Στη Λεωφόρο αποκλείστηκε η καλύτερη ομάδα, όμως ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι είναι εδώ!

Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει (ο... ΠΑΟΚ) το ποδόσφαιρο. Τούτη τη στιγμή, οποιονδήποτε Έλληνα φίλαθλο και να ρωτήσεις, είτε είναι οπαδός του Παναθηναϊκού ή κάποιας άλλης ομάδας, άπαντες θα σου πουν το ίδιο πράγμα. Ότι «στη Λεωφόρο αποκλείστηκε η καλύτερη ομάδα».

Όταν πήρε την μπάλα στα χέρια του, την έστησε στην «άσπρη βούλα» και πήρε φόρα ο Άλι Σαμάτα, ήξερα τι θα συνέβαινε. Νομοτελειακά, ο «Δικέφαλος» δεν είχε την παραμικρή ελπίδα να βρει στόχο. Θα μου πει κάποιος, «το έχασε ο Ντεσπόντοφ, το έχασε ο Οζντόεφ, το έχασε κι ο Γιόνι, ο Σαμάτα σου φταίει;». Δίκιο θα έχει…

Έχοντας δει λάιβ τη διαδικασία των πέναλτι στο Μπάγερν – ΠΑΟΚ, τον Νοέμβριο του ’83, με τα χαμένα πέναλτι του Γιάννη Δαμανάκη και του Κώστα Μαλιούφα, ήξερα πολύ καλά ποια θα ήταν η κατάληξη της μπάλας. Το ότι ο Τανζανός επιθετικός γλίστρησε, απλά ήταν ο… πιο ΠΑΟΚ τρόπος για να έρθει ο πικρός αποκλεισμός.

Μέσα στην τούρλα από τον αποκλεισμό το μόνο που δεν πρέπει να γίνει είναι να στοχοποιηθεί ο Σαμάτα. Λογικό να είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, λογικό και όλη η ομάδα να έχει πέσει πάνω του και να τον στηρίξει. Σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις χρειάζεται καθαρό μυαλό, ηρεμία και χρόνος.

Ίσως, λέμε ίσως, να έπρεπε να τον προφυλάξει κι ο Λουτσέσκου πριν από το ματς, επιλέγοντας τον Στέφανο Τζίμα, ο Τανζανός προερχόταν από κάκιστη εμφάνιση κόντρα στον Ολυμπιακό και δεν έχει λογική ο αποκλεισμός του 18χρονου επιθετικού από την αποστολή. Λεπτομέρειες…

Ο ΠΑΟΚ μπορεί να αποκλείστηκε για δέκατη φορά (σε 17 ματς που κρίθηκαν στα πέναλτι) στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας, ο Ραζβάν Λουτσέσκου μπορεί να αποκλείστηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του ως προπονητής του σε διπλές αναμετρήσεις, αλλά αυτό που κρατάει είναι η κυριαρχική του εμφάνιση και η απόδοσή του ακόμα και όταν έμεινε με δέκα παίκτες, μετά τον τραυματισμό του Μπάμπα Ράχμαν, που θα χρειαστεί να παραμείνει στο νοσοκομείο, αλλά είναι καλύτερα κι αυτό είναι που μετράει πάνω από οποιαδήποτε νίκη, πρόκριση, διάκριση.

Ο ΠΑΟΚ, το ξαναλέω, ήταν η καλύτερη ομάδα στο χορτάρι της Λεωφόρου. Ακύρωσε όλα τα ατού του Παναθηναϊκού, παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο, ανταποκρίθηκε καλύτερα, δημιούργησε, σκόραρε, κυριάρχησε μέχρι το buzzer beater του Λημνιού.

Ας μου βρει κάποιος ένα (στα 129’) που ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο του αγώνα. Ας μου βρει κάποιος μια στιγμή σ’ ολόκληρο το ματς που απείλησε την άμυνα του «Δικεφάλου». Δεν υπάρχει καμία. Όσοι βρέθηκαν στη Λεωφόρο είδαν μια ομάδα να είχε υψηλό ρυθμό, φιλοσοφία παιγνιδιού, ομαδική λειτουργία, ολοκληρωτική κίνηση, πλουραλισμό επιλογών, θέαμα, σεβασμό σ’ αυτό που έχει μάθει να παίζει. Κι αυτή ήταν ο ΠΑΟΚ. Κι ας μην πήρε την πρόκριση.

Ο «Δικέφαλος» αδίκησε τον εαυτό του. Με τις εμφανίσεις του στον πρώτο ημιτελικό της Τούμπας και απέναντι στον Ολυμπιακό. Ζήτημα, για τον ΠΑΟΚ, είναι το ευ ζην. Η επιβίωση έφτασε να 'ναι ζήτημα και η αντίδραση της ομάδας είναι το πιο ευχάριστο μήνυμα της αποψινής βραδιάς.

Το 1-2 στην παράταση και το 6-5 στα πέναλτι αγγίζει τα όρια μαγικής εικόνας, σε μεγάλο βαθμό διαμορφώθηκε επειδή οι «ασπρόμαυροι» έμειναν δέκα στο φινάλε της παράτασης και σε μια συγκυρία της βραδιάς είδε ένα δικό του παιδί, τον Δημήτρη Λημνιό, να σκοράρει και να επιβεβαιώνει την… κατάρα των πρώην «ασπρόμαυρων» να σκοράρουν εις βάρος της ομάδας.