Ένα ολόκληρο δάσος από χαμένες ευκαιρίες!

• ΤΟ ΠΑΝΟ
• ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ
• Ο ΜΑΝΤΣΙΝΙ
• Ο ΜΑΝΟΥ ΓΚΑΡΣΙΑ

Δεν θέλω να γράψω πολλά. Άλλωστε πόσα να γράψεις και τι διαφορετικό να πεις για μια ιστορία πολλών χρόνων που δυστυχώς για τον κόσμο αυτής της ομάδας επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Γράφω δε πολλών χρόνων γιατί οι νεότεροι λογικό να μην έχουν βιώσει παλιά επεισόδια με το ίδιο πικρό τέλος. Μιλάμε για ιστορία 50 χρόνων . Κάθε γενιά πλέον έχει την δική της τραυματική εμπειρία, την δική της τραυματική απώλεια συγκυριών και ευκαιριών. Ένα ολόκληρο δάσος από χαμένες ευκαιρίες!

Και όπως όλα δείχνουν , τουλάχιστον στα δικά μου μάτια , η ιστορία θα επαναληφθεί και θα επαναλαμβάνεται από την στιγμή που αυτή η ομάδα δεν μαθαίνει , δεν διδάσκεται από τα λάθη της σε επίπεδο αγωνιστικό αλλά και διοικητικό.

Σου δίνεται η ευκαιρία να ισοφαρίσεις το σκορ του πρώτου παιχνιδιού και να διεκδικήσεις την πρόκριση έχοντας τον αντίπαλο για το υπόλοιπο της αναμέτρησης , όσο και αν θα ήταν αυτό, με παίκτη λιγότερο και αυτή την ευκαιρία την πετάς με τον πιο , φτηνό , τον πιο επιπόλαιο τρόπο.

Ακούω και διαβάζω για κακοδαιμονίες , κατάρες και άλλα μεταφυσικά. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ με τίποτα να συμφωνήσω. Κατάρα μια φορά, άντε κακοδαιμονία άλλη μία αλλά εδώ μιλάμε για επαναλαμβανόμενα λάθη. Γιατί είναι λάθος να προκαλείς την τύχη σου.

Έχεις στον αγωνιστικό χώροι χώρο Πάλμα , Ματέο Γκαρσία Φαμπιάνο, Νταρίντα, Ντουκουρέ, Μαζικού. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε πολλούς ποιος θα εκτελέσει το κρίσιμο πέναλτι. Προφανώς έχεις δοκιμάσει τις ικανότητες των παικτών στην προπόνηση γιατί πριν από κάθε αγώνα Κυπέλλου που κρίνει πρόκριση καθήκον κάθε ομάδας είναι να προπονηθεί ΄σε αυτόν τον τομέα ώστε να είναι έτοιμη. Ή όχι; Κι από όλους αυτούς διαλέγεις τον Γκρέι! Καλά να πάθεις!

Δεν θέλω να ακούσω επιχειρήματα όπως τι θα έγραφες αν το έβαζε. Επιχειρήματα σε υποθετικά γεγονότα δεν υπάρχουν αλλά μόνο πάνω σε πραγματικά. Μόνο τότε έχει νόημα μια συζήτηση αλλά και μια άποψη. Και το γεγονός είναι ένα . Ότι ο Γκρέι ΕΧΑΣΕ το πέναλτι. Το δεύτερο μάλιστα με τον ίδιο τρόπο.

Να σταθούμε τώρα στον τρόπο γιατί κι αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός. Ποδόσφαιρο δεν είναι η στατιστική. Η στατιστική είναι εργαλείο. Η στατιστική καταγράφει επιδόσεις αλλά δεν καταγράφει τον τρόπο. Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει πόσα πέναλτι έχει πετύχει στην καριέρα του ο Γκρέι – το έχω ξαναγράψει άλλωστε - αλλά ο τρόπος.

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο καθορίζουν οι σημαντικές λεπτομέρειες στον τρόπο που ένας παίκτης σουτάρει, κοντρολάρει, το πως σκεπάζει την μπάλα και στο πως κινείται στον χώρο με ή χωρίς αυτήν μα και άλλα πολλά. Αυτές δε οι λεπτομέρειες καταγράφουν και επιβεβαιώνουν την ποιοτική διαφορά αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά κάθε παίκτη που συμμετέχει.

Πόσες φορές χρειάζεται να δεις το χαμένο πέναλτι με τον ΠΑΟΚ αλλά κι αυτό με τον Ολυμπιακό αλλά ακόμα αν θέλετε και αυτά που είχαν ευτυχή κατάληξη για να καταλάβεις ότι ο παίκτης δεν έχει έφεση στο χτύπημα των πέναλτι.

Σουτάρει με το σώμα μπροστά, με το κεφάλι σκυμμένο χωρίς να βλέπει τέρμα και δεν πλασάρει αλλά σουτάρει με δύναμη και όπου πάει!

Κανένας από όλους αυτούς στον πάγκο που πληρώνονται για αυτή την δουλειά δεν το έχει προσέξει ; Γιατί αν δεν το έχει προσέξει , τότε ΝΑΙ , έχουμε θέμα! Κανείς από αυτούς δεν έκρινε σκόπιμο ότι εκείνη την κομβική στιγμή θα έπρεπε να επέμβει ανεξάρτητα από την επιθυμία του παίκτη; Αν πάλι όχι τότε ΝΑΙ και πάλι έχουμε θέμα. Γιατί ομάδα σημαίνει αποφάσεις που αφορούν στο σύνολο!

Όσοι λοιπόν δεν είναι παρατηρητικοί και δεν έχουν προσέξει τον τρόπο με τον οποίο εκτελεί ο Γκρέι ας βάλουν να δουν πως σουτάρει πως εκτελεί ο Ολιβέιρα το πέναλτι με τον Παναθηναϊκό. Κάτι πρόσφατο δηλαδή για να μην ανατρέχουν σε περασμένα και χάσουν πολύτιμο χρόνο.

Τι σχέση έχουν αυτά τα δυο χτυπήματα; Καμία! Η μέρα με την νύχτα! Ο ένας πλασάρει , γιατί ξέρει να πλασάρει κι ο άλλος σουτάρει κι ότι βγει!

Όταν λοιπόν ρισκάρεις με αυτόν τον παίκτη τότε οι πιθανότητες να βρεθείς χαμένος, όπως αποδείχθηκε άλλωστε , είναι περισσότερες από όσες έχεις να βρεθείς κερδισμένος.

Και μια που αναφέρθηκα σε λεπτομέρειες, που δεν είναι και τόσο λεπτομέρειες πάμε σε άλλες δυο πολύ σημαντικές.

Στο γκολ του Ολυμπιακού ο Μπράμπετς μένει πίσω και καλύπτει τον Ελ Αραμπί. Δεν τον έχει δει ο Ντουκουρέ και τραβιέται μπροστά να τον βγάλει οφ σάιντ.

Ασυνεννοησία, έλλειψη συντονισμού αλλά πάμε παρακάτω. Ο επιθετικούς του Ολυμπιακού κάνει το τελικό κοντρόλ ένα μέτρο και κάτι έξω από την περιοχή. Μέχρι τότε τρέχει στον χώρο με την μπάλα να αναπηδά μπροστά του στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Κουέστα δεν διαβάζει την φάση ,δεν βγαίνει να τον αναγκάσει να πάει στα άκρα αλλά κάθεται στην περιοχή περιμένει κι όταν δεν πρέπει να βγει αποφασίζει να τρέξει κατά επάνω του δίνοντας του όλη την ευχέρεια να σκοράρει.

Καλά μωρέ έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι είχε κριθεί θα ισχυριστούν κάποιοι. Είναι οι ίδιοι που δεν βλέπουν τις...λεπτομέρειες.

Η πρόκριση είχε κριθεί , όχι απόλυτα, αλλά σε μεγάλο βαθμό όχι όμως το αποτέλεσμα που κι αυτό έχει την σημασία του.

Και έτσι φτάσαμε στην τρίτη … λεπτομέρεια! Ο Άρης έχασε και τα ΤΡΙΑ ΜΑΤΣ ματς με τον Ολυμπιακό! Κι αυτό δεν το λες και πρόοδο για μια ομάδα με φιλοδοξίες και με απώτερο σκοπό χρόνο με τον χρόνο να μεγαλώνει.

Κι δεν το λες πρόοδο γιατί υστέρησε γενικώς απέναντι στον πιο μέτριο Ολυμπιακό των τελευταίων χρόνων. Σίγουρα είχε τις δυνατότητες να πετύχει περισσότερα γιατί οι ποιοτικοί παίκτες υπάρχουν.

Ο ‘Αρης δεν ξέρει ακόμα τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει κι αυτό φάνηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο απέναντι σε μια ομάδα πρώτης γραμμής με δομικά προβλήματα.

