Άρης: Ο καλλιτέχνης Μανού και το… βλέμμα του τρελού

Δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου αποδόθηκε από τη στιγμή που οι (μακράν των υπολοίπων) κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του Άρη στον πρώτο αγώνα με τον Παναιτωλικό έφτασαν στο σημείο μετουσίωσης της εμφάνισής τους μέσα από την εξαιρετική συνεργασία που έβγαλαν στο γήπεδο. Αν μπορούσε να μπει στη φάση και ο Χουλιάν Κουέστα, τότε θα είχαμε και τους «τρεις σωματοφύλακες» του χθεσινού Άρη. Γιατί ο Χουλιάν κράτησε την ομάδα του εκεί που αυτή έδειχνε μισοζαλισμένη και υπερβολικά αγχωμένη στο γήπεδο σε σημείο δυσκολίας στην εκτέλεση των αυτονόητων, υποστηριζόμενος από τον Φραν Βέλεθ ο οποίος πάσχισε να μαζέψει τα απόνερα που άφηνε ο Γιάκουμπ Μπράμπετς σε μια στιγμή που ο Μανού Γκαρθία αναζήτησε απελπισμένα ένα στήριγμα, κάποιον να αξιοποιήσει τις τρομερές επινοήσεις του. Δεν τον κατάλαβε ο Σαβέριο, ομοίως και ο Λορέν Μορόν κι έτσι αυτές οι πινελιές δεν απέκτησαν την πραγματική αξία τους.

Δεν είπε ψέματα ο Άκης Μάντζιος γιατί αυτός ο χαρισματικός παίκτης της μίας επαφής και της φαντασίας στο παιχνίδι του έλειψε από τον Άρη. Ξέρει πότε και πόσο να κρατήσει την μπάλα. Δεν χρειάζεται επίσης να υψώσει φανερά το βλέμμα του για να δει την κατάλληλη πάσα, μια πεταχτή ματιά είναι αρκετή. Αν τύγχαναν υποστήριξης μπαλιές σαν αυτή που έβγαλε στον Κίκε Σαβέριο στη φάση του 41ου λεπτού, όλα θα γίνονταν απλούστερα και ομορφότερα για τον Άρη. Ο Μανού Γκαρθία είναι πράγματι η εσωτερική μεταγραφή που χρειαζόταν πίσω από τον Λορέν Μορόν υπό την προϋπόθεση ότι ο Ισπανός θα θυμηθεί ό,τι έκανε στον πρώτο γύρο του Πρωταθλήματος καθώς καιρό τώρα λειτουργεί με εκλάμψεις σαν το υπέροχο γκολ που έβαλε στις Σέρρες.

Ο Φραν Βέλεθ τον κατάλαβε καλύτερα τον συμπατριώτη του και στην πραγματικότητα έκανε κάτι που συνηθίζει. Λατρεύει τις προωθήσεις, τις ξεχασμένες άμυνες και τις… πισώπλατες εκτελέσεις. Αυτό έκανε και στην προκειμένη περίπτωση. Η άμυνα του Παναιτωλικού ήταν στραμμένη στους μπροστινούς κι αυτός ξεκίνησε πίσω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής γιατί κανείς δεν τον υποψιάστηκε. Το βλέμμα του παρέπεμψε σε τρελό που μόλις είχε πάρει απολυτήριο. Αντικειμενικά, φέτος έζησε μια τρέλα. Είδε κι έπαθε έως ότου αποδεσμευτεί και πριν καλά-καλά μπει στο πετσί του ρόλου, του’ ρθε και η θλάση τρίτου βαθμού μαζί με το τρίμηνο της απουσίας. Δεν είναι και λίγα. Αυτή η οργή βγήκε μέσα από τα εσώψυχά του.

Συνολικά, το dvd του αγώνα δεν είναι προς πώληση γιατί ο Άρης δεν έκανε κάτι σπουδαίο από πλευράς απόδοσης. Κακός για τριάντα λεπτά, υποφερτός στα υπόλοιπα. Υπολειτούργησαν αρκετά από τα βασικά γρανάζια της μηχανής του. Από τους πλάγιους επιθετικούς που έκαναν στατικό παιχνίδι, τους μέσους των αβίαστων λαθών, έλειψαν ακόμη και τα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ. Ο προπονητής πάντα ξέρει καλύτερα οπότε η άποψη του Άκη Μάντζιου περί άγχους και κόπωσης, προφανώς, είναι σεβαστή. Από την άλλη πλευρά, σε ημιτελικό Κυπέλλου αυτό που μετρά περισσότερο από καθετί άλλο είναι το αποτέλεσμα.

Πριν από δύο χρόνια, στη Λαμία, ο Άρης θα έπρεπε να φύγει με εμφατικό τρόπο αλλά τελικώς αποχώρησε με δάκρυα στα μάτια και τη δυσκολία συνειδητοποίησης της απώλειας μιας χαμένης ευκαιρίας. Το αποτέλεσμα λοιπόν. Αυτό το 0-1 που προσφέρει το πλεονέκτημα ενόψει της 6ης Μαρτίου. Προφανώς εκεί θα χρειαστεί καλύτερο, έξυπνο και πιο ώριμο παιχνίδι. Πλεονεκτεί σε ποιότητα και σύνολο, μετρά τρεις νίκες με 8-0 σκορ απέναντι στον Παναιτωλικό, κυρίως όμως έφερε την κατάσταση εκεί που ήθελε. Μέχρι τότε όμως μεσολαβούν άλλα παιχνίδια κι αυτό στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο είναι κομβικού χαρακτήρα.