Δώστε στον Τσάβι τα κλειδιά της Μπαρτσελόνα

Μοιάζει τραγική ειρωνεία, αλλά είναι αλήθεια. Στις 27 Οκτωβρίου του 2020, ο Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου ανακοίνωνε την παραίτησή του από την προεδρία της Μπαρτσελόνα, λυγίζοντας από την πίεση της (έξαλλης) κοινής γνώμης, εξαιτίας της τραγικής του διαχείρισης.

Και, ακριβώς έναν χρόνο μετά, ο διάδοχός του, Τζουάν Λαπόρτα, έδειξε την πόρτα εξόδου στον Ρόναλντ Κούμαν. Στον προπονητή που εκείνος είχε επιλέξει για να οδηγήσει την Μπάρτσα στην πιο δύσκολη, μεταβατική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της.

Η απόλυση του Ολλανδού έμοιαζε (και ήταν) το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Η τραγική εμφάνιση και η ήττα από τη νεοφώτιστη Ράγιο Βαγιεκάνο ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για μια άκρως προβληματική, θλιβερή αγωνιστική εικόνα.

Ο Κούμαν, ήρωας στην ιστορία των Μπλαουγκράνα με το γκολ που τους χάρισε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας τους (το μακρινό πλέον 1992), φεύγει μετά από 67 παιχνίδια, 39 νίκες και 16 ήττες, εκ των οποίων οι πέντε ήταν ήδη σε αυτό το πρώτο τρίμηνο της σεζόν.

Έδειξε σθένος για να αναλάβει την ομάδα στην πιο δύσκολη φάση των τελευταίων δεκαετιών, την κράτησε σε ένα αξιοπρεπές αγωνιστικό επίπεδο, διεκδίκησε σχεδόν μέχρι τέλους το πρωτάθλημα και κατέκτησε το Κύπελλο, δίνοντας ευκαιρίες σε πολλούς νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.

Ταυτόχρονα, όμως, κατέρρευσε στην τελική ευθεία της La Liga όταν έπρεπε να κάνει καλύτερη διαχείριση για να έρθει το εφικτό, ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Δεν έδωσε ταυτότητα στην ομάδα και η χρησιμοποίηση των νεαρών, με εξαίρεση τον Πέδρι, έμοιαζε περισσότερο να ήρθε λόγω ανάγκης, όχι λόγω εμπιστοσύνης ή ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας.

Ο Κούμαν, ο οποίος υποχρεώθηκε να «τρέξει» την ομάδα και στην σκληρή, «μετά Μέσι» εποχή, άφησε στην άκρη το περίφημο DNA της Μπάρτσα, την μίκρυνε με την τακτική του προσέγγιση και, επίσης, φεύγει γιατί δεν έτυχε ποτέ της εμπιστοσύνης του Λαπόρτα.

Ο πιο πετυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου (στην πρώτη του θητεία, βεβαίως), καλείται τώρα να επιλέξει τον προπονητή που θα επαναφέρει τον χαμένο ενθουσιασμό στον κόσμο, θα δώσει στην ομάδα την χαμένη της ταυτότητα και θα χτίσει κάτι καλό σε βάθος χρόνου.

Και αυτός φρονώ ότι είναι ο Τσάβι. Σύμφωνοι, ο άλλοτε μέσος – θρύλος της Μπάρτσα δεν έχει προπονητική εμπειρία σε μεγάλο πρωτάθλημα, έστω και αν με την Αλ Σαντ του Κατάρ έχει κατακτήσει ήδη εφτά τίτλους και, ξεκάθαρα, της έχει προσδώσει «άρωμα Μπαρτσελόνα».

Η ομάδα του παίζει πρωτίστως 3-4-3, το οποίο εναλλάσσει με 4-3-3 και ενίοτε 4-2-3-1, κυκλοφορεί γρήγορα και κάθετα την μπάλα, πιέζει ψηλά με τάξη και έχει ως σημείο αναφοράς το τόπι, γνωρίζοντας όμως τι θα το κάνει όταν το έχει στην κατοχή της.

