Ο Άρης βλέπει κάθε χρόνο την ίδια ταινία

Αυτό το «όχι πάλι» κουδούνισε τα μηνίγγια, σαν μια κραυγή απελπισίας μπροστά στην εικόνα μιας ακόμη ποδοσφαιρικής τραγωδίας. Αντίστοιχης μ’ αυτές που βιώνει ο Άρης κάθε χειμώνα ή άνοιξη στην τελευταία τετραετία. Οι εποχές αλλάζουν αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Λες κι έχει βαλθεί να επινοεί κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο αποκλεισμού. Συμπεριλαμβανομένης της (περσινής) διπλής εκτέλεσης του Μπρούνο Γκάμα στη Λαμία, τέσσερα διαδοχικά χαμένα πέναλτι στον ίδιο θεσμό. Το ολέθριο λάθος του Χουλιάν Κουέστα ή το γκολ του Μάρκο Λιβάγια στην τελευταία φάση του αγώνα. Τι άλλο έμεινε; Ποδοσφαιρική αδικία;

Ναι, αυτή συντελέστηκε χθες το βράδυ στο «Κλ. Βικελίδης». Προφανώς ο Άρης δεν άξιζε αυτό που εισέπραξε διότι τηρουμένων των συνθηκών – των πολλών απουσιών που περιόρισαν το διαθέσιμο των ποδοσφαιριστών σε 13! – έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Με μπόλικους υπηρεσιακούς οι οποίοι έχοντας αυταπάρνηση έπαιξαν τη θέση λες και το κάνουν χρόνια. Σαν τον Μπράντλεϊ Μαζικού στη δεξιά πλευρά της άμυνας ή τον Βλάντιμιρ Νταρίντα ο οποίος ήταν μπροστά του. Το αγωνιστικό πλάνο του Άλαν Πάρντιου ήταν άρτια σχεδιασμένο έστω κι αν κάποια πράγματα έγιναν στο πόδι λόγω Μαντσίνι ή των απουσιών που επικυρώθηκαν την τελευταία στιγμή. Έξυπνη η επιλογή του Ντουκουρέ με τον οποίον «έδεσε» το κέντρο.

Για πολλοστή φορά έλειψε η αποτελεσματικότητα κι αυτό επίσης δεν κινείται στη σφαίρα του τυχαίου. Σύμπτωση υπάρχει όταν κάτι συμβαίνει σπανίως και όχι όταν τείνει να γίνει παράδοση. Οι στατικές φάσεις ήταν κακοεκτελεσμένες γιατί ο Λούις Πάλμα ήταν στον πάγκο. Τακτικά και ποδοσφαιρικά μόνο μία ένσταση μπορεί να κατατεθεί. Ο επιπλέον χρόνος συμμετοχής του Χουάν Ιτούρμπε βάσει του ότι ήταν η παραφωνία του Άρη στον αγωνιστικό χώρο.

• Αρης: Οι απίθανοι αποκλεισμοί από το Κύπελλο Ελλάδας τα τέσσερα τελευταία χρόνια (vids)

Αλλά, αυτό έφταιξε; Όλα κρίθηκαν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Άντρε Γκρέι αστόχησε για δεύτερη φορά σε εκτέλεση πέναλτι. Ήταν μόλις το δεύτερο χαμένο του σε διάστημα οκτώ χρόνων! Εκείνο στο παραδοσιακό παιχνίδι της Θεσσαλονίκης ήταν το πρώτο! Κατάρα; Δεν ξέρω τι μπορεί να ερμηνεύσει αυτό που βιώνει ο Άρης. Δεν είναι τυχαίο όμως αυτό που συμβαίνει στα τελευταία χρόνια. Ούτε το γεγονός ότι δεν έχει σκοράρει στα έξι από τα επτά φετινά ντέρμπι. Οι άλλοι κάνουν κάτι καλύτερο από αυτόν.

Χθες δεν το άξιζε διότι ανάγκασε τον Ολυμπιακό μέχρι και να κλειστεί στην περιοχή του γιατί ένιωσε τον φόβο πιθανού αποκλεισμού. Ρίχνοντας στο παιχνίδι τον Χάμες Ροντρίγκες ο Μίτσελ είδε την ομάδα του να παίρνει ψυχολογία και μέτρα στο γήπεδο αλλά και πάλι δεν ήταν οι αλλαγές αυτές που τη «σουλούπωσαν». Ένας πιτσιρικάς στα δοκάρια την κράτησε με οκτώ αποκρούσεις εκ των οποίων οι πέντε ή έξι σε προφανέστατη φάση γκολ για τον αντίπαλο. Μεγάλο παιχνίδι έκανε ο Κωνσταντίνος Τζολάκης και δεν είναι τόσο απλό για την ψυχολογία ενός νεαρού να πρέπει να ανταποκριθεί σε συνεργασίες… μιας χρήσης. Δηλαδή, ένα παιχνίδι έχεις, αυτή είναι η ευκαιρία σου για να πας και στο επόμενο. Ο «μικρός» δεν δείλιασε στον φόβο του λάθους αλλά ύψωσε ανάστημα μπροστά στην αίγλη της αναγνώρισης.

Κι έτσι ο Άρης ξέμεινε από όνειρα. Κακά τα ψέματα, αυτά κατευθύνουν την ψυχή και οδηγούν στην υπέρβαση. Γενάρη μήνα, όπως και πέρυσι με τη Λαμία. Τότε όμως η προσδοκία για κάτι καλύτερο στο Πρωτάθλημα ήταν δικαιολογημένη. Φέτος δεν είναι. Με την αγωνιστική εικόνα που παρουσιάζει και την αγωνιστική αστάθεια, αυτή η ομάδα δεν δείχνει ικανή να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από την απλή εξασφάλιση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Εκτός κι αν μεταμορφωθεί από Φλεβάρη μήνα, όπως έκανε πέρυσι. Αυτός είναι ένας από τους λόγους των έντονων αποδοκιμασιών που υπήρξαν μετά το παιχνίδι. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, αυτό συνέβη χθες με τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν. Το περασμένο καλοκαίρι (κακώς) ο πήχης τοποθετήθηκε ψηλά, ειδικά μετά την εφαρμογή σχεδίου χτισίματος ομάδας από την αρχή. Ο Άρης δεν ανταποκρίνεται σε πολλές από τις προϋποθέσεις που καθιστούν μια ομάδα διεκδικήτρια. Τόσο εντός όσο και εκτός γραμμών. Ειδικά εκτός.