Έξι ποδοσφαιρίστριες στο gazzetta.gr: «Ρατσισμός, σεξισμός και ανισότητες»

• Νίκη Μιχαλοπούλου / Medyk Konin, Πολωνία: «Η πρώτη και μεγαλύτερη μορφή ρατσισμού που έχω βιώσει είναι από την πολιτεία»
• Τζούλι Σάτλερ / FFC Vorderland, Αυστρία: «Δεν έχω βιώσει ρατσισμό, έχω βιώσει σεξισμό»
• 
• Χριστιάννα Κιάμου / Pomigliano, Ιταλία: «Μέλος διοίκησης μού είπε "με απογοήτευσες", όταν δεν έγινε κάτι σεξουαλικό»
• 
• Μαρία Σάββα / Piros Security, Ρουμανία: «Μου πήρε καιρό να πείσω τους γονείς μου»
• Ελι Γιάκοβσκα / Λοκομοτίβ, Βουλγαρία: «Το γυναικείο ποδόσφαιρο κερδίζει την ισότητα που αξίζει»
• Μαρία Μπάσκα / Stara Zagora, Βουλγαρία: «Εχω ακούσει ουκ ολίγες φορές "πάνε στην κουζίνα σου"»
• Σταύρος Γκέλιας / Συνιδιοκτήτης της SoccerGeneration Sports Agency: «Πρόεδροι προσπάθησαν να εξαγοράσουν ερωτικά παίκτριες, υπάρχουν ντοκουμέντα»

«Πήγαινε στην κουζίνα σου».

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι για γυναίκες».

Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτές οι φράσεις σίγουρα έχουν ακουστεί μέσα στο σπίτι σου. Ίσως να έχουν βγει και από το στόμα σου. Το 2021 ο κόσμος αλλάζει, το ποδόσφαιρο αλλάζει. Πρέπει, επιτέλους, να αλλάξει κι η αντίληψη που υπάρχει για το γυναικείο ποδόσφαιρο. Τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.

Εξι παίκτριες και ένας ατζέντης ποδοσφαιριστριών έρχονται στο gazzetta.gr για να μας κάνουν να καταλάβουμε ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα. Κι αυτό το πρόβλημα ξεκινά από την οικογένειά μας, από την πολιτεία. Είναι, πλέον, ατομική ευθύνη του καθενός να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες. Ίσα πρωταθλήματα. Ίσο ανταγωνισμό. Είναι ευθύνη όλων μας να μην ακουστεί ξανά: «παίζει μπάλα, άρα είναι αγοροκόριτσο».

Νίκη Μιχαλοπούλου / Medyk Konin, Πολωνία: «Η πρώτη και μεγαλύτερη μορφή ρατσισμού που έχω βιώσει είναι από την πολιτεία»

Πηγή: προφίλ στο facebook

«Ονομάζομαι Νίκη Μιχαλοπούλου. Τα πρώτα μου βήματα στον χώρο του αθλητισμού έγιναν στον κλασικό αθλητισμό και όχι στο ποδόσφαιρο. Οδηγήθηκα στον στίβο διότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Η μεγάλη μου αγάπη όσο ήμουν μικρή ήταν να τρέχω, να τρέχω συνέχεια και όσο πιο γρήγορα μπορούσα - και να παίζω. Να παίζω τα πάντα, κυρίως όμως ποδόσφαιρο με τον αδελφό μου. Αν χρωστάω σε κάποιον ό,τι έχω καταφέρει και ό,τι σκοπεύω να πετύχω, αυτός είναι ο αδελφός μου. Μεγάλωσα σε μια εποχή μου ακόμη βγαίναμε έξω για να παίξουμε. Δίπλα από το σπίτι μου υπήρχε ένα μεγάλο χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου. Μπορείτε να μαντέψετε που ήμασταν συνέχεια με τον μεγάλο μου αδελφό. Εκεί. Στο γήπεδο. Κάθε απόγευμα, ειδικά τα καλοκαίρια. Όμως, όταν ζήτησα από τους γονείς μου να παίξω και εγώ ποδόσφαιρο σε μια ομάδα, σαν τον αδελφό μου, δεν μπορούσα. Και ποτέ ως μικρή Νίκη δεν κατάλαβα το γιατί. Αυτή, λοιπόν, ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη μορφή ρατσισμού που έχω βιώσει. Από την ίδια την πολιτεία προς κάθε κορίτσι που μπορεί να ήθελε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, από την πολιτεία προς εμένα προσωπικά: δεν μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν ομάδες για σένα.

