Ο Ντεπάι έγινε Μέσι, η Σίτι είναι «γυμνή»

• Οι φίλαθλοι, αυτή η ευλογία!

Διακοπές, λόγω συνθηκών και επιλογής, δεν έχει φέτος. Ιούνιος – Ιούλιος είχαν τρέξιμο λόγω Euro, Ιούλιος – Αύγουστος επίσης λόγω Ολυμπιακών Αγώνων (με το «πακέτο» να περιλαμβάνει ταξίδι στο Τόκιο) και πλέον άρχισε η ποδοσφαιρική δράση σε όλη την Ευρώπη, οπότε… ραντεβού του χρόνου!

Ας είναι όμως. Το Σαββατοκύριακο της Παναγίας (μεγάλη η χάρη Της) με αντάμειψε με ένα διήμερο (ποδοσφαιρικών) διακοπών, αφού εκκίνησαν ταυτόχρονα Premier League, La Liga και Bundseliga. Τι άλλο να ζητήσει ένας ποδοσφαιρολάγνος;

Τα πρώτα, ενδεχομένως πρώιμα συμπεράσματα, που αποκόμισα από την πρεμιέρα σε τρία από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είναι τα παρακάτω:

- Η Μάντσεστερ Σίτι απέκτησε επιπλέον δημιουργία και καθαρό μυαλό με τον «κύριο 117,5 εκατομμύρια ευρώ» Τζακ Γκρίλις, αλλά της λείπει ένας σέντερ φορ παγκόσμιας κλάσης για να μετουσιώνει την τεράστια κατοχή μπάλας και την διάθεση για να φτιάχνει παιχνίδι. Ο Χάρι Κέιν, αν αποκτηθεί, θα της λύσει πάρα πολλά προβλήματα.

- Ο Μπρούνο Φερνάντες είναι και με την βούλα ο «νέος Καντονά» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι, βεβαίως, ως προς το ταλέντο, αλλά ως προς την επιδραστικότητά του στο παιχνίδι της ομάδας. Ο Πολ Πογκμπά έχει σοβαρευτεί για τα καλά και αυτό το δίδυμο, εφόσον η άμυνα «δέσει» με τον Ραφαέλ Βαράν και ο Τζέιντον Σάντσο βρει τον χώρο δράσης του, μπορεί να οδηγήσει πολύ ψηλά την Γιουνάιτεντ.

- Η Λίβερπουλ έχει άλλη αύρα με τον Βίρχιλ Φαν Ντάικ στα μετόπισθεν, ο Ιμπραΐμα Κονατέ είναι τεράστια μεταγραφική επένδυση και η τριάδα Σαλάχ – Φιρμίνο – Μανέ, αν θυμηθεί τον καλό της εαυτό, θα κρατήσει ψηλά τους Κόκκινους.

- Η Τσέλσι ήταν ήδη ομάδα με Ο κεφαλαίο, αλλά με τον Ρομελού Λουκάκου αποκτά ένα σημείο αναφοράς που θα την κάνει ακόμα πιο δυνατή και δύσκολα αντιμετωπίσιμη. Τι πρωταθληματάρα μας περιμένει και φέτος στην Αγγλία!

- Η Μπαρτσελόνα στην «μετά Μέσι» εποχή είναι πιο ομάδα, πιο σύνολο. Όλοι τρέχουν, όλοι πιέζουν, ο Έρικ Γκαρθία μπορεί να δέσει ιδανικά στα μετόπισθεν, ο Μέμφις Ντεπάι δίνει το κάτι διαφορετικό που έδινε και ο Μέσι (σε άλλο επίπεδο, βεβαίως), ο Ρόναλντ Κούμαν θέλει να εκμεταλλευτεί πολύ περισσότερο τις στατικές φάσεις και, ακόμα και χωρίς τον Λέο, οι Μπλαουγκράνα θα είναι φουλ ανταγωνιστικοί, τουλάχιστον εντός συνόρων.

- Ο Καρίμ Μπενζεμά παραμένει το απόλυτο σημείο αναφοράς της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ο Εντέν Αζάρ δείχνει επιτέλους να δικαιολογεί την φήμη και τα χρήματα που στοίχισε. Δεδομένα ο Κάρλο Αντσελότι θα συνθέσει ένα αξιόπιστο σύνολο που, ακόμα και αν δεν προσθέσει φέτος τον Κιλιάν Μπαπέ στην εξίσωση (;), θα παλέψει μέχρι τέλους για το πρωτάθλημα.

