Στον Πανιώνιο έχουν βρει την ουτοπία τους!

• Σε αγαπάω και ας κερδίζεις

Σε μια εποχή ιδεολογικής ρευστότητας κι έντονων κοινωνικό-πολιτικών-οικονομικών και αθλητικών καταστάσεων τα διάφορα οράματα μιας δικαιότερης κατάστασης βασίστηκαν στον αποκαλυπτικό λόγο κινημάτων. Κυρίαρχο μήνυμα ήταν η τάση για επιστροφή στην απλοϊκή αγάπη. Στο πλαίσιο μιας κυκλικής αντίληψης της ιστορίας κινήματα και ουτοπιστές σχεδίαζαν την επιστροφή σε μια χαμένη «χρυσή εποχή» ελευθερίας, αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Η αναζήτηση του χαμένου επίγειου παράδεισου. Η Ουτοπία είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι ζούνε σε συνθήκες ελευθερίας και δικαιοσύνης, μακριά από μίση και πάθη. Για πολλούς η ουτοπία είναι κάτι το ανέφικτο, κάτι εκτός πραγματικότητας. Μπορεί να είναι ένας φανταστικός κόσμος ή κοινωνία, όπου όλα λειτουργούν αρμονικά και τέλεια, μια θεωρία, μια ιδέα ή ένα σύστημα, που είναι αδύνατον να εφαρμοστούν.

Όχι όμως για τον Πανιώνιο. Γι αυτόν τον Πανιώνιο. Τον Πανιώνιο του Κοροπούλη, του Λιούμη, του Μπρέγκου, του Λάμψια και των άλλων παιδιών. Το περασμένο καλοκαίρι ο Πανιώνιος έπιασε πάτο. Ναι δεν συγκρίνεται με τα όσα έζησε με την Μικρασιατική καταστροφή και τον διωγμό από το σπίτι του στη Σμύρνη, αλλά αν τα δει κανείς με τωρινούς όρους και τωρινές συνθήκες, ο Ιστορικός το καλοκαίρι φλέρταρε με τον αφανισμό του. Μεταξύ μας, και να μην γελιόμαστε, σε κάθε αθλητικό σύλλογο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι η βιτρίνα του. Καλές οι επιτυχίες στο πόλο, στο στίβο, στο τζούντο και στην τοξοβολία, αλλά οπαδός της δεν γίνεσαι αν είσαι τετράκις πρωταθλητής στην σκοποβολή. Όσο σκληρό και άδικο να ακούγεται για τα άλλα αθλήματα και όσους τα υπηρετούν.

Και με τα δύο δημοφιλέστερα τμήματα του συλλόγου στα τάρταρα ο Πανιώνιος το καλοκαίρι του 2020 ζούσε τις πιο δραματικές του στιγμές. Τότε ήταν που κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να μπει ένα τέλος σε αυτό. Υπάρχει μια μικρή μειοψηφία που θεωρεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό σε έναν κόσμο όπου όλα είναι για πούλημα, που μπορείς να φιλάς κατουρημένες ποδιές, να γίνεσαι έρμαιο στα συμφέροντα των άλλων. Τι και αν εσύ προσπαθείς να εξηγήσεις τα αυτονόητα και να αποβάλλεις τις όποιες ταμπέλες. Κι εκεί καταλαβαίνεις πως μόνο ματαίωση υπάρχει σε αυτό. Γιατί ο άλλος έχει χτίσει ένα παραμύθι, έχει βγάλει και κολλήσει ταμπέλες, δημιουργεί στρατόπεδα χρησιμοποιώντας ρητορική μίσους γιατί αυτό έχει μάθει να κάνει. Τι και αν εσύ τα κράζεις όλα αυτά, γι αυτούς δεν αλλάζει κάτι. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς το πιο απλό πράγμα. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και αυτό λειτουργεί όπως λειτουργεί κι έτσι θα λειτουργεί.

Σε αγαπάω και ας κερδίζεις

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι η χυδαιότητα. Δεν γίνεσαι χυδαίος επειδή είναι και ο άλλος, γίνεσαι χυδαίος επειδή το επιλέγεις. Και στον Πανιώνιο επέλεξαν τον άλλον δρόμο. Αυτόν της αξιοπρέπειας, της πίστης στις δυνατότητες της ομάδας και στην επίτευξη του αγωνιστικού στόχου με βάση την εικόνα των ποδοσφαιριστών στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ούτε πριμ σε άλλες ομάδες, ούτε απειλές, ούτε διακοπές τηλεοπτικών μεταδόσεων. Γιατί σε συνθήκες που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, όπου το χρήμα διαφεντεύει τα πάντα, η ιστορία του φετινού Πανιωνίου ήρθε να δείξει γιατί υπάρχει ελπίδα.

Στην Σεβίλλη κάποτε έγραφαν σε πανό: «Σε αγαπάω και ας κερδίζεις». Είναι η άρνηση της ανταμοιβής, της νίκης, ώστε το συναισθηματικό δέσιμο να γίνει ισχυρότερο. Ούτε η νίκη δεν μετράει, σε αγαπάω χωρίς να κερδίζω τίποτε. Και αυτό που έχει καταφέρει το φετινό ποδοσφαιρικό τμήμα, αυτά τα αμούστακα παιδιά που μέχρι πριν λίγους μήνες έπαιζαν σε αγώνες της Κ-19, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα και με κανέναν. Στους ώμους των παιδιών αυτών έπεσε το βάρος της επανεκκίνησης του ιστορικότερου συλλόγου της χώρας. Πολλοί θεωρούσαν ότι δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν. Και αυτά τι έκαναν; Όχι απλά ανταποκρίθηκαν, αλλά μέσα από τις πιο δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν κατάφεραν να οδηγήσουν τον Ιστορικό στην πρώτη θέση του ομίλου και τα μπαράζ ανόδου.

Αυτά τα παιδιά τίμησαν τη φανέλα και την ιστορία αυτού του τεράστιου συλλόγου κι έκαναν ξανά τους Πανιώνιους υπερήφανους. Γι αυτό πλέον θα αποτελούν μέρος της ιστορίας του συλλόγου, και η Πλατεία θα τους ευχαριστεί για πάντα.

Η Αντιγόνη στον Σοφοκλή, λέει «πως η ελπίδα με τρέφει». Η ελπίδα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια υλική πραγματικότητα. Αν την βρούμε θα μας ταΐσει. Και να ξέρετε στη Νέα Σμύρνη έχει βρεθεί και θα τρέφει για πολύ ακόμα.