Έτσι οδηγήθηκα στην άλλη μεγάλη μου αγάπη, το τρέξιμο. Ο χώρος του κλασικού αθλητισμού είναι γεμάτος μαθήματα ζωής, και είναι ένας χώρος που αν καταφέρεις να επιβιώσεις βγαίνεις πραγματικά αθλητής. Σε κάθε διοργάνωση στίβου τα ανδρικά και τα γυναικεία αγωνίσματα εκπροσωπούνται εξίσου. Δεν υπάρχει διοργάνωση που να αποκλείει τις γυναίκες γιατί… είναι γυναίκες. Στο στίβο ο απόλυτος κριτής είναι η μεζούρα ή το χρονόμετρο. Δεν χωράνε ανυπόστατες ή αυθαίρετες γνώμες. Αν είσαι καλός, θα "μιλήσουν" οι αποδόσεις σου και τίποτα άλλο. Στο ποδόσφαιρο όλα είναι διαφορετικά. Είναι ένα άθλημα γνώμης.

Έτσι λοιπόν μεγάλωσα πιστεύοντας πως είμαι το μόνο κορίτσι στον κόσμο που παίζει ποδόσφαιρο. Δεν έβλεπα ποτέ κάποια άλλη να παίζει. Πάντα έπαιζα με αγόρια. Όσο λογικό φαινόταν σε μένα να παίζω μόνο με αγόρια, άλλο τόσο παράλογο φαινόταν στα αγόρια να παίζω μαζί τους. Τα σχόλια πάντα πήγαιναν και ερχόντουσαν και ίσως έτσι εκπαιδεύτηκα να έχω "κλειστά τ' αυτιά μου". Σε κάθε αγόρι που έβρισκε κάποιο "έξυπνο" αστείο, απαντούσα με αδιαφορία και στη συνέχεια με ένα δυνατό και καλό παιχνίδι. Πάντα όταν οι αγώνες ξεκινούσαν κανείς δεν είχε όνομα, στο τέλος όμως όλοι είχαν μάθει πως λένε "το κορίτσι". Για μένα το να είμαι κορίτσι δεν ήταν προσβολή. Κάποιοι σχολίαζαν για άλλους "παίζεις σαν κορίτσι", γελούσαν με το πώς τους πέρναγα ή αντίστοιχα σχόλια. Ένιωθα ένα βάρος θα έλεγα πως εκπροσωπώ όλα αυτά τα κορίτσια που ποτέ μου δεν έχω δει, αλλά που ίσως υπάρχουν κάπου και παίζουν και αυτά ποδόσφαιρο. Τα περισσότερα αγόρια με το οποία έπαιζα αντίπαλη δεν έπαιζαν "σαν κορίτσια". Δεν ήταν καλύτερα από εμένα.

Η μεγαλύτερη προσβολή ήταν να σε πουν αγοροκόριτσο. Σχεδόν με στοίχειωνε αυτή η λέξη. Έπαιζες, έτρεχες, σου άρεσε το ποδόσφαιρο; Η λέξη αγοροκόριτσο ήταν η ταμπέλα σου. Σε αυτό οι γονείς μου και ο αδελφός μου με βοήθησαν πάρα πολύ. Μεγάλωσα γνωρίζοντας ποια είμαι: ένα κορίτσι που της αρέσει ο αθλητισμός, που τον αγαπάει και είναι μέρος της ζωής της. Το τί θα έλεγε ο οποιοσδήποτε δεν θα είχε σημασία.

Έπρεπε να φτάσω 16 για να συναντήσω κορίτσια σαν εμένα. Έπρεπε να φτάσω 16 χρονών για να μου δοθεί η ευκαιρία, που τόσο απλόχερα δινόταν σε ένα αγόρι, να παίξω ποδόσφαιρο.