- Η Ατλέτικο Μαδρίτης παραμένει το ίδιο σκληροτράχηλη, ο Άνχελ Κορέα μπορεί να «ξεκουράζει» τον Λουίς Σουάρες και στο σκοράρισμα, ο Ροντρίγκο Ντε Πάουλ θα δώσει άλλη δυναμική στην μεσαία γραμμή και η ομάδα του Ντιέγο Σιμεόνε παραμένει ένα κλικ πιο πάνω για να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε πέρυσι.

- Η Σεβίλλη που συνέθεσε με τις μεταγραφές του ο πανούργος Μόντσι είναι ακόμα πιο «γεμάτη» και, αν δεν λυγίσει στα κρίσιμα σημεία της σεζόν, μην την αποκλείετε από την εξίσωση, ακόμα και για την μάχη του τίτλου στην Ισπανία.

- Η Μπάγερν Μονάχου, όπως είναι λογικό, εξακολουθεί να έχει τεράστια εξάρτηση από τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, αλλά χρειάζεται και άλλες εναλλακτικές. Φέτος πρέπει να είναι η σεζόν του Λιρόι Σανέ για τους Βαυαρούς, οι οποίοι ψάχνονται ακόμα για να προσαρμοστούν στην φιλοσοφία του Γιούλιαν Νάγκελσμαν.

- Ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ είναι (τεράστια) πολυτέλεια για την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Αν δεν ξενερώσει που θα μείνει και δεύτερη σεζόν στην Βεστφαλία, το θηρίο από τη Νορβηγία θα πετύχει περισσότερα γκολ από πέρυσι, πριν κάνει μεταγραφή – όνειρο ζωής σε ομάδα της Premier League ή της La Liga. Για εκεί είναι το παλικάρι, χωρίς καμία αμφιβολία!

Οι φίλαθλοι, αυτή η ευλογία!

Είμαστε, βεβαίως, στην αρχή και πολλά μπορούν να αλλάξουν. Και θα αλλάξουν. Αυτό που κυρίως κρατάω από το πρώτο «γεμάτο» (ποδοσφαιρικά) τριήμερο ήταν η βροντερή παρουσία των φιλάθλων, η οποία μου έδωσε αίσθηση «προ Covid-19», ύστερα από ενάμισι χρόνο… σιωπής.

Εντάξει, υπήρξαν και δυσάρεστες εμπειρίες όπως το ξύλο μεταξύ οπαδών πριν από το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λιντς, αν και ακόμα και αυτές οι εικόνες μας πήγαν σε άλλες εποχές, πιο… ρομαντικές. Οι Άγγλοι, άλλωστε, εισήγαγαν και μεταλαμπάδευσαν (…) τον χουλιγκανισμό.

Αν, όμως, δεν υπήρχαν φίλαθλοι στα γήπεδα, δεν θα είχαμε δει πολλές και ξεχωριστές καταστάσεις, όπως:

- Το κατάμεστο «Παρκ ντε Πρενς» να αποθεώνει τον Λιονέλ Μέσι και τους υπόλοιπους νεοφερμένους σε μια συγκλονιστική υποδοχή, αλλά και να αποδοκιμάζει (μια μικρή μερίδα έστω) τον Κιλιάν Μπαπέ, επειδή δεν ανανεώνει το συμβόλαιό του και γιατί σκέφτεται ξεκάθαρα την Ρεάλ Μαδρίτης.

- Το «Καμπ Νόου» να φωνάζει «Μέσι, Μέσι» στο δέκατο λεπτό προς τιμήν του Λέο, αλλά μεγάλη μερίδα του κόσμου να αποσιωπά αυτές τις φωνές και να στηρίζει την ομάδα του, γιατί στην τελική, η ομάδα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους και όλα. Ακόμα και από τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της.

- Το γήπεδο της Τότεναμ να τραγουδάει κοροϊδευτικά στον Χάρι Κέιν «Χάρι, το είδες;», μετά τον θρίαμβο των Σπιρουνιών (χωρίς τον Χάρι) εις βάρος της ομάδας που φιλοδοξεί να τον αποκτήσει, δίνοντας για χάρη του 150 εκατομμύρια ευρώ.

Θα είχαν γίνει όλα αυτά (και όχι μόνο αυτά, βεβαίως), με την εικόνα των άδειων γηπέδων με την οποία πορευτήκαμε εδώ και ενάμισι χρόνο; Όχι βεβαίως. Ο κορονοϊός και οι μεταλλάξεις του παραμένουν εδώ και δεν θα τον ξεφορτωθούμε για αρκετό καιρό ακόμα. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται. Και μαζί και το ποδόσφαιρο, όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε…