Σαν τους μονομάχους στην αρένα

Όλα ήταν έτοιμα. Το κλίμα που κυριαρχούσε ήταν αυτό της ανυπομονησίας και της προσμονής. Ο Πανιώνιος ήταν ενενήντα λεπτά μακριά από την άνοδο στις επαγγελματικές κατηγορίες. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κερδίσει την Κηφισιά. Το άγχος όμως αποτελούσε ένα επιπλέον εμπόδιο. Άλλωστε, ο οργανισμός Πανιώνιος βρέθηκε σε μια ιδιαίτερη συνθήκη, κι έδειξε εντελώς απειρία στο πως να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί.

Μην ξεχνάμε μιλάμε για μια ομάδα που αλλιώς ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι, που είχε στόχο μια αξιοπρεπή πορεία στον όμιλο της Γ' Εθνικής και να μπορέσει να βάλει τις βάσεις ώστε σιγά σιγά να έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και η αλήθεια ότι οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της φετινής πορείας έφεραν λίγο νωρίτερα στον δρόμο των «κυανέρυθρων» το πιθανό επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κάτι για το οποίο όπως αποδείχτηκε η ομάδα δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμη. Το πρώτο κρακ ήρθε στην Κρήτη, εκεί όπου η ομάδα έκανε κάκιστη εμφάνιση γνωρίζοντας την ήττα από τον Ηρόδοτο. Πλέον, όλοι γνώριζαν πως τα πράγματα δυσκόλευαν αρκετά. Το ψυχολογικό βάρος είχε γίνει βουνό. Και αυτό φάνηκε κόντρα στην Κηφισιά. Κόντρα σε μια ομάδα που δεν έδειξε κάτι το ξεχωριστό και κυρίως δεν είχε μεγάλες διαφορές σε σχέση με τον Πανιώνιο, οι παίκτες του Κοροπούλη είχαν ως μεγάλο αντίπαλο το άγχος και όχι τόσο τον αντίπαλο. Όποιος είδε τον αγώνα θα κατάλαβε ότι η Κηφισιά εκμεταλλεύτηκε το άγχος και την απειρία του Ιστορικού. Αυτό που τελικά ήταν δυσθεώρητο εμπόδιο ακόμα και για τον ίδιο τον Πανιώνιο και φάνηκε ξεκάθαρα σε όλη την διάρκεια του αγώνα.

Μια διαρκής βιασύνη, πολλά νεύρα και μηδέν καθαρό μυαλό και η φάση του Πίσπα είναι το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα. Άλλες 10 φορές να επαναληφθεί η φάση και τις δέκα φορές η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα. Όχι όμως την Τετάρτη. Ακόμα και το γκολ που δέχτηκε ήταν απόρροια των δικών του λαθών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Κηφισιά δεν άξιζε την άνοδο, αλλά ότι ο Πανιώνιος δεν ήταν έτοιμος ακόμα γι αυτή.

Αν δει κανείς την γενική εικόνα, η ομάδα του Κοροπούλη έκανε μια υπερβατική σεζόν και κανείς δεν μπορεί να της προσάψει το παραμικρό. Μιλάμε για ομάδα που ρίχτηκε σε μια ρωμαϊκή αρένα σαν ένας μονομάχος που πάλευε με νύχια και με δόντια για την ζωή του και αποτελούσε το καλύτερο θέαμα για το φιλοθεάμον κοινό. Ένα κοινό που έχει μάθει το ποδόσφαιρο αλλιώς, με απειλές, με χρηματισμό με επεισόδια. Και τι δεν βίωσε αυτή η ομάδα από τον Οκτώβριο μέχρι και προχθές. Καταστάσεις πρωτόγνωρες που θα πρέπει όσο γίνεται πιο σύντομα ο Πανιώνιος να τις αφήσει πίσω του.

Καλώς ή κακώς η κατηγορία αυτή μπορεί να αποτελέσει νεκροταφείο ομάδων. Σε κρατάει και σε ρουφάει περιορίζοντας σημαντικά τη δυνατότητα της κίνησης και απαιτείται συνήθως εξαιρετικά μεγάλη δύναμη για να βγει κάποιος από αυτήν. Και αυτό πρέπει να είναι το δίδαγμα από την φετινή σεζόν στους Νεοσμυρνιώτες. Ότι για να κάνεις την επανάσταση και να μην «πεθάνεις» μέσα στην αρένα θα πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος.

Στους ποδοσφαιριστές και στο τεχνικό τιμ το μόνο που μπορεί να πει ο φίλος του Πανιωνίου είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ γιατί αυτά τα παιδιά μέσα σε λίγες ημέρες έγιναν άνδρες, ανέλαβαν να σηκώσουν το βάρος της αναγέννησης του Ιστορικού στα ερασιτεχνικά, και αυτοί δεν φοβήθηκαν, δεν το έβαλαν κάτω παρά τα όποια κατά καιρούς εμπόδια κι έστειλαν το μήνυμα ότι αυτή η ομάδα δεν θα πεθάνει ποτέ.