Σε όσα ρατσιστικά σχόλια έχω δεχθεί στην ποδοσφαιρική μου πορεία, θα πω πως δεν έχω σταθεί ιδιαίτερα. Τις περισσότερες φορές προέρχονται από μια μειονότητα ανθρώπων, που άλλωστε υπάρχει γενικά στη ζωή, όχι μόνο στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Κακεντρεχείς ή μισογύνηδες νομίζω κανείς μπορεί να βρει οπουδήποτε, και θα συνεχίζουμε να βρίσκουμε γιατί είναι μέρος της ευρύτερης κοινωνίας. Όμως θεωρώ πως αυτοί είναι λίγοι, και δεν καταφέρνουν να κάνουν ιδιαίτερα μεγάλο κακό στο χώρο. Αυτοί όμως που πραγματικά βλάπτουν τον αθλητισμό είναι όσοι δεν γνωρίζουν. Και κυρίως όσοι νομίζουν ό,τι γνωρίζουν. Είναι όσοι δεν έχουν δει ποτέ γυναικείο ποδόσφαιρο, ή δεν έχουν ακούσει κάτι για αυτό ή έχουν δει μια μόνο φορά έναν αγώνα αμφιλεγόμενου επιπέδου κάπου τυχαία, αλλά έχουν καθολικεύσει αυτές τις εικόνες και έχουν τη δική τους γνώμη για το άθλημα, χωρίς όμως στα αλήθεια να ξέρουν. Αυτούς τους ανθρώπους, τους όχι απαραίτητα αρνητικά προσκείμενους, θα ήταν καλό να φέρουμε πιο κοντά μας, να τους ενημερώσουμε, να τους προσφέρουμε το θέαμα και από εκεί και μετά να αφήσουμε τη δική τους κρίση να αποφασίσει αν τους αρέσει ή αν τους ενδιαφέρει ή όχι το γυναικείο ποδόσφαιρο.

Προσωπικά δεν εύχομαι κάθε φίλαθλος του ποδοσφαίρου να αρχίσει να ασχολείται με το γυναικείο. Δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα πει σε κάποιον τί πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει. Αυτό όμως που θεωρώ πως οφείλουμε πρώτα εμείς, ως ποδοσφαιρίστριες, και έπειτα η πολιτεία και η ομοσπονδία, σαν αρωγοί του πολιτισμού, είναι να προσφέρει το θέαμα, να μιλήσει για αυτό. Να κάνουμε το γυναικείο ποδόσφαιρο να υπάρχει.

Τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο γυναικών αρχίζει και μεγαλώνει. Αν κοιτάξει κανείς τα νούμερα των φιλάθλων και της ακροαματικότητας του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Γαλλία το 2019, το ρεκόρ θεατών στο Γουέμπλεϊ λίγους μήνες αργότερα όταν η Αγγλία αντιμετώπισε τη Γερμανία, ή το ακόμη μεγαλύτερο ρεκόρ του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, τις μεγάλες μεταγραφικές κινήσεις Αμερικανίδων παικτριών στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τη δημιουργία νέων επαγγελματικών κλαμπ στην Αμερική, τα επαγγελματικά δικαιώματα των παικτριών, τις συζητήσεις γύρω από την ισότητα στην αμοιβή των διεθνών παικτριών, την άδεια μητρότητας, podcast και sites ειδικά αφιερωμένα στο γυναικείο ποδόσφαιρο, και άλλα πάρα πάρα πολλά, καταλαβαίνουμε πως η συζήτηση μεγαλώνει. Η συζήτηση υπάρχει, εδραιώνεται και μεγαλώνει.

