Γιατί έπαψες Ολυμπιακό να θυμίζεις

Η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέϊδα αποθεώθηκε ήδη (και) στο Gazzetta με τα πρώτα κείμενα των συναδέλφων μετά το ματς της Πέμπτης. Πολύ σωστά και ευδιάκριτα. Από την πλευρά μου και πέρα από την εμφατική νίκη, κρατάω και το γεγονός ότι (για ακόμα μια φορά) ο Αργεντινός δείχνει να πατάει στη γη γνωρίζοντας ότι το «χαρτί» μπορεί να γυρίσει ανά πάσα στιγμή αν κάτι δεν πάει καλά. Οι δηλώσεις του ακριβώς μετά το τέλος του αγώνα το αποδεικνύουν. Πολύ σημαντικό να έχει το κουμάντο κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά. Και για τις καλές, αλλά κυρίως για τις στραβές (και αυτές θα υπάρξουν ξανά νομοτελειακά) στιγμές.

Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι η ΑΕΚ, μετά από πολλά χρόνια και δεκάδες λάθος επιλογές, βαδίζει στον σωστό δρόμο. Το έκανε και την εποχή που είχε απουσίες γιατί να μην συνεχίσει τώρα που είναι πλήρης και σαφώς πιο ισχυρή; Και ακριβώς γι αυτό η εμπιστοσύνη του Αλμέϊδα σε αυτούς που τον στήριξαν στα ζόρια και η παρουσία τους στην αρχική ενδεκάδα κόντρα στον Ολυμπιακό, δίνει ακόμα ένα θετικό μήνυμα. Ο δρόμος που απομένει είναι μακρύς και κοπιαστικός (και) για την Ένωση και ο κόουτς θα χρειαστεί τους πάντες. Τους σέβεται για να τον σέβονται. Βασικοί κανόνες μάνατζμεντ (θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον).

• Το κάστρο της Φιλαδέλφειας και ο Αλμέιδα που (μας) διδάσκει (όλους) τα βασικά...

• Ο θρίαμβος του Ματίας Αλμέιδα…

   

• Οι σοβαρές ευθύνες του Μίτσελ και τα αδιανόητα λάθη μιας δύσκολης βραδιάς!

Για να τα λέμε όλα βέβαια, όταν υπάρχει απέναντί σου ο Ολυμπιακός έχεις πάντα μια ελπίδα, όχι και πολύ κρυφή, ότι θα φροντίσει να σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Όχι ότι μπορείς να περιμένεις δύο στα δύο στην αναλογία…γκολ άνα γκέλα, όπως έγινε χθες το βράδυ. Αυτό είναι ακραίο. Αλλά αν έχεις δει τους Ερυθρόλευκους όλη αυτή τη σεζόν, μπορείς να περιμένεις ορισμένα πράγματα που επαναλαμβάνονται με σταθερό μοτίβο. Να τρώνε γκολ σχεδόν πάντα και αρκετά εύκολα, να έχουν αμυντικές ολιγωρίες, να μην έχουν πάθος , υπομονή και επιμονή να δουλέψουν ή να γυρίσουν ένα ματς, να ψάχνουν λύσεις από παίκτες που κατέβηκαν μια- δύο μέρες πριν από το αεροπλάνο και (σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι) να είναι σε παθητικό ρόλο. Βγάλτε από τον λογαριασμό το ντέρμπι στη Λεωφόρο, αλλά είναι απλά η εξαίρεση σε έναν πολύ δυσάρεστο κανόνα για τον Ολυμπιακό.

Επιτυχία πως θεωρείται διεκδικητής

Δεν άξιζε να δεχθεί τρία γκολ στη Νέα Φιλαδέλφεια; Σχετικό είναι. Και στα δύο να έμενε το ματς στα μάτια μου ήταν απίθανη η πρόκριση. Έφαγε τα γκολ από δικά του ακραία λάθη; Ναι αλλά ελάχιστα διεκδίκησε μέσα στο ματς , με την απόδοσή του, τα αντίστοιχα (ακόμα και όχι ακραία) λάθη της ΑΕΚ. Έπρεπε να πάρει τουλάχιστον ένα γκολ στα δύο του δοκάρια; Πιθανότατα ναι, αλλά τι 3-0 τι 3-1. Αυτά όλα όπως και η διαχείριση του Μίτσελ που έχει εισπράξει τόνους κριτικής είναι λεπτομέρειες. Η μεγάλη εικόνα λέει ότι αυτή τη σεζόν κανονικός Ολυμπιακός δεν υπάρχει. Και είναι πραγματικά μεγάλη επιτυχία των υπολοίπων διεκδικητών ότι, αυτό το άθροισμα μετακινούμενων παικτών και προπονητών, όπως έφτασε η διοίκηση του τον Ολυμπιακό να είναι, θεωρείται ακόμα (και βαθμολογικά ισχύει αυτό) ένας από τους διεκδικητές του πρωταθλήματος. Ακόμα και αν είσαι πεπεισμένος ότι είναι απίθανο να τα καταφέρει, καθώς αυτή η εικόνα αλλάζει μόνο σε…ταινία και όχι στην πραγματικότητα, η ουσία είναι πως βρίσκεται σε απόσταση βολής. Αλλά είναι φανερά άσφαιρος.

