Το γήπεδο του τελικού Κυπέλλου είναι το μικρότερο πρόβλημα που έχουμε να διαχειριστούμε

Η θέσπιση του αυτοδιοίκητου και η δημιουργία μιας μορφής ενός «γαλατικού χωριού» το οποίο σε βασικά σημεία δεν υπόκειται στους νόμους του κράτους αποτέλεσε τη μεγαλύτερη διαπραγματευτική νίκη των παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου οι οποίοι αξιοποίησαν μαεστρικά τις διατάξεις της παγκόσμιας ομοσπονδίας προς εξασφάλιση της απόλυτης ελευθερίας κινήσεων. Το πλαίσιο διαμορφώθηκε αναλόγως των συμφερόντων των εκάστοτε ισχυρών. Προφανώς υπήρξαν περίοδοι ηθελημένης χαλάρωσης των ορίων για την «προβλεπόμενη» κρατική παρέμβαση, ακόμη όμως και αυτό ήταν προϊόν σχεδίου αποποίησης ευθυνών και ικανοποίησης ενός (ψευτό)εγωισμού της εκάστοτε Πολιτείας. Η τελευταία λατρεύει τον παρεμβατικό ρόλο, στην πραγματικότητα τον επιδιώκει, όχι μόνο για να αποδείξει ότι παραμένει το «Α» και το «Ω» σε κάθε έκφανση του κοινωνικού συνόλου, αλλά γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο εξυπηρετεί έναν από τους βασικούς σκοπούς της. Τον κεντρικό έλεγχο.

Τις τελευταίες ημέρες, λόγω φόρτου εργασίας, πραγματικά προσπαθώ να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ στο NETFLIX στο οποίο καταγράφονται οι συνθήκες ίδρυσης και ανάπτυξης της αστυνομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Παράλληλα της ιστορικής διαδρομής φιλοξενούνται οι απόψεις αξιόλογων κοινωνιολόγων με βαθιά γνώση της ιστορίας και επιστημονικές έρευνες επικεντρωμένες στους περίπου δύο αιώνες ύπαρξης της αστυνομίας. Κοινή διαπίστωση είναι ότι, αν μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, η μορφή της αστυνομίας θα ήταν εντελώς διαφορετική όπως και ο λόγος ίδρυσής της. Προφανώς κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα ύπαρξής της.

Για παράδειγμα, στο ντοκιμαντέρ σημειώνεται ότι από τα πρώτα χρόνια ίδρυσής της η αστυνομία στις Ηνωμένες Πολιτείες λειτούργησε υπέρ της διατήρησης κοινωνικών αδικιών. Διατήρηση της δουλείας και των φυλετικών διακρίσεων προς όφελος των γαιοκτημόνων, των εξεγέρσεων των εργατών για την εδραίωση της ακραίας μορφής καπιταλισμού και υπέρ του κεφαλαίου αλλά και τη διαχείριση των μεταναστευτικών κυμάτων από την Ευρώπη. Η έκρηξη της εγκληματικότητας έπεται όλων αυτών. Η καταγραφή των θετικών και αρνητικών στοιχείων παράλληλα με την επένδυση των 129 δισ. δολαρίων στην οποία έφτασε στο σημείο να προχωρήσει η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από περίπου πέντε χρόνια, αποτυπώθηκε ως παραδοχή μιας εντελώς λανθασμένης διαχείρισης για κάμποσες δεκαετίες. Το δε γράφημα των εξόδων για τον εξοπλισμό της αστυνομίας είναι εκκωφαντικό καθώς σε αυτό αποτυπώνεται η απώλεια δισεκατομμυρίων.

Κοινό συμπέρασμα είναι επίσης ότι, αν το Κράτος λειτουργούσε έγκαιρα προς την κατεύθυνση επιβολής κοινωνικών ισοτήτων προσφέροντας τα ίδια (ουσιαστικά) δικαιώματα σε λευκούς και μαύρους θα είχε «χτυπήσει» στον πυρήνα του προβλήματος δίχως να χρειαστεί να προχωρήσει σε τόσο μεγάλες επενδύσεις ως μια μορφή παραδοχής εκτέλεσης ενός λανθασμένου σχεδίου. Καθώς όμως λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί υπέρ του εύρωστου κοινωνικού συνόλου, όχι μόνο δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις επίλυσης ενός σοβαρού κοινωνικού προβλήματος αλλά αυτό γιγαντώθηκε.

Το μεγαλύτερο «χαστούκι» δε, ήταν αυτό που δέχθηκε η Κυβέρνηση των Η.Π.Α. κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και της κοινωνικής έκρηξης όπου ομάδα επιστημόνων σε μια επιτροπή υπό τη διοίκηση Γερουσιαστών απέδειξαν (μέσω μιας μακροσκελούς έκθεσης) γιατί είναι εντελώς λανθασμένος ο τρόπος διαχείρισης του προβλήματος από την κυβέρνηση. Βέβαια, τα περισσότερα σημεία της έκθεσης πνίγηκαν στα νερά του Ατλαντικού και κρατήθηκε μόνο το αποτέλεσμα, αυτό των αναγκαίων επενδύσεων χάριν καταπολέμησης της εγκληματικότητας.