Το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι απλά άλλο ένα άθλημα. Οι γυναίκες "γκρεμίζουν" κάθε αυστηρά αντρικό στερεότυπο όταν βρίσκονται στο γήπεδο. Παίζουν ποδόσφαιρο με τους ίδιους κανόνες, όμως, βάζουν άλλες βάσεις. Το γυναικείο ποδόσφαιρο προσπαθεί να αφαιρέσει όλα τα κακώς κείμενα που μπορεί να ταυτίζονται με την έννοια του ποδοσφαίρου και να προσθέσει νέα ζητήματα στη συζήτηση, μια νέα διάσταση στην προσέγγιση αυτού του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο έχει ήδη αποδείξει και συνεχίζει να αποδεικνύει πως μπορεί να σταματήσει πολέμους, να καταπολεμήσει τον ρατσισμό, να ενώσει ανθρώπους και λαούς. Το γυναικείο ποδόσφαιρο προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την έννοια αυτού του τόσο λαοφιλούς και κοινωνικού αθλήματος που τόσο αγαπάμε».

Τζούλι Σάτλερ / FFC Vorderland, Αυστρία: «Δεν έχω βιώσει ρατσισμό, έχω βιώσει σεξισμό»

Πηγή: προφίλ στο facebook

Εχεις βιώσει ρατσισμό;

«Όχι, δεν έχω βιώσει προσωπικά ρατσισμό. Έχω βιώσει σεξισμό, ειδικά σε επαγγελματικό περιβάλλον . Για παράδειγμα, οι γνώσεις μου έχουν αγνοηθεί ή αγνοηθεί από άντρες συναδέλφους που έχουν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα εμπειρίας».

Εχεις δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση;

«Ναι, έχω βιώσει σεξουαλική παρενόχληση, όπως παρενόχληση στους δρόμους».

Το γυναικείο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται ως ίσο με το αντρικό;

«Πιστεύω ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν απολαμβάνει το ίδιο επίπεδο επαγγελματισμού με το αντρικό. Αυτό έχει να κάνει με την κάλυψη από τα ΜΜΕ, τους μισθούς, τις εγκαταστάσεις, τα γήπεδα και τις συνολικές επενδύσεις. Σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες στα υψηλότερα επίπεδα βγάζουν σημαντικά λιγότερα χρήματα και δεν πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο μεγάλη είναι η ανισότητα.

Ακόμα και στις ΗΠΑ, πολλές παίκτριες του NWSL κάνουν δεύτερες δουλειές για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Ωστόσο, πιστεύω ότι η κατάσταση βελτιώνεται, ειδικά στη χώρα μου, μετά την επιτυχία της εθνικής ομάδας των γυναικών και ορισμένων πρωτοβουλιών από τα μέλη της».

Χριστιάννα Κιάμου / Pomigliano, Ιταλία: «Μέλος διοίκησης μού είπε "με απογοήτευσες", όταν δεν έγινε κάτι σεξουαλικό»

Πηγή: προφίλ στο facebook

«Όσο θυμάμαι το εαυτό μου, το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Ξεκίνησα πολύ μικρή, 5 ετών με αγόρια στη ακαδημία του κ. Καρούλια. Στα 11 πήγα πρώτη φορά σε γυναικεία ομάδα στη Καλλιθέα και μέχρι τα 22 μου έπαιξα 150 παιχνίδια Α' Εθνικής και 35 Β' εθνικής. Κατέκτησα 2 φορές τη 2η θέση, τη μία με τη Καλλιθέα το 2008 και άλλη μία με τις Ελπίδες Καρδίτσας το 2018 που βγήκαμε και Champions League. Πήγα σε 2 τελικούς Κυπέλλου με Γλυφάδα και με Φειδών Άργους (πρώτη ομάδα Β' κατηγορίας σε τελικό κυπέλλου) και κατέκτησα 1 πρωτάθλημα Β' εθνικής. Παράλληλα, συνδύασα τις σπουδές μου στο αθλητικό management στη Σπάρτη και γι' αυτό δεν έφυγα νωρίτερα για εξωτερικό). Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου έφυγα για τη Ουγγαρία που έπαιξα 2 χρονιές επαγγελματικά στη dvtk (2 3τες θέσεις και ένα τελικό κυπέλλου). Τώρα παίζω στη Ιταλία. στη Pomigliano που είναι 1 στη Serie Β».

