Ο Άρης πήρε αυτό που ήθελε

Το τελικό αποτέλεσμα ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στα «θέλω» του προπονητή, προφανώς όμως ο τρόπος ήταν διαφορετικός από αυτόν που είχε φανταστεί. Τα δύο γκολ στις καθυστερήσεις – ως ένα βαθμό – αγαλλίασαν την ψυχή του Άκη Μάντζιου πριν τον εκνευρισμό που του προκάλεσε το πρώτο ημίχρονο και το οποίο τον οδήγησε σε αλλαγή κατεύθυνσης και μη προβλεπόμενες αλλαγές. Χρειάστηκε κάτι πιο ζωντανό και κυρίως πιο συγκεντρωμένο στον στόχο που είχε οριοθετηθεί πριν τη σέντρα, ίσως και πιο στοχευμένο στο αγωνιστικό πλάνο που είχε εκπονήσει.

Αυτό του πρόσφερε η αλλαγή της δεξιάς πλευράς. Η μία είχε να κάνει με το επίπεδο αντοχών του Γιάννη Φετφατζίδη και η δεύτερη ήταν υποχρεωτική λόγω της κακής απόδοσης του Μάρτιν Μοντόγια ο οποίος δεν προσέφερε την παραμικρή βοήθεια στον συμπαίκτη του αλλά τον άφηνε να τα βάζει με δύο και τρεις αντιπάλους σ’ έναν χώρο… δύο επί τρία. Αντιθέτως, ο Μόζες Οντουμπάτζο δεν υποστήριξε απλά την προσπάθεια του Σάπι Σουλεϊμάνοφ αλλά σε πολλές περιπτώσεις του προσέφερε διεξόδους. Κι έτσι αυτή η πλευρά μετατράπηκε σε πηγή δημιουργίας πέραν του άξονα και της επιβλητικής παρουσίας του Βλάντιμιρ Νταρίντα ο οποίος επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι αποτελεί την πιο ισχυρή προσωπικότητα αυτής της ομάδας, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της. Η εντολή στον Τσέχο ήταν να πατάει περιοχή κι αυτός το έκανε υπέροχα.

Τα δύο γκολ στις καθυστερήσεις απέδωσαν ποδοσφαιρική δικαιοσύνη – παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του εξαιρετικού Θανάση Γκαραβέλη και συνολικά της Νίκης Βόλου η οποία, παρεμπιπτόντως, είχε στιγμές εξαιρετικής διαχείρισης της πίεσης του αντιπάλου κι έχτιζε παιχνίδι από πίσω δείχνοντας ότι είναι δουλεμένο σύνολο – από τη στιγμή που ο Λορέν Μορόν δεν κατάφερε να το κάνει σε τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις.

Το γκολ είναι ζήτημα ψυχολογίας, αποφασιστικότητας και ποιότητας. Για τον Ισπανό, στη συγκεκριμένη γωνιά, έχουμε γράψει πολλά και η ποιότητά του δεν αμφισβητείται. (Και) χθες όμως καθυστέρησε αρκετά να μπει στην ψυχολογία του αγώνα και μετά είδε τους άγραφους νόμους του ποδοσφαίρου να τον τιμωρούν. Αυτή η χαλαρότητα φανερώθηκε στην εκτέλεσή του στο 10ο λεπτό η οποία ήταν απερίγραπτα κακή, σα να ήταν στην προπόνηση.

Λέγεται ότι έπαιξε ρόλο η συσσωρευμένη κούραση αλλά ακόμη κι αν βάλουμε αυτόν τον παράγοντα στην κορυφή της πυραμίδας, τότε η προσθήκη δεύτερου φορ γίνεται ακόμη πιο αναγκαία. Βασικά, από εκεί θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει ο Άρης και μάλιστα να είχε φέρει παίκτη από τις αρχές του Γενάρη. Ασχέτως της προσωπικής εκτίμησης στην ικανότητά του, ο Μορόν δεν είναι ο παίκτης των πρώτων τριών μηνών. Μπορεί να περνά περίοδο ντεφορμαρίσματος, κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει, γι’ αυτό χρειάζεται υποστηρικτική λύση και όχι μεσοβέζικη.

Εν τέλει, ο Άρης πήρε το σκορ που ήθελε, αυτό τον καθιστά απόλυτο φαβορί για την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου γιατί διατήρησε το κεφάλι του χαμηλά, ήταν ταπεινός και δεν αντιμετώπισε τη Νίκη Βόλου σαν ομάδα Superleague 2. Προφανώς θα μπορούσε να είχε πετύχει μεγαλύτερο σκορ αλλά είχε να διαχειριστεί το καταπληκτικό παιχνίδι του Θανάση Γκαραβέλη. Αυτό το 3-0 του προσφέρει τη δυνατότητα διαχείρισης των επόμενων αγώνων, τη σταδιακή ένταξη κάποιων παικτών αλλά και την αύξηση των λεπτών συμμετοχής σε ποδοσφαιριστές σαν τον Μανού Γκαρθία. Ο Ισπανός ήταν ενεργός και δραστήριος στο διάστημα που αγωνίστηκε αλλά δεν αξιοποιήθηκαν οι πάσες του.

Αντί επιλόγου. Η χθεσινή μέρα θα μπορούσε είχε εξελιχθεί εξαιρετικά για τον Άρη αλλά η Μπουργκ ήταν ανώτερη και πιο ισχυρή (σε όλους τους τομείς) από την ομάδα του Γιάννη Καστρίτη. Πιο σκληρή ομάδα, με μεγαλύτερη ατομική ποιότητα και περισσότερες λύσεις από τις οκτώ-εννιά που είχε ο έμπειρος τεχνικός. Ο Άρης θα είχε προκριθεί στα Play In του Eurocup καθώς πέτυχε τις νίκες που είχε φανταστεί. Αυτό που δεν περίμενε και ανέτρεψε τα δεδομένα ήταν οι ήττες της Γκραν Κανάρια από τις Τρέντο και Τουρκ Τέλεκομ. Τις δύο ομάδες δηλαδή με τις οποίες ανταγωνίζεται για την πρόκριση.