Ευτυχώς, ο Αγουέρο δεν θα γίνει Πουέρτα

Ξέρω ότι δεν έχω φωτογένεια, δεν θα έκανα ποτέ καριέρα στην τηλεόραση για προφανείς λόγους και αποφεύγω να βγαίνω φωτογραφίες που θα δημοσιευτούν σε εφημερίδες ή ιστοσελίδες. Στην δουλειά μας, όμως, και αυτές είναι ενίοτε απαραίτητες γιατί, εκτός από τα γραπτά (που έλεγαν οι Λατίνοι), μένουν και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα.

Η φωτογραφία που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι μια που έβγαλα τον Αύγουστο του 2007 ως απεσταλμένος τότε της εφημερίδας «Goal» στην Σεβίλλη. Τραβήχτηκε από καλό συνάδελφο, στο πλαίσιο ρεπορτάζ – συνεντεύξεων γύρω από την ομώνυμη ομάδα, η οποία είχε την ιδιότητα της προσεχούς αντιπάλου της ΑΕΚ στα πλέι οφ του Champions League και τότε ήταν δις κάτοχος του Κυπέλλου UEFA. Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθούσαν άλλα τέσσερα παρόμοια τρόπαια, ως Europa League πλέον.

Δίπλα μου, πόζαρε χαμογελαστός ένας νεαρός ποδοσφαιριστής, 22 ετών, ο οποίος είχε μεγαλώσει στα τμήματα υποδομής της Σεβίλλης, είχε εξελιχθεί σε παίκτη – κλειδί της ομάδας του Χουάντε Ράμος, ήταν ένα πολλά υποσχόμενο αριστερό μπακ – χαφ και, δέκα μήνες νωρίτερα, είχε κάνει το ντεμπούτο του με την Εθνική Ισπανίας.

Η σύντροφός του ήταν έγκυος στον όγδοο μήνα και περίμενε να γίνει πατέρας ενός αγοριού. Είχε όλη την ζωή μπροστά του, αυτή του χαμογελούσε από κάθε άποψη αλλά, λίγες ημέρες αργότερα, τα χαμόγελα κόπηκαν με τον πιο τραγικό, τον πιο θλιβερό τρόπο.

Λίγα 24ωρα μετά από εκείνη την φωτογραφία, η καρδιά του Αντόνιο Πουέρτα σταμάτησε να χτυπά. Κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο, στην διάρκεια του αγώνα πρωταθλήματος της Σεβίλλης με την Χετάφε, διακομίστηκε άμεσα στο νοσοκομείο, πάλεψε για τρεις ημέρες στην εντατική, αλλά η αρρυθμιογόνος καρδιομυοπάθεια της δεξιάς κοιλίας, από την οποία και έπασχε, αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Οι συμπαίκτες του έμαθαν τα τραγικά μαντάτα στην Αθήνα, όπου περίμεναν να αντιμετωπίσουν την ΑΕΚ, στην ρεβάνς του υπέρ τους 2-0 στο «Σάντσεθ Πιθχουάν». Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τα σπασμένα, γεμάτα δάκρυα πρόσωπα του Ντάνι Άλβες, του Ζιλιέν Εσκιντέ ή του Χεσούς Νάβας.

Η Σεβίλλη ζήτησε από την UEFA την αναβολή του αγώνα και την πήρε, αν και η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία δεν είχε δείξει παρόμοια ευαισθησία στο ίδιο αίτημα της ΑΕΚ, λόγω της εθνικής τραγωδίας που βίωνε την ίδια εποχή η Ελλάδα με τις πυρκαγιές στην Ηλεία, με τον τραγικό απολογισμό των 84 νεκρών. Ξέφυγα όμως.

Οι εξετάσεις στις οποίες υποβάλλονται οι επαγγελματίες αθλητές είναι ενδελεχείς. Και κανείς δεν αμφισβητεί πως το ίδιο συνέβαινε και με τον Πουέρτα, αν και δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί (τότε τουλάχιστον) η εν λόγω, μοιραία πάθηση.

