Αντίο Λιονέλ Μέσι, ουδείς αναντικατάστατος

• Στην Ρώμη και στο Λονδίνο
• Ο μεν και οι... δεν

Καταρχήν, προτού πέσετε να με... φάτε για τον (προκλητικό, το ομολογώ) τίτλο, συγχωρήστε το (κακό) χιούμορ μου. Ακόμα και σε ένα ομαδικό άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο, υπάρχουν μονάδες που είναι αναντικατάστατες. Και ο Λιονέλ Μέσι είναι μια τέτοια μονάδα για την Μπαρτσελόνα, από κάθε άποψη.

Αγωνιστικά, οι Μπλαουγκράνα χάνουν πάνω από 45-50 γκολ την σεζόν, αν υπολογίσουμε τα τέρματα που πετυχαίνει ο Αργεντινός, αυτά που δημιουργεί με ασίστ, αλλά και αυτά που... προκαλεί με την παρουσία του μέσα στο γήπεδο.

Ψυχολογικά, η Μπάρτσα τρομάζει πολύ, πολύ λιγότερο χωρίς τον Μέσι στην ενδεκάδα της και χάνει μεγάλο από τον σεβασμό που εξακολουθεί να προκαλεί στον εκάστοτε αντίπαλο, ακόμα και αν έχουν προηγηθεί οκτάρες από την Μπάγερν Μονάχου και τεσσάρες από την Λίβερπουλ.

Εμπορικά, όπως είχε παραδεχθεί ο πρόεδρος Τζουάν Λαπόρτα προτού καν επιστρέψει στον σύλλογο, οι Καταλανοί χάνουν το πιο δυνατό τους χαρτί για να προσελκύσουν χορηγούς και συμφωνίες που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει το τεράστιο χρέος του 1,7 δισ. ευρώ και την επόμενη, πολύ δύσκολη μέρα του.

Στην Ρώμη και στο Λονδίνο

Φρονώ πως στα 122 χρόνια ιστορίας της Μπαρτσελόνα, τρεις άνθρωποι την έχουν σημαδέψει πάνω απ’ όλους και όλα: Πρώτος και καλύτερος ο Γιόχαν Κρόιφ, αρχικά ως ποδοσφαιριστής και, κυρίως, στη συνέχεια ως προπονητής, αλλά και ως δάσκαλος - καθοδηγητής της φιλοσοφίας που εκτόξευσε την ομάδα και τον σύλλογο.

Ο Λάσλο Κουμπάλα, ο «αντί - Ντι Στέφανο» την δεκαετία του ‘50, για χάρη του οποίου ουσιαστικά χτίστηκε το «Καμπ Νόου», αφού το γήπεδο «Λες Κορτς» ήταν απελπιστικά μικρό για να χωρέσει τον κόσμο που ήθελε να θαυμάσει από κοντά τον χαρισματικό «Λάντι».

Και, βεβαίως, ένας Μέσι που πήρε την σκυτάλη από τον Ροναλντίνιο που επανέφερε το χαμόγελο στην Μπάρτσα και, ως (σιωπηλός) ηγέτης της πιο χαρισματικής γενιάς στην ιστορία του συλλόγου, την έφερε επανειλημμένως στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο, κατακτώντας μάλιστα πολύ λιγότερα Champions League απ’ όσα ποδοσφαιρικά άξιζε.

Λέο, οφείλω να σε ευχαριστήσω για όσα απίστευτα έκανες με την μπάλα στα πόδια και την κυανέρυθρη φανέλα. Για το απίθανο γκολ με κεφαλιά στον τελικό του Champions League το 2009 κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και αυτό με τον ίδιο αντίπαλο και στο ίδιο σκηνικό, δύο χρόνια αργότερα, στον πιο έξαλλο πανηγυρισμό που έχω δει ποτέ του Αργεντινού.

Σε είδα από κοντά να σηκώνεις τρεις κούπες με τα μεγάλα αυτιά, να σκοράρεις εις βάρος της Ρεάλ Μαδρίτης σε Clasico και να βγάζεις την φανέλα παρ’ ότι έκανε ψοφόκρυο και έβρεχε καταρρακτωδώς. Η κορυφαία Μπαρτσελόνα όλων των εποχών δεν ήταν μόνο ο Μέσι. Ήταν Τσάβι, Αντρές Ινιέστα, Κάρλες Πουγιόλ, Ζεράρ Πικέ, Βίκτορ Βαλδές, Ντάνι Άλβες, Λουίς Σουάρες, Πεπ Γκουαρδιόλα, Λουίς Ενρίκε κ.ά. Όλοι αυτοί, όμως, μετατράπηκαν από σπουδαίοι σε μύθους, χάρη στον Μέσι. Τελεία και παύλα.

Ο μεν και οι... δεν

Και τώρα, τι; Όλα δείχνουν ότι ο Μέσι, απογοητευμένος με την εξέλιξη του διαζυγίου, θα φορέσει την φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν. Είναι και αυτή μια κάποια παρηγοριά, αφού τα χρώματα μοιάζουν με αυτά της Μπαρτσελόνα.