Μήπως, όμως, είχε προπονητική εμπειρία ο Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν το καλοκαίρι του 2008 ο Λαπόρτα τον κάλεσε στο γραφείο του και του πρόσφερε τα ηνία της πρώτης ομάδας;

Όχι. Ο Πεπ μετρούσε μόλις μια σεζόν στην δεύτερη ομάδα, την οποία βεβαίως εκτόξευσε αγωνιστικά (στην τρίτη κατηγορία), δείχνοντας ότι είχε μπροστά του μια λαμπρή καριέρα στην άκρη του πάγκου.

«Δεν έχεις τα αρχ@@@@ να το κάνεις» είπε ο Γκουαρδιόλα στον Λαπόρτα για μια απόφαση που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της ομάδας. Ο Λαπόρτα το έκανε, ο Γκουαρδιόλα ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω και, υπό τις οδηγίες του, η Μπάρτσα έπαιξε το πιο ωραίο ποδόσφαιρο της ιστορίας της, κατακτώντας 14 τίτλους μέσα σε τέσσερα χρόνια.

Τα δεδομένα, βεβαίως, ήταν τελείως διαφορετικά σε σχέση με τώρα. Ο νυν προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι ανέλαβε μια ομάδα γεμάτη νιάτα και ταλέντο, με Μέσι, Τσάβι, Αντρές Ινιέστα, Ντάνι Άλβες, Κάρλες Πουγιόλ, Ερίκ Αμπιντάλ και Βίκτορ Βαλδές στα ντουζένια τους.

Σε αυτούς πρόσθεσε Πέδρο, Ζεράρ Πικέ και Σέρχιο Μπουσκέτς, με τους δύο τελευταίους να έχουν απομείνει να θυμίζουν την προηγούμενη, λαμπρή εποχή. Η πρόκληση για τον Τσάβι είναι πολύ μεγαλύτερη και απαιτητική, αλλά στα 41 του χρόνια δηλώνει και φρονώ πως είναι έτοιμος.

Γιατί; Επειδή γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά τι εστί Μπαρτσελόνα και δεν θα χρειαστεί ούτε δευτερόλεπτο για να προσαρμοστεί σε αυτό που θα συναντήσει. Γιατί ξέρει καλά τι ποδόσφαιρο θέλει να παίζουν οι ομάδες του και δεδομένα θα δείξει εμπιστοσύνη στα παιδιά της Μασία (και υπάρχει μπόλικο ταλέντο ακόμα και τώρα).

Και, ακριβώς επειδή είναι ο Τσάβι, δίνει προοπτική και όραμα για να επιστρέψει η Μπαρτσελόνα στο πρώτο, φουλ ανταγωνιστικό επίπεδο, με τον κόσμο να τον πιστεύει και να είναι διατεθειμένος να του δώσει χρόνο, σε αντίθεση με ό, τι συνέβαινε πλέον με τον Κούμαν.

Η επιστροφή στην (ποδοσφαιρική) ελίτ, βεβαίως, δεν θα γίνει άμεσα. Ο Λαπόρτα, όμως, οφείλει να του δώσει χρόνο και, κυρίως, εμπιστοσύνη όπως αυτή που έδειξε στον Γκουαρδιόλα. Μέχρι πρότινος, ο πρόεδρος ήταν αρνητικός στην πρόσληψη του Τσάβι, θεωρώντας τον άγουρο για να αναλάβει. Πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος.

Όλα δείχνουν ότι την φετινή σεζόν η Μπαρτσελόνα δεν θα κατακτήσει κάποιον τίτλο. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να μην καταφέρει καν να πάρει το εισιτήριο για το επόμενο Champions League.

Αν, όμως, ο Λαπόρτα δώσει τα κλειδιά στον Τσάβι, ενδέχεται να εξασφαλίσει έναν ακόμα πιο σημαντικό «τίτλο»: Το πολλά υποσχόμενο μέλλον μιας ταλαιπωρημένης και ταλαίπωρης (αυτή την στιγμή) ομάδας.