Ο τελικός Κυπέλλου είναι η ευκαιρία για το πρώτο βήμα αλλαγής μετά τη δολοφονία του Αλκη

Το λέμε από τώρα, δύο μήνες πριν από τον τελικό Κυπέλλου: θα είναι μια πρώτη θαυμάσια ευκαιρία για restart μετά τη στυγνή δολοφονία του Αλκη Καμπανού που άγγιξε όλη την Ελλάδα και ευαίσθητες χορδές στους φιλάθλους και τους οπαδούς όλων των ομάδων. Μοναδική προϋπόθεση για να παρουσιαστεί αυτή η ευκαιρία είναι να προκριθεί ο Παναθηναϊκός επί της Λαμίας, κάτι που δεν φαντάζει και τόσο δύσκολο δεδομένης της εικόνας της επαρχιακής ομάδας τον τελευταίο μήνα και του ότι οι δυο ημιτελικοί εναντίον του Τριφυλλιού θα διεξαχθούν κατά τη διάρκεια των κρίσιμων για την παραμονή της στην Superleague 1, play outs.

Είτε, λοιπόν, εμφανιστεί το ζευγάρι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός για πρώτη φορά μετά το 2004 και το 3-1 των Πράσινων στη Νέα Σμύρνη, είτε εμφανιστεί το ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός για πρώτη φορά μετά το 2014 και το 4-1 στο ΟΑΚΑ, η ΕΠΟ και οι δυο αντίπαλοι έχουν στα χέρια τους μια ευκαιρία. Ένα ωραίο, ισχυρό χαρτί! Κυρίως η ομοσπονδία η οποία έχει μπροστά της δυο ολόκληρους μήνες για να κάνει το πλάνο της μαζί με την Αστυνομία, τα συναρμόδια Υπουργεία και τους συλλόγους, ανεξάρτητα από το ποιοι θα προκριθούν τελικά. Ναι, μιλάμε για κανονικό τελικό παρουσία φιλάθλων και δίχως επεισόδια, όπως το 2004 και το 2013: αυτή ακριβώς εννοούμε ως «ευκαιρία»! Δύσκολο σίγουρα. Όχι, όμως, και ακατόρθωτο. Αν πραγματικά το θέλουν οι ομάδες και η ομοσπονδία, θα το καταφέρουν. Ειδικά οι ομάδες! Στον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ πραγματικά το ήθελαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Και το απέδειξαν στην πράξη.

Αν όλοι θέλουν πραγματικά να περάσουν ένα μήνυμα αλλαγής μετά τη δολοφονία του Αλκη (η οποία αντιλαμβανόμαστε ότι «ξεχνιέται» σιγά – σιγά ως γεγονός), αυτός ο τελικός Κυπέλλου μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα. Καλά τα λουλούδια. Και τα μπλουζάκια, και το «ενός λεπτού σιγή». Ομως στην πράξη τι γίνεται; Και δεν εννοούμε το κλείσιμο των συνδέσμων. Ούτε (τυχαίο;) το ότι από τη στιγμή που μεθοδικά η αστυνομία «περισυνέλεξε» και τα 12 άτομα που συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο «ντου» εκείνης της βραδιάς δεν έχει ακουστεί «κιχ» σε καμία πόλη της Ελλάδας για «πεσίματα» σε δρόμους, σπίτια, συνδέσμους. Εννοούμε το τι γίνεται στα γήπεδα.

Αν, δηλαδή, μπορεί η δολοφονία ενός 19χρονου αγοριού με αφορμή (και μόνο με αφορμή) τα «οπαδικά» σε μια κοινωνία που ξεχειλίζει από βία, να σπείρει το σπόρο της αλλαγής και της κάθαρσης. Αν μπορεί να αποτελέσει το ιστορικό εκείνο γεγονός, το οποίο σε συνδυασμό με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης (πολύ σημαντικές αν εφαρμοστούν, κυρίως ως προς την ταχύτητα/προτεραιοποίηση εκδίκασης υποθέσεων «οπαδικής» βίας και τις σχετικές ποινές), είναι δυνατόν να οδηγήσει σε ολική αλλαγή του χάρτη της ελληνικής εξέδρας. Αν θα μπορέσει να μας οδηγήσει κάποια στιγμή μελλοντικά – σταδιακά – στις πολύχρωμες κερκίδες, αντί των μονόχρωμων που βλέπουμε από το 2004 και έπειτα στα ντέρμπι του πρωταθλήματος.

Διότι σε τελικούς Κυπέλλου η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει οπαδούς αμφότερων των αντιπάλων τα τελευταία χρόνια. Είτε σε άδεια γήπεδα, είτε σε γεμάτο όπως το Πανθεσσαλικό του Βόλου, όπου είχε γραφτεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου με απίστευτες σκηνές που είχαν κάνει το γύρο της υφηλίου. Ο τελευταίος «κανονικός» τελικός με ομάδες του «Big-4» ήταν το Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ του 2014 και ο προτελευταίος εκείνο το αλησμόνητο Ολυμπιακός – ΑΕΚ 4-4 του 2009, που είχε κριθεί από το τελευταίο πέναλτι του Αντώνη Νικοπολίδη.