Πέρα από την (άστοχη, ξέρω) πλάκα, είμαι σίγουρος ότι ο Αργεντινός θα βρει στο Παρίσι την διάθεση για να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό, ακόμα και στα 34 του χρόνια. Γιατί ξέρει ότι με Νεϊμάρ, Κιλιάν Μπαπέ, Άνχελ ντι Μαρία, Σέρχιο Ράμος, Τζανλουίτζι Ντοναρούμα κλπ., θα έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να σηκώσει το Champions League, προτού δοκιμάσει πιθανότατα την εμπειρία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτό ήταν πάντα το μόνο που ήθελε ο Μέσι. Ούτε λεφτά (γι’ αυτά φρόντιζε ο μπαμπάς Χόρχε), ούτε να ανεβάζει - κατεβάζει διοικήσεις ή να βάζει - βγάζει προπονητές. Ήθελε γύρω του μια πραγματικά ανταγωνιστική ομάδα για να διεκδικεί κάθε χρόνο τα πάντα και, κυρίως, την ευρωπαϊκή διάκριση που είδε να διαλύεται με τον πλέον οδυνηρό τρόπο στο Λίβερπουλ και στην Λισσαβόνα.

Στο Παρίσι θα έχει μια τέτοια ομάδα - φωτιά γύρω του, η αγαπημένη του Βαρκελώνη (όπου πιθανότατα θα μείνει μετά το τέλος της καριέρας του) απέχει μόλις μιάμιση ώρα με το αεροπλάνο και στην Πόλη του Φωτός θα βρει ξανά το ποδοσφαιρικό του... φως.

Την ίδια ώρα, στην Μπαρτσελόνα επικρατεί σκοτάδι αυτή την στιγμή. Ο σύλλογος «κατάφερε», εξαιτίας της λαίλαπας που ακούει στο όνομα Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου, να καταχρεωθεί στην πιο λαμπερή εποχή της ιστορίας της, βάσει των αγωνιστικών και εμπορικών επιτυχιών της.

Ο Λαπόρτα, όπως παραδέχθηκε και στην συνέντευξη Τύπου για το «αντίο» στον Μέσι, ψάχνει πρωτίστως να βρει τρόπο ώστε ο σύλλογος να ορθοποδήσει οικονομικά και να ξεπεράσει το τεράστιο, επιπλέον πλήγμα που αποτέλεσε η πανδημία του κορονοϊού.

Αγωνιστικά, το ρόστερ των Μπλαουγκράνα δεν είναι του... πεταματού, έστω και αν απουσιάζουν προσωπικότητες και, πλέον, ο Μέσι. Όπως συνέβη στην Ρεάλ Μαδρίτης με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, έτσι και στην Μπάρτσα νοσταλγούν ήδη τα όσα πρόσφερε μέσα στο γήπεδο ο Λέο, περισσότερα μάλιστα απ’ ότι ο Πορτογάλος υπέρ γκολτζής στην Βασίλισσα (αναφέρομαι στο κομμάτι της επιδραστικότητας στο παιχνίδι της ομάδας).

Ο Λαπόρτα είπε ορθά ότι ο σύλλογος είναι πάνω απ’ όλα και όλους, ακόμα και από τον Μέσι. Αποδείχθηκε στο παρελθόν, όταν αποχώρησαν σούπερ σταρ όπως ο Ρονάλντο ή ο Ροναλντίνιο, έστω και αν δεν σημάδεψαν την ομάδα όπως έκανε ο Λέο.

Πιθανόν τα επόμενα χρόνια η Μπαρτσελόνα θα είναι μια ομάδα εσωτερικής χρήσης μόνο, όπως άλλωστε είναι εσχάτως. Ικανή να διεκδικεί το πρωτάθλημα στην Ισπανία από μια μέτρια Ρεάλ και μια περιορισμένων δυνατοτήτων Ατλέτικο, αλλά μέχρι εκεί. Ταλέντο, με Ντε Γιονγκ, Πέδρι, Φατί, Ντεστ και Σία υπάρχει και μάλιστα αρκετό.

Ο Τσάβι, αργά ή γρήγορα, θα διαδεχθεί τον Ρόναλντ Κούμαν και θα επιχειρήσει, με σημείο αναφοράς την ποδοσφαιρική φιλοσοφία των Κρόιφ - Γκουαρδιόλα της οποίας είναι φανατικός θιασώτης, να κάνει ξανά ελκυστική και, ενδεχομένως, πιο αποτελεσματική αυτή την ομάδα. Μια ομάδα που πλέον πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον Μέσι, όπως ούτως ή άλλως θα έπρεπε να κάνει αργά ή γρήγορα.

Όλα τα ωραία τελειώνουν και οι ένδοξες ημέρες των Καταλανών με φάρο τον Μέσι, επίσης. Αρχίζει μια νέα εποχή για τους δύο και, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, φαντάζει σίγουρο ότι ο ένας θα γελάει και οι άλλοι θα κλαίνε...

Υ.Γ.: Η πρόβλεψή μου για τελικό Ελλάδα - Ισπανία στο γουότερ πόλο επιβεβαιώθηκε κατά το ήμισυ και εύχομαι όσο τίποτε άλλο αυτά τα παιδιά να φορέσουν το χρυσό μετάλλιο. Ακόμα, όμως, και αν δεν τα καταφέρουν, είναι ήδη χρυσά στις καρδιές μας, μετά και την συγκλονιστική δήλωση του αρχηγού - σημαιοφόρου Γιάννη Φουντούλη για την τραγωδία που βιώνει όλη η Ελλάδα με τις πυρκαγιές. Μακάρι να είχαν παρόμοια ντομπροσύνη, ευαισθησία και ειλικρίνεια αυτοί που, δυστυχώς, καθορίζουν τις ζωές μας με τις αποφάσεις τους...

Photo Credits: Getty Images/ Ideal Image