Τελικός Κυπέλλου; Δεν θα γίνει ποτέ

Το γήπεδο της Ριζούπολης είναι το σκηνικό μιας εκ των πρώτων γηπεδικών αναμνήσεών μου, από την παιδική ηλικία. Το είχα επισκεφθεί για πρώτη φορά στα μέσα της 10ετίας του ’80. Σκεφτόμουν ότι και τότε μου είχε φανεί «παλιό» - ήταν ήδη περίπου 40 ετών όταν το πρωτοεπισκέφθηκα. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έκανα τώρα μια βόλτα στη Ριζούπολη, για την περίπτωση να μου είχε ξεφύγει μια κοσμογονική ανακαίνιση, σαν αυτή που έκανε η Αγγλία στο Wembley το 2003, όταν ισοπέδωσε το παλιό για να φτιάξει στη θέση του το καινούργιο.

Διότι ναι, αυτή την ψευδαίσθηση σου δημιουργεί η επιλογή της ΕΠΟ να ορίσει ως έδρα του τελικού Κυπέλλου την Ριζούπολη – νομίζεις, αν δεν είσαι Ελληνας, ότι η Ομοσπονδία, η οποία αντιλαμβάνεται τον τελικό ως αυτό που θα έπρεπε να είναι, δηλαδή ως γιορτή, ορίζει ως έδρα ένα μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου το οποίο έχει εκσυγχρονιστεί και ανακαινιστεί.

Μα δεν επρόκειτο να γίνει αγώνας με την παρουσία θεατών, θα πεις. Μα πρόκειται για τον σημαντικότερο αγώνα που έχει στα χέρια της η ΕΠΟ· για τον τελικό του Κυπέλλου, ένα ματς – γιορτή σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Και της ΕΠΟ της αναλογεί η ευθύνη να έχει όραμα και να το επικοινωνεί με κάθε εικόνα που δημιουργεί, δηλαδή να εκπέμπει μήνυμα που συμπίπτει με το πώς θέλει να την αντιλαμβάνονται οι ποδοσφαιρόφιλοι σε σχέση με την ιδέα που έχει για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου.

Δες, για παράδειγμα, την Λίβερπουλ. Στολίζει το γήπεδό της για την απονομή του τίτλου – κι ας πρόκειται να είναι άδειες από αληθινούς ανθρώπους οι κερκίδες. Διότι τη νοιάζει η εικόνα που θα εκπέμψει στα εκατομμύρια των φίλων της και των ποδοσφαιρόφιλων σε όλο τον πλανήτη. Την νοιάζει να την αντιλαμβάνεται ο πλανήτης με τον τρόπο που εκείνη επιθυμεί. Την νοιάζει το marketing που κάνει για το brand της.

Την ΕΠΟ τι ακριβώς την νοιάζει, όταν κάνει την επιλογή της 72χρονης Ριζούπολης, η οποία εκτός των άλλων είναι στημένη σε ένα σημείο που είναι αδύνατον να αστυνομευθεί αποτελεσματικά; Τη νοιάζει μόνο να περάσει και εκείνη η ημέρα, του τελικού, και το τέλος της να βρει όλους αυτούς που απαρτίζουν την διοίκησή της στη θέση τους. Αυτό και μόνον αυτό είναι το όραμα όλων αυτών που βρίσκονται σήμερα, βρίσκονταν χθες, και ενδεχομένως θα βρίσκονται και αύριο στα γραφεία της Ομοσπονδίας. Δεν απασχολεί κανέναν η εικόνα.

Θυμώνω με το σήμερα, κι ύστερα κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν και σκέφτομαι την εξωτερική εμφάνιση και τον εσωτερικό κόσμο της Ομοσπονδίας στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Μια από τα ίδια. Διοικήσεις αδιάφορες, άοσμες και άγευστες, άνθρωποι των οποίων η δημόσια συμπεριφορά σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι το όραμά τους για το ποδόσφαιρο ήταν να αυξήσουν το προσδόκιμο ζωής τους στην Ομοσπονδία – όχι η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ κανείς διαπιστώνει ότι με το ελληνικό ποδόσφαιρο ασχολούνται ελάχιστα, ή και καθόλου, τα παιδιά. Κάνεις κουβέντα για ελληνικό ποδόσφαιρο σε παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών και διαπιστώνεις ότι η συζήτηση απασχολεί μια ισχνή μειοψηφία. Ποιος νοιάζεται να το αλλάξει αυτό; Και πώς νοιάζεται; Με τελικούς, για τους οποίους ντρέπεσαι προτού καν αρχίσουν;

Δεν λέω, ως μέρος του ελληνικού κόσμου του 2020 το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να είναι ξένο με την πραγματικότητά του, δηλαδή ξένο και ανεπηρέαστο από το περιβάλλον του. Στην Ελλάδα του 2020 δεν αναλογεί ποδόσφαιρο υψηλότερης ποιότητας και μεγαλύτερης καθαρότητας. Τουλάχιστον όμως θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αισθητική, πολιτισμό και δημόσια εικόνα. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ανθρώπινο – κι αυτό ενδεχομένως θα του ήταν αρκετό για να φτάνει να απασχολεί περισσότερους από αυτούς που έχουν απομείνει να ασχολούνται μαζί του.

Ξέρω ότι αυτή δεν είναι μια συζήτηση που απασχολεί τη μάζα, και ειδικά αυτούς που τρέφονται με φανατισμό και ζουν για να βρίζουν τον απέναντι και να ξεσπούν πάνω του για όλα τα κακά που τους έχουν βρει στη ζωή. Το κείμενο δεν έχει ενδιαφέρον για αυτόν που έχει διαλέξει ένα στρατόπεδο, έχει στρατολογηθεί και υπηρετεί για να υπερασπίζεται τα μικροσυμφέροντα της σημαίας του. Θεωρητικά όμως στην κοινωνία των ανθρώπων που ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι. Εχω πάψει να ελπίζω σε μια πρωτοβουλία που – τουλάχιστον αυτό – θα εκπολιτίσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Είναι όμως ζωτικής σημασίας το να κρατήσουμε ζωντανά το μυαλό και την ψυχή μας. Δηλαδή να μη νομίσουμε ότι αυτό, της Ριζούπολης, είναι το νορμάλ κι ότι είμαστε οι «παράξενοι». Θεωρητικώς, αυτή είναι μια ευθύνη των media, να κρατούν τον κόσμο «ξύπνιο». Ποια media όμως; Ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Στη στιγμή που γράφω το κείμενο, η πιο πιθανή εξέλιξη/κατάληξη αυτής της ιστορίας στο μυαλό μου είναι η ματαίωση του τελικού. Ναι, τους έχω όλους ικανούς να τον «τσακίσουν» τον τελικό, νη μην το κάνουν ποτέ. Σιγά, δεν έγινε κάτι, και του χρόνου με υγεία, θα πουν. Διότι ναι, αυτό είναι για όλους ο τελικός του Κυπέλλου, μια λεπτομέρεια. Τις ομάδες τις απασχολεί μόνο η νίκη, ή το να αποφύγουν την ήττα. Η ήττα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν απασχολεί κανέναν. Απολύτως.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάει να ματαιώσει τον τελικό, όχι λόγω της πανδημίας· λόγω της πολύ βαριάς αρρώστιας του. Κάποτε μου έμοιαζε θεραπεύσιμη. Τελευταία έχω αρχίσει να το χωνεύω ότι είναι ανίατη.