισαν τα αυτιά τους. Παρότρυνα και τον Νίκο να φύγει, δεν το έκανε. Ήταν λάθος του. Αν έφευγε και ο Νίκος θα έβλεπε όλος ο κόσμος ξεκάθαρα αυτό που ερχόταν για τον Ηρακλή. Δεν τον κατηγορώ. Ήθελε να παλέψει, γιατί βασανιστήκαμε για να φτιάξουμε αυτή την ομάδα. Ο Ηρακλής ήταν μια δύσκολη και συνάμα ευχάριστη εμπειρία για μένα. Μου έκανε τόσο καλό, σε σημείο να βλέπω τα παιχνίδια στραβοπόδι. Και η ανταμοιβή ήρθε από το εσωτερικό της ομάδας. Από το μήνυμα που μου είχε στείλει ένας προπονητής του οποίο το νόημα ήταν ‘εμείς ξέρουμε ποιος είσαι και τι έκανες’. Είχα μπει στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου και τους ζήτησα να κερδίσουν για μένα. Και το έκαναν».

Το αξιοπερίεργο στην περίπτωση του Παύλου Μυροφορίδη είναι ότι αποφεύγει να δουλέψει σε ομάδες της Σουπερλίγκα. «Θέλω όμως να λειτουργώ σε ομάδα όπου θα έχω τον απόλυτο έλεγχο. Με ημίμετρα δεν μπορώ να δουλέψω. Θέλω να με εμπιστευτείς και να με πληρώσεις. Δεν είναι εγωισμός αλλά οι στοιχειώδεις κανόνες επαγγελματικής λειτουργίας. Όνειρό μου είναι να φτιάξω μια Λέστερ. Δεν με ενδιαφέρει απλά να υπάρχει σε μια ομάδα. Έχω συμβιβαστεί και με τα τρία αποτελέσματα, μπορώ να διαχειριστώ την επόμενη μέρα», εξήγησε ο ίδιος

Ο Άρης, ο Καρυπίδης και η άνοδος

Για να φθάσουμε στο περσινό καλοκαίρι. «Θα μπορούσα να είχα μείνει στον Απόλλωνα, είναι χαρά και τιμή να δουλεύεις για την οικογένεια Μονεμβισιώτη. Ήταν όμως κι εύκολο να πω ναι στην πρόκληση του Άρη γιατί μέσα μου ένιωσα ότι η πρόκληση του Απόλλωνα είχε τερματίσει. Στο πρώτο ραντεβού με τον κ. Καρυπίδη είδα έναν άνθρωπο διψασμένο να πετύχει. Στο τέλος της ημέρας θα φανεί αν έκανα το σωστό ή το λάθος». Κι έτσι έγινε ο «γάμος». Μεταξύ δύο φιλόδοξων αλλά και παρορμητικών ανθρώπων. «Με τον κ. Καρυπίδη μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν γίνεται βέβαια να συμφωνούμε σε όλα. Είναι παρορμητικός, θα διαφωνήσουμε αλλά όλα για το συμφέρον της ομάδας. Αν πιστεύω ότι είναι λάθος αυτό που μου λέει, θα του εξηγήσω το γιατί κι έχω την ίδια απαίτηση από αυτόν. Αυτή η σχέση δημιουργεί ομάδες και όχι τσίρκο. Ξέρω δηλαδή ότι, όταν θα φύγω από τον Άρη θα τα έχω καλά με τη συνείδησή μου ανεξαρτήτου αποτελέσματος». Αν αυτό θα γίνει στο τέλος του Πρωταθλήματος, δεν ήταν έτοιμος να απαντήσει.

Η άφιξη του Παύλου Μυροφορίδη στον Άρη έγινε σε μια περίοδο έντονης κριτικής στον Θόδωρο Καρυπίδη. Γιατί η περσινή απόπειρα επιστροφής στη Σούπερλιγκα ήταν αποτυχημένη, γιατί μπήκαν στη ζυγαριά οι προθέσεις του. «Στον καθένα θα πρέπει να αποδίδεις αυτό που του αξίζει. Αν δούμε ψυχρά την περίπτωση του Άρη, αν δεν υπήρχε ο Καρυπίδης, ενδεχομένως να μην υπήρχε τίποτε απ’ όσα βλέπουμε σήμερα. Γιατί η ομάδα προερχόταν από μια μεγάλη απογοήτευση, μια αποτυχία στη Γ’ Εθνική. Ήρθε ο Καρυπίδης, την ανέβασε τρένο και πολλοί πίστεψαν ότι θα γινόταν το ίδιο και στη Β’ Εθνική. Μα, μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικά Πρωταθλήματα. Δε νιώθω ότι πρέπει να υπερασπιστώ τον κ. Καρυπίδη αλλά πρέπει να του αποδώσεις αυτό που του αξίζει», απάντησε.

