Σέρχιο Αγουέρο: Το παιδί με το βρώμικο πρόσωπο

Ο δημοσιογράφος του El Grafico, Μποροκοτό, το μακρινό 1928, είχε πει ότι αν έπρεπε να φτιαχτεί ένα άγαλμα για το πνεύμα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου θα ήταν ένα παιδί (pibe) με βρώμικο πρόσωπο, μια χαίτη με μαλλιά που επαναστατούν ενάντια στην χτένα, ένας απατεωνίσκος με έξυπνα, πειστικά μάτια και αστραφτερό βλέμμα που μοιάζει να υπαινίσσεται ένα πικρό γέλιο που δεν προλαβαίνει να σχηματιστεί στο στόμα του, γεμάτο με μικρά δόντια που μπορεί να φθαρούν τρώγοντας το χθεσινό ψωμί.

O Μποροκοτό υποστήριζε επίσης ότι πρέπει το παιδί να έχει μάθει να παίζει στα potreros (αυτολεξεί λιβάδια, στην λατινική Aμερική οι εκτάσεις γης που καλύπτονται από λεπτό στρώμα γρασιδιού και παραπέμπουν σε ποδοσφαιρικά γήπεδα), εκεί που υπάρχει απόλυτη ελευθερία. Ποδόσφαιρο χωρίς κανόνες, χωρίς τέρματα, καθορισμένες θέσεις ή θεσμούς. Ποδόσφαιρο σε κενό χώρο, για όσους έχουν επαναστατικό πνεύμα και δημιουργούν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη CANCHA, PELOTA Y GOL (@canchapelotaygol)

Μια ανάσα από το σπίτι της οικογένειας Αγουέρο, στα υποβαθμισμένα προάστια του Μπουένος Άιρες, υπήρχε ένας τέτοιος χώρος. Ένα γήπεδο που χάρισε η φύση στο παιδί. Μια επιφάνεια γης, στολισμένη με γρασίδι. Το potrero απείχε μόλις πέντε μέτρα και στέγασε πολλές από τις παιδικές αναμνήσεις του μικρού Σέρχιο, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του.

Μέχρι περίπου πέντε ετών, ο κακοβαλμένος πιτσιρικάς μοίραζε τον χρόνο του σε εκείνο το περιφραγμένο σημείο της γης και στο σπίτι. Βλέποντας την αγαπημένη του σειρά κινουμένων σχεδίων: Wanpaku Kum Kum. Έτρεχε πάνω - κάτω μιμούμενος τον βασικό χαρακτήρα της σειράς. Ένα άτακτο κι ευγενικό αγόρι. «ΚουμΚουμ ΚουμΚουμ», αναφωνούσε, και δεν άργησε ο παππούς του να κάνει μια μικρή παρέμβαση αρχίζοντας να τον φωνάζει «Κουν». Έκτοτε γίνεται το middle name του, το παρατσούκλι που τον ακολούθησε σε όλο του το ταξίδι στα γήπεδα!

Ένας ντόπιος αρτοποιός με λόξα να παρακολουθεί ποδόσφαιρο νέων στα potreros ήταν εκείνος που πρώτος τον πρόσεξε. Μάλιστα δεν τον είδε καν να αγωνίζεται, αλλά να στέκεται στην άκρη και να δίνει οδηγίες στον πατέρα του Λιονέλ που αγωνιζόταν για την τοπική ομάδα Ντάρντο Ρότσα. Οι παραινέσεις του μικρού ήταν αρκετές για να πείσουν τον φούρναρη ότι ξέρει το παιχνίδι. Τα παρακάλια επί ματαίω της μητέρας του να επικεντρωθεί στο διάβασμα δεν εισακούσθησαν ποτέ. Ο μικρός δεν χόρταινε να παίζει ποδόσφαιρο. Σε τοπικά σωματεία, στον δρόμο, στα potreros. Το φαγητό στο σπίτι ήταν ελάχιστο και τα οργανωμένα γήπεδα λίγα, αλλά αυτό καθόλου τον επηρέαζε. Ήταν παιδί. Μπορούσε να παίζει μπάλα έξω, ελεύθερα. Μέχρι να δύσει ο ήλιος και ξανά την επόμενη ημέρα.

