Παναθηναϊκός, μια ομάδα που ακόμα μαθαίνει και γι’ αυτό κάνει λάθη

Απέναντι στον Βόλο, ο Παναθηναϊκός διαφοροποίησε το αγωνιστικό σχέδιό του συγκριτικά με αυτό που εφάρμοσε στα προηγούμενα δύο παιχνίδια, απέναντι στην Λαμία και τον Παναιτωλικό. Στην φάση επίθεσης αναπτύχθηκε πιο συντηρητικά, πιο προσεκτικά, με περισσότερη έγνοια στην ισορροπία του, οδηγούμενος από την σκέψη ότι δεν πρέπει να δώσει χώρους στον Βόλο για να αναπτύξει αυτός μια αντεπίθεση ή μια γρήγορη επίθεση όταν θα ανακτήσει την κατοχή της μπάλας. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε μια λογική επιλογή, δεδομένου ότι επρόκειτο για αγώνα κυπέλλου, δηλαδή για ένα σετ αγώνων ειδικής φύσης, η οποία μάλιστα έχει μείνει στην προηγούμενη εποχή του ποδοσφαίρου και επιβραβεύει το εκτός έδρας γκολ. Απέναντι σε μια ομάδα που είναι καλή στο άμεσο ποδόσφαιρο και ξέρει να εκδηλώνει αντεπιθέσεις, ο προπονητής του Παναθηναϊκού έκανε μια λογική επιλογή.

Σε αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός που φτιάχνει ο Γιοβάνοβιτς μας έδειξε ότι ξέρει να παίζει επιθετικά χωρίς την μπάλα και να αναγκάζει τον αντίπαλο σε λάθη, τα οποία είναι έτοιμος ο Παναθηναϊκός να εκμεταλλευτεί. Ακριβώς αυτό είναι που συνέβη στην φάση του 51’ου λεπτού, όταν χάρη στην επιθετική άμυνα που έκανε ψηλά στο τερέν ο Παναθηναϊκός ανέκτησε την κατοχή της μπάλας και πέτυχε το δεύτερο γκολ του με τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο. Αυτή η φάση ήταν η κορύφωση της απόδοσης του Παναθηναϊκού στην εφαρμογή αυτού του αγωνιστικού πλάνου. Μέχρι εκεί ο Παναθηναϊκός είχε πιέσει πολύ τον Βόλο σε κάθε επίθεση που επιχειρούσαν να χτίσουν οι ποδοσφαιριστές του. Το ημίχρονο είχε λήξει με τον Παναθηναϊκό να έχει 62% κατοχή της μπάλας, να έχει πετύχει ένα γκολ και να έχει περιορίσει τον Βόλο σε μόλις 2 τελικές πολύ χαμηλής αξίας (xG: 0.18). Με αυτή την τακτική, της πίεσης στην μπάλα, ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει να εκδηλώσει 2 αντεπιθέσεις και 11 οργανωμένες επιθέσεις, και να φτάσει σε 4 τελικές προσπάθειες. Χάρη στην έντασή του, ο Παναθηναϊκός επικρατούσε στις μονομαχίες (53% επιτυχία - πάνω από τον μέσο όρο του στο πρώτο ημίχρονο των φετινών αγώνων που είναι 46%). Και χάρη στην υψηλή ακρίβεια στις μεταβιβάσεις (88%) έκανε ασφαλή κυκλοφορία της μπάλας και δεν επέτρεπε στον αντίπαλό του να “κλέψει” την μπάλα και να γίνει απειλητικός.

