Μια νύχτα πρώιμης Ανάστασης!

Το σκηνικό ήταν απόλυτα σουρεαλιστικό πριν καν ξεκινήσει ο ημιτελικός στην Τούμπα. Aπό τη γειτονική εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, ακριβώς πίσω από τη ΘΥΡΑ 4, έφταναν στις εξέδρες οι ψαλμωδίες των Ευαγγελίων για την Σταύρωση του Ιησού. Στην ίδια εκκλησία, τη δεκαετία του '60, υπήρχε ο πάτερ Κωνσταντίνος, ο οποίος ανέβαινε στο υπό διαμόρφωση καμπαναριό για να βλέπει τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ. Με τις κερκίδες της Τούμπας να είναι πιο χαμηλά και να μην έχουν την τωρινή μορφή τους, κάθε φορά που τα παιδιά του ΠΑΟΚ σημείωναν ένα γκολ, ο παπάς χτυπούσε απ' τη χαρά του την καμπάνα για να ακουστεί και να μαθευτεί το γκολ σ' όλη την περιοχή! Οι κάθε μορφής πιστοί το καταλάβαιναν...

Οι ψαλμωδίες από την εκκλησιά συνεχίστηκαν σ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, έστω κι αν στο τέλος κανείς απ’ όλους όσοι ήταν στο γήπεδο τις έδινε και πολύ σημασία... Σ’ αυτή, λοιπόν, την ανοιξιάτικη βραδιά της απόλυτης κατάνυξης, με την κορύφωση των Θείων Παθών, ο ΠΑΟΚ έζησε μια νύχτα πρώιμης Ανάστασης!

Για το «Δικέφαλο του Βορρά» η πρόκριση για 21^η φορά στην Ιστορία του σ’ έναν τελικό κυπέλλου είναι ένα νέο «παράσημο». Όπως και η συνέπεια του με τις πέντε προκρίσεις (2020-21, 2002-03,1991-92,1980-81,1970- 71) έναντι μόλις δύο των «κιτρινόμαυρων» (2010-11, 1931-32) στις επτά φορές που αναμετρήθηκαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης.

Ο ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών στα μεγάλα ραντεβού απέναντι στην ΑΕΚ, ήταν σ' όλα τα μεγάλα, μεγάλος. Συνεπής. Ειδικά στο κύπελλο. Ειδικά, μετά το βράδυ της 18ης Μαρτίου του 2018. Ειδικά απέναντι στον Μανόλο Χιμένεθ. Στους τρεις κερδισμένους στη σειρά τελικούς. Ακόμα και σε διπλούς ημιτελικούς, όπως απόψε, άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι μεγάλες ομάδες, παντού στον κόσμο, ζουν μες απ’ τους αριθμούς. Μες απ’ τις λίστες των τροπαίων ή των διακρίσεων τους.

Σε διπλούς αγώνες, το 0-1 φάνταζε ένα καλό αποτέλεσμα για τον γηπεδούχο πιο πολύ, παρά για τη φιλοξενούμενο. Όμως στο ποδόσφαιρο τα πάντα είναι στιγμές.

Το ένιωσαν στο πετσί τους οι παίκτες του Γκαρσία. Παρασύρθηκαν σ’ ένα εύθραυστο 0-0 μέχρι τα μισά του δευτέρου μέρους, την ίδια ώρα που η απογοητευτική και δίχως πλάνο ΑΕΚ του πρώτου μέρους υπενθύμιζε σ’ όλους όσοι παρακολουθούσαν τον ημιτελικό, ότι «παίζει και ο αντίπαλος». Είναι αυτό που ξεχνάμε και, επειδή το ξεχνάμε, όταν έρχεται η δύσκολη στιγμή. Κι, ευτυχώς, αυτή τη φορά, οι ποδοσφαιριστές του Γκαρσία είχαν πολλές αντοχές μέχρι το τέλος προκειμένου να είναι εκείνοι που τελικά θα έκοβαν πρώτοι το νήμα.

Στο τέλος της ημέρας, κανείς δε θα θυμάται το πως. Αυτό που όλοι θυμούνται, είναι πάντα το αποτέλεσμα. Κι αυτό ο ΠΑΟΚ το πήρε, πηγαίνοντας σε έναν ακόμη τελικό, επικρατώντας και πάλι της ΑΕΚ λες και ένα μαγικό ραβδί επιλέγει σχεδόν πάντα έναν τρόπο σαδιστικό για να μπορεί ο «Δικέφαλος του Βορρά» κάθε φορά να χαμογελάει στα μεγάλα ματς με την Ένωση από εκείνη την πολυσυζητημένη φάση του… Κομίνη. Σιγά-σιγά, άλλωστε δεν υπάρχει βιασύνη, πολλοί θα πουν ότι καλύτερα να είχε μετρήσει το γκολ του Βαρέλα…

Λένε πως το αποτέλεσμα μετράει. Συμφωνώ. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ότι, με τον ένα ή άλλον τρόπο, ο ΠΑΟΚ πήρε αυτό που ήθελε, αν και από μόνος του κινδύνεψε να ρίξει μια κλωτσιά και να χύσει την καρδάρα με το γάλα. Έβαλε σε κίνδυνο το προβάδισμα που είχε πάρει με το «buzzer beater» του Μουργκ στο ΟΑΚΑ. Πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τις ευκαιρίες με τον Ουάρντα, τον Σφιντέρσκι και κυρίως το χαμένο πέναλτι του Βιεϊρίνια.

Αντί το σκορ να είναι 1-0 ή 2-0 βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, όταν ο Γαλανόπουλος τον έπιασε στον ύπνο. Ένα λεπτό προτού βάλει μπροστά την Ένωση στο σκορ, ο Έλληνας χαφ είχε κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση στο πρώτο δοκάρι. Ουδείς «ασπρόμαυρος» το πήρε χαμπάρι, μέσα σε ελάχιστα λεπτά πήγε στράφι η προσήλωση στην άμυνα και ο κόπος μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο να κρατήσουν με ευκολία τους αντιπάλους τους μακριά από την εστία του Πασχαλάκη.

Στο τέλος ο ΠΑΟΚ κατάφερε να σώσει την παρτίδα και να πετύχει το στόχο του, όταν μίλησε ποιότητα. Επαληθεύτηκε και πάλι, ειδικά απέναντι σ’ αυτή την ΑΕΚ, ότι υπάρχει άφθονη. Ο ΠΑΟΚ νίκησε και προκρίθηκε με το σπαθί του στον τελικό, γιατί άντεξε και σε αντίθεση με πολλά προηγούμενα παιχνίδια δεν λύγισε όταν μπήκε πίσω στο σκορ. Άντεξε όταν είδε τον «καπιτάνο» του να σημαδεύει τη ρίζα του δοκαριού από την «άσπρη βούλα». Πώς τα άντεξε, όλ’ αυτά, ο ΠΑΟΚ; Με τον καλό, δοκιμασμένο τρόπο. Παίζοντας αυτό που ξέρει. Με τον Γκαρσία να μένει στο πλάνο του, να αλλάζει πράγματα και στο τέλος της βραδιάς να δικαιώνεται για τις αλλαγές του. Γιατί και ο Μιχαηλίδης έδωσε περισσότερες λύσεις από τον ξεζουμισμένο Βιεϊρίνια. Γιατί ο Κρμέντσικ αυτή τη φορά ήρθε από τον πάγκο και βρήκε δίχτυα. Και τέλος γιατί στάθηκε τυχερός, αφήνοντας στο χορτάρι, αν και φώναζε ότι θέλει αλλαγή, αυτόν τον καλλιτέχνη της μπάλας που ακούει στο όνομα: Αντρίγια Ζίβκοβιτς.

Ο Σέρβος, εννοείται, είναι παικτάρα. Για τους δε μεγάλους αγώνες, τα ντέρμπι σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι το φαΐ του. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι απόψε πρωταγωνιστές μπορεί να ήταν οι λιγότερο προβεβλημένοι Σβαμπ, Αουγκούστο, Μπάμπα και Βαρέλα.

Το ίδιο το ποδόσφαιρο ανταμείβει τον σεβασμό στα βασικά. Την ίδια ώρα τιμωρεί το έλλειμμα σεβασμού στα ίδια αυτά βασικά. Το αποψινό έργο-ΠΑΟΚ ήταν ένα έργο σεβασμού των βασικών. Γι’ αυτό και χάρηκα όταν άκουσα τα όσα δήλωσαν Γκαρσία και ο Ζίβκοβιτς στην κάμερα της Cosmote TV. «Δεν έχουμε πετύχει κάτι. Απλώς προκριθήκαμε στον τελικό…», σχολίασε ο Ουρουγουανός τεχνικός που δεν βιάζεται να τρέξει από τώρα στη βραδιά, όπου η ομάδα του θα διεκδικήσει να πάρει το όγδοο κύπελλο της ιστορίας της.

Προς το παρόν μένει στο σήμερα. Γιόρτασε μαζί με τους ποδοσφαιριστές του, επειδή πρώτα απ’ όλα στο πίσω μέρος του μυαλού του παραμένει ποδοσφαιριστής. Δεν αλλάζει αυτό. «Δεν πεθαίνει ποτέ μέσα σου το ότι ήσουν ποδοσφαιριστής και έχεις παίξει μπάλα. Αυτό θα πεθάνει όταν χτύπα ξύλο θα φύγω και εγώ. Καταλαβαίνω ποιος είναι ο ρόλος που έχω, αλλά τους πανηγυρισμούς αυτούς δεν τους έκανα για εμένα, αλλά για τους παίκτες μου γιατί δουλεύουν σκληρά, γιατί ακούν αυτά που τους λέμε. Χαίρομαι γιατί είναι ΠΑΟΚ πραγματικά. Καταλαβαίνω ποιοι είναι ΠΑΟΚ, ποιοι νομίζουν ότι είναι ΠΑΟΚ και ποιοι λένε ότι είναι ΠΑΟΚ ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι», είπε κι ελάλησε ο γεννημένος και ταυτισμένος μ’ αυτήν την ομάδα, Πάμπλο.

Η 22^α Μαΐου απέχει αρκετά κάτι που το γνωρίζει καλά ο προπονητής του, αλλά το γνωρίζουν και οι ποδοσφαιριστές του. Κι αυτό είναι καλό σημάδι. «Είναι νωρίς να μιλήσουμε. Ακόμη κυνηγάμε πράγματα στα πλέι οφ οπότε δεν σκεφτόμαστε τον τελικό», υποστήριξε ο σκόρερ του δεύτερου γκολ.

Γενικώς, υπάρχει πολύς χρόνος ως τη ρεβάνς, για να το σκέπτονται και να το ξανασκέπτονται στον ΠΑΟΚ. Ναι, συμφωνούμε, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η φετινή σεζόν, είναι ένας αγώνας-χρονιά γι’ αυτούς. Αλλά, πρώτα θα κάνουν καλό Πάσχα. Θα παίξουν τα εναπομείναντα τέσσερα παιχνίδια στα πλέι οφ και μετά θα σκεφτούν τον τελικό με τον Ολυμπιακό.