Ο Ανσού Φάτι έγινε ο τελευταίος που... κληρονομεί το θρυλικό Νο10 των Μπλαουγκράνα και το Gazzetta σταχυολογεί τα κορυφαία 10 ονόματα που φόρεσαν την «ιερή» φανέλα.
Από το αντίπαλο δέος του Ντι Στέφανο και τη Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ, στο σβήσιμο ενός τσιγάρου στο Λονδίνο.
Από το standing ovation και τη βαθιά υπόκλιση στα βασιλικά ανάκτορα, μέχρι τα μαγευτικά ψαλιδάκια και την παραφιλολογία με τον... σφαγέα του Μπιλμπάο.
Ο Πούλγκα μπορεί να αποχώρησε για το Παρίσι, όμως η κληρονομιά που άφησε πίσω του παραμένει αναλλοίωτη. Το μεγαλύτερο Νο. 10 στην ιστορία του συλλόγου δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Πρώτος σκόρερ ever για το κλαμπ, με ατέρμονες στιγμές μαγείας απέναντι σε μικρούς και μεγάλους αντιπάλους, μέσα σε αρένες γεμάτες χιλιάδες θεατές και σεμνά γήπεδα που είχαν την τιμή να τον φιλοξενήσουν. Ο Λιονέλ Μέσι θα παραμείνει για πάντα μέσα στις καρδιές των φίλων του συλλόγου, οι οποίοι ενθυμούμενοι τα μαγικά του σλάλομ, τις κοφτές, ντρίμπλες, τις απότομες αλλαγές κατευθύνσεις, και τα υπέροχα αναρίθμητα γκολ θα φυλάξουν για πάντα τη φανέλα του στο δικό τους σπίτι.
Γκολ, ξύλο και... standing ovation στο άντρο της Βασίλισσας
Δυο χρόνια που τα είχαν όλα. Μεταγραφή ρεκόρ, υπόκλιση από το Μπερναμπέου, ξύλο εντός γηπέδου και ένα άτυπο μπρα ντε φερ με τον σφαγέα του Μπιλμπάο. Το πέρασμα του Ντιέγκο Μαραντόνα από τα ισπανικά γήπεδα δεν ήταν ακόμη μια κλασική μεταγραφή για τη Μπαρτσελόνα. Οι Μπλαουγκράνα χρειάστηκε να καταβάλουν το ποσό ρεκόρ για την εποχή των 5 εκατομμυρίων λιρών προκειμένου να τον πάρουν από την Αργεντινή, με τον Ντιέγκο να σκοράρει συνολικά 38 γκολ σε 58 αγώνες με τα χρώματα του κλαμπ. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που δέχθηκε το κοσμοϊστορικό... standing ovation μέσα στο Μπερναμπέου από τους φίλους της Ρεάλ, οι οποίοι τον Ιούνιο του 1983 τον παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι να κάνει... ό,τι θέλει τους αμυντικούς της Βασίλισσας και να χαρίζει τη νίκη στη μισητή Μπαρτσελόνα λίγο πριν το φινάλε. Παρόλα αυτά, ο Ντιεγκίτο δεν μνημονεύεται στην Ισπανία αποκλειστικά για τις ποδοσφαιρικές του επιδόσεις, καθώς οι επικές του μονομαχίες με τον σφαγέα του Μπιλμπάο, Γκοϊκοτσέα, αλλά και εκτός γηπέδου σκηνικά που έφεραν την υπογραφή του τον ανέδειξαν πολλές φορές ως μια καλτ φιγούρα εντός της Ιβηρικής.
Ένα τσιγάρο αρκεί...
Χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια για να ξανασυμβεί. Όμως ο μάγος της μπάλας το κατάφερε. Το 2005, ο Ροναλντίνιο έδωσε μια από τις πιο συγκλονιστικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις κόντρα στη Ρεάλ και μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία, το άντρο της Βασίλισσας αναγκάστηκε να υποκλιθεί. Λίγους μήνες νωρίτερα, ο νεαρός τότε Βραζιλιάνος κρατούσε τη Χρυσή Μπάλα στα χέρια του, χαμογελώντας για τα επιτεύγματα του παρελθόντος και ανυπομονώντας για εκείνα του μέλλοντος. Από το σβήσιμο του τσιγάρου μέσα στο «Στάμφορντ Μπρίτζ» μέχρι και τη χαοτική... θεατράλε επίδοση μέσα στο Μπερναμπέου, ο Ροναλντίνιο αποτελεί το μεγαλύτερο κομψοτέχνημα της Βαρκελώνης που ανάγκασε ακόμα και τους.. εχθρούς να παραδεχτούν το μεγαλείο του.
Ένας Μαγυάρος στα χρόνια του... Ψυχρού Πολέμου
Το αντίπαλο δέος του Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Από τη μια η Ρεάλ Μαδρίτης του θρυλικού Αργεντινού, και από την άλλη η Μπαρτσελόνα του μαγευτικού Μαγυάρου. Οι συγκρούσεις τους αξιομνημόνευτες, οι καριέρες τους σφραγισμένες στα βιβλία της ιστορίας. Ο Λάζλο Κουμπάλα αποτελούσε σύμβολο για τους Μπλαουγκράνα, ένα σύμβολο αντίστασης της Βαρκελώνης κατά της αριστοκρατικής αρχής. Έχοντας σημειώσει 280 γκολ για το κλαμπ μέσα σε μια δεκαετία, ο Μαγυάρος δικαιολογημένα αποκαλείται από μερικούς ως μεγαλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε με τη Μπαρτσελόνα στον 20ο αιώνα. Το 1961 μάλιστα, η ομάδα της Βαρκελώνης με καθοδηγητή τον Κουμπάλα έγινε ο πρώτος σύλλογος της ιστορίας που αποκλείει τη Ρεάλ από το Κύπελλο Πρωταθλητριών, όμως στον τελικό ο Μαγυάρος δεν κατάφερε να της χαρίσει το τρόπαιο κόντρα στη Μπενφίκα.
Ο Αρχιτέκτονας με τη Χρυσή Μπάλα
Ένας εκ των κορυφαίων επιθετικών της εποχής του που έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του συλλόγου. Ο «αρχιτέκτονας» αποτελούσε προάγγελο του μοντέρνου ποδοσφαιριστή, αφού τα χαρακτηριστικά που διέθετε όπως η εκρηκτικότητα, η ταχυδύναμη και η διορατικότητά εντός γηπέδου σπάνιζαν στην εποχή του. Το 1960 μάλιστα βραβεύτηκε με τη Χρυσή Μπάλα και αποτελεί μέχρι και σήμερα τον μοναδικό Ισπανό ποδοσφαιριστή που έχει καταφέρει να διακριθεί με τον συγκεκριμένο τίτλο. Άξιες αναφοράς είναι και οι επιδόσεις του μπροστά από την αντίπαλη εστία, αφού σε 6 χρόνια στη Μπαρτσελόνα (1955-1961) βρήκε δίχτυα 61 φορές σε 122 εμφανίσεις.
Αναζητώντας τη χαμένη λογική...