Αν υπάρχει πραγματικά φλέγον ερώτημα για τον Ολυμπιακό είναι αν κάποιος, από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, θα βγάλει συμπέρασμα για τις δικές του ευθύνες από αυτή την τραγική σεζόν. Και ο χαρακτηρισμός (τραγική) δεν αφορά κυρίως τα αποτελέσματα, αλλά τις μεταγραφές, τις επιλογές προπονητών και όλα αυτά τα εκτός ποδοσφαιρικής (και επιχειρηματικής) λογικής που παρουσίασε ο οργανισμός «Ολυμπιακός». Στον απολογισμό της σεζόν θα βγει το συμπέρασμα ότι «παιδιά τα κάναμε μπάχαλο» ή ότι υπάρχει μια συνομωσία για να μην ανέβει η ομάδα στην κορυφή;

Αν μετρήσουμε τα όσα γράφονται σε ανακοινώσεις και επιστολές προς την UEFA και όσα λέγονται σε συνεδριάσεις της ΕΠΟ και της Super League ή σε συσκέψεις μέτρων ασφαλείας ο Ολυμπιακός είναι και δραστήριος και αποφασιστικός. Για όποιον ενδιαφέρεται για αυτά δηλαδή. Αλλά αυτά δεν δίνουν βαθμούς στο γήπεδο. Δεν έχουν καμία πρακτική αξία, όσο δεν υπάρχει σοβαρή ομάδα μέσα στο γήπεδο. Και μόνο το τελευταίο είναι που ενδιαφέρει τους κανονικούς οπαδούς του Ολυμπιακού που είτε δεν πάνε, είτε πάνε (σαφώς λιγότεροι) στο γήπεδο ξέροντας ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να χάσουν την ώρα τους.

Όλοι θέλουν να πάρουν έναν «μεζέ» πουλώντας εκδούλευση

Οκ, θα γράψουν οι εντολοδόχοι, θα ποστάρουν στα social media, θα τα χώσουν στον Μίτσελ (ή όποιον προπονητή) και τους παίκτες για όσα δεν κάνουν, θα πουλήσουν και κουβάδες συγκίνησης γιατί (π.χ. στην περίπτωση του αγώνα με την ΑΕΚ) δεν σεβάστηκαν αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο την επέτειο της Θύρας 7 και θα έχουν βγάλει την (δικιά τους) υποχρέωση. Το γιατί να απαιτεί κάποιος να γίνει σεβαστό ένα τραγικό γεγονός που συνέβη πριν από 42 χρόνια από παίκτες που έρχονται …καραβιές στο Καραϊσκάκης και οι περισσότεροι ξέρουν ότι είναι περαστικοί, είναι αστείο. Γιατί στην ουσία δεν ζητάς τον σεβασμό που οφείλει κάποιος να δείχνει σε μια τέτοια επέτειο αλλά ζητάς παραμύθι. Να φιλάνε φανέλες και σήματα παίκτες που…είδαν φως και μπήκαν. Πιθανότατα επειδή το ίδιο κάνεις και εσύ ως «δημοσιογράφος» (κάτι που το βρίσκεις στην αγορά σε όλα τα...χρώματα βέβαια).

Όλα τα παραπάνω περιγράφουν την αρρώστια του Ολυμπιακού ή έστω μέρος της. Όπου όλοι προσπαθούν να πάρουν έναν μεζέ από το πιάτο πουλώντας τεμενάδες, εκδούλευση, οπαδιλίκι, συγκίνηση και (κάποιοι άλλοι) και παίκτες. Και οι περισσότεροι από αυτούς που τα επισημαίνουν αυτά είναι οι εχθροί. Το ποιος είναι στο τέλος της ημέρας (και της σεζόν) εχθρός βέβαια το αποδεικνύουν η μπάλα που (δεν) παίζει ο Ολυμπιακός, η αδιαφορία των παικτών που δεν βλέπουν μέλλον, ο (ακόμα ένας) μέτριος προπονητής που ήρθε όχι ακριβώς για το τεχνικό αλλά για το διαχειριστικό κομμάτι και (κυρίως) η απώλεια όλων των στόχων.

Το καλό σενάριο για τον Ολυμπιακό είναι πως αυτή η σεζόν είναι μια κακή παρένθεση. Το κακό, ότι μπορεί να είναι ακόμα χειρότερος την επόμενη. Δύσκολα γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά στο τέλος θα πάψει ακόμα και η φανέλα να τρομάζει τον αντίπαλο. Το έχουν πάθει κι άλλοι πριν από τους Ερυθρόλευκους.