Αν πάγωνες τη στιγμή στους πανηγυρισμούς του Αλεξανδρόπουλου και έπρεπε να προβλέψεις τη συνέχεια, θα πόνταρες πάνω σε μια άνετη επικράτηση του Παναθηναϊκού με ασφαλές σκορ ενόψει της ρεβάνς. Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι λογιστική. Παίζεται από ανθρώπους, όχι από μηχανήματα και λογισμικά. Αμέσως μετά την έκρηξη συναισθημάτων στον πανηγυρισμό του 2ου γκολ, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού συνεννοήθηκαν για να μπουν σε κατάσταση ηρεμίας, δηλαδή να ρίξουν την ένταση στην συμπεριφορά τους και να αφήσουν για λίγο την επιθετική άμυνα και την πίεση στην μπάλα προκειμένου να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους. Και περίπου 5’ λεπτά αργότερα πλήρωσαν ακριβά αυτή την επιλογή. Προτού προλάβουν να διαβάσουν την συμπεριφορά του Βόλου στη νέα κατάσταση παιχνιδιού, η οποία διαμορφώθηκε από τη στιγμή που οι φιλοξενούμενοι έπαψαν να πιέζονται τόσο στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων και άρχισαν να περνούν με σχετική άνεση την σέντρα με την μπάλα στην κατοχή τους, οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς δέχθηκαν το γκολ. Δεν πρόλαβαν να προσαρμοστούν και να τοποθετηθούν σωστά επειδή οι αντίπαλοι είχαν κάνει όλες κι όλες 5 οργανωμένες επιθέσεις, αλλά και επειδή στο 46’ ο Γκιγιέρμο Αμπασκάλ είχε κάνει 2 αλλαγές και είχε φέρει στο παιχνίδι τον Πάολο Φερνάντες, του οποίου τις κινήσεις δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν οι Πράσινοι.

Αυτό το γκολ επηρέασε ψυχολογικά τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έγινε πιο προσεκτικός και συντηρητικός, με συνέπεια να κρατήσει λιγότερο την μπάλα συγκριτικά με το α’ ημίχρονο, να αναπτύξει μικρότερο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων και να δημιουργήσει ευκαιρίες μικρότερης ποιότητας συγκριτικά με αυτές που έφτιαξε στο πρώτο ημίχρονο.

Με άλλα λόγια, όλο αυτό που συνέβη στον Παναθηναϊκό στα δύο διαφορετικά διαστήματα αυτού του ματς (1’-51’ & 51’-90’) έχει φυσιολογική εξήγηση: ο Παναθηναϊκός που φτιάχνει ο Γιοβάνοβιτς, μια ομάδα που ακόμη δεν είναι έτοιμη διότι δεν έχει ζήσει όλες τις παραστάσεις που θα την ετοιμάσουν, δεν κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά την τακτική της και τις δυνάμεις της, και τελικά δεν κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά ούτε τα συναισθήματά της.

Στα μάτια κάποιου που παρακολουθεί την εξέλιξη του έργου που κάνει στον Παναθηναϊκό ο Γιοβάνοβιτς όλα όσα συμβαίνουν μοιάζουν φυσιολογικά και εξηγήσιμα: δημιουργείται μια ομάδα, η οποία μαθαίνει να παίζει με τον τρόπο του προπονητή της και συγχρόνως μαθαίνει τον εαυτό της, τις δυνατότητές της και τις δυνάμεις της, και ακόμη βρίσκεται στη διαδικασία που εκπαιδεύεται να αντιμετωπίζει διαφορετικές καταστάσεις. Στην διάρκεια της τελευταίας 10ετίας έχω παρακολουθήσει ένα σωρό ομάδες από όλα τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα να χτίζονται. Στον φετινό Παναθηναϊκό δεν βλέπω κάτι που δεν έβλεπα σε ομάδες που εκ των υστέρων αποδείχθηκαν επιτυχημένες. Ουδείς μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί και ποια δυναμική τελικά θα αναπτύξει η ομάδα που επιχειρεί να φτιάξει ο 59χρονος προπονητής. Πάντως όσα συμβαίνουν ως εδώ μοιάζουν φυσιολογικά, και συγχρόνως πολύ ενδιαφέροντα. Αν στα προσεχή παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δείξει ότι μαθαίνει από τα λάθη του και διαχειρίζεται καλύτερα τις καταστάσεις και τα συναισθήματά του, το έργο του Γιοβάνοβιτς θα αποκτήσει πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική.