Η δικαιοσύνη του αθλητισμού

Στη διάρκεια μιας αγωνιστικής διαδρομής θα υπάρξουν μέρες στις οποίες δεν θα εισπράξεις αυτό που σου αναλογεί. Στο τέλος του δρόμου όμως, θα πάρεις αυτό που αξίζεις. Αυτό αποδεικνύεται από την πορεία που διαγράφουν η ποδοσφαιρική με την μπασκετική ομάδα. Η πρώτη αρνείται να φύγει ηττημένη από το γήπεδο και η δεύτερη αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι.

Μετά και την 22^η αγωνιστική ο Άρης είναι αήττητος στη Football League. Μη φανταστείτε ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες αγωνίζεται είναι ρόδινες. Απλά όταν φτιάχνεις μια ομάδα φροντίζεις να ενώσεις χαρακτήρες που γνωρίζουν το αντικείμενο «διαχείριση καταστάσεων». Αυτό έγινε φέτος στον Άρη. Υπάρχουν στιγμές όπου οι προσωπικές συζητήσεις και οι κατ' ιδίαν συναντήσεις κρίνονται απαραίτητες, αλλά τέτοιου είδους καταστάσεις συμπεριλαμβάνονται στην καθημερινότητα κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας.

Θεωρητικά, οι δύο αγώνες στους οποίους οι «κίτρινοι» θα μπορούσαν να ηττηθούν ήταν στην Πάτρα και στην Κρήτη υπό την έννοια ότι είναι οι ομάδες οι οποίες βρίσκονται στην πρώτη τριάδα. Η Πάτρα πέρασε, όπως και ο Άρης με το «σωτήριο» 1-1. Δικαίως ή αδίκως. Προσωπική άποψη: Δικαίως.

Τα περί κατοχής μπάλας είναι ίσως η μεγαλύτερη αερολογία σε επίπεδο παραπλάνησης που κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα του ποδοσφαίρου. Τι σημαίνει «κατοχή»; Άλλο να έχεις την μπάλα κάτω από το κέντρο και να παίζεις πασούλες κι άλλο να δημιουργείς ευκαιρίες. Και σε τελική ανάλυση, όταν η Παναχαϊκή είχε κατοχή 61%-39%, ο Κάσσος στραβοπάτησε προ της κενής εστίας, απέτυχε να πλασάρει κι αν αξιοποιούσε την ευκαιρία, τότε το παιχνίδι θα αποκτούσε άλλη μορφή. Ας έβαζε το γκολ κι ας μιλούσαν όλοι για την κατοχή. Και κάτι άλλο. Πόσες φάσεις δημιούργησε η Παναχαϊκή (στο πρώτο ημίχρονο) πλην του τέρματος; Καμία. Για μένα λοιπόν η κατοχή μπάλας είναι σαν το… τζάμπα ξενύχτι που λέει και μια ψυχή. Κυρίως όταν η συζήτηση αφορά ομάδες οι οποίες δεν έχουν την ποιότητα για να την αξιοποιήσουν.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια άλλη ιστορία. Ο Άρης είχε τρεις φάσεις για να ισοφαρίσει, δεν τα κατάφερε και ήταν λογικό ο μετριοπαθής Δημήτρης Σπανός να ξεπεράσει τον εαυτό του σε επίπεδο ρίσκο, έπειτα από τη φοβισμένη προσέγγιση του αγώνα στο πρώτο ημίχρονο. Ο Μωραΐτης έχασε το τετ α τετ (στην πραγματικότητα ο Αναγνωστόπουλος είναι ο MVP του Άρη με την αντίδρασή του στη συγκεκριμένη φάση) και στο 88’ ο Άρης ισοφάρισε. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Έχει τη δική του, ιδιαίτερη δικαιοσύνη. Πριν από δύο εβδομάδες, στην Καλλιθέα, οι «κίτρινοι» είχαν 16 τελικές στην εστία και μηδέν γκολ. Μια ντουζίνα φάσεις έκαναν και με τον Καραϊσκάκη αλλά δεν σκόραραν. Αν είχαν πάρει αυτούς τους τέσσερις βαθμούς, ο αγώνας στην Πάτρα θα ήταν για το θεαθήναι. Ωστόσο, ο υποθετικός λόγος δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο. Μετρούν οι πράξεις.

Πάμε στον Σπανό. Όταν ο Άρης τον επέλεξε το περασμένο καλοκαίρι, όλοι γνώριζαν ότι είναι προπονητής ο οποίος δεν συνηθίζει το «όλα για όλα». Κλασικός προπονητής μεσαίας κατηγορίας στη Football League, συνεσταλμένος, ο οποίος δεν θα νιώσει ότι τσαλακώνεται το προφίλ του αν το καλοκαίρι φύγει από τον Άρη και πάει στον Διαγόρα Ρόδου. Είναι η δουλειά του, η καθημερινή μάχη για την οικογένειά του. Επιλέχθηκε γιατί πολύ απλά ξέρει την κατηγορία, τις ιδιομορφίες της. Με τα στραβά του και τα καλά του. Με την Παναχαϊκή περίμενε ότι ο αντίπαλος θα χρησιμοποιούσε δύο αμυντικά χαφ και είδε στο γήπεδο δύο «8αρια». Είχε υπολογίσει ότι θα έπαιζε ο Γκίνο. Εκεί, μάλλον φοβήθηκε το παιχνίδι περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Είναι προφανές επίσης ότι τον έχει αγγίξει η κριτική που δέχεται, η αμφιβολία που υπάρχει στο πρόσωπό του. Ωστόσο, επί ημερών του ο Άρης είναι αήττητος, έχει πλεονέκτημα επτά βαθμών για την άνοδο και είναι στο χέρι του να το καταφέρει. Προς αυτήν την κατεύθυνση, όλα θα κριθούν στους επόμενους 3-4 αγώνες.

