Κουτσόπουλος στο gazzetta.gr για Πανιώνιο: «Τρέλα, μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει τα όσα ζήσαμε»

Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Το ποδόσφαιρο είναι το πρώτο θέμα συζήτησης στον κόσμο. Κι έχει μια ιδιαιτερότητα: δεν κερδίζει πάντα το φαβορί. Γι΄αυτό και τα πιο λαϊκά κοινωνικά στρώματα αναπτύσσουν τόσο δυνατή σχέση με την μπάλα. Γι αυτό και ο οπαδός είναι αναντικατάστατος, προσφέρει συναίσθημα. Η νίκη ή η ήττα τού αφήνουν σημάδια. Την επόμενη ημέρα του αγώνα οι οπαδοί έχουν ακόμη τα στίγματα όσων έζησαν την προηγούμενη.

Για ορισμένους ανθρώπους το πιο σημαντικό είναι να αγαπηθεί χωρίς όρους. Έτσι ακριβώς είναι και ο οπαδός. Σε αγαπάει χωρίς ανταλλάγματα, σε αγαπάει ακόμα και αν κερδίζεις. Γιατί είναι η άρνηση της ανταμοιβής, της νίκης, ώστε το συναισθηματικό δέσιμο να γίνει ισχυρότερο. Αυτό ακριβώς είναι ο Πανιώνιος. Οι στιγμές χαράς είναι λίγες, αλλά το πιο σημαντικό, αυθεντικές και οι φίλοι του χαίρονται με όλη τους την καρδιά.

Ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος ήταν εκεί μαζί με όλη σχεδόν τη Νέα Σμύρνη και 22 χρόνια μετά την κατάκτηση του τροπαίου, ο γνωστός και αγαπητός σε όλους μας, κριτής του MasterChef, μίλησε αποκλειστικά στο gazzetta.gr για το πως βίωσε ο ίδιος εκείνες τις στιγμές, την κατάκτηση του τροπαίου από την αγαπημένη του ομάδα, την προσμονή πριν το παιχνίδι, αλλά και τους τρελούς πανηγυρισμούς πάνω στο λεωφορείο της ομάδας.

«Απίστευτα συναισθήματα. Το να κατακτά ο Πανιώνιος ένα τρόπαιο. Για μας που δεν κερδίζουμε κάθε μέρα τίτλους αυτό το το Κύπελλο αντιστοιχεί με δέκα των μεγάλων. Το θυμάμαι ακόμα έντονα, βασικά πως γίνεται να μην το θυμάσαι; Τρέλα, μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει τι ζήσαμε τότε», εξομολογείται στο gazzetta.gr ο Λεωνίδας για εκείνες τις ημέρες.

Πως περίμενες εκείνο τον τελικό πως ήταν το κλίμα στη Νέα Σμύρνη;

«Θυμάμαι έντονα εκείνες τις ημέρες ειδικά εμείς που ήμασταν μέλη στον Πανιώνιο. Την εποχή εκείνη ήμουν στις ακαδημίες του συλλόγου με προπονητή τον Γιάννη Χατζηράπτη και όπως ήταν φυσικό όλο αυτό το πανηγυρικό κλίμα της συμμετοχής σε τελικό, της ανυπομονησίας είχε περάσει και σε μας.Το ζούσαμε πολύ έντονα στην ομάδα άσχετα αν δεν υποστήριζαν όλοι τον Πανιώνιο.Εγώ παράλληλα την εποχή εκείνη ήμουν κάθε εβδομάδα στο γήπεδο και με τον αδερφό μου καθόμασταν και στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας και μαζεύαμε τις μπάλες. Είναι έντονες όλες αυτές οι αναμνήσεις λες και δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια που έχει συμβεί η κατάκτηση του Κυπέλλου.

Για μας μάλιστα που δεν είχαμε συνηθίσει σε τελικούς και τρόπαια οι στιγμές αυτές ήταν ιστορικές, ειδικά αν σκεφτείς πως η προηγούμενη κατάκτηση Κυπέλλου ήταν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν όταν δεν είχαμε γεννηθεί. Εγώ είχα βρεθεί και στον ημιτελικό στην Τούμπα, είχαμε κάνει κοπάνα από το σχολείο για να ανέβουμε Θεσσαλονίκη.

Γενικότερα ήμουν κοντά σε όλη την πορεία της ομάδας τότε και βίωνα την κάθε στιγμή έντονα. Τώρα όσον αφορά την πόλη, όπως ήταν λογικό κοιμόταν και ξυπνούσε με ένα όνειρο. Η προσμονή ήταν απίστευτη, αυτό ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης στη Νέα Σμύρνη, από τους πιο μικρούς έως και τους παππούδες. Είχε ενώσει όλη την πόλη. Για ορισμένους ο τελικός αυτός ήταν κάτι το μοναδικό αν σκεφτείς ότι πρώτη μου εμπειρία από το γήπεδο ήταν ματς Β' Εθνικής κόντρα στους Πόντιους Βέροιας, οπότε καταλαβαίνεις το να βλέπεις τον Πανιώνιο σε έναν τελικό Κυπέλλου είναι από αυτές τις στιγμές που τις κάνουν ακόμα πιο συναισθηματικές,πιο αυθεντικές».

Τι θυμάσαι από την ημέρα του αγώνα, είχες άγχος;

«Έναν τρομερό ενθουσιασμό και καθόλου άγχος. Ήταν τόσο μεγάλο και μοναδικό όλο αυτό που βιώναμε που προσωπικά το χαιρόμουν. Δεν ήταν κάτι οικείο για εμάς, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο οπότε προσπαθούσα να ζήσω την κάθε στιγμή. Από το πρωί όταν ξυπνήσαμε μέχρι και τους πανηγυρισμούς που κράτησαν όλη τη νύχτα ο ενθουσιασμός ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Και πραγματικά το ίδιο θα αισθανόμουν αν δεν έπαιρνε το Κύπελλο ο Πανιώνιος. Γιατί όλη αυτή η εμπειρία για μένα ήταν κάτι που δύσκολα θα μπορούσες να το ξαναζήσεις».

Πίστευες ότι μπορούσε ο Πανιώνιος να κατακτήσει το τρόπαιο, ειδικά όταν ο Ναλιτζής σκόραρε;

«Γι αυτό είναι τόσο αγαπητό το ποδόσφαιρο σε όλη την υφήλιο. Γιατί υπάρχει ελπίδα για όλους ακόμα και για τον πιο αδύναμο. Ειδικά αν είναι ένα ματς που κρίνεται ένας τίτλος. Προφανώς και χρειάζεσαι και τύχη ο Παναθηναϊκός ήταν το μεγάλο φαβορί. Βασικά όλοι μας είχαν για χαμένους και για εύκολη νίκη του Παναθηναϊκού.Μην ξεχνάς απέναντι μας ήταν παίκτες όπως ο Βαζέχα, ο Βάντσικ ο Μίκαλντ. Υπήρχε και λίγο ένα αίσθημα φόβου ειδικά για εμάς που είχαμε ζήσει με τις μικρές ομάδες τις εποχές της Παιανίας όταν παίζαμε κόντρα στους μικρούς του Παναθηναϊκού. Έβλεπες εκείνες τις τρομερές εγκαταστάσεις, την ώρα που εμείς παίζαμε σε χωμάτινα. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι έλεγα ότι θα κερδίσουμε χωρίς πάντως να θυμάμαι τώρα αν πραγματικά το πίστευα ή απλά ήταν μια επιθυμία βαθιά μέσα μου και λέγοντας το ίσως και να γινόταν πραγματικότητα».

Μία από τις σκηνές που έχουν μείνει ανεξίτηλες, τουλάχιστον στους φίλους του «Ιστορικού», είναι οι πανηγυρισμοί μετά το τέλος του αγώνα στην Πλατεία με τρελαμένους οπαδούς πάνω στο λεωφορείο της ομάδας. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι αυτός που είναι στην οροφή είσαι εσύ.

«Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πως είχα ανέβει. Ηταν τέτοιος ο ενθουσιασμός,η τρέλα που επικρατούσε. Βέβαια, αν μου πεις τώρα να κάνω το ίδιο δεν ξέρω αν θα ανέβαινα (γέλια). Γενικά οι στιγμές αυτές δεν γίνεται να ξεχαστούν. Στην κυριολεξία ήταν όλη η Νέα Σμύρνη στους δρόμους, οι πανηγυρισμοί είχαν ξεκινήσει από το γήπεδο και συνεχίστηκαν σε όλη την διαδρομή με αποκορύφωμα στην Πλατεία. Τότε ακόμα δεν είχε πεζοδρομηθεί η Πλατεία και θυμάμαι το λεωφορείο να μην μπορεί να κινηθεί από τον κόσμο. Δεν είναι πολλές οι χαρούμενες στιγμές που έχουμε ζήσει, αλλά αυτή δεν ανταλλάζεται με καμία».

Επειδή ακριβώς ο Πανιώνιος θα χαρίσει λίγες αλλά αυθεντικές στιγμές, ήταν εκείνη η βραδιά είναι από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στην ζωή σου;

«Δύο πράγματα έχει στο dna του ο Πανιώνιος.Πρώτον οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που έχουν βγει από τα σπλάχνα του συλλόγου κι έχουν διαπρέψει στα γήπεδα, και δεύτερον πως υπάρχει κάτι σε αυτή την φανέλα σε αυτή την ομάδα ακόμα και στα χειρότερά της να καταφέρνει να κάνει υπερβατικά πράγματα. Έχεις ζήσει από Β'Εθνική μέχρι Ρεκόμπα πράγματα αδιανόητα. Αδιαμφισβήτητα ήταν από τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει στην ζωή μου που θα μείνει για πάντα χαραγμένη».