Αρης: Η απάντηση των «ξεγραμμένων»

Υπάρχουν φορές που ο όγκος των συναισθημάτων «κλειδώνει» το μυαλό, η αυτονόητη πραγματικότητα γίνεται εξαιρετικά δυσδιάκριτη και η καθαρή σκέψη ενός ανθρώπου την επαναφέρει μέσα σε δευτερόλεπτα. Σαν αυτή που είχε ο Άκης Μάντζιος έπειτα από την πρόκριση του Άρη στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας έπειτα από αυτό το (ομολογουμένως) στείρο, ίσως και απρόσμενο, 0-0 με τον Παναιτωλικό.

Ίσως δεν εκφράστηκε έτσι όπως θα ήθελε, αλλά έμμεσα το είπε. Αυτό το… «θυμηθείτε που ήταν η ομάδα, πόσοι την πίστευαν και τι κατάφερε». Πράγματι, έτσι είναι. Πόσοι πίστευαν ότι αυτό το σύνολο που ξεχείλιζε από ανομοιογένεια θα έφτανε στο τέλος του δρόμου σ’ έναν θεσμό που τόσο απελπισμένα κυνηγά εδώ και χρόνια; Πόσοι είχαν την αισιοδοξία μέσα τους ότι μέσα σε μια (ουσιαστικά) χαμένη χρονιά θα έφτανε στο σημείο διεκδίκησης ενός τροπαίου; Με το χέρι στην καρδιά, προσωπικά δεν το πίστευα. Υποψιάζομαι και χιλιάδες ακόμη. Αντιθέτως, πίστευα και πιστεύω στη συστηματική δουλειά αυτού του ανθρώπου, στο «θέλω και μπορώ» που καθημερινά περνά στους ποδοσφαιριστές του. Αυτούς που πολλοί τους είχαν ξεγραμμένους και τώρα δίνουν απαντήσεις.

Παρακολουθώντας δια ζώσης τον Μάντζιο στη συνέντευξη Τύπου ήταν σα να ήμουν απέναντι σ’ ένα ηφαίστειο έτοιμο να σκάσει. Κι αυτό έγινε στην τελευταία ερώτηση, στη διαβολική συγκυρία. Βρέθηκε για πρώτη φορά στον τελικό του Κυπέλλου το 1998, ως ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου κι ήταν μεταξύ αυτών που έκαναν την έκπληξη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μετά από 26 χρόνια θα καταγράψει την παρθενική παρουσία του στον τελικό του Κυπέλλου ως προπονητής ξανά απέναντι στον Παναθηναϊκό. Τότε ήταν 29 του Απρίλη, τώρα 18 του Μάη. Κι έτσι στην τελευταία ερώτηση εξέφρασε αυτό που ένιωθε και οι φωτιές πετάχτηκαν εξίσου στην καυτή λάβα που άρχισε να «τρέχει» σε μια έκρηξη συναισθημάτων. «Το θέλω για τον εαυτό μου, για την ομάδα, για τον κόσμο, για τον οργανισμό…», είπε. Όσοι γνωρίζουν τον λεγάμενο, ξέρουν ότι, σπανίως εκφράζεται. Χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια και αυστηρό έλεγχο συναισθημάτων.

Μάλλον μέτρησε όμως αυτό που είχε προηγηθεί. Οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό του όταν τελείωσε το παιχνίδι. Το γλέντι στις κερκίδες, η αποθέωση από τους χιλιάδες φίλους της ομάδας που βρέθηκαν στις κερκίδες του «Κλ. Βικελίδης», αυτό το… «Άρη θυμήσου το Κύπελλο αυτό το θέλουν οι οπαδοί σου». Έτσι είναι. Το θέλουν και το αξίζουν για την αφοσίωσή τους, τα τόσα πικρά ποτήρια που έχουν πιει όλ’ αυτά τα χρόνια αλλά αυτοί παραμένουν εκεί αγνοώντας τις κακουχίες και τους οδυνηρούς αποκλεισμούς που κάποια στιγμή έγιναν viral στα social media.

Ίσως πάλι να επηρεάστηκε από τις εικόνες στα αποδυτήρια που στοιχειοθέτησαν τη σπουδαιότερη δικαίωσή του. Αυτό το επιστημονικό «πίστευε και μη ερεύνα» που ζητούσε επίμονα από τους παίκτες σε όλο αυτό το διάστημα των πέντε-έξι μηνών, απαιτώντας πίστη και αφοσίωση στο πλάνο του. Μπορεί στη διάρκεια αυτού να συνάντησε και αμφιβολίες – κι αυτό είναι λογικό – σίγουρα όμως είχε να διαχειριστεί ένα σωρό απρόοπτα. Δεν του έφτανε δηλαδή το ανομοιογενές σύνολο που είχε να κάνει ομάδα, λόγω της έλευσης είκοσι παικτών, τού προέκυψαν και οι τραυματισμοί κομβικοί παικτών οι οποίοι δυσκόλεψαν την αποστολή. Ίσως, εν τέλει, να θυμήθηκε και τους δύο αποκλεισμούς που βίωσε κατά τη θητεία του στον Άρη. Το παραδέχθηκε έμμεσα. Σίγουρα νιώθει ότι ίσως πλέον να έχει γυρίσει ο τροχός και να έφτασε η στιγμή, η δική του, κυρίως όμως της ομάδας.

Λόγω των παραπάνω, αυτό που είπε ο Φράνκο Φεράρι ισοδυναμεί με την απόλυτη αλήθεια. Ποιες αγωνιστικές αναλύσεις να κάνει κάποιος, όταν γίνεται μάρτυρας τέτοιας έκρηξης συναισθημάτων. Αυτές μπορούν να γραφτούν κι αύριο…