Ρίξτε χημικό να φύγουν τα πανό

• Ο Τζολάκης "ψήνεται". Ο Ολυμπιακός;

Να αρχίσεις από το πανό θα σε βρίσουν για... "αντιαρειανό". Να αρχίσεις από τον Ολυμπιακό που έπεσε από την Ακρόπολη και βρήκε... Τζολάκη θα στα χώσουν γιατί είσαι "αντιολυμπιακός". Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή. Βέβαια η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή και στις δύο περιπτώσεις. Και η οπαδική αλητεία εδώ και χρόνια και η αγωνιστική ανεπάρκεια του Ολυμπιακού, αυτή τη σεζόν, έχουν γίνει συνήθεια.

Ξεκινώντας από το πρώτο ασφαλώς και δεν μετράει και πολύ η άποψη κάποιων ηλιθίων για τη μαμά του καθενός. Άλλωστε τα όσα κάνουν αποδεικνύουν μάλλον τα προβλήματα που είχαν (έχουν) οι δικοί τους γονείς μαζί τους. Δεν θα ζητήσουμε ηθική και σεβασμό από τέτοιου είδους ούγκανους. Χαμένη υπόθεση. Μάλιστα αν θέλουμε να το πιάσουμε και λίγο πιο χαλαρά το (συγκεκριμένο) θέμα, είναι δείγμα υπέρτατης ευφυΐας το γεγονός ότι κατάφεραν να ντύσουν το "μέτωπο" του πετάλου τους ναι μεν με χυδαίο λεκτικά πανό, αλλά (τεχνικά) με μια τεράστια κατασκευή που πρόβαλε... τα χρώματα του αντιπάλου τους! Έξυπνο ε;

Αφού ο σεβασμός είναι κάτι που χάνεται ραγδαία σε τούτη την κοινωνία και η αλητεία έχει σκεπάσει (και) τα γήπεδα, το ερώτημα αφορά τις γραβάτες, τα πηλήκια, τις "σαρδέλες" και τους τίτλους αυτών που διοικούν και παίρνουν τις αποφάσεις. Του λάτρη της πατρίδας και της ελληνικής οικογένειας προέδρου της ΕΠΟ και τα πολλά αστέρια της ΕΛΑΣ που κάνουν ανελλιπώς (φαντάζομαι) τον σταυρό για να τα έχουν καλά με τον Ύψιστο. Ο οποίος βέβαια αν δεν οργίζεται πρέπει να γελάει ειρωνικά μαζί τους.

Το χυδαίο πανό των οπαδών του Άρη είναι συνέχεια αντίστοιχων αναρτήσεων στα γήπεδα σχεδόν όλων των "μεγάλων" (τρομάρα τους) τα τελευταία χρόνια. Καθυβρίζονται μάνες, οικογένειες, νεκροί και υποστηρίζονται σθεναρά δολοφόνοι. Απλά και ξεκάθαρα και σε σημείο και διαστάσεις που να τα βλέπει όλη η Ελλάδα μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης (ΕΣΡ βάζε εσύ σήμανση στις εκπομπές μετά!). Αυτοί όμως που γινόμαστε γραφικοί, είμαστε εμείς που ενοχλούμαστε, όχι αυτοί που δεν κουνάνε τον... πισινό τους από την καρέκλα τους ώστε να αποδείξουν ότι υπάρχουν. Αυτοί που προφανώς τα κάνουν επάνω τους ακόμα και στη σκέψη ότι θα τα βάλουν με τις συμμορίες που αναρτούν τα πανό. Οι διοικήσεις των ομάδων των οποίων ισότιμοι συνομιλητές είναι οι οργανωμένοι, ο παρατηρητής εκπρόσωπος της διοργανώτριας αρχής που παίρνει το χαρτζιλικάκι του και τα γράφει όλα (όχι στη έκθεσή του αλλά... αλλού), ο επικεφαλής της αστυνομίας που μπλοκάρεται επειδή δεν μπορεί να ρίξει ένα χημικό και να σηκωθεί το πανό να φύγει και ο διαιτητής βέβαια που μπορεί να σημειώσει κάτι όταν ασχολούνται με τη δικιά του τη μανούλα. Δεν μιλάμε καν για τους παίκτες και τους προπονητές που είναι αιχμάλωτοι του "υπέροχου λαού"!

Μιλάμε για μια πινακοθήκη ανίκανων και ασεβών "υπευθύνων" που έχουν αποφασίσει ότι η χυδαιότητα είναι μέρος της ποδοσφαιρικής διαδικασίας. Απλά πού και πού βάζουμε και κανένα μπλουζάκι κατά της βίας, του ρατσισμού κ.λ.π για να βγάζουμε την υποχρέωση.

Ο Τζολάκης "ψήνεται". Ο Ολυμπιακός;

Στο αγωνιστικό σκέλος ολίγες σημειώσεις. Ασφαλώς και παίζει και ο τερματοφύλακας και είναι ωραίο να βλέπεις 20χρονα παιδιά (ακόμα) όπως ο Τζολάκης να ψήνονται μέσα από τέτοιες διαδικασίες και προκρίσεις. Έχουμε ανάγκη και άλλες τέτοιες περιπτώσεις για να νιωσουμε κάπως καλύτερα, σε σχέση με την παραγωγική διαδικασία στο ποδόσφαιρο.

Αν βέβαια ψήνεται και μεγαλώνει ο Τζολάκης είναι αμφίβολο αν ο Μίτσελ θα βρει μια συνταγή που θα του πετύχει ενόψει της, εξαιρετικά δύσκολης, συνέχειας σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Αν θα επιλέξει και πάλι συμβιβασμούς προκειμένου να είναι όλοι ικανοποιημένοι ή πιο συμπαγή ενδεκάδα η οποία δεν θα εκτίθεται αμυντικά με κάθε ευκαιρία.

Δεν θεωρείται τρελή επιτυχία η πρόκριση επί ενός Άρη με 13 διαθέσιμους παίκτες, μέσα στο «Κλ.Βικελίδης» που δεν ήταν δα και κόλαση, αφού οι αρειανοί έχουν λόγους να είναι τουλάχιστον σκεπτικοί με την ομάδα τους. Τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά για τον Ολυμπιακό και αυτή τη στιγμή μοιάζει περισσότερο ο εγωισμός που μπορεί να δώσει απαντήσεις στην σειρά των ντέρμπι που θα έρθουν, παρά η ικανότητα του συνόλου. Το καράβι αυτό (της συνοχής) μάλλον έχει σαλπάρει για φέτος για τους Ερυθρόλευκους που βασίζονται στις προσωπικότητες, όσο αυτές τα έχουν καλά μεταξύ τους και... με τον εαυτό τους.

Για τον Άρη και την καλή πορεία του αρμόδιοι να γράψουν είναι αυτοί που τον ζουν από κοντά. Εγώ θα πω ότι θα ήθελα η τετράδα να γίνει κάποια στιγμή, πραγματικά, πεντάδα για το καλό του πρωταθλήματος. Όχι στα λόγια του Καρυπίδη αλλά στα έργα του μέσα στο γήπεδο. Αλλά όταν μπροστά στον μοναδικό στόχο τίτλου που σου έχει μείνει για τη σεζόν εσύ πουλάς, μια ημέρα πριν από αγώνα (που έχεις πολύ μεγάλη τύχη), έναν από τους καλύτερους σου παίκτες, τι να πει κανείς; Καλά έκανες και πήρες το χρήμα βέβαια, αλλά μη μιλάς και για τίτλους.

* Η φωτό είναι αρχείου.