Tου άξιζε το γλυκό φινάλε του Παναθηναϊκού και το σήκωσε με τρόπο λυτρωτικό!

Πρώτο παιχνίδι της σεζόν. 25 Ιουλίου. Κόζιτσε, Σλοβακία. Μέσα σε ένα κλίμα περίεργο, οριακό, μα πάνω από όλα εξόχως κρίσιμο ποδοσφαιρικά για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός σε ευρωπαϊκό όμιλο μετά το 2016. Do or die παιχνίδι. 3-1, καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα. Όπως ξεκίνησε η χρονιά, έτσι θα τελείωνε για το Τριφύλλι. Πάλι στις 25 του μήνα. Πάλι μακριά από την Λεωφόρο. Πάλι σε παιχνίδι ζωής ή θανάτου, πάλι σε παιχνίδι που δεν έπαιζε μόνο το τρόπαιο, μόνο το εισιτήριο για τα προκριματικά του Europa League.

Έπαιζε πολλά περισσότερα για το τώρα και το αύριό του. Σε μία αγωνιστική περίοδο που γράφει 2023/2024 αλλά ήταν πνευματικά σαν να πέρασαν δέκα, σε μία αγωνιστική περίοδο που ξεκίνησε με Ιβάν, συνεχίστηκε με Τερίμ και ολοκληρώθηκε με Κόντη, σε μία σεζόν που ο σύλλογος έφτασε στα όρια της αυτοχειρίας από τις επιλογές του σε διοικητικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο, θα ήταν αμαρτία να μην είχε happy end. Θα ήταν αμαρτία αν δεν είχε γλυκό φινάλε. Μην τρελαθούμε, αυτό το σύνολο, αυτή η ομάδα, ούτε για τέταρτη ήταν, ούτε για να μένει εκτός Ευρώπης.

Πόσω μάλλον όταν αυτή κρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου, σε ένα παιχνίδι όπου για να φτάσει εκεί, για να πατήσει στο-άθλιο- χορτάρι του Πανθεσσαλικού το πέτυχε από τον πλέον δύσκολο και δύσβατο δρόμο, όπως ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια που το έκανε δικό του αυτό το τρόπαιο.

Πέταξε έξω τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη, απέκλεισε τον ΠΑΟΚ σε εκείνον τον μυθικό ημιτελικό με τον Ντραγκόφσκι να γράφει ποδοσφαιρικό παραμύθι στα πέναλτι. Για να φτάσει όμως μέχρι το τέλος του δρόμου και να ανέβει στη κερκίδα για να το σηκώσει έπρεπε να περάσει από τις πύλες της φωτιάς. Όταν ο Κώτσιρας είδε την κόκκινη, ήταν λες και πέρασε η χρονιά μπροστά από τα μάτια όλων όσων ασχολούνται με τον Παναθηναϊκό. Ένα ακόμη ατομικό λάθος που ''γκρέμιζε'' τα πάντα.

Ο Θεός του ποδοσφαίρου, όμως, εκεί ψηλά, είχε αποφασίσει να γράψει ένα λυτρωτικό σενάριο. Ο Νταρίντα και κυρίως ο Ζουλ έκαναν ένα μεγάλο δώρο στο Τριφύλλι, 10vs9, υπομονή, στόχευση στα αριστερά. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έγινε. Το σενάριο Μπερνάρντ μέσα, κάθετη στον Χουάνκαρ στο αριστερό φτερό και γύρισμα του Ισπανού προς την περιοχή έφερε την λύση στο πρόβλημα.

Δύο παιδιά που αγάπησαν και αγαπήθηκαν συνδυάστηκαν υπέροχα στη φάση αυτή και μετά το τέλειο cross του ''Χουάνκι'', ένα άλλο παιδί, από τα σπλάχνα του συλλόγου έφερε τα πράσινα και άσπρα κομφετί στον ουρανό, τις πράσινες και άσπρες κορδέλες στο τρόπαιο, την πιο ωραία διχρωμία του κόσμου.

