Ακόμα και ο θρυλικός Χέντο βίωσε το κράξιμο!

Με συγκλόνισε η αποκάλυψη της οικογένειας του Φρανθίσκο Χέντο ότι ο κορυφαίος εξτρέμ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, ο ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών στην ιστορία (6), πέθανε στον ύπνο του φορώντας την φανέλα της Ρεάλ.

Δεν αποκλείεται να θάφτηκε με αυτή. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι μια τεράστια σημαία με το έμβλημα της Βασίλισσας, την ομάδα της καρδιάς και της ζωής του, σκέπαζε το φέρετρο, στην κηδεία του στο Γουάρνιθο, μια μικρή πόλη στη Καντάμπρια, όπου και είχε γεννηθεί πριν από 88 χρόνια.

Ο Χέντο έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο με την αύρα ενός παίκτη - θρύλου της Ρεάλ, αλλά κατά πολλούς ειδικούς και του κορυφαίου Ισπανού ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, έστω και αν δεν πήρε ποτέ την «Χρυσή Μπάλα». Ο Λουίς Σουάρεθ παραμένει ο μοναδικός Ισπανός που τα έχει καταφέρει, το 1960.

Όταν, δηλαδή, ο Πάκο (υποκοριστικό του Φρανθίσκο) μετρούσε ήδη πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών στην συλλογή του, παρ’ ότι και αυτός στα νιάτα του βίωσε το… κράξιμο! Απίστευτο και όμως πέρα για πέρα αληθινό.

Στα είκοσί του χρόνια, ο Χέντο έβγαζε μάτια με την Σανταντέρ και η Ρεάλ έστειλε τον Λουίς Γιχάρο για να τον κλείσει. Έδωσε το παρών σε μια προπόνηση της ομάδας στο «Σαρδινέρο», οι φίλαθλοι τον πήραν χαμπάρι, άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν και ο κακομοίρης έφυγε κακήν κακώς για να μην τον λιντσάρουν!

Ο κόσμος της Ράθινγκ δεν ήθελε με τίποτα να χάσει εκείνο το χαρισματικό εξτρέμ που έτρεχε τα εκατό μέτρα σε έντεκα δευτερόλεπτα με την μπάλα στα πόδια (!) και ο Χέντο υπέγραψε το συμβόλαιό του σε ένα… γκαράζ (!), αφού οι φίλαθλοι τον ακολουθούσαν παντού για να μην φύγει.

Το χωριατόπαιδο που μεγάλωσε ανάμεσα σε αγελάδες, πατάτες και καλαμπόκια, δυσκολεύτηκε στην αρχή να προσαρμοστεί στην ζωή της μεγαλούπολης και στις απαιτήσεις της κορυφαίας ομάδας του κόσμου εκείνη την εποχή.

Η πρώτη του σεζόν, μάλιστα, ήταν μάλλον απογοητευτική, αφού έπαιξε μόνο στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, χωρίς μάλιστα να πετύχει ούτε γκολ. Και, παρ’ ότι η Ρεάλ κατέκτησε τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από 21 ολόκληρα χρόνια (άλλες εποχές…), οι πρώτες αποδοκιμασίες εις βάρος του ήταν έντονες.

Έφεραν, μάλιστα, τον μυθικό πρόεδρο Σαντιάγο Μπερναμπέου στο να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να τον επιστρέψει άμεσα στην Σανταντέρ και να πάρει στην θέση του τον Εσπίνα, έναν άλλο εξτρέμ που είχε πάρει η Ρεάλ από την Ράθινγκ, αλλά τον είχε αφήσει δανεικό στην ομάδα της Καντάμπρια.

Ευτυχώς για τον Χέντο, ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο είχε διαφορετική άποψη. «Έχει ταχύτητα και σουτάρει την μπάλα σαν κανόνι. Αυτό δεν μαθαίνεται, είναι εκ γενετής. Τα υπόλοιπα μπορούμε να του τα μάθουμε» είπε ο Αργεντινό-Ισπανός στον πρόεδρο, πείθοντας τον να κάνει υπομονή με τον Χέντο.

Η υπομονή, ίσως μια από τις σημαντικότερες (και σπάνιες) αρετές στον άνθρωπο, επιβραβεύτηκε. Και, τα επόμενα χρόνια, ο Χέντο καθιερώθηκε ως ο κορυφαίος αριστερός εξτρέμ στον κόσμο, με την στήριξη από πίσω του Αργεντινού Έκτορ Ριάλ, την απόκτηση του οποίου από τη Νασιονάλ του Μοντεβίδεο επίσης εισηγήθηκε ο Ντι Στέφανο στον Μπερναμπέου.

Οι απαιτητικοί Μαδριδίστας, οι οποίοι στην αρχή τον έκραζαν επειδή στις κούρσες του συνήθιζε να του μένει η μπάλα πίσω (λόγω της ταχύτητάς του), έμαθαν να τον λατρεύουν. Ακόμα και ο Ντι Στέφανο, ο μεγάλος του φίλος με τα χρόνια, τον καλόπιανε, παρ’ ότι εκείνος ήταν το αδιαμφισβήτητο μεγάλο αστέρι της ομάδας (ακόμα και με παρόντα τον Φέρεντς Πούσκας).

Πριν από την έναρξη των αγώνων, η Ξανθιά Σαΐτα περίμενε να δοκιμάσει ο Χέντο τις τάπες του για να δώσει στους συμπαίκτες του το σύνθημα εισόδου στον αγωνιστικό χώρο. «Ο Πάκο είναι καλά, μπορούμε να μπούμε στο γήπεδο» ήταν η ατάκα του Ντι Στέφανο, ο οποίος έλεγε για τον Χέντο ότι «χωρίς αυτόν, δεν θα είχαμε κερδίσει τίποτα απ’ όσα κερδίσαμε».

Και ήταν πολλά, πάρα πολλά. Συνολικά 23 τίτλοι με την συμμετοχή - συμβολή της Θύελλας του Καντάμπρικο, η οποία λάτρευε τις γκαζόζες και συνόδευε πάντα με αυτές τα γεύματα της. Ο Ριάλ τον συμβούλευσε να τις αντικαταστήσει με το νερό και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι πιο ανάλαφρος ο Χέντο στο γήπεδο και να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο του.

Η μυθική καριέρα του Πάκο Χέντο επιβεβαιώνει ότι το ποδόσφαιρο έχει ασθενή μνήμη (για κακό, αλλά εν προκειμένω και για καλό), αλλά και ότι μια, άντε δύο λεπτομέρειες μπορούν να αλλάξουν για πάντα την μοίρα ενός ανθρώπου.

Από την μια, το «στοπ» του Ντι Στέφανο στον Μπερναμπέου για την άμεση επιστροφή του στην Σανταντέρ. Και, από την άλλη, το «στοπ» στις γκαζόζες ύστερα από συμβουλή του Ριάλ. Δύο «στοπ» που άνοιξαν τον δρόμο σε έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή που, όπως τόσοι πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, δεν γλίτωσε ούτε αυτός το κράξιμο της (αδυσώπητης) εξέδρας.