Αντικειμενικά, οι αλλαγές δεν του βγήκαν. Σύμφωνοι, ο Μάρκος Ντούνης έβαλε το γκολ της ισοφάρισης αλλά ο Άρης στο πρώτο 15πτο του δευτέρου ημιχρόνου είχε τον απόλυτο έλεγχο και από το 65’ τον έχασε με συνέπεια να χάσει 20 αγωνιστικά λεπτά. Στο τέλος, αυτή η αλλαγή δικαιώθηκε και συνετέλεσε στο να παραμείνει ο Άρης αήττητος και να συνεχίσει αδέσμευτος την πορεία του.

Αντιθέτως, αυτή του μπάσκετ πάει από το κακό στο χειρότερο. Κι εδώ αναδεικνύεται η δικαιοσύνη του αθλητισμού, η οποία (στην προκειμένη περίπτωση) είναι πολύ σκληρή. Δημιουργήθηκε μια ομάδα δίχως συμβιβασμό με την πραγματικότητα, με την αλήθεια. Όλοι γνώριζαν ότι οι παίκτες που επιλέχθηκαν ήταν αδύνατο να πληρωθούν γιατί ήταν ακριβοί για τα δεδομένα της ομάδας. Κι αυτοί που την έφτιαξαν και οι αντίστοιχοι που είπαν ότι θα την πλήρωναν. Κι έγινε ο Άρης ξέφραγο αμπέλι για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Την ομάδα να βρίσκεται επί της ζώνης του υποβιβασμού με έναν αγώνα λιγότερο και με την πίεση να πιέζει τον εγκέφαλό της. Γιατί; Διότι κανείς δεν διέκρινε την κρισιμότητα της κατάστασης όταν έπρεπε να το κάνει.

Κι έτσι, σ’ αυτές τις τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας ο Άρης καλείται να γίνει κάτι που δεν είναι. Ομάδα. Καλά τα αφηγήματα, σωστή και δικαιότατη η κριτική στον Λάσκαρη, αλλά με τρεις Έλληνες παίκτες (Μποχωρίδης, Αθηναίου, Τσαϊρέλης) που θα ήθελαν όλες οι ομάδες από την 3^η θέση και κάτω, 2/4 ξένους οι οποίοι επίσης θα έβρισκαν εύκολα συμβόλαια στην ίδια συνομοταξία ομάδων και αρκετούς φιλότιμους, δεν δικαιολογείται να παίζεις έτσι. Και κυρίως, να σε κερδίζει ένας παίκτης (Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ) ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα 3-4 ημέρες πριν τον αγώνα. Και με μοναδικό ψηλό τον Μαραγκό γιατί οι άλλοι δύο τραυματίστηκαν.

Δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών, αλλά συστράτευσης, αρκεί άπαντες να αντιληφθούν το μέγεθος του κινδύνου, να σταματήσουν τις φωτογραφίες και τις selfies και να επικεντρωθούν στη δουλειά που τους ανατέθηκε να κάνουν.

ΥΓ: Ο Πηλοΐδης απέβαλε τον Παναγιώτη Γιαννάκη γιατί του είπε «ντροπή σου». Τώρα, ποιανού ντροπή είναι η όλη ιστορία καταλαβαίνουν όλοι όσοι γνωρίζουν τι γίνεται. Σε πρώτο πλάνο είναι οι κακές σχέσεις μεταξύ ΕΟΚ-Γιαννάκη. Σε σημείο να υπάρχει μηδενικός σεβασμός. Το τι έχει κάνει ο προπονητής Γιαννάκης στον Άρη θα σημειωθεί όταν πρέπει. Με λεπτομέρειες. Ο σεβασμός όμως είναι απαραίτητος όχι μόνο απέναντι σ’ έναν από τα τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ, αλλά στον προπονητή του Άρη, στον κάθε προπονητή. Εκτός κι αν ο συγκεκριμένος διαιτητής άκουσε για πρώτη φορά να του λένε «ντροπή σου».

ΥΓ1: Εκεί που οι άλλοι πέφτουν, ο Δημήτρης Σπανός δεν έδωσε σημασία. Η αναφορά σχετίζεται με το πλαστικό ποτήρι καφέ που προσγειώθηκε στον ώμο του στο τέλος του αγώνα στην Πάτρα. Γιατί η εξέλιξη του αθλήματος καθορίζεται από τους πρωταγωνιστές. Είτε λέγονται παίκτες, είτε προπονητές και (δυστυχώς) είτε παράγοντες. Κι όταν αυτοί ξεφεύγουν ή θέτουν υποψηφιότητα για Όσκαρ, σ’ ένα τοξικό περιβάλλον όπως είναι ο χώρος του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες.