Ο Άρης προκρίθηκε αλλά κάποιοι πρέπει να αλλάξουν βηματισμό

Η άποψη περί τακτικών αλχημειών έχει μηδενική βάση καθότι οι 9/11 ποδοσφαιριστές που ήταν στο αρχικό σχήμα στον αγώνα Κυπέλλου με τον Εθνικό ήταν μέλη της περσινής ομάδας. Θεωρητικά λοιπόν, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία περί του επιπέδου ομοιογένειας της 11αδας. Η δε αιτιολογία περί… αγγαρείας επίσης δεν στέκει διότι, επί της ουσίας, πρόκειται για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές οι οποίοι υποτίθεται ότι θέλουν να χτυπήσουν την πόρτα της βασικής 11αδας και κατ’ αυτόν τον τρόπο, υποχρεούνται να προσκομίσουν αποδείξεις και να επιχειρηματολογήσουν επί τούτου σε τυχόν συζητήσεις τους με τον καθ’ ύλην αρμόδιο. Συν τοις άλλοις, καθώς αναγνωρίζεται απ’ όλους η ανύψωση του επιπέδου ποιότητας και κατ’ επέκταση του εσωτερικού ανταγωνισμού, δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα αξιοποίησης ευκαιριών παράλληλα της ατομικής βελτίωσης;

Θέλω να πω ότι, απ’ όποια πλευρά κι αν εξετάσει κανείς την ελαχίστως υποφερτή απόδοση του Άρη στο «Ελ Πάσο», σοβαρή δικαιολογία δεν θα βρει για την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που ξεκίνησαν στο παιχνίδι και από τους οποίους υπήρχε η προσδοκία για την παρουσίαση καλύτερης αγωνιστικής εικόνας σε σχέση μ’ αυτή που εμφάνισαν. Ομολογώ ότι ανήκω στη συνομοταξία αυτών που εκτιμούσαν ότι ο Ζαν Ζουλ θα έπρεπε να είχε βρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής στα προηγούμενα παιχνίδια αλλά ο Καμερουνέζος με υποχρέωσε να αλλάξω άποψη, όχι τόσο με την απόδοσή του καθώς δεν έχει αγωνιστικό ρυθμό, όσο με τον βαθμό προσπάθειάς του για να τον βρει.

Και μάλλον θα πρέπει να τον προβληματιστεί ο ίδιος για το ότι ήταν από τους πρώτους που αντικαταστάθηκαν ή μάλλον, για το γεγονός ότι ο Άκης Μάντζιος σήκωσε για ζέσταμα τον αντικαταστάτη του στο 30ο λεπτό. Υποψιάζομαι ότι περίμενε να πιάσουν τόπο όλα όσα του είπε στην ανάπαυλα αλλά έπειτα από δέκα λεπτά επέλεξε τη σιγουριά του Μόντσου. Σε μεγάλο βαθμό ισχύουν τα ίδια και για το δίδυμο των στόπερ (Ροζ-Μπράμπετς) οι οποίοι έχασαν τρεις-τέσσερις φορές τον φορ Γεωργούση καθώς ο Χουλιάν Κουέστα έτρεχε να σβήσει τις φωτιές που ο ίδιος άναβε. Την ίδια άποψη σχημάτισα και για τους Κίκε Σαβέριο, Άλβαρο Ζαμόρα οι οποίοι δεν είχαν να διασπάσουν μια άμυνα… ταμπούρι αλλά ειδικά ο πρώτος βρέθηκε κάμποσες φορές στο ένας εναντίον ενός αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον προσωπικό αντίπαλό του.

Αν για τους λοιπούς ισχύει το… «προκρίθηκε, οπότε, όλα καλά», όσοι αγωνίστηκαν θα πρέπει να αλλάξουν ρότα για να μην καταλήξουν στα βράχια. Και δεν αναφέρομαι στον Γιάννη Φετφατζίδη ο οποίος παρέμεινε στην ομάδα έχοντας ειδικό ρόλο ή στον Χουάνκαρ που βρίσκεται σε περίοδο εύρεσης αγωνιστικού ρυθμού και για τον οποίον υπήρχε η απόφαση συμμετοχή τους για 50-55 αγωνιστικά λεπτά. Παραδείγματος χάρη, υπάρχει η περίπτωση του Κίκε Σαβέριο ο οποίος έχει μπροστά του τον Πιόνε Σίστο κι ενδεχομένως τον Ρόμπιν Κουάισον (αν χρησιμοποιηθεί και στο αριστερό άκρο) αλλά κι αυτή του Κλέιτον Ντιαντί ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα στην επιθετική γραμμή. Όπως υφίσταται κι αυτή του Βλάντιμιρ Νταρίντα καθώς ο Τσέχος έπαιζε για δύο στο πρώτο ημίχρονο καλύπτοντας και την «εξαφάνιση» του Ζαν Ζουλ.

Προφανώς ο Άρης προκρίθηκε κι αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός, αλλά κάποια πράγματα θα πρέπει να λογαριαστούν διαφορετικά. Οι ευκαιρίες κερδίζονται και σίγουρα δεν δωρίζονται. Αρκετοί θα πρέπει να ερμηνεύσουν όλα όσα έλαβαν χώρα το περασμένο καλοκαίρι. Ένας κορμός παικτών διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό αλλά υπήρξαν ριζοσπαστικές αλλαγές στο αρχικό σχήμα. Κι όταν από Δήμαρχος γίνεσαι κλητήρας, η επόμενη… μετάθεση είναι απόλυτα δυσμενής. Αν στο μυαλό του προπονητή καλλιεργηθεί η αίσθηση της ανασφάλειας όταν δεν παίζουν αυτοί που έχουν κερδίσει τη φανέλα του βασικού, αυτομάτως δεν υφίσταται και λόγος ύπαρξης τους σε μια ομάδα η οποία θέλει να βάλει τον πήχη ψηλά και το αποδεικνύει μέσα από τις επενδύσεις στις οποίες προχώρησε.

Καταλήγοντας, τη σοφότερη κουβέντα μου την είπε ένας φίλος ο οποίος μου τηλεφώνησε στο ημίχρονο. «Η ομάδα παίζει με τους παίκτες της περσινής ομάδας» είπε με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την αναγκαιότητα των κινήσεων που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι. Ο δε Εθνικός έπαιξε σαν ομάδα Superleague 2 και όχι χαμηλότερης κατηγορίας. Γοητευτικό το στιλ παιχνιδιού του, αυθεντικά ποδοσφαιρικό και με παίκτες οι οποίοι έχουν ανώτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σύγκριση με την κατηγορία στην οποία αγωνίζονται και μπράβο τους.