Οι πρώτες του συμμετοχές στο σύλλογο δεν μαρτυρούσαν την εξέλιξη που θα ακολουθούσε. Ειδικά από τη στιγμή που ο... θερμοκέφαλος Βούλγαρος είχε πατήσει σκόπιμα το πόδι διαιτητή εν ώρα αναμέτρησης, με συνέπεια να αποβληθεί από το πρωτάθλημα για δυο μήνες. Τελικά αυτό το διάστημα απουσίας από τους αγωνιστικούς χώρους λειτούργησε περισσότερο ευεργετικά για τον Στόιτσκοφ, ο οποίος κατά τη θητεία του στη Βαρκελώνη είχε βάλει στόχο να... τρελάνει όλη την Ισπανία. Από τα αγαπημένα παιδιά του Κρόιφ και στυλοβάτης της κυρίαρχης Μπάρτσα των 90s, ο Βούλγαρος αποτελούσε την απόλυτη επιθετική μηχανή. Ταχύτητα, δημιουργία και έφεση στο σκοράρισμα συνέθεταν την απόλυτη μορφή τρόμου για τις αντίπαλες άμυνες. Το 1994 ο ποδοσφαιρικός πλανήτης υποκλίθηκε σύσσωμος μπροστά στην εικόνα με τον Στόιτσκοφ να κρατά την Χρυσή Μπάλα στα χέρια του
Εκσυγχρονίζοντας το... λάτιν
Ο αμφιδέξιος μάγος, μια ιδιοφυία με εργαστήριο τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Πέντε χρόνια, 86 γκολ και αμέτρητες στιγμές απόλυτης ποδοσφαιρικής καθήλωσης. Η αποθέωση της αλεγρίας, το γέννημα - θρέμμα μιας βραζιλιάνικης φιγούρας που εκμοντερνίστηκε στην Ευρώπη και απέκτησε θρυλική υπόσταση φορώντας το Νο10 της Μπαρτσελόνα. Ο Ριβάλντο ήταν παίκτης σπάνιας κάστας, με τις στατιστικές υπηρεσίες να αδυνατούν να αποτυπώσουν το ταλέντο του επαρκώς για τις νεότερες γενιές. Το αμάλγαμα ποδοσφαιρικής αλητείας κόντρα στη Βαλένθια αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Killer... made in Brazil
Αναπόσπαστο κομμάτι της θρυλικής Dream Team των Μπλαουγκράνα στις αρχές των 90s. Μπορεί η παραμονή του Βραζιλιάνου στη Βαρκελώνη να διήρκησε μόλις 2 χρόνια, όμως ήταν αρκετά για να αποδείξει σε όλη την Ισπανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη την ασύλληπτη ποιότητά του. Καλύτερο αποδεικτικό στοιχείο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το βραβείο που του απονέμει η FIFA ως τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο για το 1994, ενώ είχε τερματίσει δεύτερος μια χρονιά νωρίτερα. Μοναδική... κηλίδα στο βιογραφικό του Βραζιλιάνου αποτελεί η συντριβή από τη Μίλαν στον τελικό του Champions League στην Αθήνα το 1994, με τον Ρομάριο τελικά να αρκείται με το μετάλλιο του φιναλίστ.
Ο χορευτής από τη Δανία
Ακόμη ένα μέλος της ονειρικής ομαδάρας του Κρόιφ. Αέρινος, κομψός, με τεχνική κατάρτιση που θα μπορούσε να ζηλέψει μέχρι και ο προπονητής του κατά την παραμονή του στη Βαρκελώνη, Γιόχαν Κρόιφ. Ο Μίκαελ Λάουντρουπ αποτελούσε πάντα κάτι το ξεχωριστό στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Παρά το απογοητευτικό τέλος του από τη Γιουβέντους, ο Δανός βρήκε ξανά τον καλό του εαυτό στην Ισπανία, γεγονός που αποτυπώνεται πλήρως και από τα 2 συνεχόμενα βραβεία που του απονεμήθηκαν ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χώρας. Κατά την 5ετή παραμονή του στους Μπλαουγκράνα, ο Λάουντρουπ κατέκτησε 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ το 1992 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης απέναντι στην Σαμπντόρια.
Από τη Ρουμανία με αγάπη...
Εκρηκτικό ταπεραμέντο, αρχηγική παρουσία και μια ιδιάζουσα επαφή με τη μπάλα που έμοιαζε περισσότερο σε... χάδι. Ο θρυλικός Ρουμάνος αγωνίστηκε με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα για δυο συναπτά έτη (1994-1996), όμως δεν κατάφερε ποτέ να πείσει πλήρως τον Γιόχαν Κρόιφ για τη συμβολή του στην ομάδα. Παρόλα αυτά, οι δημιουργικές του ικανότητες σε συνδυασμό με αυτό ανόθευτο, μεθυστικό άγγιγμά σε κάθε μπαλιά τον κατατάσσουν ως έναν από τους κορυφαίους που φόρεσε το 10 στην πλάτη.