Εχεις έρθει αντιμέτωπη με κάποιο ρατσιστικό περιστατικό;

«Υπήρξαν κάποιοι που είπαν "έλα μωρέ κοπέλα παίζει μπάλα" ή "θα στραβώσεις τα πόδια σου" και "δεν αξίζει γυναίκα μα ασχολείται με ποδόσφαιρο" και διάφορα άλλα. Ποτέ, όμως, δεν ήταν κοντινά μου άτομα. Στη οικογένειά μου είχα υποστήριξη απ' όλους. Από μικρή που ήμουν όλοι ήξεραν ότι θα παίξω ποδόσφαιρο. Οι φίλοι μου στο σχολείο, ακόμα και καθηγητές πάντα με σέβονταν που έπαιζα ποδόσφαιρο. Εβλεπα έκπληξη σε πολλά πρόσωπα που με έβλεπαν να παίζω ποδόσφαιρο γιατί ήμουν η μοναδική κοπέλα».

Σεξουαλική παρενόχληση δέχτηκες;

«Κάποια στιγμή όταν ήμουν πιο μικρή υπήρχε περιστατικό που με είχε κάνει να νιώσω πολύ άσχημα και άβολα. Ήμουν μόλις 15 ετών και ήταν από μέλος της διοίκησης. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να γίνει κάτι σεξουαλικό και έκανε προσπάθειες. Το θυμάμαι σαν να έγινε χθες βασικά. Αφού δεν έγινε τίποτα τα λόγια του ήταν "με απογοήτευσες". Είναι κάτι που έγινε πριν πολλά χρόνια και δεν το έχω συζητήσει η αλήθεια είναι. Ήμουν πολύ μικρή και φοβόμουν ότι αν μιλήσω θα μου σταματήσουν το ποδόσφαιρο. Τώρα ξέρω ότι ήταν λάθος. Το ξεπέρασα με τα χρόνια και δεν με ενοχλεί πλέον αλλά είχα δυσκολευτεί αρκετά. Αυτά τα περιστατικά πρέπει να σταματήσουν στο γυναικείο αθλητισμό».

Βλέπεις να υπάρχουν διακρίσεις;

«Δυστυχώς, στη Ελλάδα του 2021 υπάρχει διάκριση και ανισότητα. Μη ξεχνάμε ότι με τη κατάσταση του κορονοϊού η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν έχει ξεκινήσει το πρωτάθλημά της ούτε καν προπονήσεις. Ακόμα και η εθνική πήγε και έπαιξε ευρωπαϊκούς αγώνες χωρίς προπονήσεις. Δεν νομίζω ότι θα στέλναν ποτέ τη αντρική ομάδα έτσι. Στη Ελλάδα οι γυναίκες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερες, έχοντας καμία προβολή από τα media. Οι αντιλήψεις στη χώρα μας περί φύλου δεν βοηθούν καθόλου ώστε να μην υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει ανάπτυξη αλλά στη Ελλάδα υπάρχει στασιμότητα. Για να καλυτερεύσει η κατάσταση σίγουρα πρέπει να αλλάξουν πολλά για τις αντιλήψεις περί φύλων από την πολιτεία. Μόνο έτσι θα ασχοληθούν περισσότερες γυναίκες με αυτόν το χώρο. Πιστεύουν ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν έχει κέρδη και δεν υπάρχουν προοπτικές αλλά κάνουν λάθος. Με σωστές υποδομές, θέληση και συμμετοχή των επαγγελματικών ομάδων μπορεί να αναπτυχθεί και να φέρει πολλά όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις στο εξωτερικό. Ωστόσο, δύσκολα θα υπάρξει προοπτική αν υπάρχουν προκαταλήψεις πριν καν ξεκινήσει».

Μαρία Σάββα / Piros Security, Ρουμανία: «Μου πήρε καιρό να πείσω τους γονείς μου»

Πηγή: προφίλ στο facebook

«Είμαι η Μαρία Σάββα, κατάγομαι από την Κύπρο και είμαι 23 ετών. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στα 11 μου και σπούδασα στο Ηνωμένο Βασίλειο Καλές Τέχνες και Διαιτησία, ενώ είμαι και Make-Up artist. Το όνειρό μου είναι να παίξω με τις "μεγαλύτερες" ομάδες σε επίπεδο Champions League».

