Η ευκαιρία αλλά και μια… χαμένη ευκαιρία

Η αξιολόγηση του αγώνα από τον Άκη Μάντζιου δεν απέχει από την αγωνιστική αλήθεια του πρώτου αγώνα. Πράγματι οι γραμμές ήταν κοντά, διαπιστώθηκε ευλάβεια στην εκτέλεση του τακτικού πλάνου, καταγράφηκαν και τα τρεξίματα όλων και όλ’ αυτά συνέθεσαν την εικόνα μιας σοβαρής και συμπαγούς ομάδας. Αυτό που έλειψε ήταν το γκολ. Αντικειμενικά, αν κάποια ομάδα το δικαιούταν, αυτή ήταν ο Άρης, γι’ αυτό θαρρώ ότι χάθηκε η ευκαιρία για προβάδισμα. Τούτο δεν στοιχειοθετεί άποψη περί μείωσης της αξίας του αντιπάλου, ίσα-ίσα που στη συγκεκριμένη γωνιά έχει σημειωθεί το αποδοτικό και συνάμα όμορφο ποδόσφαιρο που αποδίδει η ΑΕΚ. Τώρα όμως δεν μιλάμε για μια αγωνιστική περίοδο αλλά για έναν αγώνα.

Ο Άρης έχασε ευκαιρία γιατί έχοντας αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα βρήκε απέναντι του μια μπερδεμένη ομάδα, συνέπεια των (υποχρεωτικών) αλλαγών στις οποίες προχώρησε ο προπονητής της. Έχοντας τακτική συνέπεια την υποχρέωσε στην πρώτη τελική της μετά τα σαράντα αγωνιστικά λεπτά και σε μόλις μία εντός της περιοχής κι αυτή λόγω του ατομικού ταλέντου του Αραούχο. Ο βασικός σέντερ φορ (Πόνσε) βρήκε μόλις μία τελική κι αυτή κάπου στο 60’. Οι δε κάθετες κινήσεις δεν επιτράπηκαν, ομοίως και το παιχνίδι από τα άκρα καθώς οι winger’s έκαναν δουλίτσα και είχαν συνέπεια στην παροχή βοηθειών στους back. Ειδικά ο Σάπι Σουλεϊμάνοφ. Οι κεντρικοί χαφ δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα διαχείρισης καταστάσεων στον άξονα, γεγονός το οποίο διευκόλυνε τη δουλειά των στόπερ και οδήγησε σ’ ένα από τα πιο ξεκούραστα απογεύματα του Χουλιάν Κουέστα στο λεκανοπέδιο. Ο Βλάντιμιρ Νταρίντα μπορεί να κατέγραψε επίδοση (εντός των πέντε κορυφαίων) στην εν Ελλάδι καριέρα του στον τομέα των χιλιομέτρων. Ο δε Νέβεν Τζούρασεκ εξελίσσεται σε μεγάλο κέρδος των δύο τελευταίων αγώνων γιατί πλέον ξέρουμε τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Κροάτη. Αν είχε αποφευχθεί και ο τραυματισμός του εξαιρετικού Ζαν Ζουλ, τόσο το καλύτερο.

Εν τέλει, η ομάδα του Μάντζιου έκανε αυτά που θέλει ο προπονητής της εκτός από ένα. Την αξιοποίηση των φάσεων στο παιχνίδι μετάβασης. Η εκτίμηση για τον Λορέν Μορόν είναι καταγεγραμμένη αλλά ο Ισπανός χρειάζεται γρηγορότερη σκέψη και εκτέλεση. Ο κορυφαίος παίκτης της ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο Μήτογλου γιατί «κατάπιε» τον Ισπανό. Σε τρεις περιπτώσεις transition παιχνιδιού, στις δύο τον σταμάτησε και στην άλλη ο πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος δεν έδωσε μια πάσα. Όχι τόσο… τελική, σαν αυτή που επίσης δεν έδωσε στον Μιχάλη Παναγίδη στη φάση του 68ου λεπτού μειώνοντας έτσι την αξία της φανταστικής σκέψης και κίνησης στην πλάτη της άμυνας. Ο Άρης θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει προβάδισμα ενόψει του δεύτερου αγώνα στο «Κλ. Βικελίδης» γιατί, εν αντιθέσει με τον αντίπαλο, είχε κλασικές φάσεις και πολλές περισσότερες προϋποθέσεις. Δεν έχασε κάτι, όμως, δεν κέρδισε κιόλας.

Το δεύτερο παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη δεν θα είναι τόσο διαφορετικό από το πρώτο. Ίσως αλλαγμένο ως προς την 11αδα της ΑΕΚ. Το πλάνο του Άρη δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί τα αγωνιστικά σχέδια πρέπει να είναι ρεαλιστικά και να «κουμπώνουν» στα χαρακτηριστικά αυτών που θα τα υπηρετήσουν. Εκεί όμως ο Άρης θα χρειαστεί γκολ, άρα το καλό παιχνίδι του Λορέν Μορόν. Ο Ισπανός περνά τη δική του αγωνιστική κρίση, ίσως μας είχε κακοσυνηθίσει με την ακρίβειά του στην εκτέλεση. Όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους ή μάλλον, κάθε επαγγελματίας σε κάθε χώρο. Τώρα μπορεί να ξεκουραστεί αλλά την ερχόμενη Τετάρτη οφείλει να επανέλθει γιατί, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, είναι το παιχνίδι της χρονιάς. «Μέχρι το επόμενο», που είχε πει και μια ψυχή πριν από 35-36 χρόνια.