Όσο λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι ό Άρης αδικήθηκε στο σύνολο των παιχνιδιών από διαιτητικά λάθη αλλά τόσο μπορούμε να πούμε , αν μας ενδιαφέρει το αγωνιστικό και δεν ψάχνουμε μόνο δικαιολογίες, ότι οι δικές του αδυναμίες έβγαλαν...λάδι τον αντίπαλο. Γιατί ο Άρης παίζει πίσω από την μπάλα χωρίς να επιχειρεί επιθετική άμυνα, δεν εκμεταλλεύεται τους χώρους, δεν επιδιώκει το ένας εναντίον ενός, δεν έχει κάθετη ανάπτυξη , παρόλο που οι παίκτες υπάρχουν που μπορούν να τα υποστηρίξουν όλα αυτά, δεν σουτάρει από μέση ή κοντινή απόσταση , ώστε οι άμυνες να ανοίξουν , δεν έχει αυτοματισμούς παρά μόνο αυτούς που δημιουργούν με προσωπικές επινοήσεις κάποιοι παίκτες. Δεν, δεν δεν ….

Όσο λοιπόν η ομάδα μένει στους αστάθμητους παράγοντες, όπως οι τραυματισμοί ( υπάρχουν πλέον οι παίκτες να καλυφθούν οι απουσίες σε μεγάλο βαθμό) ή τα διαιτητικά λάθη και όσο δεν εστιάζουν στις ...λεπτομέρειες δεν τις αναδεικνύουν, δεν τις μεγεθύνουν με σκοπό να επιλυθούν τα προβλήματα και οι αδυναμίες τόσο ο Άρης θα χάνει έδαφος πιστεύοντας ότι όλα αυτά οφείλονται στην τύχη του την σακατεμένη. Ας βάλουν Νταλάρα , ας κεράσουν ρετσίνες στον κόσμο να πάμε παρακάτω! Όσο πάμε…

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος!

ΤΟ ΠΑΝΟ

Εμετικό! Θεωρώ ότι αυτή η λέξη τα περιγράφει όλα! Αυτό το πανό δεν είναι Άρης, δεν ξέρω τι είναι κι ούτε με ενδιαφέρει, σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει την συντριπτική πλειοψηφία των φίλων και οπαδών της ομάδας. Η διοίκηση όφειλε να το καταδικάσει με ανακοίνωση της. Δεν το έκανε και στα μάτια μου , όπως και στα μάτια των ευπρεπών φίλων αλλά και οπαδών της ομάδας που δεν έχουν απολέσει τα αντανακλαστικά του υγιούς φιλάθλου έχει εκτεθεί!

ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ

Επειδή διάβασα πολλά για την επίμαχη φάση , η παράβαση σημειώνεται με οφθαλμοφανή τρόπο στην αρχή της διεκδίκησης, μόλις ο Γκρέι πατά περιοχή. Μετά όντως ο φορ του Άρη κάνει κι αυτός φάουλ. Τι θέλουν τώρα κάποιοι που διαμαρτύρονται; Να αγνοήσουμε τι έγινε στην αρχή , γιατί σε δική τους ανάλογη περίπτωση θα ούρλιαζαν!

Ο ΜΑΝΤΣΙΝΙ

Ο Άρης καρπώθηκε την υπεραξία του παίκτη στο μάξιμουμ! “Δώρο” στην κυριολεξία το πόσο και μπράβο στην διοίκηση που το πέτυχε. Προσωπικά για μένα το ταβάνι του Αργεντινού ήταν οι επιδόσεις του με την φανέλα του Άρη. Καθρέφτης το γήπεδο στον οποίο όμως καθρέφτη είναι υποχρεωμένοι να κοιταχθούν κι όσοι γράφουν μεγαλοστομίες αλλά και διθυράμβους για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή.

Τα πολλά λεφτά που καρπώθηκε από την μεταγραφή ο Άρης υποχρεούται να τα επενδύσει για την απόκτηση ποιοτικών παικτών. Τερματοφύλακας, ακραίος επιθετικός και σκόρερ θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες.

Ο ΜΑΝΟΥ ΓΚΑΡΣΙΑ

Κρίμα πραγματικά ! Πολύ κρίμα! Για έναν σπουδαίο παίκτη την στιγμή που έβρισκε και πάλι την φόρμα του. Ο οργανισμός οφείλει να του σταθεί και να τον περιμένει. Για τον κόσμο δεν το συζητάω.

Η απουσία του όμως θα ήταν πιο σημαντική για την ομάδα αν είχε προκριθεί. Τώρα που οι στόχοι είναι πολλοί περιορισμένοι το κενό του εκ των ενόντων μπορεί να καλυφθεί