Ο Βαγιαννίδης έκανε το όνειρό του πραγματικότητα(μεγάλη του μαγκιά που έδωσε τα ποδοσφαιρικά εύσημα για το γκολ του στον αναλυτή Δημήτρη Μπρούσαλη για την δουλειά που έκανε μαζί του) και με τον πλέον λυτρωτικό τρόπο, στο 96', στη τελευταία φάση του αγώνα, με buzzer beater κανονικό, έδωσε αυτή την κούπα στον Παναθηναϊκό που δεν αδίκησε και πάλι τον εαυτό του, δεν... αυτοκτόνησε, δεν γύρισε πολλά χρόνια πίσω και κατέκτησε το δεύτερο κύπελλο την τελευταία τριετία.

Κάθε τίτλος(ακόμα και αν δεν είναι αυτός του πρωταθλητή που θα λυτρώσει ολόκληρο τον οργανισμό όταν με το καλό έρθει) που έχει δίπλα του το «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ», είναι ξεχωριστός και όμορφος, είναι λόγος να χαμογελάς και να χαίρεσαι. Επειδή, όμως, ολόκληρος ο οργανισμός ζει και αναπνέει για το πρώτο πρωτάθλημα μετά το 2010, επειδή ολόκληρο το παναθηναϊκό σύμπαν θέλει αυτή την κούπα και πορείες στην Ευρώπη, από σήμερα κιόλας το πρωί, άντε από την Δευτέρα το πρωί ο σύλλογος θα πρέπει να σηκώσει μανίκια και με μεθοδικότητα, κριτήρια, στρατηγική και σχέδιο να βάλει τις στέρεες βάσεις ώστε το Τριφύλλι του χρόνου να πάρει το πρωτάθλημα, να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο και να ξαναπάρει το Κύπελλο. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Τώρα το μυαλό, όμως, για σήμερα, είναι αλλού. Την Παρασκευή ήρθε η πρόκριση στον τελικό της Euroleague, το Σάββατο το Κύπελλο Ελλάδος στο ποδόσφαιρο και απόψε στο Βερολίνο μακάρι να μπει το έβδομο αστέρι στη πράσινη φανέλα, μακάρι να ζήσει ο κόσμος του Παναθηναϊκού ένα τριήμερο μοναδικό, ξεχωριστό, γεμάτο χαρά από εκείνες που τόσο του έχουν λείψει, με μία ήδη επιτυχημένη μπασκετική ομάδα(από την 17η θέση στον τελικό σε μια χρονιά) που θα παλέψει κόντρα στη Ρεάλ για να σηκώσει το κύπελλο το μεγάλο στο Βερολίνο.

Από κει και πέρα, κάποιες σκόρπιες σκέψεις:

*Τεράστιε Μπερνάρντ, σε εκτιμήσαμε, σε αγαπήσαμε, σαν άνθρωπο πρώτα αλλά ρε άτιμε σου άξιζε και σου αξίζει ακόμη περισσότερο. Είσαι διαμάντι. Η ομιλία πάνω στο χορτάρι μετά τον τελικό ήταν ενδεικτική του ποιος ήταν μέσα στα αποδυτήρια αυτός ο τυπάκος από την Βραζιλία.

* Ψάχνεις να δεις που ακριβώς αδικήθηκε ο Άρης για να κάνει όλο αυτόν τον χαμό μετά το φινάλε του αγώνα και είναι πραγματικά να απορείς. Η Γαλλίδα ήταν εκνευριστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, επηρεάστηκε πάρα πολύ από τις αντιδράσεις των παικτών, σφύριζε σαν μπάσκετ αλλά στις κόκκινες ήταν απόλυτη σωστή. Και στις τρεις. Του Άρη, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να του φταίει η Φράπαρ αλλά ο Νταρίντα και ο Ζουλ που τον...κρέμασαν κανονικά.