Wyscout Analysis: Πώς το... Xaviball της Μπαρτσελόνα ταπείνωσε το «Μπερναμπέου»

• Το καταστροφικό πείραμα του Αντσελότι
• Υπεραριθμίες και η... μοναξιά του Ντε Γιονγκ

Ήταν εκεί όταν ανέτειλε μια νέα εποχή. Εφαρμόζοντας μέχρι κεραίας τα γεωμετρικά σχήματα και τα σύνθετα συστήματα που είχε ξεφυλλίσει ο Πεπ Γκουαρδιόλα από την ποδοσφαιρική Βίβλο των Ολλανδών για να τα παρουσιάσει ένα ψυχρό μεσημέρι του 2009 στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Ήταν εκεί για να δει την την συντριβή της «Βασίλισσας» μέσα στο ίδιο της το παλάτι.

Το τελικό 6-2 της Μπαρτσελόνα διαμόρφωσε μια νέα συνείδηση, μα κυρίως ένα ολοκαίνουριο status quo. Μια συνθήκη που (και) ο ίδιος φρόντισε να παγιωθεί. Ακολούθησε το ιστορικό 5-0 στο «Καμπ Νόου», το 0-4 στο «Μπερναμπέου» με τον Μέσι στον πάγκο και πολλές ακόμα νίκες απέναντι στον ορκισμένο εχθρό. Στις πιο ιστορικές, εκείνος βρισκόταν πάντα εκεί.

Και σαν μια ύπουλη μηχανορραφία του Θεού του ποδοσφαίρου, ήταν εκείνος που θα έσπαγε το αρνητικό σερί των πέντε διαδοχικών ηττών για τη Μπαρτσελόνα στα Clasico και θα έδινε το πρόσταγμα για μια νέα εποχή. Στις 20 Μαρτίου του 2022, η αρμάδα του Τσάβι θυμήθηκε τα περασμένα μεγαλεία και συνέθλιψε με 4-0 τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Μα κυρίως, το έκανε με τη δική της ανανεωμένη φιλοσοφία.

Με το περίφημο Xaviball, το οποίο από απλούς ψιθύρους στους δρόμους της Βαρκελώνης έχει μετατραπεί σταδιακά στο νέο μότο που γεμίζει με αισιοδοξία τον σύλλογο. Και πιθανόν να ήταν κάτι παραπάνω από πεπρωμένο για τον Τσάβι να δείξει και πάλι το δρόμο μέσα στο ίδιο το άντρο του εχθρού. Εξάλλου δεν υπάρχει καλύτερος στους πάγκους που να γνωρίζει τον τρόπο... Και η τακτική μαεστρία που παρέδωσε στη Μαδρίτη αποδεικνύει του λόγου του αληθές! Ποιες όμως ήταν οι κινήσεις που έβγαλαν νοκ-άουτ τη Βασίλισσα και απενοχοποίησαν πλήρως την ελπίδα της επιστροφής;

Το καταστροφικό πείραμα του Αντσελότι

Για κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση. Ο αντίπαλος που στήνει τα δικά του πιόνια στην σκακιέρα, που έχει καταστρώσει το δικό του πλάνο για να βγει νικητής. Και εν προκειμένω, στην άλλη άκρη του πάγκου καθόταν ο πολύπειρος τεχνικός, Κάρλο Αντσελότι. Ένας προπονητής βέβαια που για την εμπειρία του δεν θα έπρεπε να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη!

Από το στόμα του ίδιου άλλωστε είχε ακουστεί η ωμή παραδοχή πως η Ρεάλ δεν θα έπρεπε να ξαναπαίξει με τετράδα στα χαφ μετά την πρώτη ήττα της σεζόν απέναντι στην Εσπανιόλ. Μερικούς μήνες αργότερα ωστόσο ο Κάρλο ξέχασε το... πάθημα και έλαβε ξανά ένα γερό μάθημα. Με τον Καρίμ Μπενζεμά να παρακολουθεί τον αγώνα παροπλισμένος στις εξέδρες, ο «Καρλέτο» επέλεξε ένα σχηματισμό 4-4-2 χωρίς καθαρό φορ και με τετράδα στη μεσαία γραμμή τους Μόντριτς, Κασεμίρο, Κρόος και Βαλβέρδε. Και από τα πρώτα λεπτά άρχισε να αχνοφαίνεται πως το σχέδιο... μπάζει.

Ουσιαστικά αυτό το ανορθόδοξο 4-4-2 ήθελε τους Μόντριτς και Κρόος να πιέζουν τα στόπερ της Μπαρτσελόνα για να δυσκολέψουν την κυκλοφορία της μπάλας, τους Βαλβέρδε και Κασεμίρο να μένουν πιο πίσω και τους Βινίσιους - Ροντρίγκο να παραμονεύουν ακροβολισμένοι στις πτέρυγες.

Αντίστοιχα, όταν η μπάλα βρισκόταν στην κατοχή της Ρεάλ, ο Κρόος επέστρεφε στον γνωστό του ρόλο ως deep lying playmaker και οι Μόντριτς - Βαλβέρδε κινούνταν ανάμεσα στις γραμμές σαν υβριδικά «ψευτοδεκάρια». Έπειτα από ένα αναγνωριστικό πρώτο τέταρτο ωστόσο, η Μπάρτσα τελικά εντόπισε την Κερκόπορτα...

Το heatmap του Λούκα Μόντριτς

Υπεραριθμίες και η... μοναξιά του Ντε Γιονγκ

Πολύ γρήγορα ο Τσάβι κατάλαβε πως το αρχικό πλάνο για εφόρμηση από τις πτέρυγες δεν χρειαζόταν να μπει σε εφαρμογή. Αντιθέτως, το κλειδί ήταν η μεσαία γραμμή. Οι χώροι δηλαδή και τα μεσοδιαστήματα που άφηναν οι Μόντριτς και Κρόος όταν ανέβαιναν να πιέσουν, γεγονός που ο Ισπανός τεχνικός όφειλε να εκμεταλλευτεί. Έτσι κι έγινε, με τον Τσάβι να δίνει εντολή στον Πέδρι να ανεβαίνει από τα αριστερά και να απασχολεί έναν εκ των δυο χαφ της Βασίλισσας, την ίδια ώρα που ο Μπουσκέτς ανάγκαζε έναν εκ των Κασεμίρο και Βαλβέρδε να προωθείται για να πιέσει το build up των Μπλαουγκράνα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται υπεραριθμίες για τη Μπάρτσα και ανισορροπίες στη διάταξη των γηπεδούχων, αφού ο Ντε Γιονγκ βρισκόταν αμαρκάριστος στον άξονα, πίσω από την πρώτη γραμμή άμυνας των Μαδριλένων που πάσχιζε από τις αργές επιστροφές των Μόντριτς και Κρόος.

To heatmap του Ντε Γιονγκ

«Βασιλική τρικυμία» και Xaviball

Με τη συμπλήρωση του πρώτου μέρους, η Μπαρτσελόνα βρισκόταν ήδη μπροστά στο σκορ με 2-0 και είχε χτίσει βάσεις νίκης χάρη σε μια κυριαρχική εμφάνιση. Το σύστημα λειτουργούσε, το προβάδισμα ήταν χαλυβδωμένο και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ακόμα 45 λεπτά εφάμιλλης συγκέντρωσης. Αντίθετα, στο στρατόπεδο της Ρεάλ έπρεπε να επέλθουν αλλαγές. Το 4-4-2 ήταν καταδικαστικό για τους παίκτες του Αντσελότι, με τη μεσαία γραμμή να αποτελεί βορά στις ορέξεις των Καταλανών.

Στο δεύτερο μέρος, η Ρεάλ άλλαξε τον σχηματισμό σε 4-3-3 με τους Καμαβινγκά και Μαριάνο να αντικαθιστούν τους Κρόος και Καρβαχάλ, την ίδια ώρα που ο Αλάμπα έπαιρνε θέση στο αριστερό άκρο της άμυνας για να αντιμετωπίσει την έκρηξη του Ντεμπελέ. Παρόλα αυτά, οι συνθήκες την είχαν καταδικάσει προ πολλού. Το σκορ ανάγκασε τη Ρεάλ να ανεβάσει ψηλά την αμυντική της γραμμή, πλάνο ονειρικό για το κάθετο ποδόσφαιρο του Τσάβι.

Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά την επιστροφή των δυο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, ο Φεράν Τόρες ξέφυγε στην πλάτη της άμυνας και έριξε την πρώτη προειδοποιητική βολή, προτού εκτελέσει τελικά για το 3-0 μερικά λεπτά αργότερα. Η απελπισία της Ρεάλ ουσιαστικά είχε δώσει την ευκαιρία στη Μπάρτσα να διεμβολίσει την άμυνα με κάθετες - βαθιές μπαλιές, γράφοντας έτσι τον επίλογο μιας ονειρικής παράστασης.

Και δεδομένα το τακτικό masterclass του Τσάβι μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για κάτι διαφορετικό. Διότι το σημαντικό για τη Μπαρτσελόνα, δεν ήταν οι τρεις βαθμοί, αλλά ο τρόπος με τον οποίο συλλέχθηκαν. Με σφραγισμένο δηλαδή το DNA της Μασία, του positonal play, τη γεωμετρίας του γηπέδου, της κάθετης πάσας, της επιθετικής πρωτοβουλίας. Όλα εκείνα τα στοιχεία που μελέτησε και υιοθέτησε ο Τσάβι κατά την ποδοσφαιρική του καριέρα. Μόνο που πλέον, ήρθε επιτέλους η σειρά του να μας τα διδάξει...