Το χειροκρότημα στο νικητή, αλλά και στον ηττημένο

Στο τερέν του ΟΑΚΑ, όσο παιζόταν ποδόσφαιρο, είδαμε να επαληθεύεται το πιθανότερο σενάριο που είχαν κατά νου όσοι είχαν επιχειρήσει να προεκτιμήσουν το τι θα συμβεί στον τελικό του Κυπέλλου. Η δυναμική του Παναθηναϊκού, της ομάδας που βρέθηκε στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση από όλες κατά την διάρκεια του τελευταίου μήνα, απέναντι στην προσωπικότητα, την εμπειρία και τον χαρακτήρα μιας ομάδας με νοοτροπία νικητή. Αυτά τα στοιχεία εμφανίστηκαν, και γι’ αυτό ο τελικός ήταν, με όρους αγωνιστικούς, ένα δυνατό μπρα ντε φερ. Ένα ματς με μοιρασμένες πιθανότητες.

Ο Παναθηναϊκός των 1.03 xGoals νίκησε τον ΠΑΟΚ των 1.12 xGoals. Ο Παναθηναϊκός των 7 τελικών (1 στον στόχο) επικράτησε επί του ΠΑΟΚ των 9 τελικών προσπαθειών (2 στον στόχο). Ο Παναθηναϊκός των 28 οργανωμένων επιθέσεων, εκ των οποίων ολοκλήρωσε τις 4 (14.29%) νίκησε τον ΠΑΟΚ των 18 οργανωμένων επιθέσεων, εκ των οποίων ολοκλήρωσε τις 6 (33.3%). Ο Παναθηναϊκός, που άλλαξε 43 πάσες στο επιθετικό τρίτο, ολοκληρώνοντας τις 26, νίκησε τον ΠΑΟΚ που άλλαξε 39 πάσες στο επιθετικό τρίτο, ολοκληρώνοντας τις 25.

Τα στατιστικά δεδομένα που αναλύουν την απόδοση των δύο ομάδων επικυρώνουν την γενική αίσθηση όσων παρακολουθήσαμε το παιχνίδι: όπως παίχτηκε, αυτός ο τελικός ήταν ένα ντέρμπι μεταξύ δύο ομάδων που έδειξαν τα βασικά στοιχεία τους και γι’ αυτό δημιούργησαν μια κατάσταση μπρα ντε φερ. Όπως εξελίχθηκε, αυτόν τον τελικό μπορούσαν να τον πάρουν και οι δυο, ο Παναθηναϊκός χάρη στο καλό του ξεκίνημα στο παιχνίδι και ο ΠΑΟΚ χάρη στον χαρακτήρα που έβγαλε στο τελευταίο διάστημα του ματς. Κι εκεί κρύβεται όλο το κρίμα, που είναι σχετικό με τις συνθήκες διεξαγωγής, διότι τα όσα είδαμε μας δημιούργησαν την αίσθηση ότι υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή σε ένα ματς που θα άρχιζε κανονικά και θα ολοκληρωνόταν κανονικά - χωρίς διακοπές, ο τελικός θα μας είχε προσφέρει μεγάλες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις.

Αυτό ήταν ένα ματς βγαλμένο από την μακρά παράδοση των ντέρμπι, η οποία θέλει αρκετά από αυτά να κρίνονται σε μια λεπτομέρεια, στο γκολ. Στα δικά μου μάτια έχει λογική βάση αυτό που είδα μετά από τη λήξη στο ΟΑΚΑ: την μεγάλη πλειοψηφία των φίλων του ΠΑΟΚ να τραγουδούν για την αγαπημένη τους ομάδα και να χειροκροτούν τους ποδοσφαιριστές που στάθηκαν μπροστά τους. Στην πλειοψηφία του, ο κόσμος του ΠΑΟΚ χειροκρότησε αυτό που είδε, δηλαδή την προσπάθεια της ομάδας του να επικρατήσει. Και υποθέτω ότι θα είχε συμβεί το ίδιο στην περίπτωση που η λήξη του τελικού είχε βρει τον ΠΑΟΚ νικητή - δηλαδή ότι θα είχαν ανάλογη στάση προς την ομάδα τους οι φίλοι του Παναθηναϊκού, αναγνωρίζοντας το ότι η ομάδα τους προσπάθησε να καλύψει όλα τα ελλείμματα που είχε σε παραστάσεις και εμπειρία τελικού και να διεκδικήσει επάξια τον τίτλο.

Η συμπεριφορά των πολλών είναι η μοναδική ανάμνηση που θέλω να κρατήσω από αυτόν τον τελικό. Οι πολλοί, και του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ, βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ για να ευχαριστηθούν, με την καλή έννοια, τον τελικό και να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Όχι για να καφρίσουν.

Η γενική αίσθηση είναι ότι οι πολλοί στην Ελλάδα αυτό θέλουν μέσα από τη σχέση τους με το ποδόσφαιρο. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι θα έρθει η ημέρα που θα το ζήσουν για να το ευχαριστηθούν. Δεν θα πάψω όμως ποτέ να είμαι από την πλευρά αυτών που το ζητούν και το απαιτούν με τη στάση τους. Οι πολλοί δεν μπορούμε να έχουμε ποτέ μια ρεαλιστική απαίτηση από τους λίγους να πάψουν να παράγουν βία. Μπορούμε μόνο να απαιτούμε από το κράτος, από τις αρχές του κράτους και του ποδοσφαίρου να μας προστατέψουν από τους λίγους, δηλαδή να βγάλουν τους λίγους από το γήπεδο. Για ακόμη μια φορά πέσαμε θύματα της κοροϊδίας του κράτους και της κοινωνίας αυτών που διοικούν το ποδόσφαιρο. Μέχρι την επόμενη φορά.