Μήπως είχε «χαλαστεί» κάποιος με 30.000 οπαδούς του ΠΑΟΚ ή του Αρη (στον τελικό του 2010 με τον Παναθηναϊκό) στο ΟΑΚΑ; Ουδείς! Το «μισό- μισό» ήταν υπέροχο. Και για να είμαστε ρεαλιστές, δεν είναι δυνατή η μετάβαση από το «1» στο «10» μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Δυστυχώς, είμαστε στην Ελλάδα και δεν διαθέτουμε το αγγλοσαξονικό ειρωνικό χιούμορ της εξέδρας. Τα καπνογόνα, τα υβριστικά συνθήματα, ο «οχετός» εναντίον του αντιπάλου δεν θα εξαλειφθoύν εύκολα από γενιές οπαδών και ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει μ’ αυτή τη νοοτροπία. Ο Ελληνας οπαδός θα συνεχίσει να τραγουδά και να φωνάζει το ίδιο (ή και περισσότερο σε ορισμένα ματς) εναντίον του αντιπάλου απ’ ότι υπέρ της ομάδας του.

Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει το βιντεάκι με τον προπονητή της Βέροιας Παύλο Δερμιτζάκη να μιλά στην κάμερα της ΕΡΤ με ιώβεια υπομονή για τέσσερα λεπτά και 21 δευτερόλεπτα αμέσως μετά την πρόσφατη ήττα της ομάδας του στην Καρδίτσα από την Αναγέννηση, υβριζόμενος επί τέσσερα λεπτά και 21 δευτερόλεπτα (και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα σε χρόνο που δεν είναι καταγεγραμμένος στο video)! Αρκεί για να αντιληφθεί πόσοι τόνοι συμπλεγμάτων κρύβονται πίσω από την ανωνυμία της κερκίδας. Για να καταλάβουμε όλοι σε τι περιβάλλον και τι χώρα ζούμε «οπαδικά»…

Όμως αυτή η «ζωή» αν δεν τολμήσουν κάποιοι μεθοδικά να την αλλάξουν, δεν θα αλλάξει. Κι αν αυτό δεν το κάνουν οι «μεγάλοι», δεν θα το κάνει κανένας! Στο μπάσκετ απέδειξαν ότι θέλουν και μπορούν. Να τους δούμε και στο ποδόσφαιρο το Μάιο.

Υ.Γ. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η ιδέα για να αναλάβει ο Πατρίκ Κομνηνός τη θέση του CEO στην ΕΠΟ είναι θαυμάσια! Στέλεχος με ικανότητες, με πείρα, με προφίλ σχεδόν τέλειο για τη θέση. Με άψογες σχέσεις με την UEFA, με καθαρό πρόσωπο στην κυβέρνηση, άνθρωπος που δεν έχει προκαλέσει ποτέ «οπαδικά» κάποια ομάδα, κι ας προέρχεται από την οικογένεια της ΑΕΚ. Γνωρίζει, μεταξύ πολλών άλλων, και άψογα αγγλικά, πού το πάτε αυτό; Είναι κάτι πραγματικά σπάνιο για τον εκάστοτε «Πρωθυπουργό» της ομοσπονδίας μετά την εποχή Πιλάβιου (δεν ήξερε κανονικά αγγλικά για να συνεννονηθεί χωρίς μεταφραστή κανένας μετέπειτα πρόεδρος, αστειευόμαστε για κάτι πραγματικά σοβαρό που ήταν και είναι το… μικρότερο κακό).

Προσοχή όμως: είναι μια σκέψη. Μια ωραία σκέψη, όπως ήταν και η αντίστοιχη για την πιθανή εκλογή του επίσης ικανότατου, Μηνά Λυσάνδρου, στην προεδρία της ΕΠΟ, πολύ πολύ προτού προκύψει η ιδέα για τον Θοδωρή Ζαγοράκη που τα παράτησε νωρίς. Η ιδέα για τον Λυσάνδρου «κάηκε» γρήγορα. Όχι με ευθύνη των αντιπάλων της ΑΕΚ. Γι’ αυτό και όσοι έχουν σκεφτεί την υποψηφιότητα του Κομνηνού θα κληθούν να την υποστηρίξουν μέχρι τέλους. Αν, ασφαλώς, από τις εκλογές της ΕΠΟ προκύψει «κανονικός» πρόεδρος, δηλαδή άνθρωπος με τον οποίο θα μπορεί ο Κομνηνός να συνεργαστεί απρόσκοπτα και χωρίς έξωθεν προσπάθεια για οποιουδήποτε είδους παρεμβάσεις.