Η πρώτη επιλογή του ήταν ο Δημήτρης Σπανός στην τεχνική ηγεσία. Αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη καθώς το βιογραφικό του έμπειρου τεχνικού… δεν βγάζει μάτια. «Ο Σπανός δεν είναι προπονητής για το θεαθήναι. Είναι άνθρωπος που έχει συμβιβαστεί με τις συνθήκες της δουλειάς. Μπορεί σήμερα να είναι στον Άρη κι αύριο να πάει στη Ρόδο. Του εύχομαι να πετύχει και φυσικά να κατευθύνει τον Άρη και στη Σούπερλιγκα, απλά θέλω να σημειώσω τη νοοτροπία του. Είναι άνθρωπος που ορίζει την καριέρα του και δεν γίνεται γλάστρα κανενός», είπε ο ίδιος.

«Προτεραιότητα το Ρύσιο»

Η περίπτωση του Άρη απαιτεί γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Προσέξτε, δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά στις υποδομές που χαρακτηρίζουν μια ομάδα. «Θεωρώ ότι τα τελευταία 7-8 χρόνια στον Άρη δεν έχει μπει πέτρα στην πέτρα. Για παράδειγμα, δεν περίμενα ότι το Ρύσιο θα ήταν σε αυτήν την κατάσταση. Θα έπρεπε να ήταν ένα προπονητικό κέντρο στο οποίο θα ντρεπόσουν να μπεις. Δεν είναι καλό για τον σύλλογο να μην έχει εξελιχθεί. Αν θέλεις να εξελίξεις μια ομάδα ξεκινάς από το προπονητικό κέντρο και το γήπεδο. Αν αυτά είναι στάσιμα, τότε στάσιμη είναι και η ομάδα. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι έχω κάνει ένα… μηδέν. Μόλις τελειώσει η χρονιά, ο Άρης θα πρέπει να ασχοληθεί με το Ρύσιο. Δεν χρειάζονται υπερβολικά λεφτά. Ο Άρης είναι μεγάλο μαγαζί, φέρνει λεφτά. Τεχνογνωσία χρειάζεται».

Εκεί βάλαμε στη συζήτηση το αγωνιστικό, την αρχική διστακτικότητα του κόσμου. «Περίμενα τη διστακτικότητα του κόσμου αλλά πίστευα ότι θα ήταν σε μεγαλύτερο βαθμό. Πιστεύω ότι αυτό το έχει κερδίσει η ομάδα. Απλά, λόγω του παρελθόντος, μετά τις δύο ισοπαλίες το μυαλό πολλών πάει στο κακό. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει το περσινό μάθημα, αλλά εδώ ήρθαμε για να δημιουργήσουμε το μέλλον και όχι να κατευθυνόμαστε από το παρελθόν. Δεν μπορείς να μηδενίσεις τα πάντα μετά από ένα στραβό αποτέλεσμα. Ξέραμε ότι ο δρόμος θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Αντιλαμβάνομαι την ανυπομονησία του κόσμου, αλλά θέλει υπομονή. Δεν μου προκαλεί φόβο το ενδεχόμενο αποτυχίας».

Θεωρεί ότι η βάση μιας νέας σχέσης αποτέλεσε το φιλικό παιχνίδι με την Μπόκα Τζούνιορς. Παρεμπιπτόντως, εκείνη την περίοδο είχε εκνευριστεί διαπιστώνοντας την απόπειρα υποβάθμισης εκείνου του αγώνα. «Ναι, μ’ ενόχλησε. Ήταν ολοφάνερη αλλά η απάντηση που πήραν ήταν αποστομοτική. Η εικόνα του γηπέδου. Τότε είχα πει ότι το συγκεκριμένο φιλικό παιχνίδι δεν γίνεται για να παίξει ο Άρης με την Μπόκα αλλά για να ξαναγνωριστούμε. Ήρθαν στο γήπεδο άνθρωποι που είχαν χρόνια να πατήσουν. Ενδεχομένως να καλλιεργήθηκε μέσα τους η σκέψη ‘μήπως κάναμε λάθος που δεν ερχόμασταν;’ Αν ναι, έγινε αυτό που θέλαμε».

Ο φάκελος «Άρης» έκλεισε με το ενδεχόμενο μεταγραφών. «Μέσα μου δεν θέλω. Κι αν υπάρχει μια έλλειψη μπορώ να ζήσω με αυτή. Το να έρθουν 2-3 παιδιά είναι εύκολο. Θεωρώ όμως ότι έχουμε μακράν το καλύτερο υλικό στην κατηγορία και μάλιστα δεν έχουμε δει παρά μόνο το 60% αυτού. Αυτό το 40% που δεν έχουμε δει είναι εδώ με την αξία του. Κανείς δεν μπήκε από το παράθυρο. Κάποια στιγμή θα πάρουν κι αυτοί οι παίκτες τον χρόνο τους. Για μένα έχει σημασία να διαφυλάξουμε και να έχουμε ικανοποιημένο το υλικό που έχουμε. Να έχουμε καλή χρονιά, να έχουμε υγεία και τα υπόλοιπα θα έρθουν».