Παναθηναϊκός: Το football manager του Τερίμ και το βασικό ερώτημα για τις αλλαγές του

Πίεση, πρωτοβουλία, ευκαιρίες αλλά όχι αποτελεσματικότητα. Μια εβδομάδα πριν συνέβη στην ΑΕΚ, στη ρεβάνς εναντίον του Αρη. Το βράδυ της Τετάρτης στον Παναθηναϊκό χωρίς να φέρνει (μέχρι στιγμής) αποκλεισμό αφού θα έχει δεύτερη ευκαιρία στο Περιστέρι. Άρα, λογικά θα πει κάποιος, πως οι Πράσινοι την (μισο)πάτησαν την κατάλληλη στιγμή για να καταλάβουν κάποια πράγματα. Η ομάδα, ο κόσμος, τα ΜΜΕ και προφανώς πριν από αυτούς ο Τερίμ. Τα πανιά μετά τα πρώτα παιχνίδια υπό τις οδηγίες του Τούρκου τεχνικού είχαν φουσκώσει παραπάνω απ’ όσο δικαιολογούσε ο φρέσκος αέρας. Ειδικά αν δεν ήταν (και λογικά) απόλυτα σαφές προς τα πού και πόσο… φυσάει.

Όχι δεν είναι η πρώτη ήττα με Τερίμ που φέρνει αυτόματα κριτική για τις επιλογές του προπονητή του Παναθηναϊκού ή πολύ περισσότερο «ακύρωση» του. Δεν υπάρχει καμία πρεμούρα να βγει ντε και καλά αποτυχημένος. Και σε κάθε περίπτωση οφείλεται σεβασμός σε μια κορυφαία προσωπικότητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Άλλο αυτό όμως και άλλο να χαρακτηρίζεται περίπου αναμορφωτής του ποδοσφαίρου για τα τρικ που χρησιμοποίησε ερχόμενος στον Παναθηναϊκό (κυρίως λέγε με… Κώτσιρα). Ομολογώ, πως όσο και αν είναι επικίνδυνο να επιχειρήσει κάποιος να μπει στη λογική ενός προπονητή, μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ πως αρκετές από τις κινήσεις του θύμισαν football manager. Με τη διαφορά ότι εκεί αν δεν σου βγουν κάποια πράγματα μπορείς και να «κάψεις» το παιχνίδι να μην κάνεις save και να επιστρέψεις κάποια στάδια πίσω. Ο Τερίμ δεν μπορεί να επιστρέψει στο μεσημέρι της Τετάρτης 24/1 και να αποφασίσει να μην βάλει στην ίδια ενδεκάδα και στους πέντε της άμυνας (μέσα και ο τερματοφύλακας) δύο παίκτες που μόλις είχαν κατέβει από το αεροπλάνο, με έναν τρίτο να είναι επίσης φρέσκος στην ομάδα. Για να είμαστε και δίκαιοι ο Καρβαλιάλ έχει κριθεί πολύ σκληρά για αυτή την προσέγγιση στον Ολυμπιακό.

Είναι απλοϊκό να κριθεί αυτή η άμυνα από την ατομική απόδοση (π.χ) του Ντραγκόσφκι που πήγε καλά, γιατί στη λειτουργία της άμυνας δεν παίζει ρόλο μόνο αυτό. Η συνεργασία μεταξύ τους, το να ξέρει ο ένας τον άλλο, ώστε ο τερματοφύλακας να κατευθύνει κιόλας, είναι κομβική. Όπως και το να ξέρουν οι στόπερ πως λειτουργούν οι ακραίοι αλλά και οι παίκτες μπροστά από αυτούς. Και οι καλύτεροι στον κόσμο δεν τα μαθαίνουν αυτά σε 2-3 μέρες. Ήταν αδύνατο όλα αυτά να τα έχουν σαφή ο Ντραγκόφσκι, ο Ακαϊντίν και ο Βίτορ Ούγο σαν «ομάδα» και όχι σαν μονάδες. Μπορεί όλοι να εστίασαν στις ευκαιρίες που δεν κατάφερε να κάνει γκολ ο Παναθηναϊκός, αλλά έχει δεχθεί δύο γκολ τα οποία έχουν εκθέσει την αμυντική του λειτουργία (στο δεύτερο και την ταχύτητα των παικτών του μια τριάδα εκ των οποίων αφήνει πίσω ως άλλος… Μπoλτ ο Γιουμπιτάνα) και ο Ατρόμητος είχε την ευκαιρία του και για τρίτο γκολ.

Ο Παναθηναϊκός, ναι, δεν έχασε κάτι οριστικά και ο Ίλιτς έχει δίκιο ότι παραμένει φαβορί και μετά το 1-2. Εύκολο δεν θα είναι και τα ποσοστά του πλέον έχουν πάει από το περίπου 70-30 στο 55-45 για πρόκριση. Άλλωστε πέρα από τα πόδια των παικτών του θα κριθεί και στο πώς θα είναι το μυαλό τους μετά το ντέρμπι στην Τούμπα, όπου (στα μάτια μου) δεν είναι φαβορί. Το ερώτημα, που ίσως έχει άμεση απάντηση την Κυριακή, είναι πόσο θα συνεχίσει να πειραματίζεται ο Τερίμ. Δεν θα… με ρωτήσει βέβαια, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτό γίνεται γιατί θέλει να αρχίσει να χτίζει από τώρα έναν καινούργιο Παναθηναϊκό ή γιατί θέλει με το «καλημέρα» να διαφοροποιηθεί από τον προκάτοχό του. Αν είναι δηλαδή, εν μέρει έστω και θέμα εγωισμού. Αν πάντως σε αυτό το σημείο της σεζόν πας να αλλάξεις ριζικά πολλά πράγματα, παραμονεύουν και εκπλήξεις που δεν είναι πάντα ευχάριστες.

Στο τέλος την ημέρας πάντως (της…χθεσινής) αυτός που αξίζει το μπράβο είναι ο Ατρόμητος. Αυτά τα περί χαμένων ευκαιριών και τύχης τα ακούω, χρόνια τώρα, βερεσέ. Αν έχεις ικανότητα βάζεις τη μπάλα τα δίχτυα. Θα δεχθώ το θέμα των απουσιών, αλλά ένας Ιωαννίδης δεν θα φέρνει πάντα την άνοιξη. Η ομάδα του Περιστερίου τρεις μέρες μετά από συντριβή στο σπίτι της, δεν ήταν ούτε θολωμένη, ούτε φοβική, ούτε έβαλε λεωφορείο μπροστά στην εστία της και πήρε αυτά που κυνήγησε καθαρά ποδοσφαιρικά, παρότι είχε κι εκείνη τις απουσίες της.

Υ.Γ: Για τις γραφικότητες σε σχέση με τον Ιωαννίδη και τη σύντροφο του με κάλυψε ο εξαιρετικός (ακόμα μια φορά) συνάδελφος Νίκος Αθανασίου. Όχι μόνο γιατί με εκφράζει με αυτά που έγραψε για την ογκώδη σκατοψυχιά των ηλίθιων κριτών των πάντων. Αλλά γιατί μου θύμισε ότι δεν πρέπει να σταματάμε να είμαστε απέναντί τους με κάθε ευκαιρία. Ελπίζοντας ότι είμαστε περισσότεροι από αυτούς του καμμένους.