Ο Άρης ήταν η ίδια ομάδα, με άλλη νοοτροπία

Ο τρόπος που χειρίστηκε το παιχνίδι ο Άρης είναι ένα βασικό μέρος της εξήγησης για το γεγονός ότι η ΑΕΚ κατέγραψε ιστορικά χαμηλά, για το ημερολογιακό έτος, ρεκόρ στις επιθετικές επιδόσεις. Οι 5 τελικές προσπάθειες (με μέσο όρο τις 16), και το 5,7% ποσοστό ολοκλήρωσης των επιθέσεων (με τον μέσο όρο της στο 27,7%), σύμφωνα με το Wyscout, είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η ΑΕΚ έκανε μια από τις φτωχότερες εμφανίσεις της στο επιθετικό κομμάτι.

Πώς το έκανε αυτό ο Άρης; Πώς δεν επέτρεψε σε μια ομάδα που κράτησε περισσότερο την μπάλα (60%-40% κατοχή) και έκανε μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων (35-24) να αποδειχθεί λιγότερο απειλητική συγκριτικά με τον Άρη (xGoals: 0.25 - 0.64); Η ιδέα του Ακη Μάντζιου ήταν σχετική με το σημείο από το οποίο θα αρχίζει η ΑΕΚ τις επιθέσεις της. Δεν ήθελε να της δώσει την ευκαιρία να ξεκινά τις επιθέσεις σε μικρή απόσταση από την εστία του Κουέστα. Γι’ αυτό έβαλε τον τερματοφύλακά του να στέλνει την μπάλα στο βάθος της επίθεσης - για να μην επιτρέπει στην ΑΕΚ να επανακτήσει την κατοχή της μπάλας στο δικό του μισό. Γι’ αυτό έβαζε τους παίκτες του, όταν βρίσκονταν στο δικό τους μισό, να ψάχνουν αμέσως να στείλουν την μπάλα στο αντίπαλο μισό και να μην την κυκλοφορούν στο δικό τους μισό.

Και τι έκανε ο Άρης όταν η ΑΕΚ κατάφερνε να μπει στο δεύτερο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων και να φτάσει με την μπάλα στο δικό του μισό; Κρατούσε μικρές αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές και ανάμεσα στους παίκτες του προκειμένου να μην αφήνει χώρους για να επιτεθούν οι παίκτες της ΑΕΚ. Και φρόντιζε να μην επιτρέψει στην ΑΕΚ να επιτύχει να απομονώσει έναν δικό της παίκτη με την μπάλα απέναντι σε έναν αμυνόμενο. Αυτή την κατάσταση η ΑΕΚ δεν κατάφερε να την δημιουργήσει. Σίγουρα ένα μέρος της εξήγησης για αυτό κρύβεται στην αγωνιστική κατάσταση και την διάθεση των ποδοσφαιριστών της. Το άλλο μέρος της εξήγησης όμως κρύβεται στην νοοτροπία και την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του Άρη. Αυτοί έμειναν συγκεντρωμένοι στο πλάνο τους και ήταν πολύ πειθαρχημένοι στο τακτικό πλάνο. Διαρκώς τοποθετημένοι για να αμυνθούν, και στην πλειονότητα των περιπτώσεων έτοιμοι να μπουν αποφασιστικά σε διεκδίκηση της μπάλας ή σε μονομαχίες. Ακόμη και στις στιγμές των λαθών τους στην μεταβίβαση της μπάλας στο δικό τους μισό, οι παίκτες του Άρη έβλεπαν έναν συμπαίκτη έτοιμο να επέμβει για να βοηθήσει και είτε να εμποδίσει είτε να καθυστερήσει μια επίθεση της ΑΕΚ.

Πιθανόν ο Άρης να ευνοήθηκε και από το γεγονός ότι η δική του ομάδα, δηλαδή αυτοί που ξεκίνησαν το παιχνίδι, είχαν ρυθμό σε αντίθεση με την αντίπαλη ενδεκάδα που δεν ερχόταν από προηγούμενο αγώνα και είχε σχηματιστεί μόνο για αυτό το παιχνίδι. Περισσότερο από αυτό όμως στην στάση των ποδοσφαιριστών έβλεπες μια άλλη διαφορά: έβλεπες από τη μια πλευρά μια ομάδα που καίγεται για την πρόκριση και από την άλλη μια ομάδα που έπαιζε για να νικήσει αλλά όχι με τη συνείδηση ότι δίνει έναν αγώνα δίχως αύριο.

Στην θέση του Μάντζιου θα μου ήταν εύκολο να εξηγήσω στους ποδοσφαιριστές μου, χωρίς λόγια, ποια είναι η βασική αδυναμία που έχει το γκρουπ και την έχει πληρώσει με απώλεια βαθμών στο πρωτάθλημα. Θα τους έδειχνα αποσπάσματα από τα δύο τελευταία παιχνίδια, με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ κι ύστερα θα τους έβαζα αντίστοιχα αποσπάσματα από τα δύο αμέσως προηγούμενα παιχνίδια, με την Λαμία και τον Αστέρα Τρίπολης. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα ζεύγη αγώνων είναι χαοτική στην εγρήγορση, την συγκέντρωση, την αποφασιστικότητα, το πάθος, την άρνηση να ηττηθούν. Και όλα αυτά είναι στοιχεία σχετικά με την αγωνιστική νοοτροπία, όπως και με την ψυχική προετοιμασία τους.

Επειδή συμβαίνει ο Μάντζιος να έχει αναφερθεί ακόμη και δημοσίως σε αυτό το θέμα, με το “μήπως να παίζουμε μόνο μεγάλα παιχνίδια;”, ρητορικό ερώτημα, προφανώς είναι κάποιος που έχει εντοπίσει την αδυναμία της ομάδας του. Αν την διορθώσει, ο Άρης μπορεί να ζητά καλύτερα πράγματα από τον εαυτό του στην συνέχεια.