Ποια είναι η εμπειρία σου στο ποδόσφαιρο;

«Μου πήρε καιρό ώστε να καταφέρω να πείσω τους γονείς μου ότι ήθελα να αρχίσω να παίζω ποδόσφαιρο στην ηλικία των 11 ετών. Το ταξίδι μου ξεκίνησε παίζοντας στην ομάδα Apollon Ladies. Μετά, πήγα στην Χρυσομύλια Αγίου Αμβροσίου Κερνίας. Όπως είπα, πήγα στο Ηνωμένο Βασίλειο για τις σπουδές μου, ενώ έπαιζα επίσης για την Enfield Ladies για 3 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της περιόδου μου στην Enfield Ladies καταφέραμε να κατακτήσουμε το Κύπελλο. Αφού επέστρεψα στην Κύπρο μετά τις σπουδές μου, επέστρεψα στη Χρυσομύλια για 2 χρόνια. Τον περασμένο Αύγουστο έφυγα από την Κύπρο και πήγα στην 1η κατηγορία της Ρουμανίας».

Εχεις βιώσει ποτέ κάποιο ρατσιστικό περιστατικό;

«Στο παρελθόν, ναι, είχα βιώσει κάποιο είδους εκφοβισμού για το χρώμα του δέρματός μου, καθώς είναι πιο σκούρο. Ευτυχώς από μικρή δεν άφησα τίποτα απ' αυτό να με επηρεάσει και έτσι αυτή μου η στάση με έκανε τη γυναίκα μου είμαι σήμερα».

Ήρθες αντιμέτωπη με κάποιο περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης;

«Ευτυχώς, δεν έχω βιώσει καμία μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης. Ωστόσο, καθώς είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους, εξ ονόματος όλων των γυναικών, για όποιον αγωνίζεται για ισότητα, δικαιώματα και δικαιοσύνη. Ας ελπίσουμε ότι ο εκβιασμός των γυναικών θα σταματήσει».

Πιστεύεις ότι στο γυναικείο ποδόσφαιρο υπάρχουν διακρίσεις και ανισότητες. Τι μπορεί να αλλάξει;

«Δυστυχώς, η παρεχόμενες υποδομές δεν επαρκούν, τα κεφάλαια στα γυναικεία πρωταθλήματα δεν είναι ικανοποιητικά και ως εκ τούτου υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μέχρι να φτάσει το γυναικείο ποδόσφαιρο στο ίδιο επίπεδο με το ανδρικό. Πρέπει να αγωνιστούμε για να αποκτήσουμε ισότητα και ελπίζω πραγματικά να το επιτύχουμε σύντομα».

Ελι Γιάκοβσκα / Λοκομοτίβ, Βουλγαρία: «Το γυναικείο ποδόσφαιρο κερδίζει την ισότητα που αξίζει»

Πηγή: προφίλ στο facebook

Μαρία Μπάσκα / Stara Zagora, Βουλγαρία: «Εχω ακούσει ουκ ολίγες φορές "πάνε στην κουζίνα σου"»

Πηγή: προφίλ στο facebook

Ο ρατσισμός είναι μια μόνιμη στάση που υπάρχει προς τις γυναίκες που αθλούνται - ειδικά στο ποδόσφαιρο καθώς είναι ένα "άθλημα μόνο για άντρες" όπως πολλοί λένε. Εχω ακούσει ουκ ολίγες φορές την έκφραση "πάνε στην κουζίνα σου" ή "το γήπεδο δεν είναι χώρος για γυναίκες".

Στο εξωτερικό σε πολλές χώρες τα πράγματα είναι καλύτερα αλλά και πάλι δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως από πουθενά αυτό το φαινόμενο.

Σεξουαλική παρενόχληση δεν έχω δεχτεί σε αυτά τα 6 χρόνια που αγωνίζομαι, έχω πέσει θύμα λεκτικής παρενόχλησης χωρίς να θέλω να μιλήσω για το θέμα περαιτέρω.