Ο Σέρχιο Αγουέρο, με δάκρυα στα μάτια, ανακοίνωσε την Τετάρτη (15/12) την πρόωρη αποχώρησή του από την αγωνιστική δράση. Πρόωρη, γιατί ο Αργεντινός θεωρούσε ότι στα 33 του χρόνια είχε μπροστά του ακόμα 2-3 χρόνια καλής μπάλας, αν και είναι αλήθεια ότι εσχάτως ταλαιπωρούνταν συνεχώς από προβλήματα τραυματισμού.

Ο «Κουν» έκλαψε γιατί δεν ήθελε να το κάνει, αλλά σε καμία περίπτωση το «αντίο» του δεν είναι πικρό. Άφησε πίσω του μια τεράστια καριέρα, κατέκτησε τίτλους με Ατλέτικο Μαδρίτης, Μάντσεστερ Σίτι και Εθνική Αργεντινής, άλλαξε το σύγχρονο status quo της Premier League με το αξέχαστο γκολ του κόντρα στην ΚΠΡ τον Μάιο του 2012 και θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς που γέννησε ποτέ η ποδοσφαιρομάνα Αργεντινή.

Ένας φαινομενικά ελαφρύς τραυματισμός σε έναν αγώνα με την Αλαβές, στα τέλη Οκτωβρίου, έγινε αφορμή για να του γίνουν εξονυχιστικές εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν μια σειρά από κακοήθεις καρδιακές αρρυθμίες, οι οποίες θα έθεταν σε σοβαρό κίνδυνο την ζωή του, αν συνέχισε να παίζει.

Ο Αγουέρο δεν θα παίξει ξανά ποδόσφαιρο και αυτό είναι λογικό να τον πονάει. Πρόλαβε, όμως, να απολαύσει μια σπουδαία καριέρα και τώρα, όντας ακόμα νεότατος, θα μπορέσει να βρει περισσότερο χρόνο για να χαρεί τον 12χρονο γιο του Μπενχαμίν (εγγονός του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, για να μην ξεχνιόμαστε), να ασχοληθεί από άλλο πόστο με την αγαπημένη του μπάλα και να αναπτύξει μεγαλύτερη επιχειρηματική δραστηριότητα σε μια άλλη αδυναμία του, τα διαρκώς αναπτυσσόμενα e-sports.

Ευτυχώς, ο Αγουέρο δεν θα γίνει Πουέρτα. Ο Αντόνιο έπαιζε με ένα πρόβλημα που δεν γνώριζε ότι είχε και, δυστυχώς, δεν το γνώριζαν ούτε οι γιατροί, παρά τις εξετάσεις. Δεν πρόλαβε να ζήσει, δεν πρόλαβε να χαρεί την μπάλα όσο του άξιζε και δεν είδε ποτέ τον γιο του Αϊτόρ να γεννιέται, να μεγαλώνει και, όπως ο μπαμπάς του, να παίζει ποδόσφαιρο στα τμήματα υποδομής της Νερβιόν (εκεί ξεκίνησε ο Αντόνιο), πάντα με το «16» στην πλάτη. Τον αριθμό του Αντόνιο.

Το 2009 στην Ελλάδα, ο Ντάρκο Κοβάτσεβιτς υποχρεώθηκε πρόωρα να κρεμάσει τα παπούτσια του, λόγω σοβαρού προβλήματος στην καρδιά. Ήταν τότε 36 ετών και ένιωθε ότι είχε ακόμα να προσφέρει και να πάρει από το ποδόσφαιρο μέσα στο γήπεδο.

«Κατά τη διάρκεια ενός τακτικού ελέγχου, βρήκαν 98% στένωση αρτηρίας. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν είχα παρατηρήσει ποτέ τίποτα. Έκανα επέμβαση στην καρδιά και αναγκάστηκα να σταματήσω. Ο γιατρός του Ολυμπιακού μου έσωσε τη ζωή» θυμάται ο Σέρβος, αναφερόμενος στον Πάνο Σταματόπουλο.

Ο εξαίρετος καρδιολόγος, όπως και οι γιατροί που έκαναν τις εξετάσεις στον Αγουέρο, έγινε άθελά τους κομιστές αρνητικών μαντάτων στους ποδοσφαιριστές. Το έκαναν, όμως, για να τους σώσουν την ζωή. Και αυτή, όπως δυστυχώς επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο η οικογένεια του Αντόνιο Πουέρτα, είναι πάντα πάνω από κάθε γκολ και κάθε τρόπαιο.