• Αγουέρο: Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή σας... (vids)

Το πείσμα του, η λατρεία του για το άθλημα, το πως λάμπουν τα μάτια και το χαμόγελό του, πως υποδέχεται την μπάλα, κατεβάζει το κεφάλι και βλέπει μόνο εστία. Μέχρι να δει και την μπάλα σε αυτό το πλάνο. Ήταν στοιχεία που απέκτησε τότε και δεν τα έχασε ποτέ στο πέρασμά του από... τη χώρα των θαυμάτων. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ήταν και ο ίδιος ένα θαύμα.

«Con un pan debajo del brazo», με αυτή την ισπανική έκφραση που αυτολεξεί σημαίνει «με ένα καρβέλι κάτω από το χέρι» και χρησιμοποιείται όταν η τύχη σου κλείνει το μάτι, περιέγραψε ο γιατρός το γεγονός ότι ο μικρούλης Σέρχιο γεννήθηκε υγιής. Η μητέρα του είχε επιπλοκές στον κύηση ήδη από τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης. Και κατά τη διάρκεια του τοκετού, για να δει το πρώτο φως της μέρας ο μπέμπης, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μία λαβίδα, κάτι που πιθανότατα θα έσπαγε την κλείδα του. Ο Σέρχιο όμως γεννήθηκε υγιέστατος και ο ερχομός του περιγράφτηκε ως ένα μικρό θαύμα!

Στα εννέα του χρόνια εντάχθηκε στην ακαδημία της Ιντεπεντιέντε και σύντομα ανέβηκε τα ηλικιακά κλιμάκια και άρχισε να πρωταγωνιστεί. Ντεμπούταρε σε ηλικία 15 ετών στην πρώτη ομάδα. Για την ακρίβεια 15 ετών, ενός μήνα και τριών ημερών, σπάζοντας το ρεκόρ του θρυλικού Ντιέγκο Μαραντόνα. Ήταν ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που έκανε ντεμπούτο στην πρώτη κατηγορία ποδοσφαίρου της Αργεντινής!

#GraciasKun pic.twitter.com/KdWE10buBX

— C. A. Independiente (@Independiente) December 15, 2021

Δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, ένας άλλος Αργεντίνος πιτσιρικάς έβλεπε το παιχνίδι στην τηλεόραση. Ο εκφωνητής μιλούσε με θαυμασμό για την ιστορικότητα της στιγμής. Κι εκείνος είχε τα μάτια του καρφωμένα στην οθόνη όταν ο Σέρχιο στάθηκε στη γραμμή περιμένοντας να περάσει στον αγωνιστικό χώρο. Το όνομα αυτού: Λιονέλ Μέσι. Οι δυο τους έγιναν αδερφικοί φίλοι αργότερα και τσούλησαν στους δρόμους της δόξας περπατώντας παράλληλα. Σε επίπεδο συλλόγων δεν συναντήθηκαν ποτέ, αφού το τελευταίο κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής καριέρα του pibe, μπορεί να ήταν στην Βαρκελώνη, αλλά ήταν βραχύβιο (έπαιξε μόλις πέντε παιχνίδια) και δεν περιελάμβανε τον κολλητό του Λίο.

Το παιδί από τα προάστια, ήρθε στον κόσμο απόλυτα υγιές σαν από θαύμα, μεγάλωσε κι άνθισε μέσα από κακουχίες που σε καθορίζουν, συστήθηκε στο ευρωπαϊκό κοινό μέσο της Ατλέτικο Μαδρίτης, την οποία υπηρέτησε για πέντε σεζόν, συνθέτοντας σπουδαίο ποδοσφαιρικό δίδυμο με τον Ντιέγκο Φορλάν, κι ύστερα κίνησε για το Μάντσεστερ, για να γίνει ο γαλάζιος Πρίγκιπας των Πολιτών. Ακολούθησε ένα μικρό πέρασμα από την Καταλονία, μέχρι την στιγμή που η καρδιά του ζήτησε ξεκούραση...