Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

• Φινάλε με χαμόγελα στον Παναθηναϊκό
• Η αποκρουστική εικόνα ενός άδειου γηπέδου

Περισσότερο θύμιζε μνημόσυνο παρά γιορτή, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τον τελικό του Κυπέλλου διοργανωτές και χορηγοί. Όσοι κάναμε το λάθος να ανοίξουμε την ποδοσφαιρική μέρα με τελικό FA Cup και να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο Βερολίνο, μάλλον επηρεαστήκαμε περισσότερο.

Η φωτογραφία στο facebook του Gazzetta νομίζω τα λέει όλα.

Φινάλε με χαμόγελα στον Παναθηναϊκό

Σ' ένα επεισοδιακό ματς με πολύ κακή διαιτησία, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να σώσει στο τέλος όχι απλώς το Κύπελλο, αλλά τη χρονιά του. Πήρε το «καλό» εισιτήριο, θα παίξει Ευρώπη στα προκριματικά του Europa League την επόμενη χρονιά. Μετά το απονενοημένο διάβημα με την απομάκρυνση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το χάος του Φατίχ Τερίμ στο Πρωτάθλημα, τελείωσε τη σεζόν με έναν τίτλο. Σε μια διοργάνωση, που για να είμαστε ειλικρινείς έκανε μεγάλες προκρίσεις με τον Τούρκο προπονητή στο τιμόνι του. Πλέον στρέφεται αποκλειστικά στην ανασύνταξη και στην πρόσληψη του νέου τεχνικού, απόφαση που θα αποτελέσει κλειδί για το μέλλον του. Προσωπικότητες διαθέτει, ο κορμός υπάρχει, οι δύο κλεισμένες μεταγραφές είναι «ενδεκαδάτες». Το πρόσωπο που θα καθίσει στον πάγκο είναι κομβικής σημασίας.

Ο Άρης, από την άλλη, πήγαινε πολύ καλά το παιχνίδι μέχρι να πληρώσει την έλλειψη καθαρού μυαλού στη διαχείριση του αριθμητικού του πλεονεκτήματος. Απώλεσε τις ευκαιρίες με τον Ζαμόρα και μέσα σε δέκα λεπτά κατάφερε να μείνει με εννέα παίκτες. Σαν να είχαν μπει σε έναν άτυπο διαγωνισμό, Κώτσιρας, Νταρίντα και Ζουλ, για το ποιος θα πάρει την πιο ανόητη κόκκινη κάρτα. Και στο τέλος, μολονότι έδειχνε ικανός να στείλει το ματς στην παράταση με παίκτη λιγότερο, δέχθηκε ένα γκολ στα χασομέρια. Άδοξος τρόπος για να μείνει χωρίς τίτλο, έχοντας φτάσει στην πηγή μετά από τόσα χρόνια.

Για τον Παναθηναϊκό είναι μια στιγμή ιστορίας. Το 20ο Κύπελλο στην ιστορία του, ένας τίτλος σε μια χρονιά που τελείωσε άδοξα στο πρωτάθλημα, που χάλασε το μυαλό στ’ αποδυτήρια και τις κερκίδες. Και μια ασφάλεια για τη συνέχεια της ομάδας, με ένα καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο εξασφαλισμένο. Οι παίκτες, το τεχνικό τιμ και η διοίκηση το πανηγύρισαν με την ψυχή τους κι ένα αίσθημα ανακούφισης ήταν έκδηλο στον αέρα, από τη στιγμή που η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα του Κουέστα. Η τελευταία παράσταση μιας πολύ δύσκολης σεζόν ήταν επιτυχημένη.

Η αποκρουστική εικόνα ενός άδειου γηπέδου

Για όλους τους υπόλοιπους ήταν ένα ματς -σ' έναν κακό αγωνιστικό χώρο- γεμάτο ξύλο, ελάχιστες ευκαιρίες, αποβολές, διαιτησία που εκνεύριζε τους παίκτες, απαράδεκτα μπινελίκια στο φινάλε και μιζέρια. Μιζέρια από τις άδειες κερκίδες, από τις ελάχιστες φωνές, από το γεγονός ότι μια ομάδα σήκωσε τρόπαιο και δεν ήταν κανείς εκεί για να τη χειροκροτήσει. Μια γιορτή χωρίς θλιμμένους, αλλά και χωρίς χαρούμενους. Μια γιορτή μεταξύ συγγενών, φίλων και παραγόντων. Λες και το ποδόσφαιρο τους ανήκει. Μια γιορτή με εκατοντάδες αστυνομικούς να προστατεύουν τα άδεια καθίσματα.

Κλασικά, ελληνικά, εικονογραφημένα.

«Ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν υπάρχει», έγραψε ο πρόεδρος του ΠΣΑΠΠ Γιώργος Μπαντής, θυμίζοντας τη θρυλική ρήση του Τζοκ Στάιν κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας μπει επιτέλους θεσμικά ένα τέλος σ' αυτήν την κοροϊδία. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε ξεκάθαρα ότι ο τελικός πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο στο ΟΑΚΑ με φιλάθλους.

Αυτά τα «γιατί να γίνεται μόνιμα στην Αθήνα», είναι αστεία. Λες και η Λίβερπουλ θα παραπονεθεί που το FA Cup κρίνεται στο Λονδίνο. Λες και η Μπάγερν θα κινηθεί παρασκηνιακά επειδή από το 1985 ο τελικός του DFB Pokal γίνεται στο Βερολίνο.

Ας ελπίσουμε πως ήταν η τελευταία φορά που μια ομάδα πανηγυρίζει μόνη της, σ’ ένα βουβό γήπεδο.

*Θλιμμένοι στη γιορτή μας: Τρύπες, 1985