Το «Fergie Time» του ΠΑΟΚ είναι κληροδότημα της νοοτρoπίας του Λουτσέσκου

Τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν κατάφερνε να βρει το ψυχικό σθένος για να επιτεθεί και να “επιστρέψει” σε ένα ματς που είχε μπει στις καθυστερήσεις και μια κατάσταση που τον έβγαζε εκτός Κυπέλλου, ο ΠΑΟΚ δεν πήρε μόνο την πρόκριση επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Εκείνο το γκολ του Γιάσμιν Κούρτιτς στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων του τόνωσε πολύ την αυτοπεποίθηση, τον έκανε να πιστέψει ακόμη παραπάνω ότι μπορεί να επιστρέφει στα τελευταία λεπτά των αγώνων ανεξάρτητα από την ποιότητα της απόδοσής του σε ένα παιχνίδι.

Αυτή την αυτοπεποίθηση, την πίστη και την αγωνιστική νοοτροπία ο ΠΑΟΚ “την βρήκε μπροστά του” το βράδυ της Τετάρτης στο Καραϊσκάκη. Στο 108’ βρήκε την επιθετικότητα και την νοοτροπία για να δημιουργήσει επίθεση και να βάλει τέσσερις ποδοσφαιριστές στην αντίπαλη περιοχή, δηλαδή να φτάσει σε ολοκλήρωση επίθεσης με αριθμητική υπεροχή απέναντι στον Ολυμπιακό, στην έδρα του Ολυμπιακού, και με σκορ που τον άφηνε εκτός Κυπέλλου. Ο ΠΑΟΚ είχε νοοτροπία ομάδας που το έχει ξανακάνει, ομάδας που ξέρει ότι μπορεί να το ξανακάνει.

Αυτή η νοοτροπία, που άρχισε να την χτίζει τον Φεβρουάριο, με τις νίκες επί της ΑΕΚ (Κύπελλο) και του Παναθηναϊκού (πρωτάθλημα) έχει φτάσει τον ΠΑΟΚ να νιώθει “άτρωτος” και να πιστεύει ότι μπορεί να επιστρέψει σε ένα ματς και να ανατρέψει την κατάσταση ακόμη και στις καθυστερήσεις. Αυτό το “Fergie Time” που χτίζει ο ΠΑΟΚ με τον Ραζβάν Λουτσέσκου είναι στοιχείο νοοτροπίας που αποτελεί γνώρισμα ομάδας που επιτυγχάνει στόχους. Η αγωνιστική συμπεριφορά του ΠΑΟΚ μετά το 1-1 στο Καραϊσκάκη είναι ένα υπόδειγμα διαχείρισης μιας τόσο έντονης κατάστασης παιχνιδιού, σε μια στιγμή που παίζεται η πρόκριση στον τελικό και ο αγώνας διεξάγεται στην έδρα του αντιπάλου.

Ο ΠΑΟΚ δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να τον κλείσει, δηλαδή να του κάνει αυτό που εκείνος έκανε στην επίθεση του γκολ που πέτυχε. Αυτό το στοιχείο της αγωνιστικής νοοτροπίας του ΠΑΟΚ είχε φανεί και σε μια σειρά από άλλα σημαντικά παιχνίδια. Ακόμη και όταν η απόδοσή του δεν ήταν καλή, ή αν το παιχνίδι στράβωνε, ο ΠΑΟΚ συμπεριφερόταν σαν μια ομάδα που πιστεύει. Και πιστεύει επειδή έχει έναν προπονητή που πιστεύει και μεταδίδει την πίστη του. Προπονητή που χρησιμοποιεί τις παραστάσεις των νικών και των ανατροπών ως αναφορές στο αφήγημά του όταν εμψυχώνει και παρακινεί την ομάδα του.

Στο κομμάτι της ψυχοπνευματικής προετοιμασίας της ομάδας του ο Λουτσέσκου σου δίνει την εντύπωση ότι κάνει εξαιρετική δουλειά δίχως να κοπιάζει, διότι δεν υποδύεται κάποιον που πιστεύει σε νίκες και υπερβάσεις· απλώς βγάζει αυτό το στοιχείο της προσωπικότητάς του. Το περασμένο καλοκαίρι, όταν αποφάσιζε να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ έλεγε στις ιδιωτικές συζητήσεις ότι αποφάσισε να επιστρέψει επειδή πιστεύει ότι θα κερδίσει με την πρώτη του σεζόν τον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς. Και αυτά τα έλεγε μολονότι είχε επίγνωση, δηλαδή γνώριζε ότι ο Πορτογάλος προπονητής, ένας εκ των κορυφαίων που έχουν περάσει από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είχε χτίσει μια ομάδα 3ετίας ενώ εκείνος θα έπρεπε να ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή να χτίζει μια ομάδα. Μπορεί να μην πέτυχε απολύτως τον στόχο του, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όπως φαίνεται, αλλά δίχως αυτή την πίστη, και κυρίως δίχως αυτή την απαίτηση από τον εαυτό του, ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε διανοηθεί ότι “γυρίζουν” ματς σαν αυτά που του “στράβωσαν” στο ΟΑΚΑ, απέναντι στην ΑΕΚ, και στο Καραϊσκάκη. Δηλαδή θα είχε “βγει” από το κύπελλο, και ίσως να μην είχε φτάσει μέχρι τους “8” του Conference League.

Προφανώς ο Λουτσέσκου δεν είναι ένας αλάνθαστος προπονητής, και μέχρι σήμερα, στην τρέχουσα σεζόν, δεν μας έχει εντυπωσιάσει με την ποιότητα της επιθετικής λειτουργίας της ομάδας του. Η δουλειά που κάνει όμως στην αγωνιστική νοοτροπία είναι υποδειγματική. Σε αυτά τα κομμάτια, του man management και της αγωνιστικής νοοτροπίας, η δουλειά του Λουτσέσκου είναι σεμιναριακού επιπέδου.