Γράφω αυτά γιατί διαπιστώνω ότι το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα στο ζήτημα της λεγόμενης αθλητικής βίας η οποία επί της ουσίας είναι απόλυτα κοινωνική και συνιστά σοβαρότατο πρόβλημα. Ο Πρωθυπουργός της χώρας υποστήριξε σήμερα ότι αν ήταν στο χέρι του, ο τελικός Κυπέλλου, κάθε χρόνο, θα πραγματοποιούταν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας διότι αποτελεί το ασφαλέστερο στάδιο της χώρας και παράλληλα εξασφαλίζει την παρουσία χιλιάδων φιλάθλων, απέναντι στο «έκτρωμα» της διεξαγωγής αυτού δίχως φιλάθλους όπου θα γίνει το προσεχές Σάββατο.

Στο δικό μου, φτωχό, μυαλό πρόβλημα δεν είναι ο τόπος διεξαγωγής ενός τελικού αλλά η διόρθωση ή μάλλον επίλυση ενός σοβαρού κοινωνικού προβλήματος. Κυρίως όμως, η αναγνώριση του γιατί δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε για τον τόπο διεξαγωγής ενός αγώνα και ποια δεδομένα είμαστε υποχρεωμένοι να λογαριάσουμε.

Αν λοιπόν το βασικό πρόβλημά μας είναι το πού θα γίνει ο τελικός σημαίνει ότι αποτύχαμε παταγωδώς σε όλα τα άλλα. Σημαίνει επίσης ότι ουδέποτε εισχωρήσαμε στη ρίζα του προβλήματος και πλέον διαχειριζόμαστε τις συνέπειες μιας απόλυτα λανθασμένης πολιτικής. Αντί λοιπόν να προχωρήσουμε στην εκπόνηση σχεδίου κατασκευής ή αναβάθμισης αθλητικών εγκαταστάσεων σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, δείχνουμε το εξής ένα ως το μοναδικό που ανταποκρίνεται στους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας. Κι ενώ μάλιστα η αποκέντρωση θα έπρεπε να αποτελεί βασικό επιχειρησιακό σχέδιο γιατί θα οδηγήσει στην αύξηση της κοινωνικής μάζας η οποία θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό.

Κυρίως όμως, το ισχυρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι η απίστευτη έκρηξη κρουσμάτων βίας ακόμη και στο Δημοτικό λόγω οπαδισμού. Για έναν τύπο κοντά στα 50, σαν και του λόγου μου, η ανάγνωση της επικαιρότητας ισοδυναμεί με μαχαιριά στην καρδιά παράλληλα της διαπίστωσης απώλειας της παιδικότητας που κάποτε κυριαρχούσε στα σχολεία και υπό τον φόβο της δημιουργίας των επόμενων παραβατών του Νόμου.

Αν λοιπόν οι στραβές οπαδικές ιδεολογίες είναι ένας από τους βασικούς λόγους – γιατί σίγουρα δεν είναι ο μοναδικός – τότε δουλειά της Κυβέρνησης είναι να εισχωρήσει στον πυρήνα του προβλήματος ξεκινώντας από εντατικά σεμινάρια (σε μικρά παιδιά, μαθητές του Γυμνασίου κλπ.) με σκοπό την αθλητική γαλούχηση και την αλλαγή ρότας γιατί εδώ και χρόνια στραβά αρμενίζουμε.

Αν και μικρή χώρα, είμαστε ευλογημένοι διαθέτοντας ένα σωρό προσωπικότητες του αθλητισμού τους οποίους απορροφούν οι κομματικοί μηχανισμοί γιατί ξέρουν την αίγλη τους αλλά δεν αξιοποιούν για να επιτελέσουν ουσιαστικό ρόλο στην κοινωνία. Έχουμε Ολυμπιονίκες, Παγκόσμιους Πρωταθλητές, ανθρώπους με αθλητική και πνευματική μόρφωση οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να διδάξουν στα μικρά παιδιά την αθλητική κουλτούρα συμβάλλοντας στην αποβολή κάθε φανατισμού παράλληλα της διεύρυνσης της γκάμας αθλημάτων με τα οποία μπορούν να ασχοληθούν.

Η επένδυση σ’ αυτόν τον τομέα θα φέρει συντριπτικές αλλαγές στην κακή κουλτούρα που έχουμε αποκτήσει ως κοινωνία κι αν το κάνουμε, σίγουρα δεν θα χρειαστεί να δείχνουμε το ένα γήπεδο που πληροί τις προϋποθέσεις ασφαλείας. Γιατί τότε θα έχουμε αποκτήσει κοινό με κουλτούρα και σεβασμό στην οπαδική ιδεολογία του άλλου και δεν θα τρέμουμε στην ιδέα της συνύπαρξης.