Αρης: Δεν του έφτανε η δυστοκία του, είχε και τον Πορτογάλο...

Πράγματι ήταν διαφορετικό το παιχνίδι του Κυπέλλου από το αντίστοιχο του Πρωταθλήματος. Από τις συνθέσεις, τις τακτικές επιλογές υψηλότερου ρίσκου των προπονητών, την επιθετικότητα των δύο ομάδων μα προπάντων οι διαιτητικές αποφάσεις. Χρόνια τώρα ο Άρης ψάχνει το δίκιο του και δεν το βρίσκει. Πιθανόν να μην το βρει ποτέ. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έλληνας, Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος, τι σημασία έχει η εθνικότητα; Ο σημερινός αλλοίωσε κάθε αίσθημα δικαίου στο πρώτο ημίχρονο. Από το ακυρωθέν γκολ με το υποτιθέμενο επιθετικό φάουλ του Αμπουμπακάρ Καμαρά ή ακόμη με τη διατήρηση του Βρουσάι στο παιχνίδι παρά την καραμπινάτη δεύτερη κίτρινη κάρτα που θα έπρεπε να είχε δει. Τα μοιρασμένα λάθη δεν ενοχλούν, είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Τα μονόπατα βάζουν σε σκέψεις.

Στη φάση του ακυρωθέντος τέρματος, ο Πορτογάλος λειτούργησε σαν τον δάσκαλο που έβαλε στο μάτι τον άτακτο μαθητή ψάχνοντας τρόπο να τον τιμωρήσει. Ο μαθητής δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα αλλά ο δάσκαλος έκανε αυτό που ήθελε. Ο συμπατριώτης του στο VAR δεν θα μπορούσε να παρέμβει. Τον άφησε στην ησυχία του, όπως και στη φάση της δεύτερης κίτρινης που θα έπρεπε να είχε δει ο Βρουσάι για το μαρκάρισμα με τις τάπες. Ομοίως και στη φάση του τέρματος του Ολυμπιακού η οποία ξεκίνησε από φάουλ στον Νταρίντα. Λάθη από λάθη, έχουν διαφορά. Αυτού του επιπέδου, διαμορφώνουν συνθήκες, καθορίζουν αποτελέσματα, ταυτόχρονα όμως καλλιεργούν εκνευρισμό σε μια ομάδα κι αυτός οδηγεί σε απώλεια ψυχικής ισορροπίας.

Ο Άρης την έχασε ολοκληρωτικά μετά το γκολ του Γκάρι Ροντρίγκες στην 3η φορά που ο Μαζικού δεν κατάφερε να ελέγξει τις κινήσεις του ακραίου του Ολυμπιακού. Η ομάδα του Άλαν Πάρντιου πληρώνει κάθε αμυντικό λάθος της με τόκο… τοκογλύφου. Αντιθέτως, δεν πληρώνει με το ίδιο νόμισμα τον αντίπαλο. Θα έπρεπε να είχε μετουσιώσει την εμφάνισή της πριν βρεθεί πίσω στο σκορ. Είναι η ουσία που της λείπει και την πληγώνει αφάνταστα σε παιχνίδια απέναντι σε ισχυρούς αλλά και υποδεέστερους (από πλευράς δυναμικής) αντιπάλους. Μια κίνηση προς τα δεξιά που δεν έκανε ο Καμαρά, ένα καλύτερο σουτ που όφειλε να είχε κάνει ο Μαντσίνι. Κυρίως όμως, εξυπνότερη εκμετάλλευση των ανοιχτών χώρων που βρήκε στο πρώτο ημίωρο.

Μετά το γκολ του Γκάρι Ροντρίγκες ο Άρης επιβεβαίωσε τη δυσκολία του στη διαχείριση των συναισθημάτων που προκαλούνται από την εξέλιξη ενός αγώνα. Συνηθίζει να έχει ανάγκη ένα αγωνιστικό δεκάλεπτο για να συνέλθει από εις βάρος του γκολ, αυτό έγινε στο Καραϊσκάκη τόσο στον αγώνα Πρωταθλήματος όσο και στον αντίστοιχο του Κυπέλλου.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Άλαν Πάρντιου θύμισε απελπισμένο τζογαδόρο που παίζει τα ρέστα του για να ρεφάρει. Πλην του Μάνου Γκαρθία τον οποίον κράτησε για το Σαββατιάτικο αγώνα με τον Βόλο, έριξε στο παιχνίδι ό,τι επιθετικό παίκτη διαθέτει και ταυτοχρόνως ενίσχυσε την ομάδα του με δεύτερο αμυντικό χαφ (σ. σ. Ντουκουρέ) για να μην χαθούν οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, αλλά δεν το κατάφερε. Η δυσκολία στη δημιουργία έκανε την εμφάνισή της αλλά και η μία από τις δύο σπουδαίες ευκαιρίες των Καμάτσο, Μπράμπετς θα έπρεπε να είχε γίνει γκολ.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν περισσότερο παιχνίδι αλάνας και λιγότερο τακτικής. Μετά από ένα σημείο τελείωσαν τα αποθέματα ενέργειας και οι «κίτρινοι» θα μπορούσαν να είχαν εκτροχιαστεί με τις ευκαιρίες που είχε ο Ολυμπιακός με τον Μπουχαλάκη και τον Ελ Αραμπί αλλά ο Χουλιάν Κουέστα επιβεβαίωσε γιατί είναι εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων του Πρωταθλήματος. Ωστόσο, είχαν την ευκαιρία να «σβήσουν» το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού κι εκεί ο Άλαν Πάρντιου θα έλεγε με μεγαλύτερη αισιοδοξία αυτό το «πάμε τώρα στο σπίτι μας».

Εν τέλει, το 1-0 προφανώς δίνει πλεονέκτημα στον Ολυμπιακό λόγω και της αναγνωρισμένης δυσκολίας του Άρη στο σκοράρισμα, αλλά κάποια στιγμή τα γκολ θα μπουν. Δεν είναι φυσιολογικό γι’ αυτή την ομάδα να μην σκοράρει βάσει των ποιοτικών χαρακτηριστικών των ποδοσφαιριστών. Η πρόκριση θα κριθεί στο «Κλ. Βικελίδης» με την προϋπόθεση ότι η διαιτησία δεν θα είναι αντίστοιχη της σημερινής του Τιάγκο Μάρτινς.