Η κωμωδία με την τραγωδία ζουν στο ίδιο σπίτι

Για να είμαι ειλικρινής με βάση τα ντέρτια που κουβαλάνε εκατέρωθεν ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και λίγα έγιναν την Τετάρτη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Επίσης αν και συμφωνώ σε όσα μέχρι κεραίας σε όσα έγραψε ο Βασίλης (Σαμπράκος) νωρίτερα και αναγνωρίζοντας ότι έχουν... κουραστεί τα δάχτυλά του να πληκτρολογούν τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, όλο αυτό το σκηνικό είχε (και πάλι) τόσους τόνους γραφικότητας που μόνο μια καλή κωμωδία θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του.

Έδω μπαίνει -πάντα- μια παράμετρος. Αυτή που λέει πως η κωμωδία με την τραγωδία κατοικούν στο ίδιο “διαμέρισμα”. Από τη μία έχουμε προέδρους ομάδων, παράγοντες, και (λιγότερες φορές αλλά... τρανταχτές) προπονητές και παίκτες που κινούνται με τρόπο που, αν τον καταγράψεις με κάμερα και κάνεις ένα φιλμάκι, το οποίο θα δεις αποστασιοποιημένος από την οπαδίλα θα απορήσεις πως (υποτίθεται) σοβαροί άνθρωποι δεν βλέπουν μετά αυτή την εικόνα τους χωρίς να ντρέπονται. Αντίθετα φαίνεται να “φτιάχνονται” με αυτό σα να έχουν πάρει κάποιου είδους LSD δημοσιότητας και (πιστεύουν) δόξας μέσα στο οποίο θέλουν να ζουν κατ εξακολούθηση και κατά συρροή.

Για να μην αδικώ του Δικέφαλους η δική τους “Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες” βεντέτα είναι σχετικά φρέσκια, αλλά το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Στις δεκαετίες που έχουμε ζήσει με το (τρομάρα μας) “επαγγελματικό” ποδόσφαιρο, υπάρχουν δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις. Κυρίως παραγόντων οφείλω να πω. Κάποιες σειρές ή ταινίες (όχι πολλές) που γυρίστηκαν ούτε κατά διάνοια δεν μπόρεσαν να αποδώσουν το μέγεθος της γραφικότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ούτε η υπερβολή του σεναρίου δεν άγγιξε την πραγματικότητα. Για παράδειγμα ο περίφημος “αγαπούλας” της διαφήμισης που είχε σπάσει ταμεία, απλά “έξυνε” την επιφάνεια της. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ίσως πολλά περιστατικά, ενώ οι νεότεροι ασχολούνται -κατά βάση- με την τελευταία δεκαετία, όπου τα (όποια) συμβάντα εξαπλώνονται και ταχύτατα λόγω της τεχνολογίας. Και (σημαντική) σημείωση διαδίδεται ότι κάνει τον καθένα να νιώθει καλύτερα ανάλογα με τα συμφέροντα που υπηρετεί και την βολική... κοπτοραπτική που γίνεται κάθε φορά. Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι “σταυροφόροι”.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Η γραφική. Η κωμική. Αυτή που κάνει ανθρώπους με χρήμα, επιχειρήσεις, τίτλους, επιτεύγματα, ιστορία να παίζουν οικειοθελώς σε “θέατρο σκιών”. Προσωπικά, καθώς σε επίπεδο θεσμών έχω χάσει κάθε ελπίδα ότι θα λειτουργήσει το σύστημα με συνέπεια και συνέχεια (όχι αποσπασματικά και με κάποιες τουφεκιές στον αέρα για παραδειγματισμό), δεν με ενοχλεί καθόλου, αν κάποιος θέλει να εκτίθεται έτσι. Από τη στιγμή που έχει και πρόθυμους χειροκροτητές μπορεί να νιώθει και σαν τον Τραμπ. Δικαίωμα του...

Το δικαίωμα αυτό βέβαια αγγίζει το σημείο που η κωμωδία μέσα σε μια στιγμή από “Βροντάκηδες και Φορτουνάκηδες” γίνεται τραγωδία. Ξέρουμε όλοι τι λέω, πολύ καλά μάλιστα. Στην επόμενη (από τις πολλές που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα) “στραβές” που θα βγουν τα μαχαίρια γιατί μέσα σε ένα (κοινωνικό) περιβάλλον οργής και σύγκρουσης είναι το μόνο εύκολο, ας σκεπαστεί πάλι ένα φέρετρο με μια σημαία ομάδας, ας ακούσουμε δακρύβρεχτα ευχολόγια, ας πηγαίνουν οι αντίπαλοι να αφήνουν λουλούδια σε μια γωνιά του γηπέδου και ας φωνάζουν συνθήματα μνήμης για κανένα δίλεπτο, ενώ τα υπόλοιπα 88 λεπτά βρίζουν οικογένειες και μανάδες. Θα έχουμε κάνει το καθήκον μας...

Καλές γιορτές εύχομαι εγώ ο... ευαισθητούλης σε όλους εσάς τους σκληρούς.