Μερικές εβδομάδες μετά τον Αλκη, αυτό…

Είναι από εκείνες τις βραδιές που γίνεσαι όλο και πιο σίγουρος ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ότι τα ζώα δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι, ότι αυτή η χώρα δεν θα γίνει ποτέ κράτος, ότι αυτό το ποδόσφαιρο δεν θα γίνει ποτέ ποδόσφαιρο.

Επεσες από τα σύννεφα θα αναρωτηθεί κάποιος; Μπορώ κάθε φορά να πέφτω από τα σύννεφα, διότι κάθε φορά η βλακεία γίνεται όλο και πιο ανίκητη. Εχουν δύο χρόνια πάνω κάτω να πάνε σε γήπεδο. Χτυπάνε τον κώλο τους κάτω, για να επιτραπούν ξανά οι μετακινήσεις (οι δήθεν οπαδοί, γιατί όλοι αυτοί είναι ντροπή και για το κίνημα του οπαδισμού, όχι μόνο για τον φίλαθλο…) και κάνουν όσα έκαναν στο ΟΑΚΑ, στον τελικό του Κυπέλλου, στον οποίο επιτέλους τους δόθηκε η δυνατότητα να βρεθούν στο ίδιο γήπεδο μαζί. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά.

Μιλάμε για κανονικούς ηλίθιους, για ζώα που δεν νιώθουν, δεν καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται τίποτα. Δεν τους νοιάζει κανένας ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός, κανένα ποδόσφαιρο, κυρίως δεν είναι οπαδοί. Ο οπαδός έχει κουλτούρα οπαδού, ακόμη και την καταδικαστέα βία, ξέρει πότε και πώς να την εκδηλώσει, αυτοί όμως δεν είναι ούτε αυτό, είναι άβουλα πρόβατα που βελάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις με μία φωτοβολίδα στο χέρι. Ντροπή και για τον ίδιο τον οπαδισμό.

Την ίδια ώρα, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι με ένα κάρο δικαιολογίες. Από τα μεγάφωνα του ΟΑΚΑ ακούστηκε πολλές φορές ότι υπάρχει κλειστό κύκλωμα που καταγράφει όλες τις κερκίδες και όλους τους οπαδούς. Περιμένω συνεπώς τουλάχιστον χίλες προσαγωγές σήμερα. Γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει και το παραμύθι με τους λίγους. Πόσοι λίγοι ήταν αυτοί και από τις δύο πλευρές; Όχι δεν ήταν δέκα, ούτε 100, ούτε 100-200 από την κάθε πλευρά, ήταν τουλάχιστον δύο τρεις χιλιάδες αυτοί που για μία ακόμη φορά διέλυσα τα πάντα. Ας δούμε λοιπόν πόσους θα πιάσουν; Εγώ ποντάρω στο «ούτε έναν…». Ας δούμε ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση που ορκίστηκαν την πάταξη της βίας μετά τον θάνατο του Αλκη, τι θα μας πουν τώρα και τι θα κάνουν για αυτό το αίσχος. Ας μας πει η ΕΠΟ, τι θα κάνει μετά από αυτή την τραγική αποτυχία της. Ας μας εξηγήσει τι μέτρα είχε πάρει για να μην συμβεί. Ας μας πει αν ξέρει ποιοι τα έκαναν αφού τα εισιτήρια υποτίθεται ότι ήταν ονομαστικά και με ΑΜΚΑ.

Ας μας πουν οι δύο ομάδες κάτι διαφορετικό, κάτι λιγότερο φθηνό και χυδαίο, από το «οι υπέροχοι οπαδοί μας προκλήθηκαν από τα ΜΑΤ και έγινε ότι έγινε…». Ντροπή, γελοιότητα, ανευθυνότητα, πόσο να αντέξουμε πλέον. Ελεος με κάθε είδους προστάτη των… κανίβαλων. Ας μας πει η αστυνομία πόσο χειρότερα μπορεί να τα πάει την επόμενη φορά. Χιλιάδες φωτοβολίδες πέρασαν μέσα, κανένας έλεγχος δεν έγινε σε καμία θύρα, καμία σύλληψη δεν έγινε ούτε από αυτούς που μπήκαν μέσα, κανένα σχέδιο δεν λειτούργησε και για μία ακόμη φορά καμία απάντηση δεν θα πάρουμε, ούτε φυσικά θα δούμε να συλλαμβάνονται την επόμενη ημέρα κάποιοι από τους υπαίτιους. Και φυσικά η περίφημη ιστορία με τα δακρυγόνα. Πόσο βλάκας πρέπει να είσαι ρε ΜΑΤατζή για να ρίχνεις μέσα στο γήπεδο με 45 χιλιάδες κόσμο δακρυγόνα και χημικά αέρια, επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς την δουλειά σου.

Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι εσύ, ο υπεύθυνος που δίνεις την διαταγή (αν δόθηκε) για χρήση δακρυγόνων ανάμεσα σε χιλιάδες μικρά παιδιά. Πόσα χρόνια θα σου πάρει ρε ηλίθιε να καταλάβεις ότι τα επεισόδια στους δρόμους, στο Πολυτεχνείο, στις πορείες δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονται τα επεισόδια εντός αγωνιστικού χώρου. Σε πολλές χώρες γίνονται επεισόδια στα γήπεδα, σε ποια ρε ηλίθιε έχεις δει να ρίχνουν δακρυγόνα και χημικά αέρια μέσα σε γεμάτο γήπεδο, με παιδιά.

Και μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι των τρελών δεν βρέθηκε ένας, εκτός από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, να μιλήσει για αυτό. Μόνο αυτός είπε ένα «Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο, ότι η χαρά μας για το τρόπαιο μετριάστηκε για μία ακόμη φορά από τα θλιβερά επεισόδια…». Ολοι οι υπόλοιποι σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην άργησε να ξεκινήσει μισή ώρα ο τελικός επειδή οι παίκτες ήταν αδύνατο να ανασάνουν από τα δακρυγόνα. Σαν να μην έφαγε πέτρα παίκτης μέσα στο γήπεδο, σαν να μην διακόπηκε το παιχνίδι για 20 λεπτά. Σαν να μην έβλεπαν ότι στις κερκίδες είχαμε πόλεμο. Δεν βρέθηκε κανείς από τους παίκτες, τους προπονητές, τους ιδιοκτήτες να πουν κάτι, έστω να το καταδικάσουν για τα μάτια του κόσμου…

Θέλω να δω πότε στην Ελλάδα οι παίκτες δύο ομάδων που ζουν αυτή την κατάσταση, θα σταθούν στο κέντρο του γηπέδου καθιστοί και μαζί με το άι σιχτίρ θα πουν σε όλους αυτούς κάτι απλό και δυνατό. «Δεν συνεχίζουμε να παίζουμε μέχρι να συμπεριφερθείτε σαν άνθρωποι. Δεν συνεχίζουμε να παίζουμε αν δεν μας αφήνετε να ανασάνουμε, να πανηγυρίσουμε, να παίξουμε, να χαρούμε. Τέλος δεν συνεχίζουμε…» και να μείνουν καθιστοί στο κέντρο του γηπέδου για όση ώρα χρειαστεί κι’ αν δεν καταλάβουν ούτε έτσι τα ζώα, να φύγουν από το γήπεδο και να μην ξαναγυρίσουν.

Αν όλοι δεν κάνουν κάτι που μπορεί να μοιάζει ακραίο, τίποτα δεν θα αλλάξει. Πλέον δεν τους φοβίζει και δεν τους βάζει μυαλό ούτε ο θάνατος. Μερικές εβδομάδες μετά τον Αλκη ζήσαμε αυτό που ζήσαμε στο ΟΑΚΑ. Δεν υπάρχει ελπίδα…

Υ.Γ. Είναι στενάχωρο και δύσκολο την επομένη ενός τροπαίου, του πρώτου μετά από οκτώ χρόνια, για τον Παναθηναϊκό να πρέπει να γράφω για όσα έγραψα και όχι για αυτό. Είναι κρίμα, αλλά ζώντας από μέσα τα αίσχη, δεν μπορούσα να γράψω για κάτι άλλο. Και αύριο μέρα είναι για μιλήσουμε για τον Ιβαν Γιοβάνοβιτς και όσα πέτυχε με τους παίκτες του και για τον Παναθηναϊκό που επιστρέφει…