Το κυριότερο πρόβλημα του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι η ανισότητα που υπάρχει με το αντρικό σε όλους τους τομείς. Από την διαφήμισή του και την οικονομική υποστήριξη μέχρι τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό καθώς ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ομάδες που δυσκολεύονται να βρουν γήπεδο ή τα γήπεδα που αγωνίζονται είναι κατάλληλα μόνο για τραυματισμούς. Μια καλή αρχή για να αλλάξει όλο αυτό πιστεύω θα ήταν να ασχολούνταν άτομα που όντως θέλουν να προσφέρουν και δεν τους νοιάζει μόνο να επωφεληθούν οι ίδιοι. Επίσης η προώθηση του αθλήματος είναι κάτι εξίσου ωφέλιμο».

Σταύρος Γκέλιας / Συνιδιοκτήτης της SoccerGeneration Sports Agency: «Πρόεδροι προσπάθησαν να εξαγοράσουν ερωτικά παίκτριες, υπάρχουν ντοκουμέντα»

«Δυστυχώς, παρόλο που έχουν γίνει κάποια βήμα, στην Ελλάδα το πρωτάθλημά μας παραμένει τρίτης ταχύτητας και δυστυχώς έχουμε μείνει πολύ πίσω απ' αυτά που λέμε "πρωταθλήματα δεύτερης ταχύτητας".

Είναι απαράδεκτο εν έτει 2021 το γυναικείο ποδόσφαιρο που θέλει να λέγεται Γυναικείο Πρωτάθλημα Ευρωπαϊκής Χώρας να υπάρχουν πρόεδροι που εκμεταλλεύονται τις αθλήτριες ζητώντας χρήματα για τα δελτία τους. Δηλαδή, θέλουν οι παίκτριες να αποχωρήσουν και εκείνοι να ζητούν χρήματα για να τους τα δώσουν.

Είναι απαράδεκτο εν έτει 2021, άνθρωποι άσχετοι με τον αθλητισμό να ζητούν από τα κορίτσια και τα παιδιά γενικότερα να συμπεριφέρονται επαγγελματικά χωρίς να υπάρχει κάποιο όφελος για εκείνες, είτε αυτό είναι οικονομικό είτε αναγνώριση.

Είναι εξευτελισμός οι ομάδες να μην παρέχουν ένα γεύμα μετά τον αγώνα, τον απαραίτητο ρουχισμό και τις εγκαταστάσεις για να μπορέσει μια ομάδα να λειτουργήσει.

Εν έτει 2021, είναι ντροπή να εκμεταλλεύονται τα παιδιά αυτά και να στήνονται παιχνίδια εις βάρος τους. Κάτι που συμβαίνει και στην Α' Εθνική.

Υπάρχουν πολλά περιστατικά εννοείται που δεν τα έχουν παιδιά. Κοπέλα που είναι 23 ετών, που σε ηλικία 15-16 ετών έγινε περιστατικό με προπονητή που της ζήτησε να τα πουν κατ' ιδίαν και στη συνέχεια προέβη σε κινήσεις σεξουαλικής μορφής. Υπάρχουν ντοκουμέντα αλλά δεν είναι της παρούσης να τα δημοσιοποιήσουμε, θα έρθει σύντομα όμως αυτή η στιγμή και οι αποκαλύψεις θα ταράξουν αυτούς τους προέδρους. Υπάρχουν διάφοροι, που έχουν απασχολήσει με εμπόριο ναρκωτικών και αρχαιοκαπηλία, που προσπάθησαν να εξαγοράσουν ερωτικά κάποιες αθλήτριες.

Εμείς, μέσα από τη δουλειά μας προσπαθούμε να υπάρχει η απόλυτη ισονομία μεταξύ των αθλητών. Όλοι όσοι συνεργάζονται μαζί μας είτε είναι άντρες είτε γυναίκες. Για εμάς είναι το ίδιο. Μάλιστα, τα παιδιά που αγωνίζονται σε γυναικεία πρωταθλήματα παρέχουμε περισσότερα πράγματα. προσπαθούμε να ισοφαρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη διαφορά που υπάρχει στους μισθούς και στις αμοιβές».